บทที่ 4 เดินทาง

บทที่ 4 เดินทาง

เช้าของอีกวัน

ฟู่เยี่ยนตื่นแต่เช้ามานั่งคอยเสี่ยวฮั่วบนเก้าอี้หน้าบ้านเพื่อรอจะไปหย่ากับเขาที่อำเภอ ส่วนเสี่ยวฮั่วเขาคิดทั้งคืนแม้เรื่องหย่าเขาจะดีใจที่เธอเป็นคนเอ่ยปากพูดออกมาเองแต่เรื่องนี้เขาจะยังไม่ให้ครอบครัวของเขารับรู้เรื่องนี้ หากคุณแม่ได้รู้เข้าคงไม่มีทางยอม เขาจึงคิดจะใช้เงินปิดปากเธอและขอให้เธอเก็บเรื่องที่เขากับเธอหย่าเอาไว้ก่อนพร้อมให้เงินเธอไปตั้งตัวจำนวนหนึ่งเพื่อที่ยังไม่ให้เธอกลับบ้าน เมื่อไหร่ที่เขาพร้อมจะเป็นฝ่ายทุกคนเอง

เขาเดินออกจากห้องมองไปยังร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์ที่อยู่ด้านนอก ภาพความทรงจำในตอนเด็กได้แวบเข้ามาในความคิด

'ฟู่เยี่ยนโตขึ้นเมื่อไหร่เราสองคนมาแต่งงานกันนะ ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดีไม่ให้เธอเสียน้ำตาเลย' เสียงเด็กชายตัวน้อยพูดจาหวานเยิ้มยื่นดอกไม้ในมือให้เด็กหญิงตัวเล็กน่าทะนุถนอม ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเหมือนมะเขือเทศยืนบิดไปมาก่อนจะยื่นมือมาจับดอกไม้จากมือของเขาอย่างเขินอาย

"สัญญาแล้วนะโตขึ้นเราจะมาแต่งงานกัน " เด็กชายได้ยินคำตอบจากปากเธอเขายิ้มออกมาอย่างดีใจพุ่งเข้าไปโอบกอดเธอแนบแน่น ตอนนั้นเด็กทั้งสองมีคววามสุขท่ามกลางฝูงแมลงปอที่บินว่อนเต็มท้องฟ้า

"ทำไมจู่ ๆ ความทรงจำตอนเด็กถึงได้โผล่เข้ามานะ ตอนนั้นฉันยังเด็กคิดว่าผู้หญิงบนโลกนี้มีแต่เธอ แต่ดูเธอตอนนี้สิแตกต่างจากตอนเด็กมากขนาดไหน จะมีชายคนไหนชอบกันที่มีภรรยาอ้วนอย่างนี้ อย่างน้อยฉันก็ทำตามสัญญาในตอนเด็กไปแล้วถือว่าไม่ผิดสัญญา" เขาพูดพึมพำพร้อมย่างเท้าเดินตรงไปหาฟู่เยี่ยน

"รีบร้อนจนต้องตื่นมารอข้างนอกแต่เช้าขนาดนี้เลยหรือไง กลัวว่าจะไม่ได้ออกไปจากบ้านหลังนี้เหรอดูสิหอบกระเป๋าเตรียมพร้อมขนาดนั้น"

"ใช่นะสิ เพราะฉันไม่อยากอยู่กับคุณแม้สักนาทีเดียวทั้งเย็นชาทั้งใจดำผู้หญิงคนไหนได้คุณเป็นสามีคงตกนรกทั้งเป็น ครั้งหนึ่งฉันก็เคยตกมาแล้วแต่ตอนนี้ฉันตาสว่างขึ้นจากนรกมาได้แล้วล่ะ รีบไปกันเถอะป่านนี้อำเภอคงเปิดทำการแล้ว" เสี่ยวฮั่วได้ยินคำพูดของฟู่เยี่ยนเขาหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

