Novels by ลำเนา

พลบค่ำแล้วแต่ฝนคงยังตกหนักและท่าทางคงไม่หยุดตกเอาง่ายๆ แม่นายใจเดียวเลยตัดสินใจเข้าพักในโรงแรมที่ห้องพักเกือบเต็ม โดยเหลือห้องพักเพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น “คงต้องนอนที่นี่ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ขับรถฝ่าฝนไปมีหวังกลับไม่ถึงไร่แน่” แม่นายใจเดียวบอกกับปรายฝน “ยังไงก็ได้ค่ะ แต่คนที่ไร่จะเป็นห่วงเอาสิคะ ปรายโทรฯ ไปแจ้งกับปลาหรือกลอยดีกว่า” ปรายฝนบอก แต่ไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย “ฉันจัดการเอง” แม่นายใจเดียวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากถุงผ้าที่ถืออยู่ ภาพของหญิงสาวจึงปรากฏให้เห็นที่หน้าจอ ปรายฝนเห็นเพียงครู่เดียวแต่มั่นใจว่า ไม่ใช่รูปแม่นายใจเดียว ซึ่งเจ้าตัวรีบขยับมือถือยกขึ้นทันทีเมื่อเห็นปรายฝนมองดูโทรศัพท์ที่ถืออยู่ ปรายฝนเงียบไปตั้งแต่เห็นภาพที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ กาแฟถูกนำมาให้ หลังจากแม่นายใจเดียวแจ้งกับพนักงานจากชั้นล่างของโรงแรมที่เข้าพัก ปรายฝนยิ้มน้อยๆ และบอกขอบคุณพนักงาน “ขอบคุณค่ะ” “ครับผม” กาแฟกลิ่นหอมกับรอยยิ้มน้อยๆ ของคนที่นั่งเงียบๆ อ่านหนังสืออยู่กำลังถอดแว่นออก เมื่อปรายฝนนำกาแฟมาว

“ปรายเองค่ะ” เป็นข้อความจากปรายฝนส่งถึงผู้อ่าน “จบแบบนี้ไม่ได้สิ ปรายไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อยเนอะ เดี๋ยวจะค่อยๆ เล่าให้ฟังก็แล้วกัน อย่าเพิ่งไปว่าคนเขียนเขาเข้าล่ะ” ปรายฝนหัวเราะคนเขียนก็เช่นกัน “จบแบบที่พิมพ์คำว่า จบ น่ะ ยังไม่สมบูรณ์ต้องอ่านต่อจากตอนพิเศษ ปรายจะเล่าว่ากลับมาอย่างไร แม่นายดีใจขนาดไหนหรือยังคงเฉยๆเหมือนครั้งแรกที่ได้พบกัน พร้อมกันหรือยัง ไปค่ะตามกลับไปที่ไร่ ณ วันหนึ่งที่ฝนตกอากาศเย็นเฉียบเหมือนเดิมยังกับลอกตอนต้นเรื่องกันมาเลย มาๆ ตามมาให้ไวค่ะ” ปรายฝนหัวเราะ เมื่อนึกถึงวันที่นั่งรถสองแถวมาลงที่หน้าไร่เหมือนครั้งแรก แต่ครั้งนี้ความรู้สึกต่างกัน แม้ฝนจะตกจนพื้นชื้นแฉะแต่ไม่มากอะไรเหมือนครั้งก่อนที่เลอะเทอะและเละเทะเรียกว่า พอกดินโคลนเข้าไปพบเจ้านายกันเลยทีเดียว ปรายฝนหยุดยืนอยู่ที่ทางเข้าไร่และมองดูรอบๆ ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปมากและแอบนึกถึงเจ้าของไร่ขึ้นมา ไม่รู้จะเปลี่ยนไปมากมายเหมือนสถานที่หรือไม่ ภาพของวันแรกกลับเข้ามาในความรู้สึก แต่ความสบายใจได้เข้ามาแทนที่ความกังวลใจ ปรายฝนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแม่นายใจเดียวหรือไร่ใจเด

