ในวันนัดบอไห่ถงก็ต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าสายฟ้าแลบแล้ว เดิมเธอคิดว่าหลังแต่งงานก็คงแค่ใช้ชีวิตให้เกียรติกันและอยู่แบบธรรมดา ๆ เธอไม่คิดว่าสามีที่แต่งงานสายฟ้าแลบจะทำตัวติดหนึบเธอขนาดนี้ และสิ่งที่ทําให้ไห่ถงประหลาดใจที่สุดคือ ทุกครั้งที่เธอเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลําบาก พอเขาปรากฏตัวทุกปัญหาก็จะสามารถแก้ไขได้ เมื่อไห่ถงถาม เขาก็บอกเสมอว่าเพราะเขาโชคดี จนกระทั่งวันหนึ่ง ไห่ถงได้อ่านบทสัมภาษณ์ของมหาเศรษฐีแสนล้านแห่งเมืองกวนเฉิงที่มีชื่อเสียงในเรื่องโปรดปรานภรรยา และรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามหาเศรษฐีแสนล้านคนนั้นดูเหมือนสามีของเธอทุกประการ เขาโปรดปรานภรรยาจนบ้าคลั่ง และคนที่ถูกโปรดปรานก็คือเธอ
Lihat lebih banyakนับตั้งแต่ชีวิตของอดีตสามีของเธอพังทลายหลังการหย่าร้าง ไห่หลิงก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเขาเลยชีวิตเล็กๆ น้อยๆ ของเธอมีความสุขมากประมาณตีสี่ เธอกลับไปที่ร้านกินได้ไม่อั้นพร้อมกับลูกชายของเธอซึ่งเธอเป็นคนปลุกจากนั้นก็เริ่มวันอันแสนวุ่นวายหยางหยางยังเด็ก ก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งระหว่างทางหลังจากกลับมาที่ร้าน ไห่หลิงก็วางเก้าอี้สองตัวไว้ด้วยกันและให้ลูกชายของเธอนอนบนเก้าอี้พวกนั้น โดยมีเก้าอี้หลายตัววางอยู่ข้างๆ เพื่อป้องกันไม่ให้หยางหยางพลิกตัวและล้มลงกับพื้นผู้ช่วยร้านสองคนที่เธอจ้างมาจะยังไม่มาทำงานจนกระทั่งหกโมงเช้าโดยปกติแล้ว 6.30 ถึง 9.30 น. จะเป็นช่วงเวลาที่ยุ่งที่สุดไห่ถงมารับหลานชายของเธอประมาณตีห้าขณะนี้ หยางหยางตื่นแล้วเด็กน้อยเชื่อฟังมาก และเมื่อเขาตื่นขึ้น เขาก็ไม่ร้องไห้หรือส่งเสียงใดๆ เขานั่งอยู่ที่แคชเชียร์และเล่นบล็อกตัวต่อที่ยังประกอบไม่เสร็จ"พี่"ไห่ถงเดินเข้ามาและเรียกพี่สาวของเธอ เมื่อเห็นว่าร้านเต็มไปด้วยพนักงานออฟฟิศแล้ว เธอจึงช่วยพี่สาวของเธอ"น้องเขยของฉันไปทำงานแล้วเหรอ?"ไห่ถงถอนหายใจ แขกคนหนึ่งขอเกี๊ยวซ่าสองเข้ง ไห่ทงรีบหยิบเกี๊ยวสองเข้ง"พี่
โจวหงหลินตะโกนเสียงดังผ่านประตู "พี่หุบปากแล้วกลับไปบ้านซะ! ถ้าไม่มีอะไรจะทำในอนาคตก็มาที่นี่ให้น้อยลง! พี่เป็นแค่ตัวปัญหา"ไห่หลิงโหดร้ายยิ่งขึ้นเมื่อเธอต่อต้านความรุนแรงในครอบครัว โดยไล่ตามเขาไปหลายถนนด้วยมีดทำครัวพี่สาวของเขาลืมเรื่องทั้งหมดนั้นไปแล้วเหรอ?ด้วยความโกรธที่ถูกเรียกว่าตัวปัญหา โจวหงอิงก็ตอบกลับไปว่า "ใช่ ฉันเป็นตัวปัญหา! ฉันทนสายตาของนังนั่นไม่ไหวแล้ว ที่นี่ก็เป็นบ้านของพ่อแม่ฉันด้วย ฉันสามารถเข้าออกได้ตามต้องการ แต่ฉันไม่กินหรืออาศัยอยู่ในบ้านของเธอ ถ้าเธอมีความสามารถ เธอจะซื้อบ้านด้วยเงินของเธอเอง และฉันสาบานว่าฉันจะไม่ก้าวเข้าไปในนั้น!"