ทะลุมิติมาเป็นแม่ลูกอ่อนหย่าสามีพร้อมมิติซุปเปอร์มาร์เก็ต

ทะลุมิติมาเป็นแม่ลูกอ่อนหย่าสามีพร้อมมิติซุปเปอร์มาร์เก็ต

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-26
โดย:  วริษา  อัปเดตเมื่อครู่นี้
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
29บท
14views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
แสดงความคิดเห็นของคุณในแอพพลิเคชัน

เพียงเพราะอ้วนทำให้เขาอับอาย ชะตาเปลี่ยนผันเมื่อให้วิญญาณของอีกมิติหนึ่งเข้ามาเปลี่ยนแปลงความเป็นอยู่แถมมีมิติซุปเปอร์มาเก็ตติดตัวมาด้วย ต่อจากนี้เธอจะหย่าและเลี้ยงลูกเองโดยไม่ง้อเขาสักนิด บทนำ มีมี่สาวออฟฟิศกำลังเดินทางกลับบ้านแต่ใครจะไปรู้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอได้มีชีวิตอยู่ในมิตินี้ เพราะเธอยังไม่ถึงบ้านต้องถูกรถชนเข้าจนร่างกายของเธอกระเด็นทำให้เธอในโลกนี้ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป แต่เรื่องเหลือเชื่อก็เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อเธอลืมตามาอีกครั้งได้เข้ามาอยู่ในร่างกายที่อวบอ้วนอีกทั้งยังท้องอีกด้วย แต่ที่น่าเจ็บใจคือคนที่เธอสามีเจ้าของร่างนี้ไม่เคยสนใจใยดีเธอเลยแม้แต่น้อย แถมยังเป็นคนที่ทำให้ฟู่เยี่ยนเจ้าของร่างตัวจริงเป็นลมล้มพับกลางถนน เมื่อเธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้เธอจะไม่ยอมกลับไปให้เขาทำร้ายจิตใจอีกต่อไป เรื่องที่เธอท้องเธอก็จะไม่บอกให้เขาได้รับรู้ เธอกลับบ้านพร้อมหย่ากับเขาความโชคดีเกิดขึ้นกับเธออีกครั้งเมื่อเธอกำลังเก็บของออกจากบ้านของเว่ยเสี่ยวฮั่ว หรือเสี่ยวฮั่วนายพลใหญ่ที่ไร้หัวใจ มิติได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอต่อจากนี้เธอมีหนทางหาเงินและเธอจะร่ำรวยเลี้ยงลูกเพียงลำพังโดยไม่แยแสเขาแม้แต่น้อย นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ดูเพิ่มเติม

บทล่าสุด

การดูตัวอย่างฟรี

บทที่ 1 อยู่ในร่างหญิงอ้วน

บทที่ 1 อยู่ในร่างหญิงอ้วนเฮือก !!!ร่างบางได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งจ้องมองเพดานสีขาวอย่างไม่คุ้นเคยเสียงเครื่องช่วยหายใจกลิ่นอายของความเจ็บป่วยคละคลุ้งเต็มอากาศ เธอพยายามคิดว่าเธอมานอนอยู่บนเตียงนี้ได้ยังไง จู่ ๆ เธอเกิดป่วยหัวจนเกิดภาพความทรงจำก่อนที่เธอจะมาที่นี่มีมี่พนักงานออฟฟิศกำลังเดินกลับบ้านหลังจากทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย จู่ ๆ เธอเกิดอุบัติเหตุถูกรถพุ่งชนจนร่างลอยขึ้นอากาศกระแทกลงพื้นความเจ็บปวดที่เธอได้รับทำให้เธอไม่อาจจะทนต้านทานได้สลบทันที“ฉันโดนรถชนนี่น่าหรือว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เอ๊ะแต่เดี๋ยวสิทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิดร่างกายโดนกระแทกขนาดนั้นต้องรับบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือไง ทำไมร่างกายของฉันถึงขยับได้ไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ” มีมี่ยันกายลุกขึ้นสำรวจร่างกายของตัวเองครั้นนั้นเธอได้เห็นมือที่หนานุ่มอีกทั้งความรู้สึกอึดอัดแถมยังลุกยากนี่คืออะไรกัน แต่เมื่อเธอหันซ้ายหันขวามองดูมือดูแขนขาของตัวเองต้องกรี๊ดร้องออกมาอย่างตกใจ“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ นี่ใครกันไม่นะนี่ไม่ใช่ร่างกายของฉันสักหน่อย ” เสียงร้องของเธอดังสนั่นพยาบาลที่อยู่ด้านหน้าห้องรีบเข้ามาดูอาการ

