"หากท่านรักข้า จงปล่อยข้าไปเสียเถอะเพคะข้าไม่อยากที่จะเจ็บปวดเช่นดังอดีตที่ผ่านมา" น้ำตาไหลรินร่วงหล่นน้ำเสียงที่เปล่งออกมาด้วยความเจ็บปวดปานจะขาดใจบอกบุรุษที่อยู่ตรงหน้าให้ได้รับรู้...
View Moreบทที่ 20 เคราะห์ของพระชายาฝั่งด้านหลิ่งฟู่หลังออกมาจากคุกนางก็ยังคงเก็บตัวอยู่ภายในนตำหนักแะคิดไม่ตกว่านางจะ่วยให้ท่านอ๋องหลุดพ้นจากยาเสน่ห์นั้นได้อย่างงไร"พระชายาเพคะ ท่านกินอาหารอีกสักหน่อยเถิดเพคะช่วงท่านไม่ค่อยกิินอะไรเลย หม่อมฉันเป็นห่วงว่าร่างกายของท่านจะอ่อนแอลง""ซูฮวา ข้าจะทำอย่างไรดีถึงจะแยกท่านพี่ออกจากมู่เอ๋อร์ได้ ""หม่อมฉันได้ยินเหล่าทหารพูดกันว่าวันนี้จะเข้าไปที่วังหลวงหากพระชายาอยากพบท่านอ๋องวันนี้ก็เป็นโอกาศดีเพคะ""งั้นดีเลยเมื่อท่านพี่กลับมาข้าจะไปยืนรอท่านพี่ที่หน้าจวน ก่อนที่ท่านพี่จะไปหามู่เอ๋อร์"หลิ่งฟู่ไม่รู้เลยว่าการสนทนาของนางกับซูฮวานั้นถูกสาวใช้อีกนางหนึ่งแอบฟังอยู่ และรีบวิ่งออกไปที่ตำหนักมู่เอ๋อร์เพื่อทูลเรื่องที่หลิ่งฟู่พูดคุยกันมู่เอ๋อร์จึงให้ยาชนิดหนึ่งกับนางที่ผสมอยู่ในธูปหอมเมื่อนำไปจุดแล้วจะทำให้ผู้ได้กลิ่นนั้นสลบและไม่ได้สติ สาวใช้จึงรีบกลับมาที่ตำหนักของหลิ่งฟู่ ในตอนแรกนางเองก็ไม่คิดที่จะทำเช่นนี้แต่เมื่อนางเห็นทางรอดของตนเองหากนางไม่ทำตามคำสั่งของพระชายารอง นางเองก็ไม่รู้ว่าพระชายาเอกจะปกป้องชีวิตนางได้หรือไม่ เพราะทุกวันนี้ท่านอ๋องไม่โปรดปร
บทที่ 19 เป่าหูฝั่งด้านหลิ่งฟู่กับซูฮวาตอนนี้ทั้งคู่ถูกขังที่คุกตำหนักหลัง แต่ทว่าด้วยความที่ทหารและเหล่าข้ารับใช้ต่างพากันเคารพนางจึงได้หาผ้ามาปูให้พระยาชานั่งอย่างน้อยก็ไม่ต้องนั่งบนพื้นที่เยือกเย็นเพราะช่วงนี้เริ่มเข้าฤดูหนาว ซูฮวาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้หลิ่งฟู่ต้องบอกให้นางอยู่นิ่งเพราะกว่าจะถึงสามวันไม่รู้ว่าร่างกายของนางจะไหวหรือไม่"ซูฮวาเจ้าอยู่นิ่งๆ เสียที เดี๋ยวแรงเจ้าก็ได้หมดก่อนจะถึงสามวันเสียหรอก""ก็หม่อมฉันโมโหนี่เพคะ ท่านอ๋องไม่ไม่ฟังคำพูดของพวกเราเลย หม่อมฉันสงสารพระชายากับบุตรในท้องเหลือเกินหากข้ารู้ว่าจะถูกขังเช่นนี้ข้าจะให้พระชายาใส่เสื้อที่หนากว่านี้และจะหยิบข้าวปั้นติดไม้ติดมือมาเสียหน่อย อย่างน้อยให้ท่านได้กินอะไรบ้างก็ยังดี ท่านอ๋องใจร้ายอำมหิตเช่นดังคำเล่าลือจริงๆ""อย่าโทษท่านพี่เลย ที่ท่านพี่เป็นเช่นนี้เพราะโดนยาเสน่ห์ต่างหาก""พระชายาใจดีเกินไปแล้วนะเพคะตั้งแต่ที่พระชายารองมู่เอ๋อร์เข้ามาอยู่ที่จวนไม่มีวันใดที่พระชายาไม่เคยทุกข์ใจเลย หม่อมฉันล่ะเกลียดพระชายารองเหลือเกิน""เจ้าหยุดพูดเถิดเก็บแรงของเจ้าเอาไว้ให้อยู่รอดถึงสามวันเถิดนะ หากเจ้าพูดเรื่อ
