ตอนที่ 7 ปิ่นเงิน

“เปล่า ข้าแค่สงสัยว่าท่านเป็นใคร ถึงได้รู้ลึกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าท่านแอบอยู่ใต้เตียงข้าหรือถึงรู้ว่าข้าถูกเฉียดหัวออกมา” เหวยผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลางใช้มือปิดหูของอี้เหวินไว้ ไม่ให้ได้ยินคำที่นางเอ่ย

“นี้เจ้าจะหาว่าข้าชอบสอดเรื่องชาวบ้านใช่หรือไม่” ฟางซินที่ได้ยินหญิงสาวเอ่ยขึ้นมา ก็ปี้ดขึ้นมาทันที

“แล้วแต่ท่านจะคิด หากท่านไม่อยู่ใต้เตียงข้าจะรู้เรื่องของข้าได้อย่างไร อีกทั้งข้าเองก็ไม่รู้จักท่านอีกด้วย” 

“เจ้า…”

“ฮ่า…ฟางซินปกติมันก็เป็นนิสัยของเจ้าไม่ใช่หรือ” เสียงหัวเราะหนึ่งดังขึ้น ทำให้เหวยผิงหันไปมองเห็นเป็นหญิงสาววัยกลางคน นางมีไฝที่หางตาซ้าย

“เจ้าเกี่ยวอันใดด้วยไม่ทราบ” ฟางซินที่เห็นคู่อริของตนหัวเราะก็โกรธเกรี้ยวไม่น้อย

“นี้เหวยผิง เจ้าก็อย่าไปถือสานางเลย สามีนางไปทำหญิงสาวหมู่บ้านอื่นท้อง ทำให้เวลานางเจอสาวหม้ายที่ไหนก็ชอบไปต่อว่าอย่างนี้แหละ” เจี่ยวมี่เมินประโยคของฟางซิน แล้วหันมาคุยกับเหวยผิงเอง

เหวยผิงที่ได้ยินก็เหลือบสายตามองฟางซินที่ทำหน้าราวกับจะฆ่าคนตาย ดูเหมือนจะบ้านางไม่เกี่ยวกับสามีนางเสียหน่อย

“เจ้า…” ฟางซินที่ถูกเจี่ยวมี่พูดจี้จุดก็ง้างมือเตรียมตบเจี่ยวมี่

“หยุดได้แล้ว ไม่งั้นพวกเจ้าลงไปจากรถม้าข้า” ไป๋ซานที่ทนเสียงอันน่ารำคาญไม่ไว้ก็หันมาตวาดทำให้ฟางซินต้องเก็บมืออย่างจำใจ

“ ถึงแล้ว มาเจอกันตรงนี้ในยามอู่ หากใครช้าข้าจะไม่รอ” 

และก็เป็นเวลาที่มาถึงตัวอำเภอพอดี เหวยผิงอุ้มอี้เหวินลงจากเกวียน แล้วมุ่งหน้าไปตลาด ไม่สนสายตาของฟางซินที่มองมาด้วยความไม่พอใจ

“ท่านแม่ข้าอยากกินอันนั้น” เหวยผิงมองตามนิ้วของอี้เหวินก็เห็นเป็นร้านขายถังหูลู่จึงก้มลงบอก

“ได้เดี๋ยวแม่ซื้อให้ แต่แม่ต้องเอาของไปขายเสียก่อนเข้าใจหรือไม่” 

“เข้าใจขอรับ” อี้เหวินเอ่ยตอบรับอย่างเชื่อฟัง ท่านแม่ไม่เคยโกหกตน

เหวยผิงก็พาอี้เหวินเดินสำรวจทั่วตลาด ก็ทำให้ได้รู้ว่ามีร้านขายเครื่องประดับเพียงหนึ่งร้านเท่านั้นเนื่องจากเป็นอำเภอไม่ใหญ่มากจึงทำให้ของบางอย่างมีเพียงร้านสองร้านเท่านั้น

“ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการเครื่องดับแบบใดขอรับ ร้านเรามีทั้งปิ่น กำไลและอีกมากมายขอรับ” เสี่ยวเอ้อที่เห็นสองแม่ลูกเข้ามาในร้านก็ต้อนรับอย่างดี

“ข้าอยากจะขายปิ่นไม่ทราบว่า ที่นี่รับซื้อหรือไม่” เหวยผิงรู้สึกถูกใจเสี่ยวเอ้อไม่น้อย ไม่ดูถูกนางที่แต่งตัวซอมซ่อ

