ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์

last updateLast Updated : 2024-03-04
By:  จูน  Completed
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
9.1
142 ratings. 142 reviews
1168Chapters
365.0Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Leave your review on App

แพทย์ทหารสายลับกลับกลายเป็นลูกสาวคนแรกของเสนาบดีที่ต้องทนรับการถูกข่มเหงรังแกจากพ่อและแม่เลี้ยง และต้องแต่งงานกับผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เผชิญกับหลุมพรางและแผนการร้ายมากมาย ด้วยทักษะการแพทย์ของเธอทำให้เธอสามารถต่อสู้ผ่านศึกสังหารระหว่างวัง แก้ปัญหาระหว่างรัฐได้ด้วยดี ลงโทษองค์รัชทายาทที่กระทำความผิด ช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิเหลียง และกำจัดโรคระบาดที่รุนแรง จากบุตรสาวเสนาบดีที่ขี้ขลาดแปรเปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่จิตใจแน่วแน่สามารถต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับองค์จักรพรรดิได้ “ถ้าเจ้าแอบหนีออกมาอีก ข้าจะตามไปขัดขวางเจ้า มีที่ไหนพระชายาที่กำลังตั้งครรภ์แล้วยังวิ่งไปทั่ว?” “เจียงตงเกิดโรคระบาด ข้าในฐานะหมอหลวงต้องรีบไปช่วยเป็นธรรมดา ถ้าท่านขัดขวางข้าโรคจะระบาดจะไปถึงเมืองหลวง” อ้อมแขนอันแข็งแกร่งโอบกอดพระชายาที่พูดไม่หยุด ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์สเด็จกลับมาและกราบทูลว่า “ฮึ่ม หมอหลวงมีจำนวนมากพอแล้ว” ถ้าคุณตั้งครรภ์อยู่จะออกไปไหม? จิตใจดั่งพระโพธิสัตว์หรือไม่? หรือยืนหยัดต่อสู้กับโรคระบาดที่ร้ายแรงตอนนั้น

View More

Latest chapter

Free Preview

บทที่ 1

“ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง ตกลงว่าเจ้าจะเเต่งหรือไม่เเต่ง!” เสียงของผู้ชายที่หยาบกระด้างและเย็นชาระเบิดขึ้นข้าง ๆ หูของเซี่ยจื่ออัน เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองลึกเข้าไปในม่านตา เป็นใบหน้าของผู้ชายที่หน้าตางดงาม แต่กลับหยาบคายสิ้นดีบนตัวเธอมีรอยแผลลึก ลำคอถูกคนตรงหน้าบีบไว้อย่างแรง ช่วงอกเจ็บปวดราวกับจะระเบิดออกมานัยน์ตาของเธอแข็งกระด้าง นี่มันเรื่ออะไรกัน? เธอไม่ได้ตายไปแล้วหรอ? เธอจำได้ว่าตนเองถูกเจ้านายหักหลัง เธอโดนกระสุนห้านัดยิงเข้าใส่ จนเธอตายไปแล้ว จู่ ๆ สมองก็มีความทรงจำบางอย่างไหลเข้ามาทันที นี่ไม่ใช่ความทรงจำของเธอจื่ออันยังไม่ฟื้นคืนสติ ใบหน้าก็ถูกตบอย่างแรงบริเวณกกหู จนเธอสับสนและเวียนหัวไปหมดภายในปากมีกลิ่นคาวเลือดคลุ้ง เธอบ้วนเลือดสด ๆ ออกมา รู้สึกปวดระบมที่บริเวณหลัง เธอเงยหน้าขึ้นทันที ความโกรธเคืองในตาที่ร้อนผ่าว ความทรงจำที่หลงเหลืออยู่บอกกับเธอว่า เมื่อกี้เจ้าของร่างเดิมถูกทุบตีด้วยไม้กระบอง และดวงวิญญาณได้กลับสู่สวรรค์ทางตะวันตกไปแล้ว เธอถึงได้ข้ามภพมามีชีวิตอยู่ในร่างนี้อีกครั้ง“ตอบคำถามข้า! เจ้าจะแต่งกับท่านอ๋องเหลียงหรือไม่? ”เขายังคงถามด้วยน้ำเสียงที่

