ทระนงแค้นสีเลือด

ทระนงแค้นสีเลือด

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
โดย:  บุปผาสวรรค์  อัปเดตเมื่อครู่นี้
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
30บท
9views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
แสดงความคิดเห็นของคุณในแอพพลิเคชัน

คำโปรย

อิสระ

ฉลาด

“ท่านพ่อกับคุณชายใหญ่ของท่านถูกฆ่าตายที่ชายแดน ตระกูลหม่าถูกกล่าวหาว่าก่อกบฏ ฮึก…นายหญิง คุณชายเล็กและคนอื่นๆ ถูกจับตัวไปและจะถูกประหารในวันพรุ่งนี้”

ดูเพิ่มเติม

บทล่าสุด

การดูตัวอย่างฟรี

ตอนที่ 1 ชีวิตไม่อาจหวนคืน

ตั้งแต่จำความได้ “หม่าหนิงเซียน” ก็ถูกเลี้ยงมาโดยแม่นมในหมู่บ้านทุรกันดารห่างจากเมืองหลวงประมาณห้าสิบลี้ ตัวนางนั้นไม่เคยพบผู้เป็นบิดามารดา พี่ชายและน้องชายของนางที่รับรู้ผ่านแม่นมตั้งแต่เล็กจนถึงบัดนี้นางอายุครบยี่สิบหนาว นางไม่เคยสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว ไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักจากพ่อแม่ที่เด็กสาวคนหนึ่งสมควรได้รับ แต่ว่าแม่นมยังคงบอกเสมอว่าท่านพ่อและท่านแม่รักนางอย่างมาก นางที่รู้อย่างนั้นก็ยังปลอบใจตัวเองว่าสักวันพวกท่านจะมาหานางบ้างแต่อย่างน้อยในตอนนี้นางยังมีแม่นมที่คอยห่วงนาง คอยเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมราวกับนางเป็นลูกสาวคนหนึ่ง“คุณหนูเจ้าค่ะ…ฮึก..คุณหนู…” ลี่หลินหรือแม่นมของหนิงเซียนวิ่งเข้ามาในบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างของหญิงชราสั่นไปตามแรงสะอื้น“แม่นมเกิดอันใดขึ้น ท่านเป็นอันใด” หนิงเซียนเห็นท่าทางของลี่หลินก็รู้สึกใจหาย นางลงไปประคองลี่หลินที่ทรุดลงพื้นขึ้นมา“นายท่านกับคุณชายใหญ่…” ลี่หลินเอ่ยไปพลางสะอื้นไป“ท่านพ่อกับพี่ใหญ่เกิดอันใดหรือ” หนิงเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น นางสังหรณ์ใจว่าสิ่งที่ลี่หลินรับรู้มามันจะทำให้นางเสียใจไปชั่วชีวิต“ท่านพ่อกับคุณช

หนังสือน่าสนใจจากยุคเดียวกัน

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
30

ตอนที่ 1 ชีวิตไม่อาจหวนคืน

ตั้งแต่จำความได้ “หม่าหนิงเซียน” ก็ถูกเลี้ยงมาโดยแม่นมในหมู่บ้านทุรกันดารห่างจากเมืองหลวงประมาณห้าสิบลี้ ตัวนางนั้นไม่เคยพบผู้เป็นบิดามารดา พี่ชายและน้องชายของนางที่รับรู้ผ่านแม่นมตั้งแต่เล็กจนถึงบัดนี้นางอายุครบยี่สิบหนาว นางไม่เคยสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว ไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักจากพ่อแม่ที่เด็กสาวคนหนึ่งสมควรได้รับ แต่ว่าแม่นมยังคงบอกเสมอว่าท่านพ่อและท่านแม่รักนางอย่างมาก นางที่รู้อย่างนั้นก็ยังปลอบใจตัวเองว่าสักวันพวกท่านจะมาหานางบ้างแต่อย่างน้อยในตอนนี้นางยังมีแม่นมที่คอยห่วงนาง คอยเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมราวกับนางเป็นลูกสาวคนหนึ่ง“คุณหนูเจ้าค่ะ…ฮึก..คุณหนู…” ลี่หลินหรือแม่นมของหนิงเซียนวิ่งเข้ามาในบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างของหญิงชราสั่นไปตามแรงสะอื้น“แม่นมเกิดอันใดขึ้น ท่านเป็นอันใด” หนิงเซียนเห็นท่าทางของลี่หลินก็รู้สึกใจหาย นางลงไปประคองลี่หลินที่ทรุดลงพื้นขึ้นมา“นายท่านกับคุณชายใหญ่…” ลี่หลินเอ่ยไปพลางสะอื้นไป“ท่านพ่อกับพี่ใหญ่เกิดอันใดหรือ” หนิงเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น นางสังหรณ์ใจว่าสิ่งที่ลี่หลินรับรู้มามันจะทำให้นางเสียใจไปชั่วชีวิต“ท่านพ่อกับคุณช
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 2 ภาพจำครั้งสุดท้าย