เป้าหมายของเธอ คือทำให้ชีวิตของเย่เจียนีน่าสังเวชเย่เจียนีทรุดตัวลงบนพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างขมขื่นตั้งแต่ครั้งที่ไห่หลิงจับว่าเธอเป็นชู้และทุบตีเธอ เธอก็ไม่เคยรู้สึกละอายใจและพ่ายแพ้ขนาดนี้เลยเธอเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ รู้สึกเสียใจอย่างที่สุดโจวหงหลินมองดูเธอที่กำลังร้องไห้ รู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อยและอารมณ์เสียเล็กน้อยเขาคิดว่าเย่เจียนีเป็นคนอ่อนโยน มีน้ำใจ เข้าใจผู้อื่น ยังเป็นเด็กและสวย ถ้าเขาแต่งงานกับเธอ เขา
"เธอคิดว่าฉันจะไปเพียงเพราะเธอบอกเหรอ? ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ นี่ไม่ใช่บ้านของเธอด้วยซ้ำ เธอจ่ายค่าเช่าหรือไง? ถ้าเธอเป็นคนจ่าย ฉันจะออกไปทันทีและจะไม่กลับมาอีกเลย"โจวหงอิงงก็ไม่เต็มใจที่จะแสดงจุดอ่อนออกมาเช่นกันเย่เจียนียังเด็กและเคยชินกับการนั่งทำงานในออฟฟิศมาก่อน เธอไม่มีแรงมากนักและไม่สามารถต่อสู้กับโจวหงอิงได้เลยเมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถขับไล่พี่สะใภ้ต่ำช้าคนนี้ออกไปได้ เย่เจียนีก็หันกลับมาด้วยความโกรธและตะโกนใส่สามีของเธอ "โจวหงหลิน คุณไม่เห็นพี่สาวของคุณรังแกฉันเหรอ? ถ้าคุณไม่ช่วยฉันไล่พี่สาวของคุณออกไป ฉันจะบอกคุณว่าถ้ายังมีพี่สาวของคุณอยู่ในครอบครัวนี้ มันก็จะไม่มีฉัน!"“พี่ เจียนี ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว การทะเลาะกันไม่รู้จบนี้ทำให้ฉันแทบบ้า”โจวหงหลินเบื่อหน่ายกับสถานการณ์ปัจจุบันจริงๆ มันเป็นครอบครัวที่ไม่มีความสงบสุขจริงๆตราบใดที่กลับบ้าน ไม่ว่าจะเป็นแม่และภรรยาของเขาทะเลาะกัน หรือพี่สาวและภรรยาของเขาทะเลาะกัน ไม่มีช่วงเวลาที่สงบสุขเลยเพี้ยะ!เย่เจียนีโกรธมากและตบโจวหงหลินอย่างแรงโจวหงหลินตกตะลึงกับการถูกเธอตบ ปิดหน้าที่ถูกตบของเขา และจ้องมองเธออย่างว่างเปล
โจวหงอิงแสดงให้เห็นชัดเจนว่าตราบใดที่เธอยังอยู่ เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เย่เจียนีอยู่อย่างสงบสุข!เย่เจียนีหยุด หันศีรษะแล้วพูดอย่างเย็นชา "มีอะไร?"โจวหงอิงวางรีโมททีวีลง ลุกขึ้นแล้วเดินไปหา เธอเหลือบมองถุงใบใหญ่และใบเล็กในมือของเย่เจียนีแล้วถาม: "เธอซื้ออะไรมา? ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย เธอกับหงหลินไม่มีงานทำหรือรายได้แล้ว เธอไม่รู้วิธีประหยัดเงินบ้างเหรอ?""ตอนนี้ทุกอย่างที่เธอกิน อยู่ และใช้จ่ายคือเงินของหงหลิน หลังจากทำงานมาหลายปี เธอไม่อาจทนใช้เงินที่หามาได้ เธอก็ยังใช้เงินของหงหลินต่อไป เธอไม่รู้วิธีประหยัดเงินบ้างเหรอ? เคิดว่าเงินของหงหลินเสกมาได้หรื่อไง?"โจวหงอิงชี้ไปที่เย่เจียนีโดยไม่รู้ว่าจะประหยัดเงินอย่างไร และคว้าถุงจากมือของเย่เจียนีอย่างแรง"พี่กำลังทำอะไร?"