บทที่ 18 ปวดร้าวไปทั้งร่างกายและจิตใจมู่เอ๋อร์เดินออกมาส่งหลิ่งฟู่ที่หน้าตำหนักอย่างที่พูดเอาไว้ ฟลิ่งฟู่นางอดไม่ได้ที่จะถามเาื่องราวทั้งหมด นางจึงได้ถามเพราะอยากรู้ความจริงจากปากของมู่เอ๋อร์"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าคิดทำเรื่องชั่วร้ายอันใดอีก เหตุใดเจ้าไม่จำ" มู่เอ๋อร์เมื่อได้ยินก็ขมวดคิ้วตีหน้าซื่อแสร้งเป็นไม่รู้เรื่อง"พระชายาพูดถึงเรื่องอันใดหรือเพคะ เหตุใดถึงมาว่ามู่เอ๋อร์เช่นนี้""ต่อหน้าท่านพี่เจ้าแกล้งแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอันใด แต่ข้ารู้เรื่องที่ท่านพี่เปลี่ยนไปเพราะนี่เป็นแผนของเจ้า เจ้าต้องการอันใดถึงทำเช่นนี้"."พระชายาหรือว่าท่านจะอิจฉาหม่อมฉันที่ทุกวันนี้ท่านพี่ไม่เคยไปหาท่านที่ตำหนักท่านเลยหาเรื่องมากลั่นแกล้งต่อว่าหม่อมฉันเช่นนี้"คำพูดที่ออกมาจากปากของมู่เอ๋อร์ทำให้หลิ่งฟู่รู้สึกโกรธ นางใช้มือจับไปที่แขนของมู่เอ๋อร์และบีบข้อแขนของนางด้วยแรงทั้งหมด."เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่ไร้ยางอาย อย่างข้าไม่เคยคิดอิจฉาเจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าที่ท่านพี่เปลี่ยนไปเพราะเจ้าใช้ายาเสน่ห์ "มู่เอ๋อร์หน้าซีดขึ้นมาทันทีเพราะไม่คิดว่าพระชายาหลิ่งฟู่จะรู้เรื่องนี้ด้วย"ท่านอย่ากล่าว
บทที่ 17 ห่างเหินหลิ่งฟู่หวังว่าท่านอ๋องจะเดินตามมาอธิบายกับนางสักนิดแต่นางเฝ้ารอมีเพียงแค่ความว่างเปล่า นางปาดน้ำตาและเดินเข้าไปที่ห้องของตน"ข้าจะต้องเข็มแข็ง ขนาดท่านพ่อเป็นเพียงใต้เท้ายังมีฮูหยินรองแล้วทำไมท่านอ๋องจะมีคนอื่นบ้างไม่ได้ ซูฮวาเหตุใดใจของข้าถึงใหญ่ไม่พอที่จะให้ท่านพี่มีคนอื่นเช่นนี้ ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน เจ้าดูสิเมื่อวานท่านพี่ยังรักข้าแต่วันนี้ท่านพี่กลับไปหลงอยู่กับพระชายารอง ""พระชายาเพคะ ท่านอ๋องอาจจะแค่เป็นห่วงพระชายาอีกอย่างท่านอ๋องเป็นบุรุษหากจะเข้านอนกับพระชายาก็เกรงว่าจะมีผลกระทบต่อบุตรในท้อง หรืออาจจะเป็นอีกอย่างก็ได้นะเพคะเพราะจู่ๆ ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปจากอีกคนไปเป็นอีกคน หรือว่านี่จะเป็นแผนของพระชายารองเพคะ""นั้นสิ ทำไมข้าคิดไม่ถึงกัน คราวที่แล้วนางมาทำร้ายข้า เมื่อทำกับข้าไม่ได้นางจึงเข้าทางท่านพี่ แล้วนางทำเช่นไรให้ท่านพี่หลงรักนางได้ขนาดนั้นกัน" หลิ่งฟู่เริ่มคิดหนักอีกครั้ง ถ้าหากเป็นแผนของมู่เอ๋อร์ก็เปรียบเสมือนว่าท่านอ๋องนั้นไม่ได้คลายรักหลิ่งฟู่เลย นางจึงเดินไปมาภายในห้องเพื่อคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้น"นี่ซูฮวาเจ้าไปตามทหารที่ช่วยเราวันนั้นมาให้ข้าที."