หนังสือน่าสนใจจากยุคเดียวกัน

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
29

บทที่ 1 อยู่ในร่างหญิงอ้วน

บทที่ 1 อยู่ในร่างหญิงอ้วนเฮือก !!!ร่างบางได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งจ้องมองเพดานสีขาวอย่างไม่คุ้นเคยเสียงเครื่องช่วยหายใจกลิ่นอายของความเจ็บป่วยคละคลุ้งเต็มอากาศ เธอพยายามคิดว่าเธอมานอนอยู่บนเตียงนี้ได้ยังไง จู่ ๆ เธอเกิดป่วยหัวจนเกิดภาพความทรงจำก่อนที่เธอจะมาที่นี่มีมี่พนักงานออฟฟิศกำลังเดินกลับบ้านหลังจากทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย จู่ ๆ เธอเกิดอุบัติเหตุถูกรถพุ่งชนจนร่างลอยขึ้นอากาศกระแทกลงพื้นความเจ็บปวดที่เธอได้รับทำให้เธอไม่อาจจะทนต้านทานได้สลบทันที“ฉันโดนรถชนนี่น่าหรือว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เอ๊ะแต่เดี๋ยวสิทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิดร่างกายโดนกระแทกขนาดนั้นต้องรับบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือไง ทำไมร่างกายของฉันถึงขยับได้ไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ” มีมี่ยันกายลุกขึ้นสำรวจร่างกายของตัวเองครั้นนั้นเธอได้เห็นมือที่หนานุ่มอีกทั้งความรู้สึกอึดอัดแถมยังลุกยากนี่คืออะไรกัน แต่เมื่อเธอหันซ้ายหันขวามองดูมือดูแขนขาของตัวเองต้องกรี๊ดร้องออกมาอย่างตกใจ“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ นี่ใครกันไม่นะนี่ไม่ใช่ร่างกายของฉันสักหน่อย ” เสียงร้องของเธอดังสนั่นพยาบาลที่อยู่ด้านหน้าห้องรีบเข้ามาดูอาการ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 2 ขายแหวนแต่งงาน

บทที่ 2 ขายแหวนแต่งงาน“คุณฟู่เยี่ยนเกิดอาการอะไรขึ้นครับ หรือว่าความดันขึ้นทำให้แน่นหน้าอกพยาบาลรีบไปนำยามาให้คุณฟู่เยี่ยนกินเร็วเข้า” มีมี่เธอรีบคว้ามือของหมอเอาไว้ก่อนจะพูดไม่ให้เขาไปนำยาเพราะตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว“คุณหมอไม่ต้องค่ะ ฉันอาการดีขึ้นแล้วว่าแต่ตอนนี้ฉันกำลังตั้งท้องเหรอคะ”“เฮ้อ! ค่อยโล่งอกไปที ใช่ครับผมแสดงความยินดีด้วยนะครับหากท่านนายพลเว่ยเสี่ยวฮั่วคงจะดีใจไม่น้อย ผมจะจัดยาให้นะครับเมื่อเชิญคุณฟู่เยี่ยนไปที่ห้องการเงินรอรับยากลับบ้านได้เลยนะครับ” มีมี่แสยะยิ้มพลางคิดในใจ‘เขาจะดีใจอะไรล่ะ?เกลียดกันขนาดนี้ เหอะในเมื่อฉันต้องมาอยู่ในร่างของฟู่เยี่ยนหญิงสาวร่างอวบอ้วนคนนี้ฉันจะไม่ยอมให้เขามารังแกกดขี่อย่างนี้หรอกนะ เรื่องท้องฉันก็จะไม่ให้เขารับรู้ด้วยลูกคนเดียวฉันจะเลี้ยงเองดีกว่าให้ไปอยู่กับพ่อนิสัยเสียอย่างเขา’หมอพูดจบได้เดินไปจัดยาตามที่สั่งเธอถูกพยาบาลพาไปที่ห้องการเงิน แต่แล้วเธอก็พึ่งคิดถึงมาได้ว่าเธอไม่มีเงินติดตัวสักหยวนแล้วอย่างนี้เธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายกัน“เอ่อ...ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยค่ารักษาของฉันทั้งหมดเท่าไหร่”“เชิญคุณฟู่เยี่ยนนั่งรอที่เก้าอี้ต
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 3 สวัสดีฉิงเชาเจ้าของมิติ

