ตอนที่ 9 หยางเหมย

“เย็นนี้เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่ เเม่จะทำให้เจ้าเอง” เหวยผิงหันมาถามอี้เหวิน เพราะนางกำลังจะพาอี้เหวินไปซื้ออาหารตุนไว้

“อะไรก็ได้ขอรับ ท่านแม่ทำอะไรก็อร่อย”

“หืม…ลูกใครเนี่ย ช่างปากหวานเสียจริง” เหวยผิงก้มหอมแก้มอี้เหวินด้วยความหมั่นเขี้ยว

เหวยผิงพาอี้เหวินมาตรงพวกขายของกิน เนื่องจากเป็นเวลาช่วงเช้าๆ ทำให้มีผู้คนออกมาจับจ่ายใช้สอยเป็นจำนวนมาก

“เนื้อหมู เนื้อหมูสด พึ่งฆ่าเลย มาเลือกซื้อกันได้เลย” เสียงแม่ค้าส่งเสียงเรียกผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมา

“ขายอย่างไรเจ้าค่ะ” เหวยผิงพาอี้เหวินเดินเข้าไปร้านขายหมูที่ดูใหญ่ที่สุด

“เนื้อล้วนชั่งละสามร้อยอีแปะ เนื้อติดมันชั่งละสองร้อยห้าสิบอีแปะ ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการแบบไหน” 

“ข้าเอาเนื้อติดมันสองชั่ง ข้าอยากจะรู้ว่ามีส่วนที่เป็นมันล้วนหรือไม่” เหวยผิงเอ่ยถามแม่ค้าดู เพราะนางไม่มั่นใจว่าคนที่นี่จะกินล้วนหรือไม่

“มันล้วนหรือ แม่นางจะเอามันไปทำอะไร มันไม่อร่อยเลย” แม่ค้ามองเหวยผิงด้วยความแปลกใจ เหวยผิงเป็นคนแรกที่มาถามหามันล้วน

“ข้ามีวิธีของข้าเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่านมีหรือไม่เจ้าค่ะ” 

“มี ข้ามีเยอะเลย คนส่วนมากไม่ค่อยซื้อมันทำให้ข้าต้องปาดมันทิ้งทุกวัน ว่าแต่แม่นางต้องการเท่าไหร่” 

“สี่ชั่งเจ้า” ตามจริงเหวยผิงก็อยากได้มากกว่านี้ แต่ติดที่ว่านางนั่งเกวียนคนอื่นมากลัวซื้อไปเยอะแล้วจะมีพวกปากมากคอยถากถางนาง

“ได้…ห้าร้อยอีแปะ ส่วนมันพวกนี้ข้าไม่คิดเงิน คราวหน้าหากเจ้าใจดีก็บอกข้าก็ได้ว่ามันพวกนี้จะทำอันใดได้” 

“เจ้าค่ะ คราวหน้าข้าจะเอามาให้ลองกิน” เหวยผิงกล่าวพลางรับเนื้อหมูมาจากแม่ค้า

หลังจากซื้อหมูแล้วเหวยผิงก็ตรงไปร้านขายผัก ก็พบว่ามีคนมาร้านขายผักน้อยมาก คาดว่าน่าจะพึ่งพ้นฤดูหนาวคงมีแต่ส่วนที่ปลูกเก็บไว้ จากที่ดูผ่านๆ สภาพผักไม่ค่อยน่ากินสักเท่าไหร่ และดูเหมือนว่าราคาจะแพงมากกว่าปกติ

นางจึงเดินเลี่ยงออกไป แล้วมุ่งตรงไปร้านขายข้าว

“เถ้าแก่ ข้าวพวกนี้ขายอย่างไรเจ้าค่ะ” เหวยผิงชี้ไปที่ข้าวตั้งรวมกันหลายกระสอบ

“ข้าวหยาบชั่งละสามสิบอีแปะ ข้าวขาวชั่งละแปดสิบอีแปะ” 

“ข้าเอาข้าวขาวสี่ชั่ง น้ำตาลสี่จิน แล้วก็แป้งขาวสามจินเจ้าค่ะ” เหตุที่เหวยผิงเลือกข้าวขาวเพราะข้าวหยาบแข็งเกินไปแค่นั้นแหละ

เหวยผิงยืนรอเถ้าแก่จัดเตรียมของให้ นางก็เดินดูของในร้านก็พบเป็นวัตถุดิบทั่วไป และราคาค่อนข้างถูกนางเห็นชาวบ้านหลายคนมาซื้อ