บทที่ 16 วาจาของท่านพี่ก็ไม่ต่างจากชายใดรุ้งเช้าของอีกวันหลิ่งฟู่ตื่นมาด้วยอารมณ์ไม่สดใสเพราะนางเฝ้าคิดอยู่ทั้งคืนเหตุใดท่านพี่ถึงไม่มาหานาง เช้านี้นางจึงตัดสินใจไปหาท่านอ๋องที่ตำหนักของเขาและพบเข้ากับสาวใช้ที่ตำหนักนั้น"ท่านอ๋องตื่นรึยังไปแจ้งให้ข้าที ว่าข้ามาหา" สาวใช้ก้มโค้งลงเพื่อคำนับพระชายา .."หม่อมฉันคงเข้าไปแจ้งท่านอ๋องให้พระชายาไม่ได้หรอกเพคะ ""เพราะเหตุใดเจ้าถึงไปแจ้งท่านอ๋องให้พระชายาไม่ได้ เจ้าอยากโดนเฆี่ยนหรือไง" ซูฮวาโวยวายเมื่อสาวใช้ผู้นี้ขัดใจนาง"ไม่ใช่เช่นนั้นเพคะ เพราะว่าท่านอ๋องไม่ได้กลับมานอนที่ตำหนักตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเพคะ""เอ๊ะเจ้านี่ ท่านอ๋องไม่อยู่ที่นี่จะไปอยู่ที่ไหนได้เพราะว่าเมื่อคืนนี้ท่านอ๋องก็ไม่ได้ไปที่ตำหนักพระชายา"ซูฮวาอารมณ์ร้อนยิ่งกว่าหลิ่งฟู่อีกด้วยซ้ำ หลิ่งฟู่คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามสาวใช้ไป"แล้วท่านพี่ไปที่ใดได้บอกเจ้าไว้หรือไม่""ไม่ได้บอกเพคะ แต่ว่าตอนหัวค่ำหม่อมฉันเห็นว่าสาวใช้ของพระชายารองขอเข้าพบ ท่านอ๋องน่าจะไปอยู่ที่ตำหนักของพระชายารองนะเพคะ"หลิ่งฟู่ก็ยังคงไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ท่านพี่ที่รักนางมากเสียจนไม่มีเวลาให้ผู้อื่นเหตุใดท่า
บทที่ 15 ฤทธิ์ของยาเสน่ห์สาวใช้กลับเข้ามาที่จวนเป็นเวลาเดียวกันกับที่ซูฮวาเดินกลับมาจากตลาด เพราะพระชายาอยากกินขนมหวานนางจึงออกมาซื้อให้ นางเดินตามหลังของสาวใช้มู่เอ๋อร์มาเรื่อยๆ เพราะว่านางทำตัวลับๆ ล่อๆ จนนางมาถึงตำหนักของพระชายารองมู่เอ๋อร์ซูฮวายืนแอบฟังอยู่ไกลๆ แต่ทว่านางก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร นางเห็นเพียงสาวใช้ของมู่เอ๋อร์มอบขวดขนาดเล็กให้มู่เอ๋อร์ก่อนจะพากันเดินเข้าไปที่ห้องทั้งคู่อย่างรีบร้อนซูฮวาจึงรีบเดินไปหาหลิ่งฟู่"นี่ซูฮวาทำไมเจ้าถึงไปนานเช่นนี้ ไหนดูสิของที่ข้าให้เจ้าไปซื้อ""นี่เพคะ พระชายา""ในเมื่อซูฮวากลับมาแล้ว ข้าเองก็ไปที่ตำหนักของข้าก่อนนะพระชายาเดี๋ยวคืนนี้ข้าจะกับมานอนที่นี่กับเจ้า" ท่านอ๋องบอกก่อนจะเดินออกไป เมื่อท่านอ๋องไปลับตาซูฮวาก็เข้ามาพูดกับพระชายาอย่างเบาเสียง"พระชายาเพคะ หม่อมฉันออกไปด้านนอกมาเมื่อครู่ขากลับเจอกับสาวใช้ของพระชายารองมู่เอ๋อร์ด้วย แถมนางยังมีท่าทีน่าสงสัยข้าเลยเดินตามไปจนถึงตำหนักของนาง นางหยิบขวดเล็กออกจากเสื้อของนางส่งให้พระชายารองแต่ทว่าหม่อมฉันไม่ได้ยินที่นางพูดคุยกัน แถมทั้งสองคนยังรีบเดินเข้าไปที่ห้องด้วย หม่อมฉันว่าทั้งสองคนต้อง
