ตอนที่ 10 สุราสายน้ำผึ้ง

เมื่อมาถึงบ้านเหวยผิงก็แบ่งหยางเหมยออกมาประมาณสามจินล้างน้ำให้สะอาด ส่วนที่เหลือนางเก็บในมิติ

โดยมีอี้เหวินน้อยคอยเป็นลูกมือ กิจการแรกที่นางคิดจะทำก็คือสุราสายน้ำผึ้ง เมื่อภพที่แล้วนางถูกพี่สาวพาไปเรียนทำสุราสายน้ำผึ้ง จึงทำให้พอมีความรู้ติดตัวมาอยู่บ้าง อีกทั้งในภพนี้สุราก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ผู้คนต่างซื้อกัน สุราที่นางจะหมักนี้มันหอมนุ่มจนสตรีสามารถทานได้

เริ่มแรกนางเอาหยางเหมยมาบดให้พอแตกๆ แล้วก็ใส่ถังแล้วใช้ผ้าปิดหน้าถังไว้ไม่ให้อากาศเข้า

“คงต้องไปซื้อถังใหม่เสียแล้วล่ะ” ถังที่เหวยผิงใช้เป็นถังที่ไว้ใช้สำหรับตักน้ำ เมื่อวานนางก็ลืมซื้อ เอาไว้คราวหน้าค่อยไปสั่งทำใหม่ ซึ่งนางเองก็ไม่รู้ว่าที่นางทำนี้จะได้ผลหรือเปล่า นางจึงเก็บถังหยางเหมยไว้ในมิติ

หลังจากหมักเสร็จแล้ว นางก็ไม่รู้จะทำอันใดอีกจึงมานั่งเล่นหน้าบ้านกับอี้เหวิน

“ทำอันใดอยู่หรือ” เหวยผิงเดินเข้ามา ก็เห็นอี้เหวินกำลังขีดเขียนอะไรสักอย่างบนพื้นดิน

“ข้าเขียนพวกเราขอรับ นี่ท่านแม่ นี่อี้เหวิน ส่วนนี่เฟยฮวา” อี้เหวินชี้ไปบนพื้นให้ท่านแม่ดู

เหวยผิงที่เห็นรูปที่อี้เหวินวาดก็น้ำตาซึม นั่งลงข้างๆ อี้เหวินแล้วเอ่ยว่า

“สวยมากๆ อี้เหวินน้อยของแม่วาดสวยมากๆ”

“อะไรคือวาดหรือขอรับ” อี้เหวินถามด้วยความสงสัย

“วาดคือที่ลูกกำลังทำอยู่นี้อย่างไร ส่วนเขียนคือเอาไว้ใช้กับตัวหนังสือ เข้าใจหรือไม่” 

“เข้าใจแล้วขอรับ” 

“นี้คือเฟยฮวาหรือ” เฟยฮวาที่บินมาหา แล้วได้ยินอี้เหวินวาดรูปตนจึงบินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นตัวอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวจัง ไม่เห็นจะเหมือนเฟยฮวาเลย

“สวยหรือไม่ ข้าตั้งใจวาดเลยนะ” อี้เหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ ท่านแม่ยังชมว่าเขาวาดสวยเลย

“ข้าว่ามัน……สวยมากๆ ข้านึกว่าตัวข้าอีกตัวเลย” เฟยฮวาที่กำลังจะเอ่ยก็เจอสายตาพิฆาตของเหวยผิงก็กลับคำทันที เหวยผิงน่ากลัวไปแล้ว นางแค่จะบอกความจริงเองทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะฆ่ากันด้วย

“เห็นไหมข้าบอกแล้ว” 

เหวยผิงนั่งเล่นอยู่กับอี้เหวินอยู่สักพัก ก่อนจะลุกเข้าไปในครัว ปล่อยให้อี้เหวินเล่นอยู่กับเฟยฮวา ตลอดที่นางนั่งเล่นอยู่กับอี้เหวินในหัวนางก็คิดว่าจะทำอะไรมาขายเพิ่มดี หากจะพึ่งแต่สุราสายน้ำผึ้งไม่ได้ มันใช้เวลาหลายวันเกินไป

