รักป่า รักธรรมชาติ รักสาวน้อย ชื่อ ปรายฝน

รักป่า รักธรรมชาติ รักสาวน้อย ชื่อ ปรายฝน

last updateLast Updated : 2024-11-27
By:  ลำเนา  Updated just now
Language: Thai
goodnovel12goodnovel
Not enough ratings
25Chapters
6views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Leave your review on App

รักป่า รักธรรมชาติ รักสาวน้อย ชื่อ ปรายฝน แต่ชีวิตไม่ได้มีเพียงแค่เรา เพราะยังมีการคิดต่างของผู้คน จึงทำให้ความรักมีปัญหา แต่ความสุขและความจริงใจระหว่างเรา

View More

Latest chapter

Free Preview

ตอนที่ 1

“จบเกียรตินิยมรัฐศาสตร์ ต้องมายืนงงอยู่ในดงวัว หรือเขาเรียกฝูงวัวกันนะ” หญิงสาวยืนงงๆ หลังลงจากรถสองแถว ซึ่งลุ้นมาตลอดทางว่าจะโดนพาเข้ารกเข้าพงไปก่อนถึงจุดหมายปลายทางหรือไม่ แต่เมื่อถึงที่หมายซึ่งป้ายเขียนเอาไว้ว่า ไร่ใจเดียวทำให้สบายใจขึ้น ส่วนไอ้เจ้าฝูงวัวที่ห้อมล้อมอยู่ไม่รู้ว่ามาต้อนรับพนักงานใหม่หรืออย่างไร หญิงสาวชะเง้อชะแง้มองเข้าไปภายใน ซึ่งมีต้นไม้ใหญ่เขียวขจีปกคลุมอยู่ โดยฝูงวัวยังคงหยุดยืนประหนึ่งว่าหญิงสาวเป็นพวกเดียวกัน สาวเจ้าค่อยๆ ขยับตัวเพื่อฝ่าวงล้อมโดยมีที่หมายก็คือ บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา โดยไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเดินนานขนาดไหน “แค่เริ่มต้นก็เหนื่อยขนาดนี้ แล้วจะอยู่ได้นานสักเท่าไรกันว๊ะ” ไม่ทันขาดคำสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา “เอา เอาเข้าไปจัดมาให้เต็มที่ ต้อนรับอย่างหนักหน่วงเลย นี่ยังไม่เจอแม่นายใจเดียวเลยนะเนี่ย” หญิงสาวเดินบ่นพึมพำตากฝนที่เริ่มลงหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อจะได้ถึงที่หมายเร็วขึ้น เพราะไม่อย่าง นั้นมีหวังคงได้เป็นไข้ก่อนเริ่มงาน กางเกงสีขาวที่สวมใส่มากลายเป็นสีเทากระดำกระด

Interesting books of the same period

Comments

No Comments
25 Chapters

ตอนที่ 1

“จบเกียรตินิยมรัฐศาสตร์ ต้องมายืนงงอยู่ในดงวัว หรือเขาเรียกฝูงวัวกันนะ” หญิงสาวยืนงงๆ หลังลงจากรถสองแถว ซึ่งลุ้นมาตลอดทางว่าจะโดนพาเข้ารกเข้าพงไปก่อนถึงจุดหมายปลายทางหรือไม่ แต่เมื่อถึงที่หมายซึ่งป้ายเขียนเอาไว้ว่า ไร่ใจเดียวทำให้สบายใจขึ้น ส่วนไอ้เจ้าฝูงวัวที่ห้อมล้อมอยู่ไม่รู้ว่ามาต้อนรับพนักงานใหม่หรืออย่างไร หญิงสาวชะเง้อชะแง้มองเข้าไปภายใน ซึ่งมีต้นไม้ใหญ่เขียวขจีปกคลุมอยู่ โดยฝูงวัวยังคงหยุดยืนประหนึ่งว่าหญิงสาวเป็นพวกเดียวกัน สาวเจ้าค่อยๆ ขยับตัวเพื่อฝ่าวงล้อมโดยมีที่หมายก็คือ บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา โดยไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเดินนานขนาดไหน “แค่เริ่มต้นก็เหนื่อยขนาดนี้ แล้วจะอยู่ได้นานสักเท่าไรกันว๊ะ” ไม่ทันขาดคำสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา “เอา เอาเข้าไปจัดมาให้เต็มที่ ต้อนรับอย่างหนักหน่วงเลย นี่ยังไม่เจอแม่นายใจเดียวเลยนะเนี่ย” หญิงสาวเดินบ่นพึมพำตากฝนที่เริ่มลงหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อจะได้ถึงที่หมายเร็วขึ้น เพราะไม่อย่าง นั้นมีหวังคงได้เป็นไข้ก่อนเริ่มงาน กางเกงสีขาวที่สวมใส่มากลายเป็นสีเทากระดำกระด
Read more