ภาพแม่นายใจเดียวที่ปั่นจักรยานไปทำงานตรวจดูไร่รอบๆ เป็นภาพที่เห็นจนเป็นเรื่องปกติยิ่งเวลาเลยผ่านไปเรื่อยๆ ทำให้ภาพในครั้งเก่าที่มีคนปั่นจักรยานให้ซ้อนท้ายจางหายไป แต่แม่นายใจเดียวของทุกคนยังมีรอยยิ้มสดใสอยู่เสมอ “คิดถึงปรายเหมือนกันนะ หายเงียบไปเลย” ปลาพูดขึ้น ขณะยืนมองตามแม่นายใจเดียวที่ขี่จักรยานไปไกลลิบแล้ว “ต่างคนต่างใช้ชีวิต แม่นายมีความสุขก็ไม่เห็นต้องไปถามหาเลย” กลอยพูดยิ้มๆ และยังคิดถึงปรายฝนอยู่เสมอ “เป็นเด็กแท้ๆ ดันใช้การเขียนโปสการ์ดแทนการโทรศัพท์มา ไม่รู้คิดยังไง แต่สิ่งที่รู้ก็คือ แม่นายของพวกเรายังคงสดใสและมีความสุขก็พอแล้ว” ปลายิ้มๆ เพราะแรกๆ แอบเคืองปรายฝนอยู่เหมือนกันที่ไม่มีการติดต่อมา แม่นายใจเดียวยิ้มๆ เมื่อเห็นจันจิราอยู่กับไตรที่ชายไร่ส่วนเชื่อมต่อ เพราะยิ่งนานวันจันจิราได้พิสูจน์ให้เห็นว่า มีความสามารถพอที่จะดูแลไร่ต่อจากบิดาซึ่งเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างในไร่เปลี่ยนแปลงไปในระยะสองสามปีที่ผ่านมา ไตรเป็นที่ปรึกษาให้กับจันจิรา ซึ่งพิสูจน์ตัวเองจนไตรใจอ่อนตกปากรับคำที่จะคบหากันฉันท์คนรักและจะแ

ปรายฝนทำเป็นหลับตาปี๋ เมื่อแม่นายใจเดียวถอดเสื้อผ้าเพื่อให้ช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ “ทำไม มันเหี่ยวย่นจนถึงกับต้องหลับตาเลยหรือ” แม่นายใจเดียวถามและจ้องมองดูคนที่ยังคงทำเป็นหลับตาอยู่ “ไม่กล้าลืมตา กลัวใจตัวเองต่างหาก” ปรายฝนบอก “ลืมตาได้แล้ว เช็ดตัวให้แต่ไม่ลืมตาจะเช็ดได้ยังไงกัน” เสียงหัวเราะของปรายฝนทำให้แม่นายใจเดียวยิ้มได้ เพราะตั้งแต่ได้ทราบข่าวเรื่องการสูญเสียแม้แต่รอยยิ้มก็แทบจะไม่ได้เห็นเลย ปรายฝนลืมตาขึ้นรู้สึกดีที่เห็นรอยยิ้มทะเล้นของคนที่ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ติดกายเลย “ยังรู้สึกดีกับเด็กขี้เหวี่ยงอยู่หรือเปล่าคะ” ปรายฝนถาม ขณะขยับเข้ามาใกล้ๆ “ดีนิดหน่อย” แม่นายใจเดียวยิ้มๆ “นิดเดียวเองเหรอ เสียใจนะเนี่ย” ปรายฝนมองดูแววตาที่กลับมาดูอ่อนโยนและทำให้หัวใจรู้สึกอบอุ่นได้อีกครั้ง “จ้องแบบนี้ท่าจะไม่ดี ถ้าจะเช็ดตัวให้ก็รีบๆ หน่อยและถ้าอยากทำอย่างอื่นก็ต้องยิ่งรีบมากๆ ด้วย” แม่นายใจเดียวอมยิ้มกับจุมพิตเล็กๆ ของปรายฝนที่จูบนิดหนึ่งแล้วรีบเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ปรายฝนเอามือแตะเบาๆ ไปที