บทที่ 3 สวัสดีฉิงเชาเจ้าของมิติ"ฟู่เยี่ยนทำไมเธอพึ่งกลับเอาป่านนี้! เถลไถลไปที่ไหนแล้วเธอเอาเงินที่ไหนจ่ายค่ารถ" เธอมองตามต้นเสียงเห็นชายหนุ่มร่างกายบึกบึนยืนชูกระเป๋าเงินของเธอพลางกอดอกใบหน้าบูดบึ้งอย่างกับแบกโลกไว้ทั้งใบ แม้ตอนแรกที่เห็นเธอจะตะลึงในความคมเข้มของใบหน้าแต่ทว่าปากของเขากลับเลี้ยงสุนัขไว้เป็นร้อยตัว ทำให้ความหล่อของเขาได้หายไปหมดสิ้น ผู้ชายอย่างเขาไม่เข้าตาเธอเลยสักนิด"ฮ่า ฮ่า นี่คุณถามว่าฉันไปเถลไถลที่ไหนอย่างนั้นเหรอ ช่างกล้าพูดออกมานะหรือว่าลืมไปแล้วว่าคุณทำอะไรกับฉันไว้ ส่วนค่ารถฉันขายแหวนจ่ายหมดเรื่องแล้วใช่มั้ยเอากระเป๋าเงินของฉันคืนมา" เธอเดินเข้ามาใกล้ยื้อแย่งเอากระเป๋าเงินคืน แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับทำให้เขาโมโหมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ก่อนที่เธอจะคว้าเอากระเป๋าเขาจับแขนของเธอเอวไว้เอ่ยถามเสียงแข็ง"เธอเอาแหวนแต่งงานไปขายอย่างนั้นเหรอ! นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ" เธอถอนใจหายเงยหน้ามองร่างกายที่สูงใหญ่มากกว่าเธอก่อนจะตอบเขาอย่างไม่เกรงกลัว"ใช่นะสิ ฉันขายแหวนแต่งงานเพื่อนำมาจ่ายค่ารถอย่ามาโทษฉันนะเป็นเพราะใครกันล่ะที่บังคับให้ฉันทำอย่างนี้ อีกอย่างคุณเองก็ไม่ได้สนใจในตัวฉั
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 4 เดินทาง

บทที่ 4 เดินทางเช้าของอีกวันฟู่เยี่ยนตื่นแต่เช้ามานั่งคอยเสี่ยวฮั่วบนเก้าอี้หน้าบ้านเพื่อรอจะไปหย่ากับเขาที่อำเภอ ส่วนเสี่ยวฮั่วเขาคิดทั้งคืนแม้เรื่องหย่าเขาจะดีใจที่เธอเป็นคนเอ่ยปากพูดออกมาเองแต่เรื่องนี้เขาจะยังไม่ให้ครอบครัวของเขารับรู้เรื่องนี้ หากคุณแม่ได้รู้เข้าคงไม่มีทางยอม เขาจึงคิดจะใช้เงินปิดปากเธอและขอให้เธอเก็บเรื่องที่เขากับเธอหย่าเอาไว้ก่อนพร้อมให้เงินเธอไปตั้งตัวจำนวนหนึ่งเพื่อที่ยังไม่ให้เธอกลับบ้าน เมื่อไหร่ที่เขาพร้อมจะเป็นฝ่ายทุกคนเองเขาเดินออกจากห้องมองไปยังร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์ที่อยู่ด้านนอก ภาพความทรงจำในตอนเด็กได้แวบเข้ามาในความคิด'ฟู่เยี่ยนโตขึ้นเมื่อไหร่เราสองคนมาแต่งงานกันนะ ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดีไม่ให้เธอเสียน้ำตาเลย' เสียงเด็กชายตัวน้อยพูดจาหวานเยิ้มยื่นดอกไม้ในมือให้เด็กหญิงตัวเล็กน่าทะนุถนอม ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเหมือนมะเขือเทศยืนบิดไปมาก่อนจะยื่นมือมาจับดอกไม้จากมือของเขาอย่างเขินอาย"สัญญาแล้วนะโตขึ้นเราจะมาแต่งงานกัน " เด็กชายได้ยินคำตอบจากปากเธอเขายิ้มออกมาอย่างดีใจพุ่งเข้าไปโอบกอดเธอแนบแน่น ตอนนั้นเด็กทั้งสองมีคววามสุขท่ามกลางฝูงแมลงปอที่บินว่อนเ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 5 ได้ที่ทำมาหากิน