“รับขอรับ ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการจะขายสิ่งใด” 

เหวยผิงหยิบปิ่นเงินออกมาให้เสี่ยวเอ้อได้ดู

“เอ่อ…เดี๋ยวข้าจะได้ตามเถ้าแก่มาตรวจสอบให้นะขอรับ” เสี่ยวเอ้อที่เห็นตัวปิ่นเงินก็ไปเรียกเถ้าแก่ร้านทันที เพราะดูจากตัวปิ่นคงเป็นของดีไม่น้อย

เหวยผิงพยักหน้าตกลง ก่อนจะนั่งรอเสี่ยวเอ้อไปตามเถ้าแก่มา รอไม่นานชายชราก็เดินออกมา

“แม่นาง ไม่ทราบว่าข้าขอดูตัวปิ่นเงินได้หรือไม่” 

เหวยผิงส่งปิ่นเงินให้ชายชราโดยไม่คิดอะไร เพราะไม่ว่าอย่างไรนางก็จะขายอยู่แล้ว ขอแค่ให้ได้ราคาที่นางพอใจก็พอ

“หกสิบตำลึง ข้าให้ปิ่นนี้หกสิบตำลึง” ชายชราที่เห็นความประณีตบนตัวปิ่นก็รู้ได้ว่าจะต้องมาจากร้านในตัวเมืองหลวง แต่ชายชราก็สงสัยว่าเหตุใดหญิงสาวชาวบ้านที่แต่งตัวซอมซ่อจะมีปิ่นราคาเพียงขนาดนี้

ดูจากผิวพรรณบางที่อาจจะเป็นคุณหนูตกอับสักตระกูลที่นำปิ่นมาขายเพื่อประทังชีวิต

“ตกลงข้าขายปิ่นชิ้นนี้” เหวยผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับดีใจไม่น้อยเดิมทีนางคิดว่าจะขายได้สักยี่สิบตำลึงก็มากแล้ว หลังจากตกลงขายเป็นที่เรียบร้อย นางก็รับตั๋วเงิน ตั๋วละสิบตำลึงมาหกตั๋ว

เมื่อออกมาจากร้านเหวยผิงก็พาอี้เหวินเข้าไปหลบตรงซอกตึก ที่ไม่มีผู้คนเอาถ้วยน้ำผึ้งออกมาจากมิติ แล้วมุ่งตรงไปยังร้านขายสมุนไพรทันที

อี้เหวินที่เห็นถ้วยน้ำผึ้งปรากฏบนมือท่านแม่ ก็มองอย่างงงๆ ว่ามันมาจากไหน เพราะตั้งแต่ที่พวกเขามาท่านแม่ก็ไม่ได้ถือถ้วยน้ำผึ้งมานี้เลย แต่ก็เลิกสนใจไป

เหตุที่เหวยผิงนำน้ำผึ้งมาขายที่ร้านขายยาก็เพราะตัวน้ำผึ้งเองก็มีสรรพคุณทางยา

“ไม่ทราบว่าที่นี่ รับซื้อน้ำผึ้งหรือไม่” เหวยผิงเอ่ยถามเสี่ยวเอ้อที่นั่งจัดยาอยู่ในร้าน

“ร้านเรารับซื้อน้ำผึ้งแท้เท่านั้น” เสี่ยวเอ้อเอ่ยตอบหญิงสาว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมามันมีชาวบ้านมาขายน้ำผึ้ง แต่พอตรวจแล้วกับพบว่ามีน้ำเป็นส่วนมาก ซึ่งต้องรู้ว่าน้ำผึ้งค่อนข้างมีราคาสูง ยามที่ชาวบ้านหาน้ำผึ้งมาได้เพียงให้น้อยนิดก็จะใส่น้ำลงไปเพื่อให้มีปริมาณที่มากขึ้น

“น้ำผึ้งข้าเป็นของแท้ เชิญเจ้าตรวจสอบได้เลย” เหวยผิงส่งน้ำผึ้งกับเสี่ยวเอ้อตรวจสอบ เสี่ยวเอ้อที่เห็นน้ำผึ้งในถ้วยส่งกลิ่นหอม มีความเหนียวข้นตามหลักของน้ำผึ้ง จึงถือด้วยเข้าไปในร้าน

