ตอนที่ 4 จดหมายสำคัญ

‘หนิงเซียนหากลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ตัวพ่อคงไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อขอโทษ ขอโทษเจ้าจากใจจริงโดยไม่ได้ถามความคิดเห็นจากเจ้า แต่พ่อเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พ่อคนนี้จะทำให้เจ้าได้ พ่อไม่อยากให้เจ้าเข้ามาในวังวนนี้อีกพ่ออยากให้มันจบตัวพ่อ

พ่ออยากจะให้เจ้าได้ใช้ชีวิตตามที่ต้องการ เรื่องคำทำนายลูกคงได้ยินจากซีฮันแล้ว จากนี้พ่อฝากซีฮันด้วยนะต่อจากนี้เขาจะเป็นองครักษ์ของลูก ตัวพ่อนั้นได้เตรียมทุกอย่างไว้ให้กับลูกที่หุบเขาวิญญาณหมดแล้ว มันพอที่จะให้ลูกได้อยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต อาจจะถึงลูกของลูก และยังมีครอบครัวของเหล่าทหารทมิฬพ่อฝากดูแลพวกเขาด้วยนะ… ‘

หลังจากที่หนิงเซียนอ่านจดหมายฉบับแรกจบ ก็กลั้นสะอื้นอย่างที่สุด ก่อนจะเปิดอ่านจดหมายฉบับที่สอง

’ ฝากถึงหนิงเอ๋อร์ลูกแม่ ถึงตอนที่ลูกอ่านจดหมายฉบับนี้ตัวแม่คงไม่ได้อยู่อีกแล้ว ตัวแม่รู้ดีกว่าหลังจากนี้ครอบครัวเราจะเป็นอย่างไร เหตุที่ทำเช่นนี้แม่ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ได้รักเจ้า แต่แม่รักเจ้าตั้งแต่แรกพบจนสุดหัวใจ ต่อจากนี้แม่อยากให้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราอีกแล้ว แม่รักหนูนะหนิงเอ๋อร์…มา

หนิงเซียนเลือกที่จะเปิดจดหมายฉบับที่สามต่อไป

’ หนิงเอ๋อร์นี่พี่ใหญ่ของเจ้า แม้ตอนเด็กเราจะไม่ได้เล่นด้วยกันแต่พี่ยังรักและห่วงเจ้าเสมอ พี่คาดหวังว่าหนิงเอ๋อร์จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยไม่มีท่านพ่อท่านแม่และท่านย่า หนิงเอ๋อร์อาจจะคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว แต่มันถึงจุดนี้แล้วเป็นพี่เองที่จะไปพร้อมกับทุกๆ คน พี่ขอโทษที่ปล่อยให้หนิงเอ๋อร์ตัวคนเดียว พี่ขอโทษ ต่อจากนี้หากเจ้ามีลูกตัวน้อยๆ ฝากบอกหลานให้กับพี่ด้วยนะว่าท่านลุงคนนี้รักท่านแม่ของพวกหลานมากๆ ที่เรือนหุบเขาวิญญาณพี่ได้เตรียมของขวัญของหลานๆ ไว้ในหีบมีทั้งของหญิงและชาย เจ้าไม่ต้องน้อยใจพี่ยังเตรียมไว้ให้เจ้าด้วย อย่างสุดท้ายพี่ขอให้เจ้าพบเจอบุรุษที่รักเจ้าด้วยใจจริง รักเจ้าแต่เพียงผู้เดียว…’

หลังจากอ่านจบทั้งสามฉบับ หนิงเซียนกอดจดหมายทั้งสามพร้อมทั้งน้ำตามันทำใจยากเกินที่จะบรรยายออกมา นางได้แต่ให้น้ำตาเล่าถึงความเจ็บปวด ความคิดถึงของนางในตอนนี้ได้ดีที่สุด