Interesting books of the same period

Comments

user avatar
Love Korp
อ้าว นิยายอัพยังไม่จบทำไมลงว่าจบแล้ว/เสร็จเรียบร้อยแล้ว หลอกให้คนมาอ่านแล้วเท ยังดีแอบมาดูตอนจบก่อนเพราะเห็นหลายคนแจ้งว่าเขียนไม่จบ
2024-11-03 09:25:17
3
user avatar
Love Korp
อ้าว นิยายอัพยังไม่จบทำไมลงว่าจบแล้ว/เสร็จสิ้นแล้ว หลอกให้คนมาอ่านแล้วเท ยังดีแอบมาดูตอนจบก่อนเะร่ะเห็นหลายคนแจ้งว่าเขียนไม่จบ
2024-11-03 09:24:03
0
user avatar
Orawan Jiwat
แต่งไม่เคยจบสักเรื่องอุตส่าห์อ่าน ไม่รู้ทำไมแต่งไม่จบสักเรื่อง เสียความรู้สึก
2024-11-01 13:50:04
2
user avatar
ชาเขียว ไข่มุกก
เรื่องราวน่าใจมากมากค่ะน่าอ่านมากค่ะ
2024-10-21 08:07:59
0
user avatar
คิดถึงเธอ เสมอ
งงกับภาษาที่ใช้มากๆค่ะ อ่านแล้วปวดหัวยิ่งอ่านยิ่งงง
2024-10-17 22:14:49
1
user avatar
Malee Malee
เสียเงินเข้ามาอ่านแพงไม่ว่า​ เสือกลงไม่จบสักเรื่อง​ เป็นแอพที่ห่วยมาก
2024-10-14 16:04:56
2
user avatar
เรืองลักษณ์ ตันติพานิชธีระกุล
อ่านที่แอปสีส้ม ชื่อแอป อ่านเลย ชื่อเรื่องหมอยาเพาะรักท่านอ๋องไร้ใจ อ่านจบแล้วค่ะ
2024-09-01 18:45:16
6
user avatar
งง ปีนี้ ชงนะเนี้ย
ไม่จบโดนเทซะงั้น
2024-08-20 06:56:42
1
user avatar
Annica D. GueaGoon
อ่านสนุกมากๆๆ แต่ละตอนสั้นไปหน่อย
2024-07-13 15:31:53
1
default avatar
Suthim
อยากมอบเพชรทำไง
2024-06-29 22:09:57
7
default avatar
Lerdthida Boualapha
qtggdjjtfcssxghn
2024-06-29 15:01:24
1
user avatar
Nira Ho
จบแล้วจริงเหรอ กลัวโดนเท หลายเรื่อง ไม่จบ เททิ้งเฉย
2024-06-26 06:23:58
1
default avatar
Suthim
อยากมอบเพชรให้ทำยังไงคะ
2024-06-22 15:56:34
0
user avatar
Jaruwan
กลับมาแล้ว จะหายอีกวันไหนน้อ เอาเป็นว่า ตอนนี้ ขอบคุณที่กลับมา
2024-05-16 15:36:15
2
user avatar
Dexo Zii
คนเขียนเข้ายังอยู่ไหม?
2024-04-28 12:03:21
0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 10
1168 Chapters

