ตอนที่ 1 ชีวิตไม่อาจหวนคืน

ตั้งแต่จำความได้ “หม่าหนิงเซียน” ก็ถูกเลี้ยงมาโดยแม่นมในหมู่บ้านทุรกันดารห่างจากเมืองหลวงประมาณห้าสิบลี้ ตัวนางนั้นไม่เคยพบผู้เป็นบิดามารดา พี่ชายและน้องชายของนางที่รับรู้ผ่านแม่นม

ตั้งแต่เล็กจนถึงบัดนี้นางอายุครบยี่สิบหนาว นางไม่เคยสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว ไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักจากพ่อแม่ที่เด็กสาวคนหนึ่งสมควรได้รับ แต่ว่าแม่นมยังคงบอกเสมอว่าท่านพ่อและท่านแม่รักนางอย่างมาก นางที่รู้อย่างนั้นก็ยังปลอบใจตัวเองว่าสักวันพวกท่านจะมาหานางบ้าง

แต่อย่างน้อยในตอนนี้นางยังมีแม่นมที่คอยห่วงนาง คอยเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมราวกับนางเป็นลูกสาวคนหนึ่ง

“คุณหนูเจ้าค่ะ…ฮึก..คุณหนู…” ลี่หลินหรือแม่นมของหนิงเซียนวิ่งเข้ามาในบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างของหญิงชราสั่นไปตามแรงสะอื้น

“แม่นมเกิดอันใดขึ้น ท่านเป็นอันใด” หนิงเซียนเห็นท่าทางของลี่หลินก็รู้สึกใจหาย นางลงไปประคองลี่หลินที่ทรุดลงพื้นขึ้นมา

“นายท่านกับคุณชายใหญ่…” ลี่หลินเอ่ยไปพลางสะอื้นไป

“ท่านพ่อกับพี่ใหญ่เกิดอันใดหรือ” หนิงเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น นางสังหรณ์ใจว่าสิ่งที่ลี่หลินรับรู้มามันจะทำให้นางเสียใจไปชั่วชีวิต

“ท่านพ่อกับคุณชายใหญ่ของท่านถูกฆ่าตายที่ชายแดน ตระกูลหม่าถูกกล่าวหาว่าก่อกบฏ ฮึก…นายหญิง คุณชายเล็กและคนอื่นๆ ถูกจับตัวไปและจะถูกประหารในวันพรุ่งนี้” ลี่หลินพยายามเอ่ยประโยคที่นางไม่อยากจะพูดออกมามากที่สุด แต่นางก็ต้องพูดเพื่อให้คุณหนูของนางได้รับรู้

หนิงเซียนทีได้ยินอย่างนั้นก็ตัวชาไปทั่วร่าง หัวใจดวงน้อยแตกสลาย น้ำตาไหลรินออกมาพร้อมกับความเจ็บปวด

กรี๊ด!!

เหตุใดพวกท่านจึงทิ้งข้าเร็วขนาดนี้ ข้าไม่ดีตรงไหน ข้ารอวันที่ท่านพ่อท่านแม่มาหาข้าอยู่นะ ทำไมถึงทำกับข้าแบบนี้

“ไม่จริงใช่ไหม มันไม่จริงใช่ไหมแม่นม ท่านโปรดบอกข้าที” หนิงเซียนหันไปหาลี่หลินด้วยความหวัง หวังว่าลี่หลินจะโกหกนางเท่านั้น ไม่จริงใช่ไหม

“……” ลี่หลินไม่ตอบ แต่กลับดึงหนิงเซียนเข้ามากอดแทน นั้นทำให้หนิงเซียนร้องไห้หนักเข้าไปอีก ลี่หลินไม่ได้หลอกนาง เรื่องที่นางพูดนั้นเป็นเรื่องจริง

ทั้งสองกอดกันร้องไห้จนตัวโยน เสียงร้องไห้ราวกับกำลังจะขาดใจดังก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเสียใจเพียง มันไม่ง่ายเลยที่ต้องจัดการความรู้สึกเมื่อรู้ว่าคนทั้งครอบครัวกำลังจะตาย

ได้โปรด…สวรรค์ได้โปรดขอให้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงได้ไหม ขอให้ทุกคนยังอยู่ได้หรือไม่ ได้โปรด

ตลอดทั้งคืนนางนอนร้องไห้ในอ้อมกอดของลี่หลิน นางไม่สามารถทำใจได้เลย จนนางเผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้าภาวนาให้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ไม่เกิดขึ้นจริง

“คุณหนู…คุณหนูตื่นเถิดเจ้าค่ะ” เสียงเรียกของลี่หลินทำให้เปลือกตาบวมเป่งหลังจากร้องไห้มาทั้งคืน ลืมตาขึ้นมา

“ฮึก…ท่านพ่อท่านแม่” ทันทีที่นางเห็นดวงตาที่แดงก่ำของลี่หลิน น้ำตาที่เหือดแห้งก็ไหลออกมาอีกครั้ง

“คุณหนูเตรียมตัวเถิดเจ้าค่ะ เราจะไปหานายหญิงกันเจ้าค่ะ” ลี่หลินประคองหนิงเซียนขึ้นทั้งน้ำตา แม้แต่นางเองก็ยังทำใจไม่ได้เลย

“อืม…ไปหาท่านแม่กัน” ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว นางเองก็อยากเจอท่านแม่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ชีวิตนี้นางจะไม่ได้เห็นใบหน้านั้นอีก

เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองก็แต่งตัวกันออกจากบ้านมุ่งไปขึ้นเกวียนวัว หน้าหมู่บ้านเพื่อไปยังเมืองหลวง ในทุกๆ ครั้งที่หนิงเซียนออกจากบ้านนางต้องคลุมผ้าปิดหน้าผากของนางไว้ ไม่ให้ผู้ใดรู้ว่านางมีปานรูปดอกบัวสีแดงที่กลางหน้าผาก