“ดีเสียอีกที่จัดการคนเช่นนี้ได้ แคว้นของเราคงจะสงบสุขขึ้นไปอีกหลายสิบปี”“ใช่ข้าก็ว่าอย่างนั้น ตระกูลหม่าพวกมันช่างกล้านักที่ทำเช่นนี้ “” ข้าก็ว่าอย่างนั้น “ระหว่างทางที่เดินไปลานประหาร หนิงเซียนกับลี่หลินก็ยังได้ยินคำสาปแช่งของชาวบ้านไม่ขาดสาย หนิงเซียนมองไปที่เหล่าชาวบ้านพวกนั้นด้วยสายตาที่โกรธเคือง นางเชื่อว่าครอบครัวของนางไม่ทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน“คุณหนูเจ้าคะ ใจเย็นๆ นะเจ้าคะ เราต้องไปให้ถึงลาน…ประหารเจ้าค่ะ” ลี่หลินเอ่ยบอกหนิงเซียนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ พลางมองมาที่หนิงเซียน คุณหนูของนางจะแบกรับมันได้หรือ“……” หนิงเซียนหันมาของหน้าลี่หลินด้วยสายตาที่แดงก่ำลี่หลินบีบมือเล็กเพื่อให้กำลังใจ นางสัมผัสได้ว่ามือของหนิงเซียนมันเย็นจนน่าเป็นห่วง“คุณหนูกลับหรือไม่เจ้าคะ” ลี่หลินเอ่ยถามความคิดเห็น“ไม่…เจ้าค่ะ ข้าอยากเห็นท่านแม่และคนอื่นๆ เป็น…ครั้งสุดท้าย” หนิงเซียนกลั้นใจที่จะพูดคำสุดท้ายออกมา นางรู้สึกว่ามันอยากเสียเหลือเกิน“เจ้าค่ะคุณหนู” ลี่หลินพาหนิงเซียนได้ยังลานประหารอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ยากเมื่อพวกนางมาถึงพบว่ามีคนจำ
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 3 คำทำนาย

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องปลุกให้หนิงเซียนตื่นขึ้น“ท่านแม่!!” หนิงเซียนสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้าย ดวงตาสวยคลอไปด้วยน้ำตา ภาพเมื่อวานที่ท่านแม่ส่งยิ้มให้นาง ภาพที่ท่านแม่ถูกประหารยังคงเก็บมาฝัน หนิงเซียนซบลงหมอนแล้วร้องไห้ออกมา มันอยากเสียเหลือเกินอยากที่จะทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น“คุณหนู…คุณหนูเป็นอันใดเจ้าค่ะ” ลี่หลินได้ยินเสียงหนิงเซียนตะโกน นางรีบวางสิ่งที่ทำอยู่แล้วเข้ามาหาหนิงเซียนโดยเร็ว“แม่นม….ฮึก…ท่านแม่จากข้าไปแล้ว” หนิงเซียนเห็นลี่หลินเข้ามานางพุ่งเข้าไปกอดแล้วซบลงที่อกของลี่หลิน“เจ้าค่ะ…หยุดร้องไห้เถิดเจ้าค่ะ หากคุณหนูยังเป็นเช่นนี้นายท่าน นายหญิงจะเป็นห่วงเอานะเจ้าคะ ยังมีคุณชายใหญ่ คุณชายเล็ก และท่านย่าอีก” ลี่หลินเอ่ยปลอบ“แม่นม…ฮึก..” หนิงเซียนเงยหน้าขึ้นมอง“เชื่อนมนะเจ้าคะ ไม่ร้อง…ตอนนี้มีใครบางคนต้องการพบคุณหนูเจ้าค่ะ” ลี่หลินซับน้ำตาให้กับหนิงเซียนด้วยเสื้อของนาง“ใครหรือเจ้าคะ” หนิงเซียนเอ่ยถามด้วยความสงสัย น้ำเสียงติดสะอื้นเล็กน้อย เพราะในบ้านหลังนี้มีเพียงนางและแม่นมสองคนแล้วยังมีใครอีก หรือว่ามีชาวบ้านมารักษาอาการป่วยกับนาง“ตามข้ามาเจ้าค่ะ” ลี่หลินช่วยหนิงเซ
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 4 จดหมายสำคัญ