บทที่ 1

“ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง ตกลงว่าเจ้าจะเเต่งหรือไม่เเต่ง!” เสียงของผู้ชายที่หยาบกระด้างและเย็นชาระเบิดขึ้นข้าง ๆ หูของเซี่ยจื่ออัน เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วมองลึกเข้าไปในม่านตา เป็นใบหน้าของผู้ชายที่หน้าตางดงาม แต่กลับหยาบคายสิ้นดีบนตัวเธอมีรอยแผลลึก ลำคอถูกคนตรงหน้าบีบไว้อย่างแรง ช่วงอกเจ็บปวดราวกับจะระเบิดออกมานัยน์ตาของเธอแข็งกระด้าง นี่มันเรื่ออะไรกัน? เธอไม่ได้ตายไปแล้วหรอ? เธอจำได้ว่าตนเองถูกเจ้านายหักหลัง เธอโดนกระสุนห้านัดยิงเข้าใส่ จนเธอตายไปแล้ว จู่ ๆ สมองก็มีความทรงจำบางอย่างไหลเข้ามาทันที นี่ไม่ใช่ความทรงจำของเธอจื่ออันยังไม่ฟื้นคืนสติ ใบหน้าก็ถูกตบอย่างแรงบริเวณกกหู จนเธอสับสนและเวียนหัวไปหมดภายในปากมีกลิ่นคาวเลือดคลุ้ง เธอบ้วนเลือดสด ๆ ออกมา รู้สึกปวดระบมที่บริเวณหลัง เธอเงยหน้าขึ้นทันที ความโกรธเคืองในตาที่ร้อนผ่าว ความทรงจำที่หลงเหลืออยู่บอกกับเธอว่า เมื่อกี้เจ้าของร่างเดิมถูกทุบตีด้วยไม้กระบอง และดวงวิญญาณได้กลับสู่สวรรค์ทางตะวันตกไปแล้ว เธอถึงได้ข้ามภพมามีชีวิตอยู่ในร่างนี้อีกครั้ง“ตอบคำถามข้า! เจ้าจะแต่งกับท่านอ๋องเหลียงหรือไม่? ”เขายังคงถามด้วยน้ำเสียงที่
Read more

บทที่ 2

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ที่มีเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นข้างหูเธอลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ตรงหน้าปรากฏเป็นใบหน้ากลมที่ฟกช้ำ เธอรู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร “เสี่ยวซุน?” ทาสรับใช้ของเจ้าของร่างเดิม เสี่ยวซุน“คุณหนู ข้าปกป้องคุณหนูไม่ได้ อภัยให้ข้าด้วย!” เสี่ยวซุนร้องไห้คร่ำครวญจื่่ออันทนกับความเจ็บปวดที่ระบมอยู่ทั่วทั้งร่างกาย ค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ และเดินไปยังเก้าอี้ที่ฮูหยินหลิงหลงนั่งเมื่อสักครู่อย่างยากลำบาก หลังและขาทั้งสองข้างของเธอบาดเจ็บหนักสาหัส การที่มานั่งบนเก้าอย่างนี้ ราวกับว่านั่งอยู่บนผ้าที่ทอด้วยขนสัตว์มีเนื้อหนาที่มีเข็ม มีแต่ความเจ็บที่บาดลึกให้เธอยังคงมีสติอยู่น้ำเสียงที่โศกเศร้าดังขึ้นในหัว “ถึงข้าจะเป็นผี ก็ไม่ยอมปล่อยพวกมันไปหรอก”เธอรู้ว่าเสียงนั่นเป็นเสียงของเจ้าของร่างสองมือกำหมัดแน่น สัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะที่นิ้วกลาง เธอก็ตกใจก้มหน้าลงทันที แหวนแห่งจิตวิญญาณ? แหวนแห่งจิตวิญญาณก็ตามมาด้วยงั้นหรอ? แหวนแห่งจิตวิญญาณนั้น ในตอนที่เธอทำงานอยู่หน่วยปฏิบัติการพิเศษ นักวิทยาศาสตร์ได้พัฒนาออกมาเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง ข้างในมีไมโครชิพอยู่ สามารถดูดซึมพลังงานจากแสงอาทิตย์และไ
Read more

