ตอนที่ 11 พังพอนขาว

เหวยผิงจึงหยิบขวดกระเบื้องที่ใส่น้ำทิพย์ขึ้นมากิน กลิ่นอันหอมหวานลอยคลุ้งไปทั่ว ทำให้ทั้งเฟยฮวาและเหล่าผึ้งงานบินมาหยุดต่อหน้าเหวยผิง มองน้ำทิพย์ที่อยู่ในขวดกระเบื้องตาเป็นประกาย

“ถือว่าเป็นรางวัลของพวกเจ้าสำหรับวันนี้” เหวยผิงหยดน้ำทิพย์ลงใบไม้แล้วยื่นให้กับเหล่าผึ้งงานที่นำทางนางมาหาต้นหยางเหมย

เหล่าผึ้งงานเองที่ได้รับอนุญาตก็บินมาเกาะใบไม้อย่างรวดเร็ว ดูดกินน้ำทิพย์อย่างเอร็ดอร่อย

“นี่เหวยผิง ท่านต้องให้ข้าด้วยสิ ข้าก็พาท่านมานะ” เฟยฮวาเอ่ยประท้วงที่ตนไม่ได้รับน้ำทิพย์ เหมือนผึ้งงานของนาง

“ได้สิ” เหวยผิงหยดน้ำทิพย์ไปที่หลังมือแล้วยืนไปใกล้ๆ เฟยฮวา

“ขอบคุณ” 

เหวยผิงนั่งมองเหล่าผึ้งกินน้ำทิพย์อยู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างสะกิดที่ขาหลังของนาง นางจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นพังพอนขาวที่กำลังใช้เท้าอันน้อยเขี่ยนางไปมา

“แล้วนี่มีพังพอนขาวด้วยหรือ” เหวยผิงมองเจ้าพังพอนน้อยอย่างแปลกใจ เพราะปกตินางเห็นแต่พังพอนสีน้ำตาล นางยังไม่เคยเห็นพังพอนตัวสีขาวมาก่อนเลย

“อี้ๆ…” เจ้าพังพอนน้อยก็เขี่ยขาหลังไปมา

“เจ้าต้องการอันใดหรือ” เหวยผิงที่เห็นพังพอนขาวเขี่ยอยู่อย่างนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“อี้ๆ…อี้” เหมือนพังพอนขาวจะพยายามบอกอะไรนางสักอย่างแต่นางก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

“มันต้องการน้ำทิพย์ของท่าน” เฟยฮวาที่กินน้ำทิพย์หมดแล้ว จึงบินขึ้นมาดูเจ้าพังพอนขาวที่กำลังพยายามบอกอะไรกับเหวยผิง

“เจ้าต้องการมันหรือ” เหวยผิงหยิบขวดกระเบื้องขึ้นมาให้พังพอนขาวดู

“อี้ๆ…” พังพอนขาวพยักหน้าขึ้นลง เหวยผิงที่เห็นท่าทางของพังพอนขาว นางคาดว่าจะเป็นกลิ่นของน้ำทิพย์ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนให้เจ้าพังพอนขาวตัวนี้มา

“ไม่ได้ น้ำในขวดนี้มีอย่างจำกัดเหตุใดข้าจะต้องให้เจ้าด้วย” 

“อี้ๆ…” เหมือนมันจะฟังเหวยผิงรู้เรื่อง พังพอนขาวใช้นิ้วอันน้อยนิดชี้มาที่เฟยฮวา

“เฟยฮวาช่วยข้าหาต้นหยางเหมยพวกนี้ แล้วเจ้าทำประโยชน์อันใดให้ข้า” 

หลังจากที่พังพอนขาวได้ฟังเหวยผิงก็ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ตากลมโตมองไปเห็นผลหยางเหมยที่กองอยู่ข้างๆ มนุษย์ผู้นี้ มันจึงวิ่งขึ้นต้นหยางเหมยอย่างรวดเร็ว

เหวยผิงที่เห็นเจ้าพังพอนนี้ไปแล้วก็ถอนหายใจ คิดว่าเจ้าพังพอนขาวยอมแพ้แล้ว นางจึงลุกขึ้นไปเก็บเหล่าหยางเหมยที่กองอยู่บนพื้นเข้ามิติ