‘หนิงเซียนหากลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ตัวพ่อคงไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อขอโทษ ขอโทษเจ้าจากใจจริงโดยไม่ได้ถามความคิดเห็นจากเจ้า แต่พ่อเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พ่อคนนี้จะทำให้เจ้าได้ พ่อไม่อยากให้เจ้าเข้ามาในวังวนนี้อีกพ่ออยากให้มันจบตัวพ่อพ่ออยากจะให้เจ้าได้ใช้ชีวิตตามที่ต้องการ เรื่องคำทำนายลูกคงได้ยินจากซีฮันแล้ว จากนี้พ่อฝากซีฮันด้วยนะต่อจากนี้เขาจะเป็นองครักษ์ของลูก ตัวพ่อนั้นได้เตรียมทุกอย่างไว้ให้กับลูกที่หุบเขาวิญญาณหมดแล้ว มันพอที่จะให้ลูกได้อยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต อาจจะถึงลูกของลูก และยังมีครอบครัวของเหล่าทหารทมิฬพ่อฝากดูแลพวกเขาด้วยนะ… ‘หลังจากที่หนิงเซียนอ่านจดหมายฉบับแรกจบ ก็กลั้นสะอื้นอย่างที่สุด ก่อนจะเปิดอ่านจดหมายฉบับที่สอง’ ฝากถึงหนิงเอ๋อร์ลูกแม่ ถึงตอนที่ลูกอ่านจดหมายฉบับนี้ตัวแม่คงไม่ได้อยู่อีกแล้ว ตัวแม่รู้ดีกว่าหลังจากนี้ครอบครัวเราจะเป็นอย่างไร เหตุที่ทำเช่นนี้แม่ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ได้รักเจ้า แต่แม่รักเจ้าตั้งแต่แรกพบจนสุดหัวใจ ต่อจากนี้แม่อยากให้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราอีกแล้ว แม่รักหนูนะหนิงเอ๋อร์…มาหนิงเซียนเลือกที่จะเปิดจด
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 5 ออกเดินทางสู่หุบเขา

“เจ้าค่ะ ข้าจะไม่ทำให้คุณหนูผิดหวัง” เหมยฮวาตอบรับคำ ตัวนางเองก็จะช่วยหนิงเซียนให้เต็มที่เพื่อที่จะแก้แค้นให้กับนายหญิงของนาง“มีเพียงเท่านี้แหละ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” หนิงเซียนเอ่ยลาเหมยฮวา แต่โดนเหมยฮวาเรียกเอาไว้“เดี๋ยวเจ้าค่ะคุณหนู ให้หม่าเถียวไปส่งเถอะเจ้าค่ะ “เหมยฮวาผายมือไปทางชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างๆ นาง นางกลัวว่าหนิงเซียนจะได้รับอันตรายระหว่างทาง” ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าเอาตัวรอดได้ “หนิงเซียนมองไปที่ชายชุดดำครั้งเมื่อตอนเข้ามาก่อนจะหันมาบอกกับเหมยฮวา แล้วกระโดดข้ามกำแพงออกไป” ตามนางไป อย่าให้นางได้รู้ตัว “เหมยฮวาหันมาเอ่ยกับหม่าเถียวที่อยู่ข้างๆ” ขอรับ “เหมยฮวารอจนหม่าเถียวแอบตามหนิงเซียนไปแล้วนางก็ถอนหายใจออกมา พร้อมมองไปบนฟ้าที่มืดสนิทคุณหนูเหมือนนายหญิงเลยนะเจ้าคะ…ตั้งแต่อยู่กับนายหญิงมา นางก็รู้ว่านายหญิงเป็นคนฉลาด ไม่ยอมให้ใครมารังแก พอนางหญิงแต่งเข้าตระกูลหม่านางก็ดูเรียบร้อยขึ้นราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ทั้งยังให้หม่าเถียวแอบตามคุณหนูตั้งแต่เล็กจนโต ต่อจากนี้ข้าจะคอยดูแลคุณหนูต่อจากท่านเองเจ้าค่ะ…หลังจากที่หนิงเซียนออกมาจากหอโคมแดง นางก็เดินดูผู้คนในยามค่ำ
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 6 เดินทางไปตัวอำเภอ