"นายพลอย่างฉันมีแต่ผู้หญิงมาเสนอตัว อยากเป็นคุณนายกันทั้งนั้นห่วงแต่เธอเถอะเป็นแม่หม่ายสามีหย่าแถมยังมีร่างกายแบบนี้ใครจะไปเอาเธอทำพันธุ์ เรื่องหย่าฉันหย่าแน่นอนอยู่แล้ว นี่! เงินที่เธออยากได้แต่ที่ฉันให้มากขนาดนี้เพราะมีเรื่องที่ต้องจ้างเธอ "

"จ้างทำไมต้องจ้างด้วย ในเมื่อฉันเองเต็มใจหย่า"

"ที่ฉันจ้างนี่ไม่ใช่การหย่าแต่ให้เธอปิดปากเงียบเรื่องที่เราหย่ากัน ฉันยังไม่อยากให้คุณแม่และครอบครัวของเธอได้รู้ เธอเอาเงินนี้ไปหาอยู่ที่อื่นก่อน หลังจากนั้นสามเดือนฉันจะเป็นฝ่ายบอกทุกคนเองว่าเราหย่ากันเมื่อนั้นเธอค่อยกลับไปหาพ่อของเธอ " คำพูดที่เขาพูดออกมาทำให้เธอส่ายหน้าไปมา ไม่ใช่ว่าเขามีนิสัยเย็นชาแต่เขายังเห็นแก่ตัวอีกด้วย

'ฉันก็ไม่คิดกลับไปหรอกนะ หากกลับไปทุกคนต้องรู้ว่าฉันท้องนะสิแล้วอย่างนี้พ่อของฟู่เยี่ยนคงไม่มีทางยอมให้ฉันกลับมาอยู่ที่นี่อีกแน่ ๆ ฉันคิดไว้แล้วจะไปอยู่ที่อื่น ที่ ๆ ไกลจากที่นี่เพื่อคลอดเด็กคนนี้และเลี้ยงดูเอง ในเมื่อเขาให้เงินมามากมายขนาดนี้ถือว่าเป็นค่าเลี้ยงดูก็แล้วกัน'

"ดี! เพราะฉันเองก็ไม่อยากกลับมาอยู่ที่นี่หรอกนะ ถือว่าเราตกลงกันได้โดยดีต่อจากวันนี้ฉันกับคุณเราเป็นเพียงแค่คนอื่น หากเดินสวนทางโปรดทำเป็นไม่รู้จักฉันด้วย"

"แน่นอนอยู่แล้ว ตู่หนานเตรียมรถไปอำเภอ" เสี่ยวฮั่วยิ้มอย่างพึงพอใจเดินหันกลับไปสั่งลูกน้องคนสนิทเพื่อออกไปหย่ากับฟู่เยี่ยน

หลังจากหย่ากันเสร็จสิ้นต่างคนต่างพากันแยกย้าย ฟู่เยี่ยนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดลุกขึ้นเดินหาที่อยู่ที่จะพักในค่ำคืนนี้ ตอนนี้เธอมีเงินมากพอที่จะเช่าอพาร์ทเม้นท์ระดับกลาง ๆ อยู่ได้อย่างสบายแต่เธอมีสิ่งที่เธอต้องการมากกว่านั้น เพราะเธอต้องการไปอยู่ที่ชนบทห่างไกลจากเสี่ยวฮั่วและเปิดร้านขายของหนทางหาเงินของเธอมากกว่า เธอเดินเท้ามาจนถึงสถานีรถไฟที่อยู่ไม่ไกลอำเภอเท่าไหร่นัก เธอมองดูแผนที่ที่ติดอยู่ในสถานีรถไฟอ่านไล่ชื่อมณฑลต่าง ๆ ก็มีมณฑลหนึ่งที่คุ้นหูเหลือเกิน เหมือนเธอเคยอ่านจากในหนังสือประวัติศาสตร์ว่ามณฑลนี้การค้าขายคึกคักมาตั้งแต่สมัยก่อน ตอนนี้คงยังไม่ค่อยมีร้านค้าหากเธอไปตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นั้นไม่แน่เธออาจจะไปเป็นเศรษฐีนีก็ได้