บทที่ 5 ได้ที่ทำมาหากินรุ่งเช้าของอีกวันฟู่เยี่ยนตื่นมาแต่เช้ารับบรรยากาศดี ๆ ที่นี่เย็นสบายเสียงชาวบ้านในละแวกนี้ตื่นแต่เช้าเพื่อทำมาหากินพูดคุยกันอย่างครึกครื้น"หนูฟู่เยี่ยนทำไมรีบตื่นล่ะ ไม่นอนต่ออีกสักหน่อย ""ฉันนอนไม่ค่อยหลับนะคะว่าแต่คนที่นี่เขาทำอะไรเป็นอาชีพกันหรือคะ ""มณฑลนี้คนส่วนมากจะยังดำรงชีวิตทำการเกษตรแต่ก็มีโรงงานมาเปิดใหม่อยู่บ้างที่ใกล้ ๆ กับสถานรักษาพยาบาลจริงสิแล้วสิ่งที่หนูฟู่เยี่ยนอยากทำคืออะไรกัน""ฉันอยากหาเช่าพื้นที่ว่างที่สามารถพักอาศัยและเปิดร้านขายของเล็ก ๆ ได้นะจ้ะ ฉันหย่ากับสามีเก่ามาพอจะมีเงินลงทุนติดตัวมาบ้าง คิดว่าหนทางการค้าขายคงเหมาะที่จะทำให้ฉันใช้ชีวิตสบาย อีกอย่างตอนนี้ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวยังมีเด็กน้อยอยู่ในท้องด้วย " เมื่อซือเสียนได้ยินยิ่งนึกโกรธสามีเก่าของฟู่เยี่ยนที่ยอมหย่าภรรยาที่กำลังท้องอ่อน ๆ อย่างนี้ เธอจึงจะช่วยเหลือเต็มที่"อย่างนั้นวันนี้ฉันจะพาหนูไปเดินดูหาเชาห้องว่างใกล้ ๆ โรงงานที่เปิดใหม่ จะได้ช่วยให้ขายดีแต่ว่าที่นั่นค่าเช่าจะแพงมากนะหนูสู้ไหวหรือเปล่า" ฟู่เยี่ยนคิดพักใหญ่ หากเป็นที่ผู้คนพลุกพล่านและยังมีสถานพยาบาลใกล้ ๆ อย่าง
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 6 เปิดร้านใหม่

บทที่ 6 เปิดร้านใหม่เช้าตรู่วันต่อมาฟู่เยี่ยนตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อทำการติดต่อกับฉิงเชา"สวัสดีฉิงเชาเธอได้ยินฉันมั้ย"ติ่ง ...!!"สวัสดีฟู่เยี่ยนตอนนี้เธอต้องการสิ่งของแล้วสินะถึงได้เรียกหาฉัน""ใช่แล้ว วันนี้้ฉันต้องการของมาวางขาย" ฟู่เยี่ยนพูดจบมิติได้ถูกเปิดแสงสว่างจ้าของร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตได้ส่องสว่างออกมา"เชิญเลือกของที่เธอต้องการได้เลย เธอทำความดีระหว่างที่มาที่นี่ครั้งหน้าเธอจะได้เข้ามาเลือกของโดยไม่ต้องทำความดีเพื่อแลกของ" สิ้นเสียงของฉิงเชาฟู่เยี่ยนจับรถเข็นเดินเลือกหยิบจับของที่จำเป็นของยุคสมัยนี้ ไม่ว่าจะเป็นน้ำยาซักผ้า สบู่ครีมแป้งและของใช้ในครัวเรือน ของใช้ในชีวิตประจำวันทุกอย่างเธอไม่ลืมที่จะหยิบออกมา รวมทั้งยาและขนมอีกด้วยเมื่อได้สิ่งที่ต้องการครบครัน แสงสว่างได้หายไปตอนนี้เธอนำของมาวางไว้ด้านล่างของตัวเรือนตอนนี้แสงสว่างของดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่องเข้ามา เวลานั้นเจียวเจียนตื่นและลงมาด้านล่างเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง แต่เมื่อลงมาเห็นของที่อยู่ด้านล่างทำให้เธอตกใจดวงตาเบิกโพลง"โอ้โห่ นี่มันอะไรกันคะของพวกนี้มาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่""เจียวเจียนตื่นแล้วเหรอ เมื่อวานตอนที่
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 7 ตามหา