“เอาล่ะ กลับกันเถิด” หลังจากเก็บเข้ามิติแล้ว เหวยผิงก็สะพายตะกร้าแล้วหันมาบอกกับเหล่าผึ้งงานทั้งหลาย แต่ขณะที่นางกำลังจะเดินกลับ สายตาเหลือบไปเห็นก้อนกลมสีขาววิ่งลงจากต้นไม้อย่างรวดเร็วแล้วมาหยุดต่อหน้านาง

เจ้าพังพอนขาวที่หายไปนั้นเอง นางก้มมองก็เห็นอุ้งมือสีขาวแบกลูกหยางเหมยสามสี่ลูก ในปากยังมีอีกสองลูก มันวางลูกหยางเหมยต่อหน้าเหวยผิง แล้วยืนมือออกมาหาเหวยผิง

เหวยผิงเองถึงกับตากระตุก ไม่คิดว่าเจ้าพังพอนขาวจะคิดเช่นนี้ เก็บหยางเหมยมาให้นางสี่ห้าลูกก็คิดว่าจะมีประโยชน์ต่อนางแล้วหรือ

“อี้ๆ…” พังพอนขาวท้วงน้ำทิพย์จากมนุษย์ตัวใหญ่ พลางชี้ไปที่ลูกหยางเหมยที่มันเก็บมา

เหวยผิงที่กำลังเหนื่อยใจกับเจ้าพังพอนตามตื๊อตัวนี้ ก็ปรากฏความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัว

“เจ้าต้องการน้ำทิพย์ในขวดนี้ใช่หรือไม่” เหวยผิงหยิบขวดกระเบื้องให้พังพอนขาวดู

“อี้ๆ…อี้” พังพอนขาวที่เห็นขวดกระเบื้องก็พยักหน้าเป็นพัลวัน

“ เช่นนั้นเรามาทำข้อตกลงกันหรือไม่ หากเจ้ายอมกลับไปกลับข้า ยอมเป็นเพื่อนเล่นลูกชายข้าไปตลอดข้าจะให้ขวดนี้กับเจ้าทั้งหมด”

หลังจากที่ได้ฟังข้อตกลงจากมนุษย์ตัวโตผู้นี้ เจ้าพังพอนขาวก็คิดหนัก มันไม่อยากจะไปอยู่กับมนุษย์ แต่มันก็ต้องการน้ำในขวดนั้นเหมือนกัน ดูจากที่เหล่าผึ้งพวกนั้นกินน่าจะอร่อยไม่น้อย

“ตกลงจะอย่างไร หากไม่ข้าจะกลับแล้ว ลูกของข้ารออยู่บ้านคนเดียว” เหวยผิงที่เห็นพังพอนขาวทำท่าครุ่นคิดนานเกินไปจึงเก็บขวดกระเบื้องกับไป แล้วหันหลังเตรียมเดินกลับ

แต่เเล้วเจ้าพังพอนขาวก็กระโดดเกาะขานางไว้ ทำให้นางถึงต้องหยุดชะงักแล้วก้มมองพื้น

“ตกลงจะไปหรือไม่ไป” 

“อี้ๆ….” พังพอนขาวพยักหน้าตกลง แล้วยืนมือออกมารอรับน้ำทิพย์จากเหวยผิง

เหวยผิงที่เห็นมันยอมตกลงก็หยิบขวดกระเบื้องออกมาแล้วยื่นให้กับพังพอนขาวทั้งขวด

พังพอนขาวที่เห็นมนุษย์ตัวโตยืนขวดมาให้ อุ้งมือน้อยๆ ก็รับมาอย่างดีใจ จมูกน้อยๆ ดมฟุดฟิดไปมาขณะที่พังพอนขาวกำลังเพลิดเพลินกับกลิ่นอันหอมหวาน ตัวมันก็ลอยขึ้นแล้วมาร่วงอยู่ตะกร้าที่เหวยผิงสะพายอยู่

หลังจากไม่มีอะไรแล้วเหวยผิงก็ตรงกลับบ้านทันที โดยครั้งนี้มีผู้ติดตามอีกหนึ่งตัวกลับมาด้วย