แม่นายใจเดียวออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้ามืด ปรายฝนลงมาจากชั้นบนและแต่งตัวเตรียมไปวัดเห็นแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารเอาไว้ที่เดียว “น่าสงสารคุณเขาออกนะคะ ต้องมาอยู่ไกลบ้านมากและเหนื่อยกับคุณปรายทุกวันอีก” แม่บ้านซึ่งอยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืนบอกกับปรายฝน “ร่างเด็กเกเรเข้าสิงปราย ขอบคุณค่ะ คุณแม่บ้าน” ปรายฝนบอกก่อนจะถอนใจ เมื่อกลับมานึกถึงความไม่น่ารักของตัวเอง ความเศร้าและเสียใจกับการจากไปของบิดา โดยปรายฝนคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้อาการโรคหัวใจกำเริบหนักขึ้นจนถึงแก่ชีวิต เพราะดวงฤทธิ์มาบอกเรื่องของแม่นายใจเดียวให้บิดาทราบ ปรายฝนคิดว่านั่นน่า จะเป็นสาเหตุของการสูญเสีย ภาพของแม่นายใจเดียวที่พูดคุยอยู่กับอาหมอทำให้ปรายฝนถอนใจ เมื่อแม่นายใจเดียวหันมาปรายฝนทำท่าจะยิ้มให้แต่แววตาเรียบนิ่งที่ได้เห็นสัมผัสได้ถึงความเย็นชา ปรายฝนยังคงยิ้มน้อยๆ ให้ก่อนจะหันไปมองตามสายตาของแม่นายใจเดียว ถึงได้รู้ว่าดวงฤทธิ์มายืนอยู่ข้างๆ เยื้องไปทางด้านหลัง ไตรมาช่วยงานในวันสุดท้าย เพราะต้องดูแลไร่ใจเดียว ถึงแม้เพิ่งมาแต่ได้ช่วยงานอย่างขยันขันแข็ง โดยเฉพาะงานที่ต้องใ

ปรายฝนเงียบมาตลอดการเดินทาง นายแพทย์ซึ่งปรายฝนเรียกว่าอาหมอได้ช่วยจัดการเรื่องการจัดเตรียมพิธีศพ โดยมีแม่นายใจเดียวช่วยอีกแรง ซึ่งปรายฝนเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวที่ท่านมี จึงต้องรับหน้าที่ดูแลเรื่องการจัดการให้เรียบร้อย “พ่อเป็นโรคหัวใจหรือคะ อาหมอ” ปรายฝนถาม “พ่อเราไม่ยอมให้บอกใคร อาอยากให้บอกปราย แต่ท่านไม่ยอม” “เพราะปรายหรือเปล่าที่ทำให้อาการทรุดลง” ปรายฝนเริ่มมีน้ำตาไหลรินออกมา “ใช่สิ พ่อรู้เรื่องปรายกับแม่นายเจ้าของไร่อาการเลยทรุด” คำพูดของดวงฤทธิ์ทำให้ปรายฝนกับแม่นายใจเดียวหันไปมองพร้อมๆ กัน “ฤทธิ์ใช่เรื่องที่จะมาโทษกันไหม” อาหมอพูดดุ “ผู้ใหญ่ควรต้องรับผิดชอบ” ดวงฤทธิ์พูดกระทบแม่นายใจเดียว “ฝากดูแลปรายด้วยนะครับ คุณใจเดียว” “ดิฉันจะดูแลอย่างดีเลยค่ะ” นายแพทย์จ้องมองดวงฤทธิ์อย่างไม่ค่อยพอใจนักที่พูดโทษปรายฝนว่าเป็นสาเหตุทำให้บิดาของตัวเองเสียชีวิต “เช็ดน้ำตาก่อน ปรายต้องหยุดร้องไห้แล้วล่ะ เพราะต้องรับแขก” แม่นายใจเดียวพูดขึ้น “อยู่กับปรายนะ ปรายไม่เหลือ

ปยุดาหันไปมองทางด้านหลัง เพราะกำลังรู้สึกว่า ถูกจ้องมองหรือบางทีอาจจะได้พบเจอคนรู้จักในขณะที่เข้ามาเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าใหญ่กลางใจเมือง แต่หันไปไม่พบใครที่เป็นคนที่ตัวเองรู้จักเลย มองดูบริเวณโดย รอบแทบจะไม่เห็นใคร จะมีเพียงพนักงานที่ทำงานของตัวเองและไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอเลยด้วยซ้ำ เจ้าตัวถอนใจกับความวิตกกังวล หลังจากได้ออก แบบเครื่องประดับรูปดวงตาซึ่งกำลังจะออกจำหน่ายในเร็วๆ นี้ “ท่าจะเป็นบ้านะ เรา ทำไมถึงได้รู้สึกว่าถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลาเลยนะ” ปยุดาหัวเราะเล็กๆ รู้สึกร่างกายเย็นเฉียบคล้ายกับกำลังลงไปแช่อยู่ ในสระว่ายน้ำ ความเย็นนั้นทำให้หัวใจรู้สึกสดชื่นขึ้น ปยุดาสัมผัสได้ถึงความเย็นที่ไม่ใช่จากเครื่องปรับอาการภายในอาคาร แต่เป็นความรู้สึกสดชื่นจากการที่มีน้ำสัมผัสอยู่บนเรือนร่างมากกว่า และที่สำคัญความรู้สึกนั้นคล้ายกับการลงไปแช่อยู่ในสระว่ายน้ำอย่างสบายอารมณ์ ปยุดายืนหยุดนิ่งหลับตาด้วยอยากสัมผัสความรู้สึกสดชื่นนั้นเอาไว้ บางทีความรู้สึกดีๆ สามารถก่อตัวขึ้นมาในหัวใจได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไร แค่เพียงกำหนดจิตให้สงบนิ่งและยอมรับในสิ่งที่เข้ามาในชีวิต ซึ่งอาจจะดู

