ตอนที่ 2 ภาพจำครั้งสุดท้าย

“ดีเสียอีกที่จัดการคนเช่นนี้ได้ แคว้นของเราคงจะสงบสุขขึ้นไปอีกหลายสิบปี”

“ใช่ข้าก็ว่าอย่างนั้น ตระกูลหม่าพวกมันช่างกล้านักที่ทำเช่นนี้ “

” ข้าก็ว่าอย่างนั้น “

ระหว่างทางที่เดินไปลานประหาร หนิงเซียนกับลี่หลินก็ยังได้ยินคำสาปแช่งของชาวบ้านไม่ขาดสาย หนิงเซียนมองไปที่เหล่าชาวบ้านพวกนั้นด้วยสายตาที่โกรธเคือง นางเชื่อว่าครอบครัวของนางไม่ทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน

“คุณหนูเจ้าคะ ใจเย็นๆ นะเจ้าคะ เราต้องไปให้ถึงลาน…ประหารเจ้าค่ะ” ลี่หลินเอ่ยบอกหนิงเซียนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ พลางมองมาที่หนิงเซียน คุณหนูของนางจะแบกรับมันได้หรือ

“……” หนิงเซียนหันมาของหน้าลี่หลินด้วยสายตาที่แดงก่ำ

ลี่หลินบีบมือเล็กเพื่อให้กำลังใจ นางสัมผัสได้ว่ามือของหนิงเซียนมันเย็นจนน่าเป็นห่วง

“คุณหนูกลับหรือไม่เจ้าคะ” ลี่หลินเอ่ยถามความคิดเห็น

“ไม่…เจ้าค่ะ ข้าอยากเห็นท่านแม่และคนอื่นๆ เป็น…ครั้งสุดท้าย” หนิงเซียนกลั้นใจที่จะพูดคำสุดท้ายออกมา นางรู้สึกว่ามันอยากเสียเหลือเกิน

“เจ้าค่ะคุณหนู” ลี่หลินพาหนิงเซียนได้ยังลานประหารอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ยากเมื่อพวกนางมาถึงพบว่ามีคนจำนวนไม่น้อยมาชมการประหารของตระกูลหม่า ทำให้บริเวณของหนิงเซียนกับลี่หลินอยู่ประมาณตรงกลางของลาน

หนิงเซียนมองไปยังลานประหาร ภาพที่เห็นทำให้นางกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกครั้ง สภาพของท่านแม่ ท่านยายและน้องชายของนางเพียงแค่คืนเดียว ดวงตาของท่านแม่และท่านยายเต็มไปด้วยสายตาเรียบนิ่งดูไม่ได้หวาดกลัวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เลย ส่วนน้องชายของนางที่นางพึ่งจะเจอเป็นครั้งแรกดวงตาที่แดงก่ำคล้ายกับคนที่ร้องไห้มาทั้งคืน

เสียงกลองดังกระหึ่มทำให้หนิงเซียนละสายตาจากเฟินเยว่น้องชายของนาง หันไปมองทหารคนหนึ่งเดินออกจากแล้วเอ่ยประกาศเสียงดัง

“ตระกูลหม่าทำผิดกฎร้ายแรง ก่อกบฏ ฆ่าชาวบ้านด้วยความเหี้ยมโหด ไม่มีเมตตาต่อคนในแคว้น เป็นภัยต่อบัลลังก์ โทษอย่างหนักที่ไม่อาจเว้นได้ถูกประหารทั้งตระกูล” สิ้นเสียงของนายทหารคนนั้น มือดาบก็ออกมาเตรียมตัว

“คุณหนู…” ลี่หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น หลังจากสิ้นสุดคำพิพากษา หนิงเซียนทรุดลงไปต่อหน้าต่อตานางจนนางต้องเข้าไปประคองให้ลุกขึ้น ตัวนางนั้นก็รับไม่ได้คำพิพากษากล่าวว่าร้ายให้ตระกูลหม่ามากเกินไป

“……” หนิงเซียนมองไปที่ท่านแม่ของนางอีกครั้งผ่านม่านน้ำตา เป็นเวลาที่ท่านแม่ของนางเผลอหันมาสบตากับนาง สายตาที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใย ก่อนที่ซูหนี่ว์จะส่งยิ้มให้นางชั่วพริบตามองดาบฟันลงมาที่คอของซูหนี่ว์เลือดสีแดงสดพุ่งไปรอบด้าน

ภาพที่หนิงเซียนเห็นครอบครัวของนางถูกประหารไปทีละคนต่อหน้าต่อตา หนิงเซียนหันมาซบลงที่อกของลี่หลิน พลางกลั้นสะอื้นจนตัวโยน ภาพที่ท่านแม่ส่งยิ้มให้นางยังคงติดตาอยู่ ตอนนี้ท่านแม่ ท่านยายและน้องเล็กของนางไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว

“กลับบ้านเรากันเจ้าคะคุณหนู” ลี่หลินเอ่ยขึ้น นางกอดหนิงเซียนให้กำลังใจตอนนี้ผู้คนกำลังเดินกลับกันแล้ว ตัวนางต้องใช้โอกาสนี้กลับไปด้วยเดี๋ยวตัวคุณหนูของนางจะซวยถ้าพวกมันมาเห็นเข้า

“……” หนิงเซียนพยักหน้าทั้งที่ยังซบอยู่กับอกของลี่หลิน นางไม่อยากหันกลับไปเห็นอีก นางอยากเก็บภาพที่ท่านแม่ส่งยิ้มให้กับนางเพียงเท่านั้น