ซีฮันปล่อยให้หนิงเซียนใช้เวลาอยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่ง รอจนหนิงเซียนเริ่มดีขึ้นเขาจึงพูดต่อ “หลังจากนี้พวกเราคงต้องเดินทางไปที่หุบเขาวิญญาณแล้วขอรับ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณหนูเอง” ซีฮันต้องการพาหนิงเซียนไปที่หุบเขาวิญญาณให้เร็วที่สุด เมื่อไปถึงที่นั่นเขาถึงจะมั่นใจได้ว่าหนิงเซียนได้ปลอดภัยแล้ว

“……” หนิงเซียนเงยหน้ามองซีฮันทั้งที่ยังมีน้ำตาอยู่

ทุกคนทำเพื่อนางขนาดนี้ แต่นางกลับไม่รู้ถึงมันเลย เป็นเพราะพวกมันที่ทำให้ครอบครัวของนางต้องเจอจุดจบเช่นนี้ เป็นเพราะพวกมันที่ชิงชังและอิจฉาในตระกูลหม่า ในเมื่อพวกมันทำเช่นนี้กับตระกูลของนาง นางก็จะเอาคืนพวกมันอย่างสาสม ให้แคว้นแห่งนี้ที่พวกมันต่างแย่งชิงกันไปมา นางผู้นี้จะทำให้มันพินาศย่อยยับไปกับมือของนางเอง

ซีฮันและลี่หลินที่เห็นแววตาของหนิงเซียนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทำให้ภายในใจของทั้งสองต่างสั่นสะท้านอย่างไม่รู้ตัว แววตาที่พวกเขามองเห็นเต็มไปด้วยความโกรธ ความเกลียดที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้อีกแล้ว

“แม่นมพวกเราเก็บของกันเถิดเจ้าค่ะ พวกเราจะออกเดินทางหลังจากท่านซีฮันหายดีเจ้าคะ” หนิงเซียนหันมาบอกกับลี่หลิน แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับจดหมายในมือ ปล่อยให้ซีฮันและลี่หลินมองตากันปริบๆ

“ท่านคิดเหมือนข้าใช่หรือไม่” ลี่หลินหันไปถามความคิดเห็นจากซีฮัน ซึ่งซีฮันพยักหน้าให้ลี่หลิน ทั้งสองรู้สึกได้ว่าคุณหนูเปลี่ยนไปจากเมื่อสักครู่อย่างมาก

“เช่นนั้นข้าไปเก็บของช่วยคุณหนูก่อน ท่านก็รักษาตัวอยู่ในห้องนี้ไปก่อน” ลี่หลินกล่าวกับซีฮันแล้วออกไปช่วยหนิงเซียนเก็บของ

ระหว่างที่รอซีฮันหายดีหนิงเซียนก็ได้รู้ว่าหอโคมแดงนารีที่โด่งดังในเมืองหลวง เหล่าบุรุษต่างๆ ในเมืองไปใช้บริการ เป็นของท่านแม่ของนาง มันยิ่งทำให้นางรู้สึกดีอย่างมาก หลังจากที่รู้เกี่ยวกับหอโคมแดงของท่านแม่ หนิงเซียนใช้ช่วงเวลาที่ซีฮันกำลังรักษาตัว เข้าไปในห้องยาของนางปรุงยาขึ้นมาเพื่อเตรียมไว้ใช้ในแผนการของนาง

ในยามค่ำคืนหนึ่ง ร่างบางของใครบางคนแอบย่องเข้าทางด้านหลังของหอโคมแดงนารี กระโดดข้ามกำแพงเข้าไปทางใน

“ผู้ใด” จู่ๆ ก็มีองครักษ์ปรากฏตัวออกมาตวัดดาบใส่ร่างบาง

“ข้าเอง” หนิงเซียนส่งเสียงร้องพร้อมกับยื่นตราตระกูลหม่าให้กับองครักษ์คนนั้นดู

“คุณหนู…ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ คุณหนูโปรดลงโทษข้าด้วยขอรับ” องครักษ์ที่เห็นหยกของบุคคลตรงหน้าถือก็รู้ว่าเป็นผู้ใด คุกเข่าลงด้วยความรู้สึกผิดเตรียมตัวรับโทษ