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ฉันเหลือบดูนาฬิกาที่ผนังห้องบอกเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ ใครกันนะมาดึกดื่นขนาดนี้ แต่คอนโดมีเนียมแห่งนี้คนที่จะเข้าออกได้ต้องมีบัตรผ่านประตูตั้งแต่ชั้นล่าง ก่อนที่จะเข้ามาถึงตัวลิฟต์และในลิฟต์เองยังต้องใช้บัตร เพื่อที่จะขึ้นมายังชั้นที่ต้องการหรือเป็นคนข้างห้องมาเคาะห้องผิด ฉันเดินไปที่ประตูมองผ่านช่องมองที่หน้าประตูออก ไปแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะคนที่เคาะประตูอยู่หน้าห้อง คือ เธอสาวสวยที่สระว่ายน้ำ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง ฉันเดินไปเดินมาทำอะไรไม่ถูก กำลังตื่นเต้นระคนวิตกกังวล ซึ่งไม่รู้ว่าทำไม เพราะไม่เคยเกิดอาการเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนและกำลังคิดว่า อาการของฉันคล้าย กับอาการของเพื่อนผู้ชายที่เคยเล่าให้ฟัง เวลาได้พบเจอสาวสวยที่รู้สึกดีด้วยและอยากจะได้มาเป็นแฟน แต่นี่ฉันเป็นผู้หญิงมันไม่น่าจะเกิดอาการเช่นนี้ ฉันคิด แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้ง ดูเป็นการเร่งเร้าว่า ถึงเวลาแล้วที่ควรเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับเธอเสียที เพราะมัวมาเดินไปเดินมาและตื่นเต้นอยู่แบบนี้ คงไม่มีอะไรดีขึ้นแน่ๆ ลูกบิดประตูเย็นเฉียบ ซึ่งฉันไม่แน่ ใจว่

เช้าอันแสนสดใสที่พระอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นเส้นขอบฟ้า ฉันนั่งอยู่บริเวณริมสระว่ายน้ำของคอนโดมีเนียมที่มีภาพของริมแม่น้ำเป็นฉากอันสวย งามอยู่เบื้องหน้า พระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนตัวค่อยๆ โผล่พ้นขอบฟ้าทำให้ภาพที่กำลังมองอยู่ช่างดูมีมนต์เสน่ห์ แว่นกันแดดถูกนำมาสวมใส่ เมื่อแสงเรืองรองเริ่มส่องประกายให้เห็น ณ บริเวณนี้ สามารถมองเห็นวิวของแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งเป็นสายหลัก ยามเมื่อพระอาทิตย์ทอแสง น้ำในแม่น้ำจะส่องประกายระยิบระยับ แต่ภาพเหล่านั้นถูกเบนความในใจไปในทันที เมื่อสาวร่างระหงหรือควรจะบอกว่า รูปร่างสะโอดสะองกำลังก้าวย่างผ่านไปนั่งลงที่เก้าอี้ถัดจากของฉันไปไม่มากนัก เสื้อคลุมค่อยๆ ถูกถอดออก เผยให้เห็นเรือนร่าง ซึ่งขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอดที่จะลอบมองไม่ได้ บั้นท้ายกลมกลึงได้รูปทำให้หัวใจรู้สึกหวั่นไหวชอบกล จนต้องคอยเตือนตัวเองว่า ผู้หญิงนะ เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่สายตาไม่ได้ละไปจากส่วนเว้าส่วนโค้งบนเรือนร่างของเธอคนนั้นเลย แว่นถูกขยับลงเล็กน้อย ทำทั้งๆ ที่รู้ว่าการมองคนอื่นลอดแว่นเป็นการเสียมารยาท ฉันจึงจำต้องเลื่อนแว่นกันแดดขึ้นมาเหมือนเดิม แต่อีกใจหนึ่งนึกอยากจะถอดออก เพราะแว่น