ตอนที่ 9

            พลบค่ำแล้วแต่ฝนคงยังตกหนักและท่าทางคงไม่หยุดตกเอาง่ายๆ แม่นายใจเดียวเลยตัดสินใจเข้าพักในโรงแรมที่ห้องพักเกือบเต็ม โดยเหลือห้องพักเพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น

            “คงต้องนอนที่นี่ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ขับรถฝ่าฝนไปมีหวังกลับไม่ถึงไร่แน่” แม่นายใจเดียวบอกกับปรายฝน

            “ยังไงก็ได้ค่ะ แต่คนที่ไร่จะเป็นห่วงเอาสิคะ ปรายโทรฯ ไปแจ้งกับปลาหรือกลอยดีกว่า” ปรายฝนบอก แต่ไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย

            “ฉันจัดการเอง” แม่นายใจเดียวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากถุงผ้าที่ถืออยู่ ภาพของหญิงสาวจึงปรากฏให้เห็นที่หน้าจอ ปรายฝนเห็นเพียงครู่เดียวแต่มั่นใจว่า ไม่ใช่รูปแม่นายใจเดียว ซึ่งเจ้าตัวรีบขยับมือถือยกขึ้นทันทีเมื่อเห็นปรายฝนมองดูโทรศัพท์ที่ถืออยู่

            ปรายฝนเงียบไปตั้งแต่เห็นภาพที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ กาแฟถูกนำมาให้ หลังจากแม่นายใจเดียวแจ้งกับพนักงานจากชั้นล่างของโรงแรมที่เข้าพัก ปรายฝนยิ้มน้อยๆ และบอกขอบคุณพนักงาน

            “ขอบคุณค่ะ”

            “ครับผม”

            กาแฟกลิ่นหอมกับรอยยิ้มน้อยๆ ของคนที่นั่งเงียบๆ อ่านหนังสืออยู่กำลังถอดแว่นออก เมื่อปรายฝนนำกาแฟมาวางให้ ความเงียบไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัด แต่คนที่มีคำถามเลือกที่จะไม่ถามออกไป แม่นายใจเดียวมองดูปรายฝนก่อนจะยิ้มๆ ให้เห็น

            “มานั่งใกล้ๆ นี่มา” แม่นายใจเดียวพูดขึ้น ปรายฝนนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจลุกขึ้นและไปนั่งที่เตียงเหมือนถูกสายตาต้องมนต์ที่จ้องมองมาสะกดให้ลุกไปตามคำพูดที่ได้ยิน กระดาษนุ่มๆ สีขาวสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากซึ่งทำให้ปรายฝนรู้ว่าคงมีคราบจากฟองนมของกาแฟ แต่แววตาคู่นั่นที่จ้องมองอยู่ใกล้ๆ ทำให้หัวใจปั่นป่วน โดยเฉพาะริมฝีปากที่ไม่ได้ฉาบด้วยสีสัน ถึงแม้จะซีดเซียวไปบ้าง แต่สามารถดึงดูดให้จ้องมอง จนขยับเข้ามาใกล้ๆ ค่อยๆ ทาบทับไปที่ริมฝีปากของตัวเธอ ปรายฝนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรจนกระทั่งเผยอริมฝีปากตอบรับไปเล็กน้อยก่อนจะขยับถอยห่างออกมา

            “ปรายขอลงไปเดินเล่นข้างล่างนะคะ” ปรายฝนพูดขึ้น แต่ยังคงรอให้แม่นายใจเดียวอนุญาต รอยยิ้มจางๆ บอกความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งทำให้คนที่ยังนั่งจ้องตาแป๋วอยู่รู้สึกกังวลใจ แต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา

            “ไปเถอะ อีกสักชั่วโมงฉันจะตามลงไปได้ไปทานมื้อค่ำกัน แต่อย่าออกไปด้านนอกล่ะ ฝนยังตกหนักอยู่” แม่นายใจเดียวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนวันแรกที่ได้พบกัน