นางต้องการเงิน เงินที่เหลืออยู่ห้าสิบกว่าตำลึงไม่พอที่จะซื้อบ้านหลังใหม่นี้เลย นางเองรู้ว่าตรงนี้ไม่ใช่ที่ของนาง สองแม่ลูกเพียงแค่อาศัยอยู่เท่านั้น หากนางต้องการที่จะมีบ้านเป็นของตนเอง นางต้องซื้อที่ดินใหม่ ซึ่งเป็นเงินจำนวนมาก อย่างน้อยนางต้องมีเงินไม่ต่ำกว่าแปดร้อยตำลึงในการซื้อที่ดินและสร้างบ้าน

อายุของอี้เหวินก็ห้าหนาวแล้ว นางต้องการให้อี้เหวินได้ไปเรียนหนังสือในตัวอำเภอเช่นกัน

นางจึงนำขวดกระเบื้องที่ได้มาจากร้านขายสมุนไพรมาลวกน้ำร้อน แล้วนำแป้งที่ซื้อมาผสมกับน้ำอย่างละเท่าๆ กัน พอผสมทั้งสองเข้ากันเรียบร้อยแล้วนางก็นำไปให้ขวดกระเบื้องที่น้ำร้อนไว้ แล้วนำเศษผ้ามาปิดปากขวดไว้ แล้วนำไปเก็บไว้ในห้องให้พ้นจากแสงแดด

…

“เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนพาลย่อมไม่รู้จักบุญคุณคนอื่น” หลังจากเล่านิทานจบ เหวยผิงก้มมองพบว่าอี้เหวินน้อยหลับคาอกนางไปเสียแล้ว ดูเหมือนวันนี้จะเล่นจนเหนื่อยทำให้หลับเร็วกว่าปกติ

มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของอี้เหวินไว้ พลางก้มลงไปจูบที่หัว ตั้งแต่ที่นางมาอยู่ในร่างนี้เกือบเดือนนางพบว่าอี้เหวินของนางเป็นคนค่อนข้างเชื่อฟัง ช่างพูดช่างคุยเวลาอยู่กับคนที่รู้จัก แต่ถ้าไม่จะนิ่งเงียบ ทำหน้าเคร่งขรึมราวกับเป็นผู้ใด ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร จากเจ้าของร่างเดิมก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ หรือว่าจะได้นิสัยมาจากพ่อ ตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของอี้เหวินเป็นใคร เหตุใดถึงปล่อยให้สองแม่ลูกมาลำบากแค่นี้

แต่ตอนนี้นางก็ไม่ได้สนใจมากนักว่าพ่อของอี้เหวินจะกลับมาหรือไม่ เพราะนางเองก็เชื่อว่าตัวนางเองสามารถพึ่งพาตัวเองได้

นางจะต้องเป็นหญิงที่รวยที่สุดให้ได้….

เช้าวันรุ่งขึ้น…

มื้อเช้านางเลือกจะทำอาหารง่ายๆ คือข้าวผัดมันหมู อี้เหวินชอบมันอย่างมากกินไปถึงสองถ้วยใหญ่

“เฟยฮวาแบบนี้ บนเขามีบ้างหรือไม่” เหวยผิงหยิบหยางเหมยออกมาให้เฟยฮวาดู นางคิดว่าหากมีต้นหยางเหมยขึ้นที่ลำธาร บนเขาย่อมมีอยู่บ้าง ด้วยจำนวนที่นางเก็บมาไม่พออย่างแน่นอน

“ลูกอันนี้หรือ มีสิบนเขามีเต็มเลย เหล่าผึ้งงานของข้าไปเก็บน้ำหวานจากต้นนี้เป็นประจำเลย เหวยผิงอยากรู้ไปทำไมหรือ” 

“ข้าต้องการมันนะ เจ้าพาข้าไปเก็บมันได้หรือไม่” 

“ได้สิ เดี๋ยวข้าจะให้ผึ้งงานของข้าช่วยนำทาง” เฟยฮวาเอ่ยบอกก่อนจะบินกลับรังไปเรียกผึ้งงานมาสักตัวส่วนเหวยผิงก็ไปเตรียมตะกร้า