“อร่อยหรือไม่” เหวยผิงที่เห็นเฟยฮวากินอย่างเอร็ดอร่อยก็อดจะถามไม่ได้ มันคือน้ำอะไรที่ทำให้เฟยฮวามีปฏิกิริยาได้ขนาดนี้“ชอบ ข้าชอบมากๆ” “เอ้…เหมือนสีบนตัวเจ้าจะชัดขึ้นหรือเปล่า” หลังจากกินน้ำพุนี้ไป เหวยผิงรู้สึกว่าสีบนตัวชัดขึ้นจากเดิมมีสีดำทั้งตัว ตอนนี้เริ่มมีสีแดงแซมขึ้นมา“จริงด้วย ข้ายังรู้สึกว่ามีแรงขึ้นเยอะเลย” เฟยฮวาเห็นอย่างนั้นก็บินไปเกาะที่ไหล่เหวยผิง เริ่มทำความสะอาดตัวเองเหวยผิงที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของเฟยฮวานางก็คิดจะลองบ้าง จึงใช้อุ้งมือตักน้ำพุขึ้นมา ริมฝีปากบางจรดที่อุ้งมือ ความเย็นไหลผ่านลำคอลงไปถึงช่วงท้อง รู้สึกว่าเรี่ยวแรงอันน้อยนิดเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย ผิวพรรณมีความอวบอิ่มขึ้นของดี…ว่าแล้วทำไมเฟยฮวาถึงอยากได้มันมากนั้น นี้มันมีค่ายิ่งกว่าโสมคนเสียอีก ดูเหมือนนางจะเจอขุมทรัพย์เข้าให้แล้วแต่คงจะรู้เพียงนางเท่านั้น น้ำทิพย์นี้หากออกไปสู่โลกภายนอกตัวนางเองคงจะไม่ปลอดภัย“เป็นอะไรไปหรือ” เฟยฮวาเอ่ยถาม เมื่อเห็นเหวยผิงนิ่งเงียบไป“ข้าแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ไม่มีอันใดหรอก เราก็ออกไปจากที่นี่กันเถิด เพื่อหมาป่าพวกนั้นจะไปแล้ว” เหวยผิงลองหลับตาแล้วนึกภาพที่พวกน
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 7 ปิ่นเงิน