โจวหงหลินพูดถึงพี่เขาโจวหงอิงจ้องมองอย่างโกรธเคืองและพูดว่า "ถึงนายจะมองดูก็ทำอะไรไม่ได้หรอก นายแค่ถอยไปเฉยๆ เมื่อเธอเข้ามาแล้วเห็นว่าฉันเป็นพี่สาว เธอก็ไม่ทักทายด้วยซ้ำ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนายตามใจเธอมากเกินไป ทำให้เธอดูไม่เคารพและดูถูกฉัน""โจวหงหลิน ผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรตามใจ ถ้านายตามใจเธอมากเกินไป เธอจะขึ้นไปบนหล
"แม้ว่าแม่เลี้ยงของคุณจะเป็นแม่เหมือนกัน แต่หยางหยางจะไม่เรียกคุณว่าแม่ ถ้าคุณพูดแบบนั้น ทุกคนจะไม่พอใจ"เย่เจียนีไม่สนใจเขาหลังจากออกจากบ้านเช่าของไห่หลิง เธอก็ขึ้นรถทันทีโจวหงหลินก็ขึ้นรถด้วย"ที่รัก ฉันพาคุณไปช้อปปิ้งดีไหม?""ยังไม่ขับรถอีก"เย่เจียนีพูดกับเขาอย่างหงุดหงิด"ฉันพูดคำเหล่านั้นไม่ใช่เพราะคุณทั้งหมด ฉันรู้ว่าคุณและครอบครัวของคุณต้องการสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางกลับคืนมา ถ้าคุณรับเป็นผู้ดูแลหยางหยาง เขาจะอยู่กับเรา ฉันแค่ต้องปรับตัวให้เข้ากับบทบาทของแม่ก่อน"ขณะที่โจวหงหลินขับรถ เขาพูด: "พ่อแม่ของฉันอยากกลับไปที่หยางหยางจริงๆ พวกเขาไม่อาจทนแยกจากหยางหยางตั้งแต่แรกได้ ส่วนพวกผู้สูงอายุ พวกเขามีหลานเพียงคนเดียว พวกเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดหรืออย่างไร? แต่ฉันไม่มีแผนที่จะทวงสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางคืนเขายังเหลือบมองเย่เจียนีและพูดว่า "เป็นคุณที่แนะนำให้ฉันสละสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางเองในตอนนั้น ตอนนี้ฉันคิดว่าเป็นเรื่องดีที่หยางหยางจะตามไห่หลิงไป คนรอบตัวที่ไห่หลิงรู้จักไม่อยู่ในระดับของเราอีกต่อไปแล้ว"หยางหยางอาศัยอยู่กับเธอ และสามารถพบกับน้า ซึ่งเป็นนายหญิงคนโต
จ้านหยินเพิ่งขอให้ซูหนานสืบเรื่องเย่เจียนีซูหนานเป็นคนที่จ้านหยินไม่อยากหาเรื่องด้วย"ขอบคุณล่วงหน้า นายเป็นเจ้านายที่มีน้ำใจจริงๆ"ซูหนานกล่าวพร้อมแสดงคำเยินยอจ้านหยินพูดด้วยรอยยิ้ม "เอาเถอะ หยุดยอเสียที พวกเราสองคนรู้จักกันดี ไปเดทของนายเถอะ แช่ในน้ำผึ้งทุกวัน มันจะหวานจนนายเป็นเบาหวานเอา""นายก็แช่ในชามน้ำผึ้งทุกวัน แต่นายก็ไม่ได้เป็นเบาหวาน ฉันเพิ่งเริ่ม นายจะกลัวอะไร ฉันจะไปเดทแล้ว เสี่ยวจวินของฉันชอบกินสุกี้ ฉันพาเธอไปกินสุกี้"ซูหนานวางสายโทรศัพท์หลังจากที่พูดจบเขาและเซินเสี่ยวจวินมักจะออกไปกินหม้อไฟกัน"ที่รัก คุณจะกินทุเรียนไหม?"ไห่ถงเปิดทุเรียนและวางเนื้อบนจาน จากนั้นหยิบออกมาแล้วเดินไปหาจ้านหยินพร้อมถามเขาจ้านหยินหน้าซีดเมื่อได้กลิ่นทุเรียนลุกขึ้นทันทีและเดินจากไปพร้อมพูดว่า "ที่รัก ฉันไม่ชอบกลิ่นของทุเรียน แคุณนั่งตรงนั้นแล้วกินเถอะ"ไห่ถงหยุดเดินแล้วพูด: "คุณไม่ชอบเหรอ ฉันกินเองก็ได้ จริงๆ แล้วพอฉันชินกับมัน ฉันก็พบว่ามันอร่อยดี ฉันไม่ชอบกลิ่นของมันในตอนแรก แต่ตอนนี้ฉันค่อนข้างชอบแล้ว"หลังจากแต่งงานกับจ้านหยิน เธอไม่เคยซื้อทุเรียนมากินเลย ดังนั้นเธอจึงไ