บทที่ 7 ตามหา5ปีต่อมากิจการของฟู่เยี่ยนเจริญเติบโตขึ้นมากการค้าขายเป็นที่รู้จักของคนที่อยู่มณฑลยวนอัน เธอคอยสอนงานเจียวเจียนไม่ว่าจะเป็นการคิดเงินบวกลบทุกอย่างและสอนให้เธออ่านหนังสือจนเธอสามารถอ่านออกเขียนได้และคอยเป็นผู้ช่วยของเธอเสมอมา กิจการของเธอได้ขยายร้านใหญ่มากกว่าเดิมเธอต่อเติมร้านน่าดึงดูดและมีลูกค้าประจำที่ได้ใช้สินค้าของที่ร้านและติดใจกลับมาซื้อซ้ำ เพราะไม่ว่าจะไปหาทีร้านไหนก็ไม่มีสินค้าตัวเดียวกับที่ร้านของฟู่เยี่ยน"พี่เจียวเจียน หนูหิวแล้วคุณแม่เมื่อไหร่จะมาสักที" เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังตัวกลมราวกับซาลาเปานั่งบ่นกับพี่เลี้ยงเพราะเธอรอแม่ของเธอนานจนท้องเล็ก ๆ ร้องประท้วงเสียงดัง"เดี๋ยวพี่ฟู่เยี่ยนออกมารออีกสักหน่อยนะ”“แต่ผิงผิงหิวแล้วนี่คะ ดูสิท้องของผิงผิงเริ่มร้องไห้โยเยแล้ววว” เด็กน้อยอายุ 4 ขวบพูดจาฉะฉานรู้มากยิ่งกว่าเด็กวัยเดียวกันใช้มือเล็ก ๆ อวบอูมลูบท้องไปมา“ไหนใครบอกหิวข้าวกันนะ” ฟู่เยี่ยนเดินออกมาจากในบ้านวันนี้เธอแต่งตัวอย่างสวยงาม ตั้งแต่เธอท้องผิงผิงไม่รู้ว่าเพราะอาการแพ้ท้องหรือว่าเธอเหม็นอาหารทำให้เธอกินอะไรไม่ค่อยได้ ร่างกายที่เคยอ้วนท้วนสมบ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 8 แสดงความยินดี

บทที่ 8 แสดงความยินดีเสี่ยวฮั่วเดินตรงเข้าไปในร้านแต่แล้วจู่ ๆ ระหว่างที่เขากำลังเดินอยู่นั้นมีเด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาชนจนล้มลงกับพื้น"โอ๊ยยย!! " เสี่ยวฮั่วตกใจใบหน้าเปลี่ยนสีรีบนั่งย่อตัวลงถามอาการเด็กน้อยทันที"หนูน้อยเป็นอะไรมากมั้ย?เจ็บตรงไหนมากหรือเปล่า " เด็กน้อยจับหัวเข่าตัวเองลูบ ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผู้ใหญ่ร่างโตที่เธอพึ่งวิ่งชนเมื่อครู่ แต่เมื่อเด็กน้อยสบตากับเสี่ยวฮั่วแววตาเป็นประกายสีดวงตาน้ำตาลขลับกลมโต จมูกโด่งเข้ารูปหน้าทำให้เขาชะงักเล็กน้อยเด็กคนนี้ช่างเหมือนเขาตอนเด็กเหลือเกิน"คุณลุงคะหนูต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ดูทางวิ่งชนคุณลุงเข้า""โธ่ ๆ เธอเป็นคนเจ็บแท้ ๆ ทำไมต้องขอโทษฉันด้วยล่ะลุกขึ้นมาเถอะฉันจะดูแผลให้แล้วแม่ของหนูอยู่ที่ไหนกัน ทำไมถึงปล่อยหนูออกมาวิ่งเล่นอยู่อย่างนี้""คุณลุงไม่ใช่คนที่นี่สินะคะถึงไม่รู้จักแม่ของผิงผิงคุณแม่เป็นเจ้าของร้านนี้ไงคะ นู้นคุณแม่กำลังรับแขกอยู่ด้านนู้นค่ะ " ผิงผิงยืนขึ้นชี้นิ้วไปทางด้านที่ฟู่เยี่ยนยืนอยู่ เขามองตามนิ้วน้อย ๆ ที่ชี้ไปด้านหน้าทันทีที่เขาเห็นเธอทำให้เขาจำได้ทันที แม้ว่าจะไม่ได้เจอเธอมาหลายปีและรูปร่างของเธอดูเปลี
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 9 มาทางไหนกลับไปทางนั้น

