จิตสุดท้ายก่อนจะสิ้นสติ ถังชิงหว่านตำรวจสายลับพิเศษขอพรให้ชาติหน้าได้มีโอกาสใช้ชีวิตสงบสุขบ้างเถอะ
Lihat lebih banyakตอนที่ 49 แยกย้ายกันไปเติบโต เซียวอี้หยางตื่นแต่งกายเตรียมไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดเช่นเคย ชายหนุ่มจัดแต่งดึงอาภรณ์ให้เรียบร้อยรอบหนึ่งก่อนจะเดินไปหอมแก้มหวังชิงหว่านที่ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยความรักใคร่ “อืม” หญิงสาวพึมพำเบาๆ รับทราบว่าชายหนุ่มกำลังจะไปทำงานแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นดึงผ้าห่มปิดขาให้หญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องมาแล้วตรงไปยังโรงครัว เมื่อเดินมาถึงก็เห็นมารดากำลังจัดแจงตั้งโต๊ะอาหารรอเขาอยู่ ชายหนุ่มจึงเอ่ยทักขึ้น “ท่านแม่” เซียวฮูหยินได้ยินเสียงบุตรชายก็เงยหน้าขึ้นคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “อี้หยางมาแล้วหรือ...รีบมาทานโจ๊กต้มกระดูกหมู กำลังร้อน ๆ” เซียวอี้หยางรีบก้าวเดินเข้าไปอย่างกระตือรือร้น ขณะตักโจ๊กเข้าปากก็ปรายตามองดูมารดา ยังไม่ทันเอ่ยปากเซียวฮูหยินก็เอ่ยขึ้น “เจ้ากำลังจะห้ามแม่...ไม่ให้ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าใช่หรือไม่” ชายหนุ่มก้มหน้าลงเอ่ย “ลูกมิกล้า เพียงแต่ตอนนี้ในเรือนก็มีบ่าวไพร่ไม่น้อย...ท่านแม่มิจำเป็นต้องเหน็ดเหนื่อย” เซียวฮูหยินถอนหายใจแล้วกล่าว “ทำงานมาทั้งชีวิต จู่ ๆ จะให้น
ตอนที่ 48 ไม่เอาได้หรือไม่ หวังหรูเยว่เปิดหนังสือภาพสรุปการปลูกองุ่นด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น หวังชิงหว่านส่งมาให้นางเมื่อเช้านี้พร้อมกับเทียบเชิญให้ไปชมต้นองุ่นที่กำลังออกช่อ แม้ใบหน้าของหวังหรูเยว่จะเรียบเฉยทว่ามือกลับสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ สาวใช้ลอบมองแล้วเอ่ยอย่างระมัดระวัง “สะใภ้รองจะให้บ่าว...แจ้งกลับพวกเขาอย่างไรดีเจ้าคะ” หวังหรูเยว่สูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง “ให้คนไปแจ้งน้องเจ็ดว่าข้าจะไปเยือนสวนองุ่นของนางในวันพรุ่งนี้เช้า” “เจ้าค่ะ...สะใภ้รอง” หวังหรูเยว่เหม่อมองอออกไปนอกหน้าต่าง ทบทวนเรื่องราวอยู่อย่างเงียบ ๆ ตกเย็นเมื่อสามีกลับมานางยื่นหนังสือภาพเล่มนั้นออกไป แล้วมองดูใบหน้าสามีที่ตื่นตกตะลึงกับเนื้อหาข้างในด้วยความรู้สึกหลากหลาย คุณชายรองอันเปิดหนังสืออ่านด้วยความรู้สึกลิงโล้ดแม้ว่าตระกูลอันจะเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ ทว่าความมั่งคั่งล้วนมาจากการขายองุ่น มันทำสร้างรายได้หลายหมื่นตำลึงต่อปี หากครั้งนี้สามารถเพิ่มรายได้ขึ้นมามากกว่าเดิม ไม่แน่ว่าตำแหน่งผู้นำตระกูลอาจจะเป