“ข้าจะเอาไปให้เถ้าแก่ร้านตรวจสอบ” เสี่ยวเอ้อที่เห็นเหวยผิงกำลังจะเดินตามเข้ามาก็เอ่ยขึ้น

เหวยผิงเองก็หยุดชะงักอยู่กับที่ นางรู้แล้วว่าเสี่ยวเอ้อคนนี้น่าจะดูน้ำผึ้งของนางออก นางก็กลัวเหมือนกันนะ นั้นมันเงินของนาง เกิดเสี่ยวเอ้อเอาน้ำผึ้งของนางไปเปลี่ยนจะทำอย่างไร

จะว่านางระแวงเกินเหตุก็ไม่ได้ จิตใจคนใช่ว่าจะรู้ได้

เพียงไม่กี่ลมหายใจ ชายวัยกลางคนก็เดินออกมาตามหลังมาด้วยเสี่ยวเอ้อ คนนี้ดูเหมือนจะเป็นเถ้าแก่ตามที่เสี่ยวเอ้อได้บอกไว้

“น้ำผึ้งถ้วยนี้เป็นของแม่นางใช่หรือไม่” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้น

“ก็ต้องใช่นะสิ น้ำผึ้งถ้วยนี้เป็นของข้า ข้าเป็นคนหามา ว่าจะมันขายได้ราคาเท่าไหร่หรือ” เหวยผิงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ นางเป็นคนเอามาก็ต้องเป็นของนางสิ คงไม่คิดว่านางไปขโมยมาหรอกนะพลางนึกถึงเฟยฮวาที่รออยู่ที่บ้าน ตอนที่เฟยฮวาจะตามนางมา แต่นางก็ได้ห้ามเอาไว้

“น้ำผึ้งของเจ้าเป็นน้ำผึ้งที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่ข้ารับซื้อมา ข้ารับซื้อขวดละสามตำลึง” เถ้าแก่ก็แปลกใจไม่น้อย ที่หญิงสาวจะสามารถหาน้ำผึ้งมาได้ด้วยไม่มีร่องรอยผึ้งต่อย

“ตกลง” เหวยผิงเอ่ยตกลงทันที นางเองก็ได้สอบถามจากหลายๆ คนมาแล้วว่าน้ำผึ้งราคาอยู่ช่วงสองตำลึงห้าร้อยอีแปะจนไปถึงสองตำลึงเก้าร้อยอีแปะ

เมื่อตกลงเรียบร้อยเสี่ยวเอ้อถึงไปเอาขวดกระเบื้องมาตวง

“หนึ่งขวด กับอีกครึ่งขวดทั้งหมดห้าตำลึง” ตามประมาณที่ได้เหวยผิงพอใจอย่างมาก

“แม่นาง…ถ้าหากเจ้ามีน้ำผึ้งแบบนี้อีกก็นำมาขายให้ข้าได้อีกข้าจะให้ราคาอย่างงาม” นานแล้วที่ไม่มีน้ำผึ้งแบบนี้ ทั้งกลิ่นหอมหวาน มันเป็นที่ต้องการอย่างมากในตระกูลใหญ่ๆ

“เจ้าค่ะ ครั้งหน้าข้าจะนำมันมาขายอีก ว่าแต่ข้าขอซื้อขวดกระเบื้องของท่านได้หรือไม่ รอบหน้าข้าจะได้ใส่ขวดกระเบื้องมาเลย” 

“ได้สิ เจ้าไปเอาขวดกระเบื้องมาสิบขวด” เถ้าแก่หันไปบอกเสี่ยวเอ้อที่อยู่ข้าง

“ราคาเท่าไหร่หรือ”

“ข้าไม่คิดเงิน ขวดกระเบื้องพวกนี้เจ้าเอาไปได้เลย ขอแค่ครั้งหน้าเจ้าเอาน้ำผึ้งมาขายให้ข้าก็พอ” เถ้าแก่ให้ขวดกระเบื้องโดยไม่คิดเงิน ดีไม่น้อยที่มีคนหาน้ำผึ้งแบบนี้มาขายได้ ซึ่งเถ้าแก่ก็ไม่อยากจะเอ่ยถามเเหล่งน้ำผึ้งแต่อย่างใด เพราะหญิงสาวที่หาน้ำผึ้งมาได้อย่างปลอดภัย ไร้รอยผึ้งต่อยถือว่าเก่งไม่น้อย ขนาดนักหาน้ำผึ้งเก่งกาจที่เคยว่าจ้างยังมีรอยผึ้งต่อยเลย