บทที่ 10 สตรีในฝัน

บทที่ 10 สตรีในฝัน

"กรี๊ด!!! ไม่นะท่านพี่อย่าทิ้งข้าไป " หลิ่งฟู่สะดุ้งตื่นกรีดร้องออกมาเสียงดังทำให้ซูฮวาที่นอนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงเจ้านายของตนจึงรีบลุกขึ้นมาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นเพคะ ทำไมท่านถึงกรีดร้องยามวิการเช่นนี้ หรือว่าท่านโดนแมลงกัดหรือเพคะ ดูสิเหงื่อท่านไหลเต็มตัวไปหมดแถมท่านยังสั่นเทาเช่นนี้ เดี๋ยวหม่อมฉันไปจุดไฟก่อนนะเพคะจะได้หาแมลงที่กัดท่านเจอ"ซูฮวากำลังลุกไปจุดเทียนแต่ถูกหลิ่งฟู่ดึงแขนนางไว้ก่อน

"เจ้าอย่าพึ่งไปไหน เมื่อครู่ข้าแค่ฝันร้ายไม่ได้ถูกแมลงกัดต่อยหรอก "

"โธ่ หม่อมฉันก็คิดว่าท่านถูกแมลงกัดเสียอีก แล้วท่านฝันว่าอย่างไรหรือเพคะถึงได้กรีดร้องออกมาเช่นนี้ "

"ข้าฝันเห็นเลือดและท่านพี่ที่กำลังจะจากข้าไป ข้ากลัวเหลือเกิน"

"โบราณกล่าวว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี อาจเป็นเพราะท่านคิดมากและเป็นห่วงท่านอ๋อง ท่านเลยฝันเช่นนี้คงไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรอกเพคะ ท่านนอนต่อเถิด อีกตั้งหลายชั่วยามกว่าจะเช้า หากพระชายากลัวหม่อมฉันก็จะนั่งเฝ้าจนกว่าพระชายาจะหลับนะเพคะ"

"แต่ความฝันมันน่ากลัวจริงๆ นะ ท่านพี่เปลี่ยนไปมาก มากจนข้าเองไม่เคยพบเจอแถมในความฝันท่านพี่ยังเดินจากข้าไปพร้อมสตรีนางหนึ่ง"

"พระชายาหม่อมฉันว่าท่านคิดมากเอง ท่านนอนนะเพคะ" ซูฮวาจับแขนและตัวของหลิ่งฟู่นอนลงและลูบมือของนางเพื่อปลอบโยน หลิ่งฟู่ทำได้เพียงข่มตาหลับให้ลืมความฝันนี้ไป นางก็หลับในที่สุด

รุ่งเช้าซูฮวายืนอ้าปากหาวเพราะนางเองก็เป็นห่วงพระชายาทำให้นางนั่งเฝ้าทั้งคืนกลัวว่าพระชายาจะฝันร้ายอีก เลยทำให้นางไม่ได้นอน

"ห้าว"

"ข้าขอโทษนะซูฮวาที่ทำให้เจ้าไม่ได้นอน วันนี้ตอนสายๆ เจ้าก็ไปนอนพักผ่อนเสียเถอะ ข้าอยู่กับสาวใช้พวกนี้ได้"

"หม่อมฉันเองเป็นห่วงพระชายานี่เพคะ "

"ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก อาจจะเป็นเช่นเจ้าบอกก็ได้ฝันร้ายอาจจะกลายเป็นดี เจ้าเองก็ดูแลข้ามามากพอแล้วกินข้าวเช้าก็เข้าไปนอนพักเถอะ"

หลิ่งฟู่บอกซูฮวาที่ยืนเฝ้านางกินอาหารเช้า จู่ๆ ข้ารับใช้ที่อยู่หน้าจวนก็วิ่งเข้ามาหาหลิ่งฟู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"มีเรื่องอันใดเจ้าถึงได้เสียมารยาทเช่นนี้" ซูฮวาตวาดใส่ข้ารับใช้ผู้นั้นทันที

"หม่อมฉันขออภัยเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องน่ายินดีมาบอกกับพระชายานี่เพคะ" หลิ่งฟู่ได้ยินนางวางช้อนและเดินมาหาสาวใช้ผู้นั้นทันที