หลังจากวางสาย จ้านหยินก็ติดต่อซูหนานทันทีและบอกเขาเกี่ยวกับความสงสัยของพี่สาวของเขาซูหนานกล่าว: "ฉันเพิ่งได้รับข้อมูลมาและกำลังจะคุยกับนาย ฉันว่าจะโทรหานายพอดี"ข้อมูลอะไร?"จ้านหยินถามด้วยเสียงต่ำ "มันเกี่ยวข้องกับหยางหยางที่เกือบถูกลักพาหรือเปล่า?""ใช่ พี่ชายบอกฉันว่า พบว่าคุณนายหนิงมีหัวหน้าแก๊งคนนหนึ่งว่าเป็นพ่อทูนหัวของเธอเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้ว แต่หัวหน้าคนนั้นตกไปอยู่ในมือของตำรวจและถูกตัดสินประหารชีวิต ลูกน้องบางคนภายใต้หัวหน้าแกํงคนนั้นถูกจับกุมและถูกตัดสินจำคุก ในขณะที่คนอื่นๆ หายตัวไป""ฉันสงสัยว่าลูกน้องพวกนั้นอยู่ภายใต้การดูแลของคุณนายหนิง เหล่าลูกน้องภายใต้การควบคุมของผู้มีอิทธิพลนั้น ที่หลบหนีไปนั้น ล้วนชั่วร้ายและไร้ความปราณี และมีจำนวนมาก หากพวกเขาอยู่ภายใต้การดูแลของคุณนายหนิงและกลายเป็นบอดี้การ์ด พวกเขาทั้งหมดก็สามารถก่อตั้งบริษัทใหญ่ได้""มันเกิดขึ้นเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้ว และเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะค้นหาที่อยู่ของคนเหล่านั้น ต้องใช้เวลาสักพักเพื่อยืนยัน และหลังจากผ่านไปยี่สิบปี พวกลูกกระจ๊อกเหล่านั้นอาจจะแก่ตัวลง แม้ว่าพวกเขาจะรับสมัครเลือดใหม่ก็ตาม"
ขนาดพ่อของเขายังช่วยประกอบไม่ได้เลยหยางหยางคิดว่าลุงลู่คงเก่งมากเขาคิดถึงลุงลู่เป็นครั้งแรกถ้าลู่ตงหมิงรู้ว่าหยางหยางคิดยังไงกับเขา เขาคงรู้สึกดีใจหลังจากเก็บของเล่นและเสื้อผ้าที่โจวหงหลินซื้อให้หยางหยางแล้ว ไห่หลิงก็ขอให้ลูกชายเปิดและเล่นมันไห่หลิงกลับไปที่ครัวเพื่อทำงาน แต่คิดถึงทัศนคติของเย่เจียนีเสมอเย่เจียนีไม่มีทางชอบหยางหยางได้ เพราะหยางหยางเป็นลูกชายของเธอก่อนหน้านี้ เมื่อครอบครัวโจวมาเยี่ยมหยางหยางเย่เจียนีรู้เข้าก็เลยหน้าซีดเผือดลงอย่างมากในช่วงนี้เย่เจียนีเปลี่ยนทัศนคติของเธอไปได้อย่างไร?เธอไม่เพียงแต่ไม่ขัดขวางครอบครัวโจวไม่ให้มาเยี่ยมหยางหยางเท่านั้น แต่พวกเขายังไปกับโจวหงหลินและซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้หยางหยางด้วย ซึ่งค่อนข้างแปลกหากครอบครัวโจวต้องการสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางคืน เย่เจียนีต้องการสร้างความสัมพันธ์กับหยางหยาง เธอสามารถรอจนกว่าครอบครัวโจวจะได้รับสิทธิ์การเลี้ยงดู และยังไม่สายเกินไปสำหรับเธอที่จะสร้างความสัมพันธ์กับหยางหยางเย่เจียนียังสอบถามว่ามีข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับผู้วางแผนเบื้องหลังเหตุการณ์สวนสัตว์จากทางจ้านหยินด้วย หากโจวหงหลินสอบถามสักสองส