ตอนที่ 2

ความเงียบมาพร้อมกับเวลาที่ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า แสงไฟพอมีให้เห็นบ้าง แต่ไม่ได้มากมายอะไรนัก ปรายฝนออกมายืนอยู่หน้าห้องพักมองผ่านความมืดมิดที่อยู่ตรงหน้า ความหนาวเย็นที่กลอยกับปลาบอกเริ่มเผยตัวตนเข้ามาในความรู้สึกเมื่อลมเย็นๆ พัดมากระทบเข้าที่ร่างกาย หลัง จากรับประทานอาหารเย็น ปรายฝนเดินสำรวจบ้านหลังใหญ่ที่ด้านหน้าเป็นส่วนสำนักงานและด้านข้างเป็นห้องพักของตัวเอง แต่ไม่เห็นคนอื่น เพราะทุกคนแยกย้ายไปตามเรือนพักซึ่งมองเห็นได้จากบริเวณที่ยืนอยู่ “หนาวเข้าไปถึงกระดูกเลย เข้าห้องที่กว่า” ปรายฝนรำพึงออกมา “เดี๋ยว” เสียงนั้นทำให้รีบหันไปทันที ถึงแม้จะมืดมิด แต่แสงสว่างที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยยังพอช่วยให้เห็นว่าเป็นแม่นายเจ้าของไร่ “คะ” ปรายฝนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เสื้อกันหนาว ตัวใหญ่ไปสักหน่อย แต่ดีกว่าไม่มีใส่ มันเก่าไปหน่อย เพราะฉันใส่มานานมากแล้ว ถ้าอุ่นไม่พอในห้องมีกระติกน้ำร้อนเอาน้ำใส่ขวดแก้วแล้วห่อผ้าไว้ กอดหรือวางเอาไว้ใต้ผ้าห่มพอช่วยได้ ฉันไม่อยากให้มาป่วยตายที่นี่ เด็กสมัยนี้ไม่คิดเตรียมตัวอะไรเอาเสียเลย” แม่นายใจเดียวพูดจบก็ยื่นเส
Read more

ตอนที่ 3

ปรายฝนยืนส่องกระจกหมุนตัวไปมาอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงเสื้อผ้าที่คนอื่นๆ สวมใส่จึงคิดได้ว่า เข้าเมืองตาหลิ่วควรหลิ่วตาตาม ซึ่งจริงอย่างที่แม่นายใจเดียวบอก เสื้อผ้าชุดที่สวมใส่มากับชุดที่เพิ่งถอดเปลี่ยนมีหวังคงซักให้กลับคืนมาเป็นสภาพเดิมไม่ได้แน่ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ปรายฝนจึงรีบเดินไปดูผ่านช่องเล็กๆ ก่อนจะเปิดออก “พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงที่ไร่ข้างๆ ฉันอยากให้เธอไปด้วย” แม่นายใจเดียวบอกกับปรายฝนที่ขมวดคิ้วจ้องมอง “รวมอยู่ในหน้าที่ผู้ช่วยด้วยหรือคะ เรื่องออกงาน” ปรายฝนถาม “ในสัญญาไม่ได้ระบุเวลาทำงานของเธอ” แม่นายใจเดียวบอก “โหดร้าย” ปรายฝนบ่นพึมพำ “ไปเลือกเสื้อผ้าที่ห้องฉันดู เพราะต้องแต่งตัวเรียบร้อยนิดหนึ่ง” “เสื้อผ้าแม่นาย” ปรายฝนยิ้มๆ แล้วทำหน้าเหยเก “แค่ให้ไปเลือกดู ฉันรู้ว่าเธอน่ะสาวทันสมัย เผื่อเอาที่ฉันมีมารวม กับที่เธอมีอาจเข้ากันได้” แม่นายใจเดียวบอก “ขอบคุณค่ะ สะดวกให้ไปดูได้ตอนไหนคะ” ปรายฝนถาม “รออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูห้องให้ ตรงนั้นมีประตูเชื่
Read more