"ที่เจ้าว่าเรื่องน่ายินดี มีเรื่องอันใดหรือ"

"ท่านจวิ้นอ๋องกลับมาแล้วเพคะ ตอนนี้กำลังใกล้จะถึงหน้าจวนแล้วแถมยังกลับมาโดยไม่รับบาดเจ็บ หม่อมฉันจึงรีบมาแจ้งต่อพระชายาเพราะรู้ว่าพระชายาเฝ้ารอท่านอ๋อง"

"ขอบใจเจ้ามาก ข้าจะไปต้อนรับท่านพี่" หลิ่งฟู่ยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินและมันก็เป็นข่าวดีจริงๆ นางจึงรีบเดินออกไปรอรับท่านพี่ที่หน้าจวนของตน และภาพที่เห็นตรงหน้าคือท่านพี่กำลังโบกมือให้กับชาวบ้านเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าชนะศึกในครั้งนี้

หลิ่งฟู่ยืนยิ้มอย่างภูมิใจ แต่ทว่าเมื่อม้าหยุดเดินที่หน้าจวนด้านหลังขบวนม้านั้นมีเกี้ยวที่ตามมาด้วย ท่านอ๋องกระโดดลงจากม้าเดินอ้อมไปที่เกี้ยวและยื่นมือให้ผู้ที่นั่งอยู่ในเกี้ยวออกมา หลิ่งฟู่มองตามอย่างสงสัยว่าท่านพี่พาผู้ใดมาด้วย เมื่อผู้นั้นลงจากเกี้ยวมาหลิ่งฟู่หน้าซีดทันที เพราะสตรีที่ลงมานั้นใบหน้าช่างเหมือนกับคนที่อยู่ในความฝันของนางมาก

ท่านอ๋องจับมือนางเดินมาที่จวนและพบเข้ากับหลิ่งฟู่ที่ยืนมองอยู่ แม้นางรู้สึกแครงใจและสงสัยแต่ทว่ายามนี้นางต้องยิ้มรับการกลับมาของท่านอ๋อง

"ในที่สุดท่านพี่ก็กลับมาขอบคุณสวรรค์ที่ท่านไม่บาดเจ็บ" ท่านอ๋องรีบสบัดมือของหญิงนางนั้นออกและวิ่งมาสวมกอดสตรีที่เขาคนึงหาตลอดเวลา

"ข้ากลับมาแล้ว ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน" ท่านอ๋องไม่ได้อายหรืออย่างไร เขากอดหลิ่งฟู่แน่นทำให้บ่าวรับใช้ที่อยู่แถวนั้นเขินอายและยินดีที่ท่านอ๋องกลับมา

"ท่านพี่ปล่อยข้าก่อนเถิดเพคะ ตอนนี้ผู้คนมองเราอยู่ข้าอาย"

"ก็ได้งั้นเราเข้าไปด้านในกันเถอะ"

"เอ่อ แล้วสตรีนางนี้เป็นผู้ใดหรือเพคะ " หลิ่งฟู่หันกลับไปดูสตรีที่ก้มหน้าอย่างเจียมตัวอยู่ด้านหลัง

"เรื่องมันยาวข้าจะเล่าให้เจ้าฟังมาด้านในเถิด" ท่านอ๋องเดินกอดเอวของหลิ่งฟู่โดยไม่ได้สนใจหญิงนางนั้นเท่าไหร่นัก ในที่สุดทั้งสามคนก็ได้เข้ามานั่งอยู่ด้านในจวนของท่านอ๋อง

"หม่อมฉันมู่เอ๋อร์ขอคำนับพระชายา ขอพระชายาเมตรตามู่เอ๋อร์ผู้นี้ด้วยเพคะ"