“ทั้งหมดแปดร้อยเก้าสิบห้าอีแปะ” 

น้ำตาลและเกลือในยุคนี้เป็นสิ่งหายาก ทำให้มีราคาที่แพงแต่เหวยผิงก็ต้องจำใจซื้อมา

เหวยผิงรับของมาแล้วก็จ่ายเงินให้กับเถ้าแก่ นางคิดในหัวสิ่งที่ต้องซื้อก็ซื้อครบหมดแล้ว ดูเวลาก็เหลือประมาณอีกสองเค่อเห็นจะได้

“เจ้าอยากได้ไปไหนหรือไม่” เหวยผิงหันมาถามอี้เหวิน ยังพอมีเวลาเหลืออยู่หากอี้เหวินจะอยากไปไหนนางจะได้พาไป

“ไม่ขอรับ ท่านแม่ไปไหนข้าก็ไปกับท่าน” อี้เหวินส่ายหัวไปมา เขาเองก็เข้ามาในตัวอำเภอครั้งแรกกับท่านแม่ทำให้ไม่รู้จะไปที่ไหนดี ในตลาดท่านแม่ก็พาเดินดูหมดแล้ว

“งั้นเราก็กลับไปที่เกวียนกันเถิด เดินจากตรงนี้ไปถึงเกวียนน่าจะได้เวลาพอดี” เหวยผิงพาอี้เหวินเดินหวนกลับมาทางเดิม นี่ก็ใกล้ยามอู่ผู้คนมาเดินตลาดน้อยลง ทำให้สองแม่ลูกเดินได้อย่างสบายใจ

จนมาถึงที่เกวียนก็พบว่าทุกคนมารอครบแล้ว เป็นสองแม่ลูกนั้นเองที่มาเป็นคนสุดท้าย

“ซื้อของขนาดนี้เอาเงินที่ไหนไปซื้อ หรือว่าไปถอดกายให้กับเจ้าของร้านเสียล่ะ” ยังไม่ทันที่เหวยผิงจะขึ้นเกวียนฟางซินก็เอ่ยถากถางด้วยความอิจฉา ที่เห็นบนตัวสองแม่ลูกมีเสื้อผ้าตัวใหม่ซึ่งดูเหมือนจะมีราคามากๆ อีกทั้งของเต็มไม้เต็มมือนั้นอีก นางเห็นเนื้อหมูด้วยดูท่าจะแพงไม่น้อย

“ท่านสติไม่ดีหรือ ข้าซื้อของพวกนี้ได้หมายความว่าข้ามีเงิน แล้วอย่าเอาความคิดต่ำตมแบบนั้นมาแปดเปื้อนข้า” เหวยผิงชักจะรำคาญฟางซินเสียแล้ว เป็นอันใดกับนางมากนัก

“ถ้าไม่ใช่แล้วเจ้าจะเอาเงินมาจากไหนซื้อของมาเยอะแยะขนาดนี้” ฟางซินก็ยังไม่ยอมแพ้

“……” เหวยผิงเลือกที่จะเงียบ นางเริ่มจะรำคาญเสียแล้ว หากคราวหน้าเจออีกนางจะเดินหนีเสีย

“เงียบทำไม หรือข้าพูดถูก หญิงหม้ายอย่างเจ้าก็คงมีดีแค่นี้แหละ” ฟางซินแสยะยิ้มอย่างชนะ

“ครบกันแล้ว ก็ออกเดินทาง” ไป๋ซานที่เดินกลับมาที่เกวียนก็เห็นว่าคนครบแล้วจึงออกเกวียน โดยไม่รู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

ตลอดทางทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดคุยกัน มีเพียงเสียงล้อเกวียนที่ดัง จวบจนถึงหมู่บ้านเหวยผิงก็พาอี้เหวินตรงกลับบ้านทันที ดีไม่น้อยที่บ้านนางอยู่ห่างจากหมู่บ้าน

พอถึงบ้านนางก็ตรงเข้าไปในครัวจัดของที่ซื้อมาให้เข้าที่ ส่วนอี้เหวินเองก็ถือเสื้อและรองเท้าคู่ใหม่เข้าห้องไปที่เรียบร้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น…

เหวยผิงตื่นแต่เช้าตรู่เตรียมตัวไปเก็บหยางเหมย เพราะเมื่อตอนที่นางไปจับปลานางเห็นต้นหยางเหมยออกผลแล้ว คาดว่าตอนนี้น่าจะมีบางส่วนที่สุกแล้ว