ตอนที่ 4

ปรายฝนปวดเมื่อยตามเนื้อตัว ด้วยความไม่ค่อยคุ้นชินกับการทำ งานในไร่สักเท่าไรนัก แม้งานดูไม่ยากอะไร แต่การเก็บพืชผักผลไม้จำนวนมากก็เหนื่อยเอาเรื่องและยังปวดไปหมดในทุกส่วนบนร่างกายเลยทีเดียว “ไหนว่าให้มาเป็นผู้ช่วยแม่นาย” ปรายฝนบ่นพึมพำ “ตอนมาใหม่ๆ ปลาก็คิดเหมือนปรายนั่นแหละ แต่อีกสักพักก็ชินไปเอง อย่าไปบ่นให้แม่นายได้ยินเข้าล่ะ มีหวังได้โดนใช้งานหนักกว่าเดิมแน่ๆ ทุกคนโดนมาหมดแล้ว” ปลาหัวเราะ เมื่อเห็นปรายฝนยิ้มเจื่อนๆ “เดี๋ยวต้องขับรถพาแม่นายไปงานเลี้ยงอีก อยากนอนชะมัดเลย” “งานเลี้ยงของอร่อยเยอะ ข้าวเย็นที่โรงอาหารไม่ต้องกินเลย” “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า ถ้าเสร็จช้ากว่าแม่นายมีหวังโดนเอ็ดไปอีกหลายเพลา” ปรายฝนหัวเราะเล็กๆ เมื่อได้พูดนินทาเจ้านาย แม่นายใจเดียวมองดูตัวเองผ่านกระจกเงาที่อยู่ตรงหน้า ริ้วรอยมีให้เห็นเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกไม่ดีแต่อย่างใด การต้องไปงานเลี้ยงมากกว่าที่สร้างความรู้สึกอึดอัดให้ “ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย” แม่นายใจเดียวพูดขึ้น เมื่อออกจากห้องเ
Read more

ตอนที่ 5

ปรายฝนรับประทานอาหารเช้าพร้อมกันคนอื่นๆ ที่โรงอาหารซึ่งมีเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะให้ได้ยินอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อมองดูรอบๆ ไม่เห็นแม่นายใจเดียว ตอนออกมาจากห้องพักก็ชะเง้อชะแง้ดูไปทางด้านหน้าที่พักแต่ไร้เงาเจ้าของไร่ “แม่นายไร่โน้นเอาอาหารเช้ามาส่ง แม่นายไร่นี้เลยอยู่รับรองที่เรือนรับรองแขก” ปลาพูดขึ้น ปรายฝนขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน “ปรายไม่ได้อยากรู้สักหน่อย” ปลากับกลอยยิ้มๆ เมื่อได้ยิน “อ้าวนึกว่ามองหาอยู่ เพราะคนอื่นๆ ก็ยังไม่คุ้นเคยกันนี่ ปลาเลยคิดว่าปรายมองหาแม่นาย” ปลาบอกแล้วหันไปยิ้มกับกลอย “แต่ก็แปลกนะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมา” กลอยพูดขึ้น “นั่นสิ” ปลาพูดขึ้นรีบรับประทานอาหารเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน “สนิทกันไม่เคยไปมาหาสู่หรอกหรือ” ปรายฝนเอ่ย “ไม่เคยมา เพิ่งเห็นครั้งแรกนี่แหละ” เสียงของไตรดังขึ้นก่อนจะนั่งลงข้างๆ ปรายฝน “เจอที่งานเลี้ยงเห็นออกจะสนิทกัน” ปรายฝนพูดด้วยน้ำเสียงแปร่งๆทำเอาอีกสามคนที่นั่งอยู่ด้วยจ้องมองพร้อมๆ กัน “พี่ได้ยินมาว่า ตอนสาวๆ สนิทสนมกัน แต่พอแม
Read more