"เอาล่ะฉันจะไปที่นี่แหละ ลูกน้อยเราเดินทางกันเถอะ" เธอตัดสินใจเสร็จได้เดินไปซื้อตั๋วรถไฟในระหว่างนั้นเธอเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังจะเป็นลมล้มลงกับพื้น ฟู่เยี่ยนไม่รอช้าที่จะเข้าไปช่วยเหลือทันที ไม่ใช่เพราะเธอต้องทำเพื่อให้มิติมอบของให้แต่โดยเนื้อแท้แล้วเธอเป็นคนดีมีเมตตามาตลอด

"คุณป้าไหวมั้ยคะ ฉันจะพยุงไปนั่งที่เก้าอี้นะคะ "

"แฮ่ก ๆ แฮ่ก ๆ แม่หนูช่างใจดีจริง ๆ ฉันหน้ามืดนิดหน่อย"

"คงเป็นเพราะช่วงนี้อากาศร้อนค่ะเลยทำให้เป็นลมง่ายนั่งลงก่อนนะคะฉันจะพัดระบายอากาศให้ " ฟู่เยี่ยนรีบหยิบกระดาษจากแถวนั้นมาพับให้แข็งและพัดให้หญิงวัยกลางคนจนเธอมีสีหน้าที่ดีขึ้น

"ขอบใจหนูมากเลยนะ ถ้าไม่ได้หนูฉันคงแย่แน่ ๆ ว่าแต่หอบของพะรุงพะรังอย่างนี้จะเดินทางไปไหนหรือจ้ะ"

"ฉันกำลังรอรถไฟเดินทางไปมณฑลยวนอันค่ะ ป้าดีขึ้นฉันก็โล่งอก" เมือป้าคนนั้นได้ยินดวงตาเธอเบิกบานขึ้นมาใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม

"โชคชะตาคงลิขิตมาโดยแท้ ฉันเองก็จะเดินทางไปมณฑลยวนอันพอดีเลย ผู้หญิงเดินทางคนเดียวอันตรายนับว่าเป็นโชคดีที่ทำให้เราเจอกัน บ้านของฉันอยู่ที่นั้น ฉันมาที่นี่เพราะเอาของกินมาฝากลูกชายการเดินทางตลอดทางไม่ต้องกลัวนะฉันจะดูแลหนูเอง" ฟู่เยี่ยนใจฟูขึ้นมาไม่น้อยอย่างน้อยการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่ทำให้เธอหวาดกลัวต่อไป แม้ว่าตอนนี้เธอจะมาอยู่ในร่างที่อวบอ้วนแต่อันตรายมักจะไม่เลือกหุ่นทรงเท่าไหร่นัก เมื่อมีเจ้าถิ่นเดินทางด้วยทำให้เธอสบายใจขึ้นมาก

"โชคดีจริง ๆ นะคะที่เราได้พบกัน ฉันชื่อฟู่เยี่ยนว่าจะเดินทางไปอยู่ที่นั้นหากป้ามีที่แนะนำช่วยแนะนำฉันด้วยนะคะ"

"ได้สิ ฉันนะรู้จักทุกคนเป็นอย่างดี " ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอจนกระทั่งขบวนรถไปได้ออกเดินทางไปยังมณฑลยวนอัน ฟู่เยี่ยนได้เล่าให้ป้าซือเสียนในสิ่งที่เธอต้องการ กว่าจะถึงก็มืดค่ำป้าซือเสียนจึงชักชวนเธอให้ไปนอนพักบ้านเขาเสียก่อนรุ่งเช้าค่อยเดินหาบ้านเช่าในพื้นที่ของหมูบ้านแถวนี้