“ไม่เป็นอันใด ข้าไม่ถือโทษ เจ้าช่วยไปเรียกแม่นางเหมยฮวามาพบข้าที” หนิงเซียนรู้อยู่แล้วว่าหอโคมแดงแห่งนี้แข็งแกร่งเพียงใด เพราะแม้แต่ราชวงศ์ยังไม่สามารถควบคุมสถานที่แห่งนี้ได้เลย จนนางได้มารู้ว่าที่แห่งนี้เป็นของท่านแม่ของนาง

“ได้ขอรับ คุณหนูโปรดรอข้าสักครู่ ข้าจะไปตามแม่นางเหมยฮวามาให้ขอรับ” องครักษ์ผู้นั้นตอบรับคำของหนิงเซียนก่อนจะพลิ้วตัวหายไปต่อหน้านาง

รอไม่ถึงหนึ่งเค่อก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวย สวมชุดสีแดงตัดกับสีผิวสีขาวนวลของนางเดินนำองครักษ์ผู้นั้นออกมา

“คุณหนู ขอประทานอภัยที่ข้าไม่สามารถช่วยนายหญิงออกมาได้” เหมยฮวามาคุกเข่าต่อหน้าหนิงเซียนอย่างรู้สึกผิด เป็นนางที่ไม่สามารถช่วยคนที่มีพระคุณต่อนางได้เลย

“ท่านลุกขึ้นเถอะ มันไม่ใช่ความผิดท่าน” หนิงเซียนประคองให้เหมยฮวาลุกขึ้นมา นางมองไปหน้าของเหมยฮวาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ทุกคนเสียใจที่ไม่อาจช่วยท่านพ่อและท่านแม่ของหนิงเซียนได้เช่นเดียวกับนาง

“แต่หากวันนั้น…” เหมยฮวากำลังจะเอ่ยแต่ก็ถูกหนิงเซียนเอ่ยแทรกขึ้นมา

“ไม่มีแต่…แม้ข้าจะเสียใจที่ไม่อาจช่วยท่านแม่ท่านย่าและน้องเล็กของข้าในวันนั้นได้ แต่ในเมื่อพวกท่านเตรียมมาให้ข้าถึงขนาดนี้แล้ว ข้าจะไม่สานต่อได้อย่างไร เลือดต้องล้างด้วยเลือดเท่านั้น” หนิงเซียนเอ่ยด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้นมา

ทำให้เหมยฮวารู้สึกอดจะหวาดกลัวหนิงเซียนไม่ได้ นี่นับเป็นครั้งแรกที่พวกนางได้เจอกัน ยามที่พบกับนายหญิงก็จะบอกว่าให้ดูแลคุณหนูให้ดีอย่าให้ได้รับอันตรายใดๆ ซึ่งนางก็รับปากอย่างดี

“คุณหนูต้องการที่จะทำอันใดเจ้าคะ”

“นี่เป็นยาที่ข้าคิดค้นขึ้นมา ให้ท่านนำยาชนิดนี้ไปผสมกับสุราให้เหล่าเดนพวกนั้นได้ดื่ม… “หนิงเซียนยื่นถุงยาที่นางได้ปรุงขึ้นมาให้กับเหมยฮวา

” มันคือสิ่งใดเจ้าคะ “เหมยฮวารับถุงยามาจากหนิงเซียนแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

” เป็นยาที่ข้าคิดค้นขึ้นมาเองเจ้าคะ มันจะทำให้บุรุษที่ดื่มเข้าไปจะไม่สามารถมีบุตรได้ “

” จริงหรือเจ้าคะ “เหมยฮวาที่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกทึ่งในตัวของหนิงเซียนอย่างมาก แม้นางจะยังไม่เห็นผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นก็ตาม

” พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง ยาชนิดนี้ไม่มีผลกับเหล่าสตรี “