            “ค่ะ” ปรายฝนพูดเพียงแค่นั้นแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกจากห้องไป แม่นายใจเดียวถอนใจมองดูจนกระทั่งประตูห้องพักปิดสนิท

            “ฉันคิดไปเองคนเดียวสินะ” ใจเดียวรำพึงออกมาเบาๆ มองดูรอยเปื้อนบนกระดาษแผ่นบางสีขาวที่มีรอยลิปสติกสีอ่อนจากริมฝีปากของคนที่เพิ่งออกจากห้องไป

            ร้านอาหารรสสุคนธ์เป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียง ซึ่งเจ้าของร้านเป็นเพื่อนของใจเดียว ดังนั้นมื้อค่ำจึงมาฝากท้องที่ร้านแห่งนี้ โดยปรายฝนขอไม่ตามมาด้วยเพราะจะรับประทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรม

            “ตายแล้ว แม่นายมาร้านของดิฉัน” การทักทายของเจ้าของร้านซึ่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เยาว์วัยได้ทำให้ใจเดียวยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้สดใสดั่งเช่นก่อนหน้าที่ได้พบกันซึ่งทำให้รสสุคนธ์แปลกใจ

            “ทำเหมือนหลายปีจะมาสักที เข้าเมืองทีไร เดียวมาอุดหนุนร้านของรสตลอดเลยนะ” ใจเดียวบอกรสสุคนธ์

            “แหมฉันก็แค่แหย่เธอเล่นเท่านั้นแหละ แล้วทำไมถึงมาคนเดียวล่ะ นายไตรไม่เคยปล่อยแม่นายไปไหนมาไหนลำพังนี่นา” รสสุคนธ์ยิ้มๆ เมื่อนึกถึงไตรซึ่งเป็นผู้ช่วยและควบตำแหน่งหัวหน้าคนงาน

            “ไตรไม่ได้มา เดียวมากับผู้ช่วยคนใหม่เป็นผู้หญิง”

            “อ้าวแล้วทำไมไม่มาดูแล เดียวล่ะ” รสสุคนธ์ถาม

            “เห็นว่าจะทานมื้อค่ำที่ห้องอาหารโรงแรม” ใจเดียวยิ้มน้อย

            “อดกินของอร่อยเลย เสียดายแทนแม่คนนั้นจริงๆ” รสสุคนธ์หัวเราะ แต่ท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนไม่สามารถหลุดรอดสายตาคนช่างสังเกตไปได้

            “งั้นขอของอร่อยให้เพื่อนสักสองอย่างสิ” ใจเดียวยิ้ม

            “มาร้านฉันจะมากินสองอย่างได้ไง เดี๋ยวให้เด็กจัดให้สักสี่ห้าอย่าง รสจำได้ว่าเดียวชอบอะไร รอเดี๋ยวนะ” รสสุคนธ์หายไปครู่หนึ่ง

            “ร้านคนแน่นเหมือนเดิม” ใจเดียวบอก

            “คุณผู้ช่วย ไม่ใช่แค่ผู้ช่วยทั่วไปใช่ไหม” รสสุคนธ์ถามตามตรง

            “เป็นหมอดูหรือไง” ใจเดียวยิ้มจางๆ

            “ดูหน้าเพื่อนฉันก็รู้แล้ว แววตาที่เคยสดใสหายไป ไม่รู้ตัวล่ะสิ”

            “ขนาดนั้นเลย” ใจเดียวขมวดคิ้ว

            “ใช่จ้ะ รสเป็นเพื่อนเดียวนะ” รสสุคนธ์เป็นคนร่าเริง อารมณ์ดีช่างพูดช่างคุยและเป็นคนช่างสังเกตด้วย

            “ตอนแรกคิดว่าไม่ทั่วไป แต่ตอนนี้คงเป็นผู้ช่วยทั่วไปแล้วล่ะ”

            ใจเดียวบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รสสุคนธ์ตั้งใจฟังแต่แปลกใจที่ผู้ช่วยคนใหม่อายุห่างจากใจเดียวค่อนข้างมาก แต่กลับทำให้แม่นายใจเดียวหวั่นไหวได้อีกครั้ง เพราะครั้งก่อนที่มีความรักเวลาผ่านมานานมากแล้วจนรสสุคนธ์คิดว่า แม่นายคนสวยจะใจเดียวสมชื่อ

            “เด็กคงตกใจ” รสสุคนธ์บอก

            “เดียวรู้สึกแย่ ปูนนี้แล้วไปทำแบบนั้นกับเด็ก” ใจเดียวพูดขึ้น

            “แต่ถ้าถามรสก่อน รสอยากให้ทำแบบนั้น ถ้าไม่แสดงออกจะรู้ไหม ผลออกมาเป็นอย่างไร ก็ค่อยว่ากัน” รสสุคนธ์ยิ้มๆ แต่รอยยิ้มจางลงทันที เมื่อเห็นคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน

            “เหมือนนัดกันมาเลยนะ” รสสุคนธ์หันมามองสบตากับใจเดียว

            “ไม่ได้นัดจ้ะ ใจตรงกันต่างหาก” แพรพรรณพูดขึ้นและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ใจเดียว

            “ติดฝนเหมือนกันหรือ” ใจเดียวถามแพรพรรณ

            “ใช่ ทำไมเดียวมาคนเดียวล่ะ” แพรพรรณถาม

            “ตัวคนเดียว ก็ต้องมาคนเดียวสิ” รสสุคนธ์ตอบแทนใจเดียวที่ยิ้มๆ กับการช่างพูดเหน็บแนมและต่อล้อต่อเถียงกันระหว่างเพื่อนทั้งสอง

            “เหมือนแพรเลย” แพรพรรณหัวเราะเล็กๆ และรับเมนูอาหารมาจากเจ้าของร้านที่ส่ายหน้ากับแม่นายเจ้าของไร่คนสวยอีกคน รสสุคนธ์เป็นคนเปิดประเด็นการพูดคุย แต่แพรพรรณยังคงสนใจอยู่แค่ใจเดียว ซึ่งขยับถอยห่างออกไปเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่า แพรพรรณขยับเข้าใกล้จนไหล่เบียดชิดกัน รอยยิ้มที่จางหายไปทำให้รสสุคนธ์มองตามสายตาของใจเดียว หลังจากเห็นสีหน้าของเพื่อนทำให้พอจะเดาได้ว่า หญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาเป็นใคร

            “สวัสดีค่ะ ปรายเอาร่มมาให้ค่ะ ตอนแม่นายออกมาไม่ได้ถือมา” ปรายฝนรู้สึกตัวเองยืนเกะกะอย่างไรชอบกล

            “มีความห่วงใย ดีมากนังหนู นั่งก่อนกินข้าวด้วยกันก่อน ร้านฉันน่ะขึ้นชื่อนะ ไม่อร่อยล่ะก็ไปต่อว่าเพื่อนฉันได้เลย” รสสุคนธ์หัวเราะ ขณะมองสบตากับใจเดียว

            “กินข้าวหรือยัง” ใจเดียวถาม

            “ยังไม่ได้ทานค่ะ” ปรายฝนตอบและมองดูแพรพรรณที่ตักกับข้าวใส่ให้ในจานของแม่นายใจเดียว

            “ดีเลยมาๆ นั่งเลยนังหนู นี่เมนูอยากกินอะไรสั่งเลย แม่นายทั้งสองพร้อมจ่ายมากๆ” รสสุคนธ์หัวเราะ ขณะดันหลังปรายฝนและคะยั้นคะยอให้นั่งลง เพราะเชื่อว่าอย่างไรเด็กก็ต้องเกรงใจผู้ใหญ่

            “ทานที่มีอยู่ก็ได้ค่ะ เต็มโต๊ะเลย” ปรายฝนหันมายิ้มให้กับรสสุคนธ์เจ้าของร้านที่ยิ้มๆ มองสบตากับสาวน้อยทีมองสบตากับเพื่อนตัวเองที