ลี่หลินพาหนิงเซียนเลือนหายไปกลับผู้คน พวกนางทั้งสองจ้างเกวียนวัวมาส่งที่หมู่บ้าน ตลอดทางหนิงเซียนมองไปข้างทางด้วยสายตาเลื่อนลอย ลี่หลินที่เห็นหนิงเซียนเป็นอย่างนั้นนางก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ตั้งแต่ที่นางเลี้ยงหนิงเซียนมาตั้งแต่เล็กนางก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของหนิงเซียนสักครั้งเลย

“คุณหนูถึงบ้านแล้ว พวกเราเข้าบ้านกันเถิดเจ้าคะ” ลี่หลินเอ่ยเรียกหนิงเซียนที่ยังเหม่อลอยนั่งอยู่บนเกวียน

หนิงเซียนที่ได้ยินเสียงเรียกก็หันมาที่ลี่หลิน มองไปเห็นว่าพวกนางกลับมาถึงบ้านแล้วจึงค่อยๆ ลงจากเกวียนโดยมีลี่หลินประคอง ดวงตากลมตัวมองมาที่บ้านหลังน้อยด้วยสายตาที่สิ้นหวัง หมดแล้วความฝันที่ท่านพ่อท่านแม่และคนอื่นๆ มาหานางที่บ้านหลังนี้ หมดแล้วที่นางกลับไปจวนหลังนั้น หนิงเซียนทิ้งตัวลงพื้นก่อนน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ จนในที่สุดมันก็กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป

เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง มันเจ็บปวดราวจะเจียนตาย ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านจะรู้หรือไม่ว่าหนิงเซียนคนนี้เจ็บปวดเหลือเกิน

“ฮือ…”

ลี่หลินที่เห็นน้ำตาของหนิงเซียนนางเองก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ แม้แต่นางยังทำใจไม่ได้แล้วหนิงเซียนหญิงสาวผู้ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขด้วยแล้วจะรับมันได้หรือ

เกือบหนึ่งชั่วยามที่ทั้งสองนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน เป็นลี่หลินที่ได้สติขึ้นมาก่อน นางมองไปเห็นว่าหนิงเซียนหลับไปแล้ว ตามแก้มยังคงมีคาบน้ำตา รอบดวงตาบวมแดง นางจึงลุกขึ้นไปประคองหนิงเซียนขึ้นมาแล้วพาไปยังห้องนอน นางนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามเนื้อตามตัว เช็ดใบหน้าที่เต็มไปด้วยคาบน้ำตา ต่อจากนี้คงต้องเป็นนางที่เป็นที่พึ่งให้กับหนิงเซียน

เช้ามืดวันรุ่งขึ้น…

ลี่หลินตื่นแต่เช้ามืด ตลอดทั้งคืนมีเรื่องให้คิดมากมายจนทำให้ตัวนางไม่หลับจนถึงตอนนี้ลี่หลินยังไม่รู้สึกง่วง จึงมาดูหนิงเซียนว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“โถ่…คุณหนูของนม” ลี่หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นที่เห็นขอบตาของหนิงเซียนบวมแดง ดูท่าเมื่อคืนหนิงเซียนน่าจะร้องไห้อีกครั้งจนหลับไป

ลี่หลินเห็นอย่างนั้นนางไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดดวงหน้าให้กับหนิงเซียน นางก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาหญิงสาวตรงหน้าของนาง

หลังจากจัดการเรียบร้อยมั่นใจว่าหนิงเซียนจะไม่ตื่นขึ้นมาช่วงเวลานี้ นางจึงออกจากห้องไปเตรียมมื้ออาหารไว้รอหนิงเซียน

“ว้าย…” เปิดประตูหน้าบ้านออกมาลี่หลินร้องด้วยความตกใจ มีชายชุดดำนอนคว่ำหน้าอยู่ที่หน้าประตูบ้านของนาง ทั้งยังได้กลิ่นคาวเลือดลอยมาจากชายชุดดำตรงหน้านั้นอีก

ลี่หลินนางถอยหลังด้วยความตกใจ เหตุใดถึงมีชายชุดดำมานอนอยู่ตรงหน้าบ้านของนาง จึงกวาดสายตาไปรอบๆ บ้าน แต่มองอย่างไรก็ไม่พบความผิดปกตินอกจากชายชุดดำที่ไม่รู้ว่าตายหรือยังตรงหน้า

แต่บังเอิญสายตาของลี่หลินเหลือบไปเห็นหยกที่คาดเอวของชายชุดดำ ทำให้นางเข้าไปหาโดยเร็ว

” หยกตระกูลหม่า “ ลี่หลินใช้แรงอันน้อยนิดของหญิงชราพลิกร่างชายหนุ่มตัวโต มองไปที่หยกชิ้นนั้นนางมั่นใจได้ว่าเป็นของตระกูล

เอามือไปอังที่จมูกของชายชุดดำ พบว่าชายชุดดำยังมีชีวิตอยู่แต่ดูจากอาการแล้วค่อนข้างหนักอยู่พอสมควร เปิดผ้าคลุมที่ปิดหน้าออกพบว่าเป็นคนที่นางคุ้นเคย

“ซีฮัน” องครักษ์ประจำตัวของนายท่าน นางจึงรีบเข้าไปเอาอุปกรณ์ทำแผลของหนิงเซียนมารักษาให้กับซีฮัน ตั้งแต่หนิงเซียนอายุได้สิบหนาวนางก็เริ่มสนใจในด้านการแพทย์เริ่มจากศึกษาจากตำรา พอเริ่มมีความรู้ก็เริ่มที่จะลองรักษาให้กับเหล่าสัตว์ และตอนที่อายุสิบเก้าหนาวหนิงเซียนก็เริ่มที่จะรักษาคนในหมู่บ้านโดยมีลี่หลินคอยเป็นลูกมือทำให้นางพอที่จะมีความรู้มาบ้าง