ตอนที่ 6

ใจเดียวหลังจากเข้ามากราบสักการะพระประธานในอุโบสถยังคงนั่งนิ่งๆ อยู่ภายใน โดยมีแพรพรรณนั่งอยู่ด้วยข้างๆ อย่างเงียบๆ ไม่มีการพูดคุยหรือสนทนาใดๆ ทั้งสองคนรับไหว้ผู้คนที่รู้จักซึ่งเข้ามาทักทายตลอด “ออกไปหาน้ำดื่ม กินขนมกันดีกว่า” แพรพรรณกระซิบบอกใกล้ๆ ใกล้เสียจนปลายจมูกสัมผัสเบาๆ ไปที่หูของใจเดียวที่รีบลุกขึ้นทันที ใจเดียวมองดูรอบๆ หวังว่าจะได้เห็นปรายฝน จนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกจึงเงยหน้าขึ้นไปมองที่ชิงช้าสวรรค์ แม่นายใจเดียวโบกไม้โบกมือให้ปรายฝนที่ยิ้มสวยๆ ให้ “จะได้เป็นลูกบุญธรรมแม่นายซะล่ะมั้ง เราน่ะ ปราย” กลอยพูดขึ้น ปรายฝนขมวดคิ้ว “นั่นสิ เราอยู่มานานยังไม่กล้าโหวกเหวกเรียกแม่นายเลย” ปลายิ้มและหัวเราะออกมา เมื่อเห็นปรายฝนทำหน้าจ๋อย “น่าเกลียดเหรอ” ปรายฝนถาม “ไม่หรอก แม่นายยิ้มสวยเลยน่ะ” กลอยบอก “เวลายิ้มสวยดีออก อยากให้แม่นายยิ้มบ่อยๆ” ปรายฝนพูดขึ้น “หนุ่มๆ ตอมกันหึ่ง ได้ยินคนเก่าคนแก่พูดกัน สวยแบบไม่ต้องเสริมเติมแต่งอะไรเลย เวลายิ้มน้อยๆ ให้เห็นต้องเรียกว่างดงาม เขาว่
Read more

ตอนที่ 7

เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้คนที่กำลังรับประทานอาหารเช้าหันไปมองทางด้านหน้าสำนักงาน เมื่อเห็นว่าเป็นแขกของแม่นายใจเดียว ทุกคนจึงเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ระหว่างรับประทานอาหารเช้า ปรายฝนยิ้มจางๆ มองสบตากับแม่นายใจเดียวที่ยิ้มให้เช่นกัน ปลากับกลอยและไตรถอนใจเพราะนอกจากคนเป็นมารดาที่แวะเวียนมาทุกวัน เช้านี้เพิ่มลูกสาวที่ส่งเสียงจนทุกคนตกใจรีบหันไปมอง ไม่รู้ว่าจะมาสร้างความวุ่นวายใจให้กับเจ้าของไร่หรือไม่ “สวัสดีค่ะ น้าเดียว” จันจิราพนมมือไหว้ทันที เมื่อเห็นเจ้าของไร่ออก มาต้อนรับ “ทานอาหารเช้ากันมาหรือยังคะ” ใจเดียวถาม “ยังเลย รู้ว่ายังไงเดียวคงเตรียมไว้ให้” แพรพรรณพูดขึ้น “เดี๋ยวจัดการให้จ้ะ เชิญที่เรือนรับรองแขกดีกว่า” ใจเดียวบอก “แพรไม่อยากเป็นแขก” “แม่คะ แม่กำลังทำให้น้าเดียวอึดอัดนะ” จันจิราพูดขึ้น “ไม่หรอก แขกไปใครมาน้าก็ต้อนรับหมดนั่นแหละ” ใจเดียวยิ้มๆ “ปรายล่ะคะ น้าเดียว” จันจิราถาม “ทานอาหารเช้าอยู่ที่โรงอาหารโน่น” ใจเดียวบอก “ถ้าอย่างนั้น จันไปทานข้าวที่โรงอาห
Read more

ตอนที่ 8

แพรพรรณโวยวายใส่ลูกสาวตั้งแต่ขึ้นรถ จนขับมาถึงที่ไร่ตัวเองซึ่งทำเอาจันจิรานั่งหน้างอมาตลอดทาง “ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย ลูกสาวฉัน” แพรพรรณพูดบ่น “บอกให้แยกปรายออกไป จันก็ทำให้แล้ว แม่จะเอายังไงอีก” “ไม่เอายังไง จันต้องไปกับแม่ที่ไร่นั้นทุกวัน” แพรพรรณพูดเสียงเข้ม “น้าเดียวรำคาญตายพอดี แม่คิดดีแล้วหรือคะ” จันจิราถาม “ฉันไม่สนใจ อะไรที่ฉันอยากได้ ฉันก็ควรได้เหมือนพ่อเธอนั่นแหละ” แพรพรรณพูดขึ้น “เอาแต่ใจตัวเองหนักมาก จันเป็นบ้างไม่ต้องมาถามเลยว่าเหมือนใครกัน” จันจิราบ่นพึมพำมองดูมารดาที่ลงจากรถแล้วรีบเข้าบ้านไปก่อน จันจิราตะโกนไล่หลังมารดาไป โดยบอกว่าตัวเองจะเข้าไปในเมืองไม่ทันได้ทัดทานหรือหันมาพูดอะไร จันจิราก็ขับรถออกจากไร่ไปแล้ว “ยายจันนะ ยายจัน พึงพาอะไรไม่ได้เลย งานการก็ไม่คิดจะช่วยดูแลเอาแต่เที่ยวกับขอเงินเท่านั้น” แพรพรรณมองดูเสื้อผ้าและเนื้อตัวทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น เพราะเสียเวลาและโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับใจเดียว “ต้องเหนื่อยขนาดไหนคะ กว่าจะมาถึงวันนี้ได้”
Read more