ระหว่างเดินทางหนิงเซียนก็ยังคงใจลอย นึกถึงหน้าท่านพ่อท่านแม่และบรรดาพี่น้องของนาง จนลี่หลินที่เห็นท่าทางของหนิงเซียนก็นึกสงสารไม่น้อย นางจึงพยายามเข้มแข็งให้หนิงเซียนรู้ว่ายังมีนางอยู่ข้างๆ

เกือบสองชั่วยามในที่สุดพวกนางก็เดินทางมาถึงเมืองหลวง ขาเรียวยาวเงยมองกำแพงสูงสถานที่ ที่ครอบครัวนางเคยอยู่ ไม่สินับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคงไม่ใช่แล้ว

แม้ว่านางจะพยายามเข้มแข็งเพียงใด แต่พอนึกถึงเรื่องราวที่เดียวกับครอบครัวของนางน้ำตามันก็ไหลรินทุกที หัวใจดวงนี้มันแตกสลายเกินกว่าจะเยียวยาแล้ว

ลี่หลินประคองหนิงเซียนเดินเข้าไปในตัวเมืองที่เต็มไปด้วยความหรูหรา ผู้คนที่เดินจับจ่ายซื้อของไปมาอย่างมีความสุขแต่กลับนางนั้นไม่ใช่ ลี่หลินพาหนิงเซียนเดินตามทางมาเรื่อยๆ จวบจนมาถึงกลางเมือง มาหยุดที่หน้าจวนหนึ่ง น้ำตาของนางไหลลงมาอีกครั้งเมื่อนางเห็นภาพตรงหน้า

ภาพจวนที่งดงามที่สุดในวันวาน ถูกไฟเผาไหม้จนไม่เหลือโครงเดิม สถานที่ที่นางเรียกว่าบ้านบัดนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว

“ไอ้พวกบัดซบ”

“ดีแล้วที่จับพวกมันไปประหาร”

“เลวสิ้นอะไรดี”

“ขอให้พวกมันไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลย” ระหว่างนั้นชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างด่าสาปแช่งด่าไปถึงบรรพบุรุษของนางทั้งยังปาของเน่าเสีย สิ่งปฏิกูลในจวนของนางอีก มันทำให้นางทนไม่ไหว หมายจะไปต่อว่าคนพวกนั้นที่กล้ามาด่าครอบครัวของนาง แต่ลี่หลินก็รั้งร่างของหนิงเซียนไว้ทั้งน้ำตา ก่อนจะพาหนีออกจากผู้คนพวกนั้น

“ไม่เอาเจ้าค่ะคุณหนู ไม่ทำอย่างนั้นเจ้าค่ะ” ลี่หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“ท่านห้ามข้าทำไม ฮึก…ท่านไม่เห็นหรือว่ามันด่าพวกเรา ด่าท่านพ่อ ด่าคนในตระกูลของเราที่อุตส่าห์ยอมสละเลือดเนื้อเพื่อที่จะให้พวกมันมีผืนแผ่นดินอยู่” หนิงเซียนมองมาที่ลี่หลินอย่างไม่เข้าใจ เหตุใดถึงปล่อยให้พวกนั้นย้ำยีหัวใจของนางได้เช่นนี้

“เชื่อนมเจ้าค่ะ คุณหนูเชื่อนมเถิดเจ้าค่ะ นายท่านคงไม่อยากเห็นคุณหนูโดนพวกนั้นทำร้ายหรอกเจ้าค่ะ” ลี่หลินพยายามเกลี้ยกล่อมให้หนิงเซียนใจเย็นหลง หากหนิงเซียนเกิดวู่วามไปมันคงไม่เกิดผลดีอย่างแน่นอน

หนิงเซียนทรุดตัวลงอย่างหมดเเรง ซบหน้าลงกับอกของลี่หลินร้องไห้ออกมา มันอัดอั้นในใจตัวนางไม่สามารถทำอันใดได้เลย ตัวนางไม่สามารถช่วยครอบครัวของนางได้แม้แต่คนเดียว

เสียงกลองดังกังวานทั่วเมือง ทำให้หนิงเซียนหันไปตามทิศทางของเสียง พลางหันมามองที่ลี่หลินอีกครั้ง นางเห็นลี่หลินพยายามกลั้นที่จะไม่ร้องไห้ออกมา

“มันถึงเวลาแล้วใช่หรือไม่” หนิงเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“……” ลี่หลินไม่ตอบแต่พยักหน้าให้กับหนิงเซียนแทน

“ไปพวกเรา ไปดูไอ้พวกที่กล้าทรยศต่อผืนแผ่นดิน”

“ไปข้าก็อยากเห็น ว่าน้ำหน้าอย่างพวกมันเหตุใดถึงกล้าก่อกบฏ”

“ใช่ๆ ฆ่าล้างตระกูลพวกมันไป แคว้นของเราจะได้เจริญขึ้น”

“ใช่ๆ พวกมันช่างเนรคุณแผ่นดินเสียจริง”

คำด่าทอมากมายที่คนพวกนั้นเอ่ยออกมาหนิงเซียนได้ยินมันทุกคำ สะท้อนไปถึงก้นบึ้งหัวใจ ครอบครัวนางทำผิดขนาดนั้นเลยหรือ เหตุใดจึงสาปแช่งกันขนาดนี้

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะคุณหนู” ลี่หลินประคองหนิงเซียนขึ้น กระชับผ้าคลุมหัวของหนิงเซียนให้สนิท เเล้วเดินตามคนพวกนั้นไปอย่างช้าๆ