“แม่กลับมาแล้ว” เหวยผิงที่กลับมาถึงบ้านก็เอ่ยส่งเสียง ก่อนจะได้ยินเสียงขลุกขลักอยู่ในบ้าน แล้วประตูก็เปิดออกปรากฏร่างของลูกชายนาง

“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว ท่านเก็บหยางเหมยได้เยอะหรือไม่” อี้เหวินเอ่ยพลางเขย่งมองผลหยางเหมยที่อยู่ข้างหลังทางแม่

“……” เหวยผิงปลดตะกร้าออกแล้วเอามาวางลงต่อหน้าอี้เหวิน

“ว้าว…พังพอนขาวน่ารักจังเลย” อี้เหวินที่เห็นก้อนสีขาวที่อยู่บนตะกร้าก็ตาลุกวาว

“ชอบหรือไม่”

“ท่านแม่จะให้ข้าเลี้ยงหรือขอรับ” อี้เหวินเอ่ยถามท่านแม่ พลางมองพังพอนขาวสลับไปมา

“หากเจ้าต้องการแม่ก็จะให้เลี้ยง แต่หากไม่วันนี้เราจะกินพังพอนย่างกัน” เหวยผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบพลางมองไปที่พังพอนขาว

พังพอนขาวที่ได้ยินอย่างนั้นมันก็กระโดดกอดอี้เหวินอย่างรวดเร็ว พลางทำหน้าออดอ้อนเลี้ยงข้าเถิด ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่

“เลี้ยงขอรับ ข้าจะเลี้ยงมัน” อี้เหวินเห็นสายตาเจ้าพังพอนตัวขาว หัวใจดวงน้อยๆ ก็อ่อนยวบ กอดร่างอันนุ่มนิ่มของพังพอนขาวไว้

“ได้เราจะไม่มีกินมัน”

พังพอนขาวที่เห็นเหวยผิงไม่กินมันแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่หลังจากได้ยินประโยคถัดไปมันก็หยุดชะงัก

“แต่ถ้ามันดื้อไม่ยอมเชื่อฟัง หนีหรือไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ แม่จะทำมันย่างเสีย” เหมือนประโยคนี้เหวยผิงจะเอ่ยกับพังพอนขาวเสียมากกว่า

“ขอรับท่านแม่ ข้าจะเลี้ยงมันอย่างดี รับรองมันเชื่อฟังอย่างดี ใช่หรือไม่เสี่ยวไป๋” อี้เหวินเอ่ยพร้อมกับตั้งชื่อให้เจ้าพังพอนขาวเรียบร้อย

“ตกลง ส่วนเจ้าหากทำตัวดีจะมีน้ำทิพย์ให้กินตลอด เข้าใจหรือไม่” 

“อี้ๆ…” เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินว่ามันจะมีน้ำทิพย์กินตลอดมันก็ร้องอย่างดีใจ พลางเอาหัวขาวซบลงอกของอี้เหวิน

“เอาล่ะพวกเจ้าทั้งสองก็ไปเล่นกันได้แล้ว แม่จะนั่งเลือกหยางเหมยที่เก็บมาเสียหน่อย” ลูกหยางเหมยที่เหวยผิงเก็บมามีทั้งลูกสุกปกติ กับลูกที่สุกงอมจัดๆ เหวยผิงจึงจะเลือกลูกที่สุกงอมไปหมักสุราเสียก่อนแล้วเก็บอันที่ยังดีไว้ทีหลัง

“ข้าจะช่วยท่านแม่ขอรับ ใช่หรือไม่เสี่ยวไป๋ก็จะช่วยท่านแม่” 

“ได้ งั้นเจ้าก็ช่วยแม่เลือกผลหยางเหมยพวกนี้” 

หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ช่วยกันเลือกผลหยางเหมย โดยมีพังพอนขาวที่น่าสงสาร นั่งเลือกผลหยางเหมยกับเขาด้วย

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยามกว่าท้องฟ้าก็เริ่มมืดสนิท ทำให้เหวยผิงต้องหยุดมือ ยังเหลือผลหยางเหมยในมิติอีกเล็กน้อยเท่านั้นที่ยังไม่ได้เลือก นางจึงเก็บไว้เลือกพรุ่งนี้