            “คุณผู้ช่วยพาฝ่าฝนกลับไร่ไม่ไหวนี่เอง ถึงได้เจอเดียว” แพรพรรณ

พูดขึ้น ซึ่งทำให้รสสุคนธ์แปลกใจ

            “แพรรู้จักผู้ช่วยใหม่ด้วยหรือ เจอกันยังไง” รสสุคนธ์ถามไปตามตรง เพราะรู้เรื่องราวระหว่างแพรพรรณกับใจเดียวเป็นอย่างดี โดยเฉพาะสัญญา ที่แพรพรรณรับปากว่าจะไม่เข้าไปในไร่ใจเดียว

            “แพรไปหาเดียวที่ไร่มาออกบ่อย” แพรพรรณพูดขึ้น

            “ทำไมเป็นคนแบบนี้ไปได้ ทำไมไม่รักษาสัญญา เดียวมันเคยขออะไรเธอบ้าง แม่นายแพรพรรณ” รสสุคนธ์พูดต่อว่าแทนใจเดียว

            “แพรเป็นแม่หม้ายนะ รส เพราะฉะนั้นสัญญาอันนั้นก็ควรยกเลิก” แพรพรรณบอก

            “เกี่ยวกันตรงไหน” รสสุคนธ์พูดต่อว่า

            “ตรงนี้แหละ” แพรพรรณหันมองสบตากับใจเดียวที่นั่งรับประทานอาหารเงียบๆ โดยแอบมองปรายฝนที่นั่งฟังเงียบๆ เช่นกัน

            “เอาแต่ใจตัวเองน่ะทำได้นะ แม่คุ๊ณ แต่ปูนนี้แล้วช่วยคิดถึงใจคนอื่นด้วย แล้วหยุดอย่ามาพูดเรื่องความรักเด็ดขาด รสยังไม่เชื่อ อย่าหวังเลยว่าอีกคนจะเชื่อ” รสสุคนธ์พูดดักทางทำเอาแพรพรรณหน้างอและเงียบไป

            “พอได้แล้ว เวลากินข้าวใครเขาทะเลาะกันล่ะ อายเด็กบ้าง”

            “เรื่องจริงไม่เห็นต้องอายอะไรเลย ใช่ไหมนังหนู” รสสุคนธ์หัวเราะ เมื่อหันไปถามปรายฝนที่หันมายิ้มเจื่อนๆ ให้

            “ปรายว่า ปรายไปก่อนดีกว่าค่ะ จะได้คุยกันสะดวกหน่อย”

            “ไปไม่ได้ นั่งแล้วยังกินไม่อิ่มห้ามลุกไปไหนเป็นกฎของร้านและเราเป็นเด็กเป็นเล็กต้องฟังผู้ใหญ่เข้าใจไหม” รสสุคนธ์พูดคล้ายดู ปรายฝนเห็นแม่นายใจเดียวสบตากับรสสุคนธ์ซึ่งมีรอยยิ้มแปลกๆ

            “เข้าใจค่ะ” ปรายฝนพูดเสียงอ่อยๆ แต่เมื่อมือของรสสุคนธ์ทาบทับไปที่ศีรษะทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้างยิ่งเมื่อมองเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ของคนที่มองสบตาด้วยแม้เพียงครู่เดียวก็ตาม

            “เด็กว่าง่าย ผู้ใหญ่เอ็นดูนะนังหนู รู้เอาไว้ด้วยล่ะ” รสสุคนธ์หัวเราะรู้สึกถูกชะตากับสาวน้อยที่ดูเฉลียวฉลาด ถึงแม้เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรกกลับเชื่อว่าดูเหมาะกับใจเดียวเพื่อนของตัวเอง รสสุคนธ์มองดูเพื่อนอีกคนที่คง รู้ว่า สองสาวต่างวัยที่แอบมองกันและกันอยู่ไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น

            “อาหารอร่อยเหมือนเดิม เพิ่มเติมความอร่อยยิ่งขึ้นด้วยเพื่อนร่วมรับประทาน อิ่มอร่อยมากๆ รส เจอกันพร้อมหน้าไปดื่มกันสักหน่อยดีกว่า” แพรพรรณเอ่ยชวน รสสุคนธ์มองสบตากับใจเดียว