บทที่ 3

ก่อนที่หยวนซื่อจะแต่งงานกับมหาเสนาบดีเซี่ย นางเป็นหญิงสาวที่มีชื่อเสียง และมีความรู้จากการอ่านหนังสือมามากมาย แม้ไม่ถึงกับมีความรู้มากมายจนล้นฟ้า แต่นางก็เป็นหญิงสาวที่มีจิตใจงดงาม นางมองไปยังใบหน้าของจื่ออัน ในใจทุกข์ทรมานมาก นางรู้ว่าลูกสาวของตนเองได้ตายไปแล้วแค้นครั้งนี้ที่ฆ่าลูกสาวนาง จะไม่ชำระได้อย่างไร?วันที่สิบแปดเดือนห้า เซี่ยจื่ออันลูกสาวของมหาเสนาบดีเซี่ยได้แต่งงานกับท่านอ๋องเหลียง มู่หรงซิน งานแต่งใหญ่โตโอ่อ่าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนฟ้ายังไม่สว่าง จื่ออันก็ถูกปลุกขึ้นมาจากเตียง แต่งหน้าแต่งตัวทรงเครื่องพระราชทานสวยสดงดงามอย่างสง่าฺฮูหยินหลิงหลง และเซี่ยหว่านเอ๋อถึงกับเข้ามาดูด้วยตนเอง ตอนทีฺ่ฮูหยินหลิงหลงกำลังส่งจื่ออันออกนอกประตูไป ก็พูดเสียงต่ำว่า “ทางที่ดีที่สุดวันนี้เจ้าก็ทำตัวดี ๆ ขึ้นเกี้ยวไป มิเช่นนั้น เจ้าได้เจอดีแน่”เซี่ยหว่านเอ๋อก็ก้าวขึ้นมา พร้อมพูดเยาะเย้ย “แม้เจ้าจะเป็นลูกสาวคนโตแล้วยังไงล่ะ? ยังไงก็ต้องแต่งกับคนพิการไม่ต่างกัน? ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเหลียงทั้งโหดร้ายและไร้ความปราณี ชอบทุบตีนางสนมเป็นพิเศษ ตำแหน่งชายาของเจ้านี้ ไม่รู้ว่าจะอยู่พ้นหนึ่งป
Read more

บทที่ 4

มหาเสนาบดีเซี่ยเห็นว่าท่านอ๋องเหลียงเดินจากไปแล้ว จู่ ๆ ก็รู้สึกกระวนกระวายใจ จึงมองไปยังองค์รัชทายาทมู่หรงอย่างอดไม่ได้ มู่หรงเฉียวก็โกรธมาก คิดไม่ถึงว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร้ประสิทธิภาพขนาดนี้ แม้แต่ลูกสาวตนเองก็จัดการไม่ได้ มีที่ไหนยังยอมยืนเสียหน้าอยู่ตรงนี้อีก? จากนั้นก็หันหลังขึ้นม้าไปอย่างเย็นชา และควบม้าออกไปขบวนเกียรติยศรับเจ้าสาวและองค์รัชทายาท แน่นอนว่าต่างพากันกลับหมด เพียงพริบตาเดียวความคึกคักที่อยู่ทั่วตำหนักก็หลงเหลือเพียงอากาศมหาเสนาบดีเซี่ย และฮูหยินหลิงหลงก็ไม่รู้แล้วว่าจะต้องจัดการกับสถานการณ์ภายใต้สายตาของผู้คนนี้ได้อย่างไร ในความโกลาหลกลับเป็นฮูหยินผู้เฒ่าที่เดินออกมากล่าวขอโทษผู้คนอย่างสำรวมสง่างาม “วันนี้สร้างความลำบากให้แก่ทุกท่านจริง ๆ เชิญพวกท่านกลับไปก่อนเถิด แล้ววันหลังข้าจะตามไปขอโทษด้วยตนเองถึงที่”เมื่อผู้คนเห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าเชิญให้แขกกลับแล้ว รู้ว่าไม่มีอะไรให้ดูต่ออีก การที่เซี่ยจื่ออันปฏิเสธการขึ้นเกี้ยวแบบนี้ ก็ทำให้ท่านมหาเสนาบดีเสียหน้าไม่น้อย กลัวก็แต่จะจบไม่ดีนัก…อีกอย่างการที่เธอปฏิเสธการขึ้นเกี้ยวเรื่องนี้ฮองเฮาต้องการไต่สว
Read more