“เปล่า ข้าแค่สงสัยว่าท่านเป็นใคร ถึงได้รู้ลึกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าท่านแอบอยู่ใต้เตียงข้าหรือถึงรู้ว่าข้าถูกเฉียดหัวออกมา” เหวยผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลางใช้มือปิดหูของอี้เหวินไว้ ไม่ให้ได้ยินคำที่นางเอ่ย“นี้เจ้าจะหาว่าข้าชอบสอดเรื่องชาวบ้านใช่หรือไม่” ฟางซินที่ได้ยินหญิงสาวเอ่ยขึ้นมา ก็ปี้ดขึ้นมาทันที“แล้วแต่ท่านจะคิด หากท่านไม่อยู่ใต้เตียงข้าจะรู้เรื่องของข้าได้อย่างไร อีกทั้งข้าเองก็ไม่รู้จักท่านอีกด้วย” “เจ้า…”“ฮ่า…ฟางซินปกติมันก็เป็นนิสัยของเจ้าไม่ใช่หรือ” เสียงหัวเราะหนึ่งดังขึ้น ทำให้เหวยผิงหันไปมองเห็นเป็นหญิงสาววัยกลางคน นางมีไฝที่หางตาซ้าย“เจ้าเกี่ยวอันใดด้วยไม่ทราบ” ฟางซินที่เห็นคู่อริของตนหัวเราะก็โกรธเกรี้ยวไม่น้อย“นี้เหวยผิง เจ้าก็อย่าไปถือสานางเลย สามีนางไปทำหญิงสาวหมู่บ้านอื่นท้อง ทำให้เวลานางเจอสาวหม้ายที่ไหนก็ชอบไปต่อว่าอย่างนี้แหละ” เจี่ยวมี่เมินประโยคของฟางซิน แล้วหันมาคุยกับเหวยผิงเองเหวยผิงที่ได้ยินก็เหลือบสายตามองฟางซินที่ทำหน้าราวกับจะฆ่าคนตาย ดูเหมือนจะบ้านางไม่เกี่ยวกับสามีนางเสียหน่อย“เจ้า…” ฟางซินที่ถูกเจี่ยวมี่พูดจี้จุดก็ง้างมือเตรียมตบเจี่ยวมี่“
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 8 คำดูถูกดูแคลน

“ ขอบคุณเจ้าค่ะ อีกห้าวันจะนำมาขายอีก” เหวยผิงนำขวดกระเบื้องมาห่อใส่ผ้าไว้ ก่อนจะเอ่ยลา“ป่ะ…ไปซื้อถังหูลู่ของเจ้ากัน” หลังออกจากร้านเหวยผิงพาอี้เหวินตรงไปยังร้านขายถังหูลู่“ขอรับ” “ถังหูลู่ อร่อยๆ เชิญทางนี้เลยจร้า เจ้าหนูเอากี่ไม้” แม่ค้าที่เห็นสองแม่ลูกเดินเข้ามาก็เอ่ยขึ้น“เอาหนึ่งไม้ขอรับ” อี้เหวินเอ่ยสั่งกับแม่ค้า ผลไม้เคลือบน้ำตาลดูอร่อย“เอาสี่ไม้เจ้าค่ะ” เหวยผิงที่เห็นอี้เหวินสั่งแค่ไม้เดียวเศร้าใจไม่น้อย รู้ว่าที่บ้านคาดเเคลนเงินก็ไม่โลภสั่งแค่อยากกิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนางมีเงิน หากอี้เหวินอยากกินสิบไม้นางก็จะซื้อให้กิน“ขอบคุณขอรับท่านแม่” อี้เหวินเห็นท่านแม่สั่งสี่ไม้ก็ดีใจ ถึงแม้ตัวเขาจะพอรู้ว่าท่านแม่ได้เงินมาจากการขายปิ่นกับน้ำผึ้งของเฟยฮวา แต่ก็ต้องเก็บไว้ซื้ออาหารและไว้ซ่อมบ้าน“ต่อไปนี้เจ้าอยากกินอะไรก็บอกแม่ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน แม่จะจ่ายให้เจ้าเอง” “ขอรับ” “สี่ไม้ สิบสองอีแปะ” เหวยผิงหันไปจ่ายเงินกับแม่ค้า แล้วรับถังหูลู่มาให้อี้เหวิน“ขอบคุณขอรับ” เมื่อได้ของที่ต้องการอี้เหวินก็กินอย่างมีความสุข ถังหูลู่อร่อยเช่นนี้เอง ถึงว่าเด็กในหมู่บ้านชอบกินกัน“อร่อยหร
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 9 หยางเหมย