บทที่ 14 ข้าขอเตือนมู่เอ๋อร์ได้ยินถึงกับขาสั่นนั่งพับลงพื้นทันที"พระชายาพูดเรื่องอันใดเพคะหม่อมฉันไม่รู้เรื่องอันใดเลย อีกอย่างหม้อมฉันจะทำเช่นนั้นกับพระชายาที่ใจดีกับหม่อมฉันได้อย่างไร" มู่เอ๋อร์ยังคงหาคำมาโกหกต่อ หลิ่งฟู่ก็รู้ดีว่านางต้องไม่รับแน่ๆ ว่าเป็นฝีมือของนาง"หากไม่ใช่ฝีมือของเจ้าเหตุใดเจ้าต้องตัวสั่นเช่นนี้ แต่ก้ไม่เป็นไรเพราะครั้งนี้ข้ากลับมาอย่างปลอดภัยและเรื่องนี้จะไม่ถึงหูของท่านพี่ แต่หากมีครั้งหน้าข้าบอกไว้เลยข้าไม่ปล่อยไว้แน่ ทำกับข้าข้าไม่ว่าแต่ตอนนี้ข้าตั้งครรภ์อยู่หากท่านพี่รู้เรื่องนี้เข้าท่านพี่ต้องสืบหาผู้ที่สั่งคนพวกนั้นแน่นอนแล้วคิดดูสิ บุตรคนแรกที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของท่านจวินอ๋องถูกทำร้ายจะเกิดอันใดขึ้น ท่านอ๋องก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจที่โหดเหี้มกระหายเลือดอยุ่ด้วย" หลิ่งฟู่ลุกขึ้นเดินจากไปปล่อยให้มู่เอ๋อร์นั่งคิดถึงเหตุการณ์ต่อจากนี้เพราะนางเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ทำให้นางนั่งตัวสั่นเทาเพราะกลัวความผิดและได้ปล่อยน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บใจ"นายหญิงหม่อมฉันขอโทษเพคะ หม่อมฉันไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะไร้ความสามารถถึงเพียงนี้ "สาวใช้เข้ามาจับกายของมู่
บทที่ 13 โดนรอบทำร้ายบ้านใต้เท้าโจ"แม่ดีใจเหลือเกินต่อจากนี้พระชายาจะได้เป็นแม่คนแล้ว ดูแลตนเองดีๆ นะเพคะพระชายา ""ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านอ๋องก็ดูแลข้าดีเหลือเกินทุกวันนี้ข้าแทบจะเดินไม่เป็นอยู่แล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างท่านแม่โปรดพูดกับข้าเช่นเคยเถิด ถึงข้าจะเป็นพระชายาของจวิ้นอ๋องแต่เมื่อไหร่ที่ตัวของข้าอยู่ในบ้านหลังนี้ข้าก็ยังคงเป็นเพียงบุตรสาวของท่านเท่านั้น ""หลิ่งฟู่เอ้ย ตอนนี้เจ้าเป็นทั้งพระชายาของท่านอ๋องและกำลังจะเป็นมารดา พ่อเช่นข้าดีใจกับเจ้ายิ่งนัก" ใต้เท้าโจพูดพร้อมใช้แขนเสื้อซับน้ำตาที่ไหลออกไม่อยากให้บุตรสาวของตนได้เห็น"ตอนนี้ก็บ่ายคล้อยแล้วอากาศไม่ค่อยร้อนลูกขอตัวกลับจวนอ๋องก่อนนะเจ้าคะ""งั้นเดี๋ยวแม่จะออกไปส่งเจ้าที่เกี้ยวนะ""ได้เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านพ่อกับท่านแม่เองก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะเจ้าคะ ใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว ร่างกายของท่านเแม่ก็ไม่ค่อยแข็งแรง ""เจ้าเองก็เช่นกัน ตอนนี้เจ้าเองก็ต้องดูแลตนเองให้ดี จากนี้ไปเจ้าไม่ได้มีเพียงตัวคนเดียว แต่เจ้ายังมีอีกลมหายใจน้อยๆ ที่กำลังหายใจร่วมกับเจ้าอยู่ ""ลูกลาแล้วนะเจ้าคะ"หลิ่งฟู่และซูฮวานั่งเกี้ยวออกมา