บทที่ 5

จื่ออันยังคงนั่งคุกเข่าอย่างนั้น อากาศกลางเดือนพฤษภาคมนั้นร้อนมาก ดวงอาทิตย์แผดเผาอย่างร้อนแรงอยู่ตรงกลางหัวเธอ เลือดที่อยู่บนหน้าผากหยุดไหลแล้ว เหงื่อไหลผ่านรอยแผลที่เกิดจากการเฆี่ยนตีสร้างความปวดแสบเป็นอย่างมากคุกเข่ามาแล้วหนึ่งชั่วยาม จนเธอรู้สึกว่าไม่สามารถประคองตัวได้อีก และร่างกายของเธอก็สั่นคลอนสาวรับใช้ที่คอยมาตรวจตราดูเธอ เห็นว่าเธอคุกเข่าไม่ดี ก็เตะเธอไปทีหนึ่ง เตะจนจื่ออันมึนจนเกือบจะสลบไปความเกลียดชังเกิดขึ้นในตาของเธอ สองมือกำหมัดแน่น พลางกวาดขาข้างหนึ่งไปทางสาวรับใช้คนนั้น สาวรับใช้ไม่ทันได้ป้องกันตอนเธอกวาดเท้าออกมา จึงล้มตุบและหัวกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง จื่ออันใช้มือบีบคอของนาง พูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม “เจ้าก็แค่ทาสรับใช้คนหนึ่ง กล้ารังแกข้ารึ? อยากตายรึไง!”“คุณหนู…” สาวรับใช้มองไปในดวงตาของเธอก็ตกใจ นางเสียสติอยู่นานกว่าจะตอบกลับ “นายท่านสั่งให้ข้ามาตรวจตราคุณหนู คุณหนูจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของนายท่านหรือเจ้าคะ?”จื่ออันหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วมาคุกเข่าลงบนแขนของนาง จากนั้นออกแรงกดเข่าลงไป จนสาวรับใช้เจ็บจนต้องร้องออกมาเสียงดังจื่ออันแสดงออกอย่างเยือกเย็
Read more

บทที่ 6

เธอเช็ดเลือดและเหงื่อบริเวณหน้าผาก จากนั้นก็สวมเสื้อ แล้วจึงตามนางข้าหลวงของฮองเฮาเข้าไปข้างในความงดงามของพระราชวังนั้นตรงกันข้ามกับความซอมซ่อและความจนตรอกของเธออย่างสื้นเชิง เธอพยายามย่ำเท้าเดินตามไปอย่างสงบเสงี่ยม ทีละก้าว ทีละก้าว จนรู้สึกว่าลำบากยากเย็นเสียเหลือเกินข้างหน้ามีเงาคนเคลื่อนไหวไปมา แต่แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่เงาเคลื่อนไหวของผู้ใด กลับเป็นตัวเธอเองที่รู้สึกเหวียนหัวจนตาลาย ดังนั้นเธอจึงมองเห็นอย่างเลือนลางว่ามีคนสามคนกำลังนั่งอยู่ในตำหนัก คนตรงกลางสวมใส่ผ้าไหมปักเงินปักทองชาววังสีแดง มัดมวยผมสูง เพียงแค่ชำเลืองมอง ก็รู้สึกว่างามสง่ามากทีเดียวเธอคุกเข่าลงบนพื้น “หม่อมฉันเซี่ยจื่ออัน ขอเข้าเฝ้าฮองเฮาเพคะ”ภายในตำหนักเงียบสงัด แม้แต่เสียงหายใจก็ไม่ได้ยิน โคมไฟบนผนังส่องสว่างผ่านฝาเคลือบสีออกมาได้อย่างสวยงาม สะท้อนทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับเป็นดินแดนมหัศจรรย์ผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงนางหนึ่งที่แทบจะไร้อารมณ์และแสนจะเย็นชาดังขึ้น “เงยหน้า” เซี่ยจื่ออันใช้มือทั้งสองพยุงตัวขึ้น และเงยหน้าอย่างช้า ๆดวงตาอันแหลมคมและโหดร้ายจ้องมาที่เธอ นัยน์ตาเป็นสีฟ้าเข้ม
Read more

