ตอนที่ 8 คำดูถูกดูแคลน

“ ขอบคุณเจ้าค่ะ อีกห้าวันจะนำมาขายอีก” เหวยผิงนำขวดกระเบื้องมาห่อใส่ผ้าไว้ ก่อนจะเอ่ยลา

“ป่ะ…ไปซื้อถังหูลู่ของเจ้ากัน” หลังออกจากร้านเหวยผิงพาอี้เหวินตรงไปยังร้านขายถังหูลู่

“ขอรับ” 

“ถังหูลู่ อร่อยๆ เชิญทางนี้เลยจร้า เจ้าหนูเอากี่ไม้” แม่ค้าที่เห็นสองแม่ลูกเดินเข้ามาก็เอ่ยขึ้น

“เอาหนึ่งไม้ขอรับ” อี้เหวินเอ่ยสั่งกับแม่ค้า ผลไม้เคลือบน้ำตาลดูอร่อย

“เอาสี่ไม้เจ้าค่ะ” เหวยผิงที่เห็นอี้เหวินสั่งแค่ไม้เดียวเศร้าใจไม่น้อย รู้ว่าที่บ้านคาดเเคลนเงินก็ไม่โลภสั่งแค่อยากกิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนางมีเงิน หากอี้เหวินอยากกินสิบไม้นางก็จะซื้อให้กิน

“ขอบคุณขอรับท่านแม่” อี้เหวินเห็นท่านแม่สั่งสี่ไม้ก็ดีใจ ถึงแม้ตัวเขาจะพอรู้ว่าท่านแม่ได้เงินมาจากการขายปิ่นกับน้ำผึ้งของเฟยฮวา แต่ก็ต้องเก็บไว้ซื้ออาหารและไว้ซ่อมบ้าน

“ต่อไปนี้เจ้าอยากกินอะไรก็บอกแม่ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน แม่จะจ่ายให้เจ้าเอง” 

“ขอรับ” 

“สี่ไม้ สิบสองอีแปะ” เหวยผิงหันไปจ่ายเงินกับแม่ค้า แล้วรับถังหูลู่มาให้อี้เหวิน

“ขอบคุณขอรับ” 

เมื่อได้ของที่ต้องการอี้เหวินก็กินอย่างมีความสุข ถังหูลู่อร่อยเช่นนี้เอง ถึงว่าเด็กในหมู่บ้านชอบกินกัน

“อร่อยหรือไม่” เหวยผิงที่เห็นอี้เหวินกินไปยิ้มไปก็เอ่ยถาม

“อร่อยขอรับ ท่านกินหรือไม่” อี้เหวินยืนถังหูลู่ให้ท่านแม่

“ไม่หรอกเจ้ากินเลย” เหวยผิงเอ่ยปฏิเสธ อีกเหตุผลหนึ่งก็คือนางเคยกินตอนอยู่ร่างเดิมแล้วน้ำตาลที่เคลือบผลไม้มันติดฟัน นางเลยไม่ชอบแต่นั้นมา

เหวยผิงพาอี้เหวินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า เนื่องจากเสื้อผ้าที่นางใส่ทั้งสีซีด ทั้งมีรอยปะเต็มไปหมดเสื้อผ้าก็บางจับนิดจับหน่อยก็ขาด

“พวกเจ้าเข้ามาทำไม ยี้…ออกไปพวกข้าทานอย่าเข้ามาร้านข้าให้สกปรก” ทันทีที่เหวยผิงก้าวเข้ามาในร้านก็โดนเสี่ยวเอ้อของร้านสาดคำหยาบใส่ไม่ยัง ทำให้เหวยผิงโมโหเป็นอย่างมาก ตอนแรกนางเข้าร้านนี้เพราะเห็นว่าเป็นร้านใหญ่ น่าจะมีแบบเสื้อให้เลือกหลายลาย แต่กลับไม่คิดว่าจะโดนแบบนี้