แล้วเข้าไปในครัวเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น อาหารมื้อนี้เป็นเมนูง่ายคือ ผัดหวานเนื้อกวาง ในส่วนของเสี่ยวไป๋เหวยผิงยังหันเนื้อกวางเป็นชิ้นเล็กให้มันอีกด้วย

หลังจากกินเสร็จนางก็ไล่หนึ่งพังพอนหนึ่งเด็กเข้าไปนอน ส่วนนางจะไปล้างเนื้อล้างตัวก่อน เนื่องจากระหว่างเก็บหยางเหมยมีเหงื่อออกไม่น้อย

พอนางกลับมาหลังจากอาบน้ำก็เห็นอี้เหวินน้อยกอดเสี่ยวไป๋อย่างสบายใจ นางจึงดึงผ้าห่มมาห่มให้ทั้งสองแล้วล้มนอนข้างๆ พรุ่งนี้ยังมีงานรอนางอยู่ไม่น้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น…

เหวยผิงตื่นมาก็เตรียมหมักสุราน้ำผึ้งไว้ เนื่องจากมีถังน้อยทำให้เหวยผิงไม่สามารถทำได้มาก จึงคิดว่าวันนี้จะไปซื้อถังที่ตัวอำเภอเสียหน่อย

หลังจากที่จัดการกับสุราเรียบร้อย นางก็มาดูแป้งที่นางเลี้ยงไว้ถือว่าประสบผลสำเร็จ แป้งที่นางเลี้ยงโตขึ้นกว่าเดิมอย่างมาก จึงตัดออกครึ่งหนึ่งทิ้ง แล้วผสมน้ำกับแป้งอย่างละเท่ากันใส่ลงไป คาดว่าพรุ่งนี้นางจะเริ่มเมี่ยนเปา (ขนมปังซาวโดวจ์)

“เหวยผิงท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ” ขณะที่เหวยผิงกำลังทำความสะอาดครัวเฟยฮวาก็บินเข้ามาหา

“มีอะไรหรือ”

“ท่านต้องการน้ำผึ้งหรือไม่ ตอนนี้น้ำผึ้งข้ามีเยอะมากๆ” 

“มันเหลืออีกตั้งสองวันถึงจะเก็บไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงเต็มเร็วขนาดนั้นล่ะ” เหวยผิงถามด้วยความสงสัย แต่ก็ยังเข้าไปเอาขวดกระเบื้องเปล่ามา

“ไม่รู้สิ ผึ้งงานของข้าหาน้ำหวานเก่งละมั่ง” เฟยฮวาเอ่ยชมผึ้งงานของตัวเอง ก่อนทั้งสองจะเดินไปหลังบ้าน

ทันทีที่เหวยผิงเห็นรังผึ้งที่มีขนาดใหญ่อย่างมากก็รู้สึกตกใจ

“ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้” ขนาดมันใหญ่กว่าหลายวันก่อนไม่น้อย และดูเหมือนมันจะใหญ่ต่อไปเรื่อยหากนางยังไม่ทำอะไรสักอย่าง ด้วยรังผึ้งขนาดใหญ่เท่านี้บ้านนางรับไม่ไหวแน่ บ้านนางยิ่งใกล้พังอยู่

“เอาอย่างนี้ ข้าจะตัดเอารังของเจ้าไปครึ่งหนึ่ง แล้ววันนี้ข้าจะไปตัวอำเภอข้าจะไปสั่งทำบ้านมาให้พวกเจ้า” คงต้องหาวิธีย้ายรังของเฟยฮวาออกจากบ้านให้เร็วที่สุด ทำให้นางคิดถึงกล่องเลี้ยงผึ้งที่นางเคยเห็นในทีวีในภพที่แล้ว

“บ้านหรือ เหมือนของเหวยผิงหรือเปล่า” เฟยฮวาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คงเหมือนกันแหละ” 

“งั้นก็ตกลง เหวยผิงตัดเอาไปเลย” เฟยฮวาสั่งให้เหล่าผึ้งของนางออกจากหลังก่อนชั่วคราวให้เหวยผิงตัดรังของนางได้สะดวก

เหวยผิงที่เห็นว่ามันมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่นางจะถือไหวจึงกลับไปเอาถังในครัวมาใส่ โดยนางตัดส่วนที่ไม่มีตัวอ่อน