บทที่ 12 พระชายาหลิ่งฟู่ตั้งครรภ์"ขอบพระทัยท่านอ๋องนะเพคะ ที่เข้าใจหม่อมฉัน"นางขยับกายเข้ามาใกล้หวังจะเข้ามาสวมกอดท่านอ๋องแต่จู่ๆ เสียงดังเอะอะด้านนอกประตูก็ดังขึ้น"เสียงใครกัน" ท่านอ๋องคิ้วขมวดเข้าหากันสงสัยเสียงท่่ดังอยู่ด้านนอก"เจ้าไปดูสิ ใครมาเอะอะโวยวายยามวิกาลเช่นนี้ "มู่เอ๋อร์สั่งสาวใช้นางให้ออกไปดู แต่ทว่าประตูถูกเปิดเข้ามาก่อน ผู้ที่เอะอะโวยวายนั้นคือซูฮวาสาวใช้ของหลิ่งฟู่"หม่อมฉันขออภัยที่เข้ามารบกวนท่านอ๋องและพระชายารอง แต่ว่าตอนนี้พระชายาหลิ่งฟู่เกิดประชวรท่านอ๋องช่วยไปดูพระชายาด้วยเพคะ " ท่านอ๋องได้ยินดังนั้นรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ตำหนักของหลิ่งฟู่ด้วยความกังวลและเป็นห่วงสุดหัวใจ ซูฮวาเองก็วิ่งตามท่านอ๋องมาติดๆ ปล่อยให้มู่เอ๋อร์อารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะแผนของนางเกือบสำเร็จแล้วถ้าไม่มีมารอย่างสาวใข้ของพระชายาเอกเข้ามาขัดจังหวะ นางได้กรีดร้องโวยวายทำร้ายข้าวของทั่วห้อง"ทำไม ทำไมต้องมาป่วยเวลานี้ด้วย หรือว่าจะเป็นแผนของนางกันนะ นางรู้ว่าท่านอ๋องจะมาหาข้า นางเลยคิดแผนให้ท่านอ๋องไปหานาง นางก็คงสำออยสินะ ข้าไม่ยอม ข้าจะไปดูให้เห็นกับตาว่านางประชวรจริงๆ หรือไม่" มู่เอ๋อร์พูดจบก
บทที่ 1 ราตรีสุดท้าย ภายในห้องคุมขังที่มืดมนสตรีที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพระชายากลับต้องถูกจองจำอยู่ในคุกแห่งนี้เพียงเพราะวิบากกรรมของนางในชาติปางก่อน ทำให้นางต้องมาชดใช้ในชาตินี้ กลิ่นห้องขังที่เหม็นอับความชื้นของพื้นห้องทำให้ร่างที่ถูกการโบยตีเป็นแผลเต็มตัว หนาวสั่นจนทนไม่ไหว นางนอนร้องไห้ด้วยความช้ำใจเพราะเหตุใดบุรุษที่เคยพร่ำรักนางหนักหนาถึงได้ตัดสินนางเช่นนี้ ร่างกายที่เจ็บปวดยากที่จะพยุงให้ตนเองลุกขึ้นจากพื้นเยือกเย็นไปที่กองฟางข้างๆ ได้ แสงของดวงจันทร์สาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าที่ตอนนี้ช้ำเขียวไปหมดจากที่เคยแสนงามบัดนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว นางนอนอิดโรยอยู่ที่พื้นพลางใช้มือลูบที่ท้องห่วงแต่ลูกของตนที่ต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้ สักพักนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาหานางที่ห้องขังนี้ ในใจของนางหวังว่าจะเป็นคนที่ตนรักแต่ทว่ามิใช่อย่างที่นางคิดกลับกลายเป็นสาวใช้ข้างกายของนางที่เดินเข้ามาพร้อมข้าวปั้นที่แอบซุกซ้อนเอาเข้ามา“พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเพคะ หม่อมฉันสงสารพระชายาเหลือเกิน ท่านกินอันนี้สักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ” สาวใช้นั่งลงข้างๆนางที่ถูกโซ่ตรวนมัดขาทั้งสองข้าง...
Comments