“ ไปอี้เหวินเราไปร้านอื่นกัน” เหวยผิงจูงมือออกจากร้านทันที นางรับไม่ได้กับคนที่ชอบเหยียดหยามคนแบบนี้ สาบานเลยว่านางจะไม่ซื้อเสื้อผ้าร้านนี้ตลอดชีวิต

“พวกขอทานพวกนี้คิดว่าเสื้อผ้าร้านข้าราคาถูกหรือไงถึงชอบเข้ามากัน” เสียงแสบแก้วหูของเสี่ยวเอ้อที่ดังมาก ตามหลังทำให้เหวยผิงอยากจะกลับไม่ตัดลิ้นเสียให้ขาด คนอะไรดูถูกคนอื่นได้ขนาดนี้

แต่นางก็ต้องหยุดห้ามใจไว้ ไม่ให้อี้เหวินเห็นในด้านที่ไม่ดีของนาง…

“ทำไมเขาต้องว่าพวกเราด้วยขอรับ” อี้เหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เสี่ยวเอ้อคนนั้นว่าพวกเขาเป็นขอทาน เขาไม่ได้เป็นขอทานสักหน่อย

“ฟังแม่นะ ในโลกนี้มีทั้งคนชอบและไม่ชอบ หากคนไหนดีกับเราก็ดีตอบ หากคนไหนไม่ดีกับเรา เราก็อย่าไปยุ่งกับเขา”

“แล้วทำไมเราถึงไม่ตอบกลับคนไม่ดีขอรับ ในเมื่อพวกเขาทำไม่ดีกับเรา”

“เอ่อ…บางคนก็ไม่ได้มีค่ากับเราขนาดนั้นก็อย่าไปสนใจ แต่ถ้าบางครั้งเจ้าทนไม่ไหวก็จัดการให้สุดเลย” เหวยผิงถึงกับไปไม่เป็น นั้นสิในเมื่อมันทำไม่ดีกับเราได้เราจะอยู่เฉยทำไม

หลังจากเดินออกมาจากร้านนั้น เหวยผิงก็มองหาร้านขายเสื้อผ้าร้านใหม่ ก็เจอร้านขายเสื้อผ้าซึ่งอยู่ถัดไปอีกห้าร้าน เป็นร้านที่ไม่ใหญ่มาก

“ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการเสื้อผ้าแบบไหน” หญิงชราที่เห็นคนเข้ามาในร้านก็เอ่ยทัก

“ข้าอยากจะได้เสื้อตัวใหม่ขนาดข้ากับลูกชายข้าอย่างละสามสี่ชุดเจ้าค่ะ” เหวยผิงที่เห็นเป็นหญิงชราก็เอ่ยอย่างนอบน้อม

“ได้สิ แบบแม่นางมีราคาตั้งแต่หนึ่งร้อยอีแปะไปจนถึงห้าร้อยอีแปะ ส่วนของเจ้าหนูนั้นมีราคาตั้งแต่แปดสิบอีแปะไปจนถึงสี่ร้อยอีแปะ” หญิงชราพาทั้งสองมายังจุดที่มีชุดตัดสำเร็จรูปไว้แล้ว

“เจ้าค่ะ อี้เหวินเจ้าอยากได้แบบไหนเลือกได้เลย เดี๋ยวแม่ซื้อให้”

“ขอรับ” อี้เหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เสื้อผ้าใหม่

เหวยผิงเองก็เลือกดู มีตั้งแต่เนื้อผ้าหยาบไปจนถึงเนื้อผ้าอย่างดี ซึ่งก็ตามราคา นางจึงเลือกมาสามชุด เป็นผ้าธรรมดาสองชุดแล้วเนื้อผ้าอย่างดีสองชุด หันไปทางอี้เหวิน ก็เห็นว่าเลือกได้สองสามชุดแล้ว

“พอหรือยัง” เหวยผิงที่เห็นอี้เหวินเดินถือชุดเข้ามาก็เอ่ยถาม

“พอแล้วขอรับ” มือน้อยลูบเสื้ออย่างมีความสุข

เหวยผิงจึงนำเสื้อที่เลือกไว้กับของอี้เหวินไปจ่ายเงิน แต่พอดูเสื้อผ้าที่อี้เหวินเลือกแล้วมีแต่แบบธรรมดา จึงเดินไปเลือกเนื้อผ้าอย่างดีมาให้อีกสองตัว