บทที่ 7

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิกลับค่อย ๆ เบะริมฝีปากหัวเราะเยาะเซี่ยจื่ออัน แม้ว่าเจ้าจะฉลาด แต่ก็กลับอวดฉลาดด้วยเช่นกัน เจ้าคิดว่าที่เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นหมันนั้น แล้วฮองเฮาจะยอมแพ้และลงโทษมหาเสนาบดีหรอกหรือ ไม่เลยนั่นเป็นข้อห้ามของอ๋องเหลียง ดังนั้นหยุดเสียเถอะ ไม่เช่นนั้นเขาจะคิดว่าที่เจ้าบอกว่าตนเองเป็นหมันคือ การกำลังตีวัวกระทบคราดอ๋องเหลียงจ้องมายังจื่ออันอย่างดุร้าย “หากหมอหลวงตรวจพบว่าเจ้าโกหก ข้าจะแทงเจ้าด้วยมีดพันเล่มทีเดียว”ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิส่ายหัวเล็กน้อย มองไปยังใบหน้าที่ตกใจอย่างเฉียบพลัน ดูท่าชีวิตของหญิงสาวผู้นี้คงจบสิ้นแล้วกระมังอ๋องเหลียงเริ่มมีท่าทีแปลก ๆ เขาตัวสั่นเทา เริ่มจากปากไปถึงร่ายกายที่ค่อย ๆ สั่นขึ้น ๆ สีหน้าเริ่มเปลี่ยนจากซีดเป็นเขียว ริมฝีปากเริ่มม่วงทันใดนั้น เขาก็ล้มลงกับพื้น ร่างกายแข็งทื่อ เท้าพยายามถีบไปข้างหน้า ใบหน้าชักกระตุก ร่างกายกระตุกและเกร็งมู่หรงเจี๋ยพร้อมกับฮองเฮาล้วนตกใจกับเหตการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ฮองเฮารีบวิ่งพรวดเข้าไป ตะโกนด้วยความตกใจสุดขีด “หมอหลวง เร็วเข้า!”จื่ออันเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ก็รู้ทันทีว่าอาการลมช
Read more

บทที่ 8

คำพูดของเซี่ยจื่ออันที่ว่า “ไม่ต้องการเห็นฝ่าบาทอาการกำเริบ หรือร่างกายบาดเจ็บอีก” ชวนให้รู้สึกสนใจว่า จริง ๆ วันนี้เซี่ยจื่ออันเป็นบุคคลที่น่ายกย่องทีเดียว ตอนที่อาการฝ่าบาทกำเริบ ก็ได้นางที่รีบเข้ามาช่วย ส่วนถ้อยคำที่นางแก้ตัว ก็ล้วนเป็นความจริง มีคนรายงานเหตุการณ์วันนี้ในจวนมหาเสนาบดีได้รับทราบแล้ว เซี่ยจื่ออันมิได้พูดโกหก เห็นได้ว่านางทั้งซื่อสัตย์และมีสัจจะ คำพูดเกี่ยวกับการฝังเข็มก็ไม่น่าเป็นเรื่องที่ถูกปั้นขึ้นมาเช่นกันในความเป็นจริง นางจะไม่พูดก็ได้ เหตุใดจึงหาเรื่องใส่ตัว นางเองก็พลอยมีเรื่องร้าย ๆ กับตัวมากพออยู่แล้วหมอหลวงลังเลสองจิตสองใจขึ้นมา “ฮองเฮา วิธีการฝังเข็มที่หูได้ผลพ่ะย่ะค่ะ ทว่าประสิทธิผลจะเป็นอย่างไร ยังไม่สามารถตรวจดูได้อย่างละเอียด อีกทั้งต้องระวังให้มากเป็นพิเศษ เมื่อฝังเข็มที่หูหรือศีรษะ เพราะหากเลือกบริเวณฝังเข็มผิด หรือกลศาสตร์ของเข็มเอียงไม่ถูกต้อง อาจก่อให้เกิดผลที่ร้ายแรงตามมา”จื่ออันได้ยินคำกล่าวนั้น ริมฝีปากก็ขยับ เธอก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย ยังไม่กล้าเอ่ยคำพูดใด ๆฮองเฮาจ้องมาที่นางอีกครั้ง พร้อมกับไตร่ตรองประเดี๋ยวเดียว แล้วจึงเอ่ยว่า “เจ้าเข้าไ
Read more