ไห่หลิงไม่อยากคุยกับเย่เจียนี และเย่เจียนีก็หาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงกลับไปหาโจวหงหลินอย่างไม่เต็มใจขณะเดียวกัน เขายังสังเกตสภาพแวดล้อมห้องเช่าของไห่หลิงด้วยห้องเช่าหลังนี้ไม่ใหญ่มากนัก แต่ไห่หลิงทำความสะอาดและจัดวางอย่างเรียบร้อย และการตกแต่งก็อบอุ่นเย่เจียนีต้องยอมรับว่าในแง่ของการจัดการบ้าน ไห่หลิงดีกว่าเธอมากโจวหงหลินสอนลูกชายให้ประกอบบล็อกตัวต่อ เขาไม่ค่อยได้เล่นกับลูกชายเป็นประจำ ตอนนี้ เมื่อมองไปที่บล็อกตัวต่อขนาดเล็กที่กระจัดกระจายและแบบแปลนในการประกอบบล็อกเหล่านั้น เขาพบว่ามันยากจริงๆเขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเขาไม่มีความอดทนกับมัน"คุณประกอบมันได้ไหมเนี่ย?"เย่เจียนีถามเขา"คุณทำได้เหรอ? เชิญเลย"โจวหงหลินปวดหัวเมื่อได้ยินคำพูดของภรรยาและพูดบางอย่างไม่ดีออกไปหยางหยางเงยหน้าขึ้นมองเย่เจียนีแล้วมองพ่อของเขาและถามความสงสัยภายในใจของเขา: "พ่อ ทำไมป้าเย่ถึงตามพ่อตลอดเวลา"โจวหงหลินตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะตอบ เย่เจียนีจงใจพูดอย่างอ่อนโยน "หยางหยาง ฉันเป็นภรรยาของพ่อเธอ และเธอสามารถเรียกฉันว่าแม่ก็ได้นะ""ผมมีแม่แล้ว คุณไม่ใช่แม่ของผม"หย
อากาศในเดือนตุลาคมของเมืองกวนเฉิงยังร้อนจัด มีเพียงตอนเช้าและตอนเย็นเท่านั้นที่สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกถึงความเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงได้หลังจากไห่ถงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและทําอาหารเช้าให้ครอบครัวพี่สาวทั้งสามคนแล้ว เธอก็หยิบทะเบียนบ้านและจากไปอย่างเงียบ ๆ"จากนี้ไปเราจะใช้ระบบAAกันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นค่าครองชีพหรือค่าผ่อนรถและผ่อนบ้าน ทุกอย่างก็ต้องAAกัน! น้องสาวคุณมาอยู่ที่บ้านเรา ก็ต้องบอกให้เธอช่วยจ่ายค่าใช้จ่ายครึ่งหนึ่งด้วยแค่ให้เงินมา 10,000 บาทละเดือนเอาไปใช้อะไรได้? มันจะไปต่างอะไรกับมากินฟรีอยู่ฟรีล่ะ?"นี่คือสิ่งที่ไห่ถงได้ยินพี่เขยของเธอพูด ตอนที่พี่สาวและพี่เขยทะเลาะกันเมื่อคืนนี้เธอต้องย้ายออกจากบ้านของพี่แต่มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้พี่วางใจก็คือแต่งงานเธออยากจะรีบแต่งงานไปให้เร็ว แต่ว่าแม้แต่แฟนก็ยังไม่มี เธอจึงตัดสินใจรับคำขอของคุณยายจ้าน หญิงชราที่เธอได้ช่วยเหลือไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจะแต่งงานกับหลานชายคนโตของคุณยายจ้านซึ่งชื่อจ้านหยินที่การแต่งงานเป็นเรื่องยากยี่สิบนาทีต่อไป ไห่ถงก็ลงจากรถหน้าประตูสํานักงานเขต"ไห่ถง"ทันทีที่ลงจากรถ ไห่ถงก็ได้ยินเสียงตะโก
Komen