            “ดีไหม ย้อมใจสักหน่อยก่อนเข้านอน” รสสุคนธ์หัวเราะ

            “ได้” ใจเดียวพูดขึ้นก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้ปรายฝน

            “เราล่ะ เด็กน้อย” รสสุคนธ์ถาม

            “ไม่ดีกว่าค่ะ ปรายต้องขับรถกลับพรุ่งนี้ แต่ไปไกลไหมคะ ถ้าไปไกลปรายจะไปด้วย” ปรายฝนบอกกับรสสุคนธ์ที่ยิ้มๆ เพราะรู้ดีว่าคงเป็นห่วงใจเดียว

            “ห่วงแม่นายของเราว่างั้น ฉันไม่ทิ้งแม่นายเธอหรอกน่า แต่เราดื่มกันที่โรงแรมก็ได้คุณผู้ช่วยจะได้ไม่ต้องห่วงเดียวเนอะ เออจะว่าไปก็น่าเป็นห่วงอยู่เว๊ย” รสสุคนธ์พูดแล้วมองดูแพรพรรณที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

            “ขึ้นไปนอนที่ห้องไป ไม่ต้องห่วง” แม่นายใจเดียวบอกปรายฝน

            “ถ้าอยากให้อยู่ด้วย ปรายอยู่ได้นะคะ” ปรายฝนบอก

            “อย่ามานั่งอึดอัดอยู่เลย เดี๋ยวเมาก็แยกย้ายกันไปนอนเองแหละ” แม่นายใจเดียวบอกแล้วพยักพเยิดให้ปรายฝนขึ้นห้องพักไปก่อน

            “งั้นถ้าดึกมาก ปรายลงมาดูนะคะ”

            “แล้วแต่เธอก็แล้วกัน” แม่นายใจเดียวบอกก่อนจะเดินไปสมทบกับเพื่อนทั้งสองที่นานๆ ครั้งจะได้พบกันพร้อมหน้าพร้อมตา

            “จะนอนหลับได้ไงล่ะ” ปรายฝนบ่นพึมพำมองตามแม่นายใจเดียวจนหายเข้าไปในห้องอาหารของโรงแรม

            ปรายฝนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามองดูนาฬิกาที่ผนังห้องเพิ่งสามทุ่มกว่าๆ ตั้งใจว่าจะงีบหลับสักพัก แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีผ้ามาทาบทับลงที่หน้าอกพอลืมตาดูถึงได้เห็นว่าเป็นแม่นายใจเดียวที่ยิ้มน้อยๆ ให้ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเล็กน้อย

            “นอนต่อเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำ เดี๋ยวก็นอนแล้ว” แม่นายใจเดียวพูดคล้ายไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

            “เมาหรือเปล่าคะ” ปรายฝนถาม แม่นายใจเดียวคิ้วขมวดทำท่าคิด

            “คิดว่าไม่นะ ยังเข้าห้องถูกทำไมกลัวหรือ ถ้ากลัวฉันไปนอนที่ห้องแม่นายแพรพรรณก็ได้” แม่นายใจเดียวถามและจ้องมองแววตาเรียบนิ่งของปรายฝนที่หน้างอทันทีเมื่อได้ยิน

            “งั้นทำไมไม่ไปนอนตั้งแต่แรก” ปรายฝนพูดขึ้นก่อนจะล้มตัวลงนอนและหันหลังให้แม่นายใจเดียว