บทที่ 9 มาทางไหนกลับไปทางนั้นตะวันบ่ายคล้อยคนมาซื้อของเริ่มซาลงรวมทั้งคนที่มาร่วมยินดีกับฟู่เยี่ยนเริ่มกลับกันไปมาก ผิงผิงง่วงนอนจึงให้เจียวเจียนพากลับบ้านไปนอนพักกลางวัน จางจื่อจือออกมาร่วมยินดีกับฟู่เยี่ยนได้เพียงครู่ก็ต้องกลับไปที่อำเภอเพราะมีงานที่ยังทำค้างอยู่“ป้าดีใจกับหนูจริง ๆ เลยไม่คิดเลยว่าหนูจะทำกิจการได้ร่ำรวยขนาดนี้” ป้าซือเสียนนั่งมองร้านค้าของฟู่เยี่ยนอย่างยินดีปรีดาใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“หากไม่มีป้าซือเสียนกับเจียวเจียนก็คงไม่ได้ดีขนาดนี้หรอกค่ะต้องขอบคุณป้าที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอดแถมยังเอ็นดูผิงผิงเหมือนหลานตัวเองอีกด้วย เย็นนี้เราไปกินของอร่อย ๆ กันดีมั้ยคะ”“แค่วันนี้ของกินที่หนูเลี้ยงแขกก็มากพอแล้ว เก็บแรงเอาไว้เถอะนะกว่าจะหมดวันคงต้องใช้พลังงานอีกมาก” ซือเสียนเริ่มเห็นความเหนื่อยล้าปรากฏขึ้นใบหน้าของฟู่เยี่ยน เธอแทบจะทำเองทุกอย่างในร้าน หยัดยืนด้วยขาของตัวเองแสดงให้เห็นความเป็นผู้นำช่างน่านับถือจริง ๆ ซือเสียนย้อนมองไปอดีตของตนเองเธอต้องมาเสียสามีตอนที่ลูกเข้ากรมทหารโชคดีที่ลูกเติบโตหมดแล้วทำให้เธอไม่ต้องดิ้นรนมาก แต่กับฟู่เยี่ยนไม่ใช่อย่างนั้นเธอเป็นทั้งพ่อแล
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 10 คนรักของฉัน

บทที่ 10 คนรักของฉัน“เมื่อครู่เธอบอกว่าฉันมาจากที่ไหนให้กลับไปซ่ะอย่างนั้นเหรอ ดีอย่างนั้นตู่หนานไปเอากระเป๋าลงมาจากรถให้หน่อยฉันจะได้เข้าบ้านของฉัน”“นี่คุณหาเรื่องอะไรฉันอีก เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไงออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนะ" ฟู่เยี่ยนปัดมือไล่เขาออกไปทันทีแต่ทว่าใบหน้าเสี่ยวฮั่วกลับยิ้มออกมาก่อนจะชักสีหน้าตึงใส่ฟู่เยี่ยนพลางเดินไปจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้“จะขับไล่ฉันไปไหนก็ที่นี่คือบ้านของฉัน” ฟู่เยี่ยนชะงักรอบที่สองเธอไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมได้ถึงเพียงนี้ทำไมเธอถึงไม่รู้เลยว่าบ้านหลังนี้มีเขาเป็นเจ้าของ“เอามือของคุณออกจากแขนของฉันเดี๋ยวนี้ และเรื่องที่คุณพูดมาเพราะอยากเอาชนะฉันใช่มั้ย ยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่านี่คือบ้านของคุณ” “คุณแม่มาแล้วเหรอคะ อ้าวนี่คุณลุงที่เจอตอนเช้านี่น่า ” ไม่ทันที่เสี่ยวฮั่วจะได้ตอบเสียงเล็ก ๆ ตะโกนออกมาจากประตูหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงของคุณแม่ของเธอโวยวายเสียงดัง ใบหน้าของฟู่เยี่ยนถอดสีทันทีที่ผิงผิงวิ่งออกมา“โอ๊ะ..หนูน้อยคนเมื่อเช้านี่น่า หัวเข่าของหนูเป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง” เสี่ยวฮั่วยิ้มกว้างปล่อยมือจากฟู่เยี่ยนพุ่งตัวไปหาผิงผิงทันที“ตอนน
อ่านเพิ่มเติม
DMCA.com Protection Status