บทที่ 9

ภายในใจของจื่ออันไม่สงบสุขและไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ นางทำได้เพียงคำนับและพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันรับทราบ”ฮองเฮาเงยหน้าขึ้น ดวงตาไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่นี้ กลับกลายเป็นสีหน้าแสนดุดัน “ครั้งนี้เจ้าใช้ืท่านอ๋องเหลียงเป็นเครื่องมือ มิหนำซ้ำยังทำลายชื่อเสียงของพระองค์ ทางราชสำนักควรลงโทษเจ้าอย่างสาสม แต่พอมาคิดดูว่าที่เจ้าวางแผนทำลงไปก็เพื่อแม่ของเจ้า ข้าคิดว่าการลงโทษสถานเบานั้นก็เพียงพอ เข้ามา เตรียมสมุนไพรดอกคำฝอยหนึ่งชามให้นางดื่มเสีย”อารมณ์โกรธของจื่ออันทะยานสูงขึ้นทันที ร่างกายของเธออ่อนแรงมากแล้ว อีกทั้งชีพจรยังเต้นผิดจังหวะ การตั้งครรภ์จึงถือว่าเป็นเรื่องยากมาก เมื่อกินสมุนไพรดอกคำฝอยลงไป เธอก็ต้องล้มเลิกความหวังไปพระสนมของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงเจี๋ย คือคนที่ไม่อาจตั้งครรภ์ได้เป็นหญิงอำมหิตอะไรเช่นนี้แม้จื่ออันจะไม่ใส่ใจว่าเธอจะตั้งครรภ์ได้หรือไม่ เธอเพียงต้องการมีชีวิตรอด ทว่าก็ยังโกรธฮองเฮาแมนจูผู้นี้อยู่ดีทว่า ณ ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ด้วยนิสัยของเธอ เธอจะฆ่าฮองเฮาโดยมิลังเลใจเป็นแน่ ทว่าตอนนี้เธอยังไม่สามารถดูแลตัวเองได้ มิหนำซ้ำยังต้องมา
Read more

บทที่ 10

จื่ออันถึงจวนในช่วงดึก ประตูใหญ่ถูกปิดอยู่ จึงไม่มีคนเข้าเวรยาม เธอจึงนั่งลงที่บันไดหินอ่อน ร่างของเธอค่อย ๆ ทรุดลงร่างกายของเธอไม่มีแรงสักนิด ทั้งหิว ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บปวดแทบจะแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆเธอไม่มีแม้แต่แรงจะเคาะประตู แถมยังรู้อยู่แก่ใจว่าถึงเคาะก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เธอนอนลงที่บันไดหิน แผ่นหลังสัมผัสจากความหนาวเหน็บ เธอเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้า ดวงดาวแพรวพราวระยิบระยับ ช่างสวยงามเสียนี่กระไรจักรวาลอันแสนกว้างใหญ่ สามารถบรรจุสิ่งต่าง ๆ ได้มหาศาล ทว่าไม่มีทางจะบรรจุชีวิตที่ต้องดิ้นรนลงไปได้เป็นแน่“คุณหนู คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วขอรับ อยู่ที่หน้าประตู ให้ข้าไปเปิดประตูไหมขอรับ?” ผู้เฝ้าประตูถามเบา ๆเซี่ยหว่านเอ๋อหัวเราะอย่างมีเลศนัย “เปิดทำไมรึ นอนตรงนั้นไปเสีย ดึกแล้ว หาได้จำเป็นไม่”ข้ารับใช้รู้ดีว่าคุณหนูใหญ่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่แทบจะหมดหวัง ยิ่งกว่านั้นก็ไม่เคยได้รับยศถาบรรดาศักดิ์ใด ๆ มาก่อน แทบจะถือเป็นคนรับใช้ก็ว่าได้ เขาเพียงทำได้แค่ต้องมองที่ใบหน้าผู้ที่มีอำนาจกว่าเท่านั้น“ขอรับ คุณหนูรอง” ผู้เฝ้าประตูตอบรับเซี่ยหว่านเอ๋อขำอย่างร้ายกาจ พูดกับสาวใช้ที่อยู่ข
Read more
DMCA.com Protection Status