“อี้เหวินครั้งนี้เจ้าอยู่เฝ้าบ้าน แม่จะไปเก็บหยางเหมยบนเขาเสียหน่อย หากเจ้าหิวก็เข้าไปกินข้าวในครัวแม่เตรียมไว้ให้แล้ว” เหวยผิงเอ่ยบอกกับอี้เหวิน ครั้งนี้นางไม่พาอี้เหวินไปด้วย เพื่อความปลอดภัยนางไม่มั่นใจจะเจอหมาป่านั้นหรือเปล่า นางไปคนเดียวดีที่สุด

“พร้อมแล้ว” เฟยฮวาบินเข้ามาหาเหวยผิง โดยมีผึ้งนับสิบตัวบินตามมา

“ป่ะไปกันเถิดเดี๋ยวจะมืดก่อน แม่ไปก่อนเฝ้าบ้านดีๆ ล่ะ” เหวยผิงเอ่ยบอกกับเฟยฮวา ก่อนจะหันมาบอกอี้เหวินที่ยืนมองนางอยู่หน้าประตู

“ขอรับ ท่านแม่วางใจได้ ข้าจะเฝ้าบ้านเราอย่างดี” 

"......" เหวยผิงส่งยิ้มให้อี้เหวินด้วยความเอ็นดู

เหวยผิงแบกตะกร้าขึ้นหลังมุ่งหน้าขึ้นเขา เดินตามเหล่าผึ้งน้อยที่คอยนำทาง หนึ่งมนุษย์และเหล่าผึ้งนับสิบเดินลัดเลาะมาตามแนวเขา ดูเหมือนบริเวณนี้จะไม่ค่อยมีชาวบ้านผ่านไปผ่านมาสักเท่าไหร่ ดูจากหญ้าที่ขึ้นอย่างหนาแน่น

ผึ้งงานตัวน้อยก็พาเหวยผิงมาหยุดอยู่ตรงดงต้นหยางเหมยนำสิบต้นเห็นจะได้ บนต้นเต็มไปด้วยลูกหยางเหมยสีแดงเข้ม และก็มีบางลูกที่ถูกกิน ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของเหล่ากระรอกทั้งหลาย

“พอหรือไม่” เฟยฮวาที่เกาะบนไหล่เหวยผิงเอ่ยถาม เพราะถ้าหากไม่พอ เฟยฮวาจะให้ผึ้งงานของนางพาไปอีกที่

“พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว” ต้นหยางเหมยหลายสิบต้นขนาดนี้นางไม่รู้ว่าวันนี้จะเก็บหมดหรือเปล่า เพื่อไม่ให้เสียเวลาเหวยผิงก็ลงมือเก็บทันที ส่วนเหล่าผึ้งทั้งหลายก็บินไปเก็บน้ำหวานตามต้นหยางเหมยที่ยังคงเป็นดอกอยู่ ปล่อยให้เฟยฮวาคอยอยู่กับเหวยผิง

เพราะพวกมันรู้ว่ามนุษย์ผู้นี้เป็นมิตรกับพวกมัน แถมยังให้น้ำทิพย์กับพวกมันเสียอีก

ไม่ว่าจะผลสุก ผลงอมถูกเหวยผิงเก็บมาจนหมด เวลาเกือบสี่ชั่วยามที่เหวยผิงใช้เวลาเก็บหยางเหมยตะกร้าที่เตรียมมาเต็มปริ จนเหวยผิงต้องเก็บหยางเหมยมาวางกองไว้ข้างๆ

“เหอะ…เสร็จสักที” เหวยผิงทิ้งตัวนั่งผิงต้นไม้อย่างหมดแรง อีกทั้งรู้สึกปวดคอไม่น้อย ที่ต้องคอยเงยหน้าเก็บลูกที่อยู่สูง บางลูกอยู่สูงจนนางต้องหาไม้มาสอย แต่ก็ถือว่าคุ้ม ด้วยจำนวนผลหยางเหมยขนาดนี้นางสามารถหมักสุราได้เกือบห้าสิบถังเห็นจะได้