            ปรายฝนพลิกตัวตะแคงข้างมาอีกด้านหนึ่ง เพราะอีกสักพักคนที่อาบน้ำเสร็จคงมาล้มตัวลงนอนข้างๆ พยายามข่มตาให้หลับเพื่อจะได้ไม่ได้ยินเสียงอะไรของแม่นายอีก แต่ยิ่งพยายามยิ่งรู้สึกกระสับกระส่าย จึงลุกขึ้น มารินน้ำเอาไว้ให้จนเกือบเต็มแก้ว ก่อนจะรีบกลับมาล้มตัวลงนอนทำเหมือนหลับไปแล้ว แม่นายใจเดียวออกมาจากห้องน้ำเหลือบไปเห็นน้ำดื่มที่ถูกรินเอาไว้จนเกือบเต็มแก้ว จึงเดินไปดื่มจนหมดเพราะรู้ดีว่ามีคนเตรียมไว้ให้

            ปรายฝนยิ้มน้อยได้ยินเสียงสวดมนต์เบาๆ จึงหลับตาลงอีกครั้งและหลับไป ส่วนอีกคนนอนหงายมองดูเพดานห้องและคิดทบทวนตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับสาวน้อยน่ารักที่นอนหลับอยู่ข้างๆ แม่นายใจเดียวหันมามองดูเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองดูเพดานเหมือนเดิม

            “เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” แม่นายใจเดียวรำพึงออกมาเบาๆ

            แสงสว่างทอแสงพาดผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามา ปรายฝนตื่นมาเห็นเข้าถึงรู้ว่าเช้าแล้ว แต่อ้อมกอดของคนที่กอดเอาไว้นั่นต่างหากที่ทำให้หลับสบายแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวตลอดทั้งคืน ปรายฝนไม่กล้าขยับตัวเพราะเกรงว่าแม่นายใจเดียวจะตื่น จนกระทั่งคนที่กอดอยู่นั้นกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและดึงตัวเข้าไปเสียใกล้ จนริมฝีปากของปรายฝนเกือบโดนเข้ากับแก้มของแม่นายใจเดียวอยู่แล้ว เมื่อได้อยู่ใกล้มากจึงมองดูเรียวปากที่ดูซีด แต่คงเป็นปรกติในยามเช้า ปรายฝนยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงริมฝีปากอันอบอุ่นที่ทาบทับและเว้าวอนอย่างอ่อนหวาน แต่มัวเพลิดเพลินกับการจ้องมองริมฝีปากเลยไม่ทันสังเกตเห็นว่า เจ้าของริมฝีปากเรียวสวยลืมตาขึ้นมาขมวดคิ้วจ้องมองอยู่

            “เป็นอะไรหรือเปล่า” แม่นายใจเดียวพูดขึ้นพร้อมกับคลายอ้อมกอดออกทันที ปรายฝนรีบขยับถอยห่างออกมา

            “เปล่าค่ะ ปรายนอนเบียดเมื่อยหรือเปล่าคะ” ปรายฝนพูดแก้เก้อ เพราะจริงๆ ไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองเข้าไปเบียดหาอ้อมกอดอันอบอุ่นหรือถูกดึงตัวเข้าไปกอดเอาไว้กันแน่ แต่ไม่ว่าจะเกิดขึ้นยังไงหรือเพราะอะไร ความ รู้สึกอุ่นใจนั่นต่างหากที่ควรจะหาเหตุผลว่า เพราะอะไรถึงหลับไปได้อย่างมีความสุขจนกระทั่งรุ่งสาง

            “ไม่นี่ หลับสบายดี ไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ” แม่นายใจเดียวบอก

            “เรื่องเมื่อวาน” ปรายฝนพูดขึ้น

            “ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว”

            “ปรายแค่อยากบอกว่า ปรายไม่เคยชอบผู้หญิงมาก่อน ก็เท่านั้น”

            “เอาเป็นว่า ฉันรับทราบ สบายใจหรือยัง” แม่นายใจเดียวรอยยิ้มหายไปในทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่ปรายฝนพูดออกมา ความอึดอัดกลับมาพร้อมกับความเงียบ ปรายฝนจึงลุกไปอาบน้ำก่อนและขอลงไปรอข้างล่างเพื่อจะได้เตรียมตัวกลับไร่ เพราะฝนหยุดตกแล้ว

            “ปรายก็แค่เด็กไม่เอาไหน วันหนึ่งแม่นายก็จะรู้” ปรายฝนถอนใจ