“เย็นนี้เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่ เเม่จะทำให้เจ้าเอง” เหวยผิงหันมาถามอี้เหวิน เพราะนางกำลังจะพาอี้เหวินไปซื้ออาหารตุนไว้“อะไรก็ได้ขอรับ ท่านแม่ทำอะไรก็อร่อย”“หืม…ลูกใครเนี่ย ช่างปากหวานเสียจริง” เหวยผิงก้มหอมแก้มอี้เหวินด้วยความหมั่นเขี้ยวเหวยผิงพาอี้เหวินมาตรงพวกขายของกิน เนื่องจากเป็นเวลาช่วงเช้าๆ ทำให้มีผู้คนออกมาจับจ่ายใช้สอยเป็นจำนวนมาก“เนื้อหมู เนื้อหมูสด พึ่งฆ่าเลย มาเลือกซื้อกันได้เลย” เสียงแม่ค้าส่งเสียงเรียกผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมา“ขายอย่างไรเจ้าค่ะ” เหวยผิงพาอี้เหวินเดินเข้าไปร้านขายหมูที่ดูใหญ่ที่สุด“เนื้อล้วนชั่งละสามร้อยอีแปะ เนื้อติดมันชั่งละสองร้อยห้าสิบอีแปะ ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการแบบไหน” “ข้าเอาเนื้อติดมันสองชั่ง ข้าอยากจะรู้ว่ามีส่วนที่เป็นมันล้วนหรือไม่” เหวยผิงเอ่ยถามแม่ค้าดู เพราะนางไม่มั่นใจว่าคนที่นี่จะกินล้วนหรือไม่“มันล้วนหรือ แม่นางจะเอามันไปทำอะไร มันไม่อร่อยเลย” แม่ค้ามองเหวยผิงด้วยความแปลกใจ เหวยผิงเป็นคนแรกที่มาถามหามันล้วน“ข้ามีวิธีของข้าเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่านมีหรือไม่เจ้าค่ะ” “มี ข้ามีเยอะเลย คนส่วนมากไม่ค่อยซื้อมันทำให้ข้าต้องปาดมันทิ้งทุกวัน ว่า
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 10 สุราสายน้ำผึ้ง

เมื่อมาถึงบ้านเหวยผิงก็แบ่งหยางเหมยออกมาประมาณสามจินล้างน้ำให้สะอาด ส่วนที่เหลือนางเก็บในมิติโดยมีอี้เหวินน้อยคอยเป็นลูกมือ กิจการแรกที่นางคิดจะทำก็คือสุราสายน้ำผึ้ง เมื่อภพที่แล้วนางถูกพี่สาวพาไปเรียนทำสุราสายน้ำผึ้ง จึงทำให้พอมีความรู้ติดตัวมาอยู่บ้าง อีกทั้งในภพนี้สุราก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ผู้คนต่างซื้อกัน สุราที่นางจะหมักนี้มันหอมนุ่มจนสตรีสามารถทานได้เริ่มแรกนางเอาหยางเหมยมาบดให้พอแตกๆ แล้วก็ใส่ถังแล้วใช้ผ้าปิดหน้าถังไว้ไม่ให้อากาศเข้า“คงต้องไปซื้อถังใหม่เสียแล้วล่ะ” ถังที่เหวยผิงใช้เป็นถังที่ไว้ใช้สำหรับตักน้ำ เมื่อวานนางก็ลืมซื้อ เอาไว้คราวหน้าค่อยไปสั่งทำใหม่ ซึ่งนางเองก็ไม่รู้ว่าที่นางทำนี้จะได้ผลหรือเปล่า นางจึงเก็บถังหยางเหมยไว้ในมิติหลังจากหมักเสร็จแล้ว นางก็ไม่รู้จะทำอันใดอีกจึงมานั่งเล่นหน้าบ้านกับอี้เหวิน“ทำอันใดอยู่หรือ” เหวยผิงเดินเข้ามา ก็เห็นอี้เหวินกำลังขีดเขียนอะไรสักอย่างบนพื้นดิน“ข้าเขียนพวกเราขอรับ นี่ท่านแม่ นี่อี้เหวิน ส่วนนี่เฟยฮวา” อี้เหวินชี้ไปบนพื้นให้ท่านแม่ดูเหวยผิงที่เห็นรูปที่อี้เหวินวาดก็น้ำตาซึม นั่งลงข้างๆ อี้เหวินแล้วเอ่ยว่า“สวยมากๆ อี้เหวิ
อ่านเพิ่มเติม
DMCA.com Protection Status