“ท่านยาย ที่นี่มีรองเท้าขายหรือไม่เจ้าค่ะ” เหวยผิงหันไปถามหญิงชรา หากจะให้นางเย็บใส่เองคงลำบาก ซื้อนั่นแหละเป็นวิธีง่ายที่สุด

“อยู่ทางนี้ เจ้าเลือกได้เลย” หญิงชราพายมือไปทางอีกฝั่งของร้าน

เหวยผิงจึงเดินไปเลือก โดนนางเลือกมาทั้งหมดสี่คู่ ของนางสองคู่ของอี้เหวินสองคู่ หนึ่งคู่สำหรับใส่ทั่วไปอีกหนึ่งคู่สำหรับไว้ใส่มาในอำเภอ จากนั้นนางก็นำมาให้หญิงชราคิดเงิน

“ท่านยาย ท่านยังมีผ้าไว้สำหรับห่มนอนหรือไหมเจ้าคะ” เหวยผิงคิดที่จะซื้อผ้าห่มอีก เพราะผืนเดิมขาดจนแทบจะให้ความอุ่นไม่ได้แล้ว

“มีสิ เจ้าต้องการแบบใด เนื้อผ้าหยาบสามร้อยอีแปะ เนื้อผ้าธรรมดาสี่ร้อยอีแปะ” 

“เอาแบบเนื้อผ้าธรรมดาสองผืนเจ้าค่ะ” ราคาถือว่าแพงไม่น้อย ราคาพอๆ กับเสื้อผ้าเลย

หญิงชราก็เข้าไปเอาผ้าห่มจากหลังร้านมาสองผืน ก่อนจะทำการคิดเงิน

“ชุดคนโตธรรมดาสองชุดสามร้อยอีแปะ เนื้อผ้าอย่างดีของสองชุดหนึ่งตำลึง ชุดเด็กธรรมดาสามชุดสามร้อยเจ็ดสิบห้า เนื้อผ้าอย่างดีสองชุดสี่ร้อยอีแปะ รองเท้าคนโตสองคู่สามร้อยห้าสิบอีแปะรองเท้าเด็กสองคู่สามร้อยอีแปะ ผ้าห่มสองผืนแปดร้อยอีแปะ ทั้งหมดสามตำลึงห้าร้อยยี่สิบห้าอีแปะ” 

เหวยผิงนำเงินออกมาจ่าย ถือว่าราคาสูงไม่น้อยสำหรับชาวบ้านปกติ แต่ก็สำหรับนางแล้วถือว่าเป็นจำนวนที่นางจ่ายได้

“ท่านยาย มีห้องสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไม่เจ้าค่ะ” หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย เหวยผิงก็เอ่ยถามหาห้องเปลี่ยนเสื้อ

“มี อยู่ตรงประตูนั้น” หญิงชราชี้ไปที่ประตู ซึ่งห้องแต่งตัวที่หญิงชราว่าเป็นเพียงห้องขนาดเล็กที่ใช้ผ้าขึงไว้

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เหวยผิงจึงพาอี้เหวินเจ้าไปเปลี่ยนชุด พอเปลี่ยนให้อี้เหวินแล้ว นางจึงให้อี้เหวินไปรอข้างนอกแล้วนางก็เปลี่ยนในส่วนของนาง

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเหวยผิงก็พาอี้เหวินออกจากร้าน เดินเข้าไปในซอกร้าน แล้วเอาเสื้อผ้าทั้งหมดเก็บเข้าไปในมิติ หากนางถือกลับทั้งหมดนี้คงเป็นที่สงสัยเกินไป นางยังต้องซื้ออาหารกลับไปอีก

“เราจะไปไหนกันต่อขอรับท่านแม่” อี้เหวินเอ่ยถามหลังจากเดินออกมาซอกร้าน