สตรีที่ว่าตามมาโต้งคำนับหลิ่งฟู่อย่างสง่างาม

"มู่เอ๋อร์เป็นบุตรสาวของแม่ทัพหยวนเป่า ตอนข้าออกรบท่านแม่ทัพคอยช่วยเหลือและรับดาบแทนข้าทำให้ข้ากลับมาอย่างปลอดภัย แต่ว่าเป็นท่านแม่ทัพเองที่ต้องมาตายแทนข้า ก่อนตายแม่ทัพหยวนเป่าได้ฝากฝั่งบุตรสาวเพียงผู้เดียวที่เขาหวงแหนสุดหัวใจ บุญคุณครั้งนี้ต้องทดแทน เจ้าจะว่าอย่างไรหากข้าจะรับมู่เอ๋อร์เข้ามาเป็นพระชายารองของข้า" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ แต่นางจะทำเช่นไรได้นอกจากยิ้มแห้งให้ท่านอ๋อง และรับมู่เอ๋อร์เข้ามาเป็นเมียอีกคนให้ท่านอ๋อง

"แม่ทัพหยวนเป่ามีบุญคุณต่อท่านพี่ ข้าจะไม่เห็นด้วยได้อย่างไรละเพคะ ซูฮวาเจ้าพาสาวใช้ไปจัดเตรียมห้องให้มู่เอ๋อร์ที เจ้าเองก็เดินทางมาไกล ไปพักที่ห้องเถิดเรื่องอื่นค่อยว่ากัน" ภายในใจของนางเจ็บปวดราวกับโลกทั้งใบแตกสลายแต่ทว่าบัดนี้นางต้องแสร่งเป็นพนะชายาเอกที่ใจกว้างดั่งมหาสมุทร ผู้ใดจักรู้บ้างว่านางกำลังฝืนทนเก็บความรู้สึกเจ็บปวดอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั้นอยู่

"มู่เอ๋อร์ขอบพระคุณในความเมตรตาของพระชายา " มู่เอ๋อร์รีบโค้งคำนับก่อนจะเดินไปพร้อมกับซูฮวา

"ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน มาให้ข้ากอดให้หนำใจทีเถิดชายาของข้า"

"ท่านพี่คงไม่อยากกอดข้าหรอกเพคะ ตอนนี้ท่านเองก็มีพระชายารองของท่านแล้วอีกสักหน่อยท่านก็อาจจะไม่อยากกอดข้าอีกต่อไป" แม้ว่านางจะใจใหญ่แต่นางเองก็รู้สึกน้อยใจไม่น้อยที่ต่อจากนี้ท่านอ๋องจะแบ่งรักไปให้หญิงอีก

"โธ่ ชายาต่อให้ข้ามีพระชายารองเพิ่มหรือมีอนุอีกเป็นร้อยคนก็ไม่มีผู้ใดมาแทนเจ้าได้ ข้ารู้ว่าข้าเคยบอกเจ้าว่าข้าจะไม่มีผู้ใดจะมีเพียงเจ้าผู้เดียว แต่ที่ข้าต้องรับมู่เอ๋อร์เข้ามาที่จวนเพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของแม่ทัพหยวนเป่า เจ้าเองก็รู้มิใช่หรือว่าแม่ทัพเป็นห่วงและรักบุตรสาวของเขามากเพียงใด เจ้าอย่าได้น้อยใจไปเลย แม้ข้าจะแต่งนางเข้ามาเป็นพระชายารองแต่ความรักข้ามีต่อเจ้าเพียงผู้เดียว "

"แน่นะเพคะ หากวันใดที่ท่านพี่ผิดคำพูดข้าจะไม่ทนอยู่เป็นพระชายาให้ท่านอีกต่อไป"

"หืม แก้มของเจ้านี่ยังหอมเหมือนเดิม รู้หรือไม่ตอนที่ข้าออกรบข้าพยายามทำให้มันจบเร็วๆ และฆ่าศัตรูโดยไม่ได้คิดเรื่องใด เรื่องที่ข้าคิดถึงคือเจ้าเท่านั้น ไม่มีวันใดที่ข้าไม่เคยคิดถึงพระชายาของข้าเลย "

"ชิ ข้าไม่เชื่อท่านหรอกเพคะ " แม้ว่าปากจะพูดไปเช่นนั้นนางก็ยังขอเชื่อคำพูดของออกมาจากปากของบุรุษที่นางรักอีกสักครั้ง