นางสะพายตะกร้าขึ้นหลัง ครั้งนี้เหวยผิงพาอี้เหวินไปด้วยเนื่องจากไม่ไกลบ้านมากนัก

“คนเยอะมากๆ ท่านแม่ซื้อถังหูลู่ให้ข้าด้วย” เสียงของอี้เหวินพูดคุยกับเฟยฮวาด้วยความสนุกสนาน ตัวเฟยฮวาก็เป็นผู้ฟังที่ดี

“อร่อยเหมือนน้ำผึ้งหรือไม่” 

“อร่อย น้ำผึ้งก็อร่อย ถังหูลู่ที่ท่านแม่ซื้อให้อร่อย” อี้เหวินผู้ที่ไม่รู้ว่ามันอร่อยเหมือนน้ำผึ้งเป็นอย่างไร จึงตอบว่าอร่อยทั้งสองอย่าง

“ครั้งหน้าข้าจะไปด้วย ข้าอยากของกินที่เรียกว่าถังหูลู่” 

“ได้เลย ครั้งหน้าเฟยฮวาต้องขอท่านแม่ไปด้วย” เสียงของอี้เหวินดังเจื้อยแจ้วตลอดทางจนมาถึงลำธาร

“พวกเรามาเก็บอะไรหรือขอรับ” อี้เหวินเอ่ยถาม

“นั้นไงเจ้าเห็นต้นไม้ตรงนั้นหรือไม่ นั้นหยางเหมย เจ้าต้องเก็บผลที่เป็นสีนี้เท่านั้น ส่วนลูกที่เป็นสีเขียวๆยังไม่สุกต้องรออีกสองสามวันถึงจะเก็บได้” เหวยผิงสาธิตการเก็บลูกหยางเหมย (เบย์เบอร์รีจีน) ให้อี้เหวินดู

“มันกินได้หรือไหมขอรับ” มือน้อยๆ ของอี้เหวินเด็ดลูกหยางเหมยลงมาดู สีแดงเข้มดูน่ากลัวอย่างไรไม่รู้

“กินได้สิ อร่อยมากด้วย มันจะออกเปรี้ยวๆ หวานๆ เจ้าลองกินดู” เหวยผิงนำหยางผิงไปล้างน้ำแล้วยืนใส่ปากอี้เหวิน

“……” ปากเล็กกัดลงไปที่ผลหยางเหมย น้ำหวานทะลักเข้าปากมีรสเปรี้ยวเล็กน้อย เมื่อเคี่ยวๆ รวมกันช่างอร่อยมากๆ

“เป็นอย่างไร” เหวยผิงเอ่ยถามเมื่อเห็นอี้เหวินตาโต

“อร่อยขอรับท่านแม่ มันหวานๆ เปรี้ยวเล็กน้อย ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันกินได้” อี้เหวินหยิบส่วนที่เหลือเข้าปากทันที

“อร่อยก็กินอีก” เหวยผิงกล่าว ก่อนจะหันมาเริ่มเก็บผลหยางเหมย ส่วนอี้เหวินนางไม่ได้เคร่งว่าจะเก็บช่วยนางขนาดนั้น นางแค่ไม่อยากให้อี้เหวินต้องอยู่บ้านคนเดียว

ซึ่งดูจากเมล็ดที่ร่วงอยู่ใต้ต้น นางคาดว่าน่าจะมีชาวบ้านมีเก็บมันไปกินบ้าง

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามผลหยางเหมยที่เต็มต้น ถูกสองแม่ลูกเก็บไปจนหมด

“เหนื่อยหรือไม่” เหวยผิงใช้ชายเสื้อซับเหงื่อที่หน้าผากของอี้เหวินด้วยความเอ็นดู นางไม่คิดว่าอี้เหวินจะช่วยนางเก็บจนหมดต้นขนาดนี้

“ไม่ขอรับ ออกจะสนุกด้วยซ้ำ” อี้เหวินเอ่ยพลางส่งยิ้มให้เหวยผิง ก่อนจะหันไปดูผลหยางเหมยที่เต็มตะกร้า

เหวยผิงเองก็มองไปตามอี้เหวิน หยางเหมยที่พวกนางเก็บมาคาดว่าประมาณเกือบสามสิบจินเห็นจะได้เมื่อนั่งพักเรียบร้อยทั้งสองจึงมุ่งตรงกลับบ้าน