ตอนที่ 9

พลบค่ำแล้วแต่ฝนคงยังตกหนักและท่าทางคงไม่หยุดตกเอาง่ายๆ แม่นายใจเดียวเลยตัดสินใจเข้าพักในโรงแรมที่ห้องพักเกือบเต็ม โดยเหลือห้องพักเพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น “คงต้องนอนที่นี่ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ขับรถฝ่าฝนไปมีหวังกลับไม่ถึงไร่แน่” แม่นายใจเดียวบอกกับปรายฝน “ยังไงก็ได้ค่ะ แต่คนที่ไร่จะเป็นห่วงเอาสิคะ ปรายโทรฯ ไปแจ้งกับปลาหรือกลอยดีกว่า” ปรายฝนบอก แต่ไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย “ฉันจัดการเอง” แม่นายใจเดียวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากถุงผ้าที่ถืออยู่ ภาพของหญิงสาวจึงปรากฏให้เห็นที่หน้าจอ ปรายฝนเห็นเพียงครู่เดียวแต่มั่นใจว่า ไม่ใช่รูปแม่นายใจเดียว ซึ่งเจ้าตัวรีบขยับมือถือยกขึ้นทันทีเมื่อเห็นปรายฝนมองดูโทรศัพท์ที่ถืออยู่ ปรายฝนเงียบไปตั้งแต่เห็นภาพที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ กาแฟถูกนำมาให้ หลังจากแม่นายใจเดียวแจ้งกับพนักงานจากชั้นล่างของโรงแรมที่เข้าพัก ปรายฝนยิ้มน้อยๆ และบอกขอบคุณพนักงาน “ขอบคุณค่ะ” “ครับผม” กาแฟกลิ่นหอมกับรอยยิ้มน้อยๆ ของคนที่นั่งเงียบๆ อ่านหนังสืออยู่กำลังถอดแว่นออก เมื่อปรายฝนนำกาแฟมาว
Read more

ตอนที่ 10

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมยกเว้นระยะห่างที่แม่นายใจเดียวมอบให้ ซึ่งปรายฝนสัมผัสได้ตั้งแต่กลับมาจากในเมือง เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมีเพียงช่วงเวลาทำงาน เพราะหลังจากหมดเวลางานการพูดคุย การพูดเล่น การได้ใกล้ชิดกันต่างไปจากเดิม แต่ความรู้สึกของปรายฝนเหมือนดอกไม้ในใจเหี่ยวเฉาจากที่เคยตื่นเช้ารู้สึกกระปรี้กระเปร่าอยากรีบออกมาทำงาน กลับกลายเป็นว่ารู้สึกเกียจคร้านไม่อยากตื่นนอนเอาเสียเลย “เบื่ออาหารหรือ” ไตรถาม เพราะหลายวันแล้วที่เห็นปรายฝนทานอาหารน้อยลง ปลากับกลอยเองสังเกตเห็นเช่นกัน “นั่นสิทำงานทั้งวัน ถ้าไม่กินเยอะๆ จะไม่ไหวนะ” ปลาพูดเตือน “เนือยๆ เดี๋ยวก็หาย แม่นายไม่มาทานอาหารเช้าหรอกหรือ ไม่ค่อยเห็นมาที่โรงอาหาร” ปรายฝนพูดขึ้นและมองไปรอบๆ บริเวณโรงอาหารที่มีเสียงการสนทนาและพูดคุยกันเหมือนทุกวัน “แม่นายแพรพรรณมาอยู่ที่เรือนรับรอง” กลอยบอก ปรายฝนยิ้มๆ ไม่กล้าสบตากับทุกคน “เมื่อคืนพี่ตื่นขึ้นมาเลยออกมายืนที่ระเบียงบ้านพักเห็นแม่นายออกมาเดินดูดาวเหมือนคิดอะไรอยู่ น่าแปลกเพราะไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่” สิ่งที่ไตรบอกทำเ
Read more
DMCA.com Protection Status