ตอนที่ 47 มีบางอย่างแฝง เรื่องของกัวฉู่เหอกับซ่งหยวนกลายเป็นเรื่องขบขันพูดคุยสนุกปากของคนในเมืองหลวง ทั้งตระกูลกัว ตระกูลซ่งต่างปิดประตูจวนเงียบไม่ออกมาแก้ต่างหรือให้ข้อมูลอะไร แต่กระนั้นก็ยังมีกระแสข่าวเล็ดรอดออกมา ว่ากัวฉู่เหอถูกส่งไปอยู่ชายแดนให้ท่านแม่ทัพกัวอบรม ส่วนซ่งหยวนก็ถูกส่งไปเลี้ยงสัตว์ที่ชายแดนใต้ทั้งคู่คาดว่าอีกหลายปีถึงจะกลับเมืองหลวง หวังชิงหว่านผงกศีรษะฟังเรื่องราวจากเด็กๆ ด้วยสีหน้าตื่นเต้นคล้ายกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง วันเวลาผ่านไป องุ่นเริ่มแทงช่อดอกออกมา “นี่คือดอกองุ่นหรือขอรับพี่สะใภ้” ลู่อันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ใช่แล้ว...อีกสามสี่เดือนพวกเราคงจะได้ทานองุ่นกันแล้ว” “พวกเจ้าเห็นแล้วก็ขยับออกไปให้ข้าดูด้วย” เด็ก ๆที่มารดน้ำต่างเบียดกันเข้ามาดู หวังชิงหว่านหัวเราะเบา ๆ กล่าว “ค่อย ๆ ก็ได้” จากนั้นนางก็หันไปเอ่ยกับลี่อิน “จำได้หรือไม่...ว่าข้าทำช่อดอกองุ่นอย่างไร”ลี่อินยิ้มพยักหน้า “จำได้เจ้าค่ะ...พี่สะใภ้จะให้ข้าเลือกทำช่อต้นอื่น ๆ เลยหรือเปล่าเจ้าคะ”
ตอนที่ 46 คิดไม่ถึง เซียวอี้หยางจูงม้าโดยมีหวังชิงหว่านเดินอยู่เคียงข้าง หญิงสาวเอ่ยถาม “เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรคะ” ชายหนุ่มอมยิ้มชำเลืองมอง “นึกว่าน้องหญิงจะยังอยากจะเดาเรื่องราวต่อ” หวังชิงหว่านส่ายหน้า “ท่านพี่เล่ามาเถอะ...แผนซ้อนที่ท่านวางไว้มีอะไรบ้างกันแน่”เซียวอี้หยางมองไปข้างหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “...คุณหนูสามเมิ่งที่ได้รับข้อความหนึ่งจากคนแปลกหน้า .... ช่วงเวลานี้...คงจะอยู่หน้าเรือนลับเรือนนั้นพร้อมกับเจ้าหน้าที่ทางการแล้ว” หวังชิงหว่านยิ้มกล่าว “ข้อความนั้นคงเป็นพวกท่านที่จัดการ...ทว่ามือปราบของทางการที่หาเรือนลับเจอได้อย่างรวดเร็ว...คงเป็นคนของกัวฉู่เหอที่ปูทางเอาไว้ให้ หวังให้พาท่านพี่..ไปเจอข้ากับเขาอยู่ตามลำพังกระมัง” เซียวอี้หยางพยักหน้ากล่าว “แม้จะคนจะผิดพลาด แต่เรื่องสนุกนับว่ายังมีให้คนชมอยู่” หวังชิงหว่างยิ้มนึกสนุก “พวกเราไปดูกันดีหรือไม่” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ได้...”เรือนลับ รถม้าคันหนึ่งจอดอยู่ห่างออกไป คุณหนูสามเมิ่งเปิดผ้าม่านดูมีคนจำนวนหนึ่งกำลังมุ่ง นา
ตอนที่ 45 ผู้ไม่บริสุทธิ์ หวังชิงหว่านหยิบเนื้อหมูตุ๋นเข้าปาก ความนุ่มอร่อยกลิ่นหอมอบอวลทำให้นางแทบลืมหายใจ “อืม...อร่อยแล้ว..ในที่สุดแม่ครัวคนใหม่ของเราก็ทำอาหารได้อร่อยแล้ว” เซียวอี้หยางยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วพูด “เจ้าคงสบายใจเสียที” หวังชิงหว่านพยักหน้ากล่าว “แน่สิ...หากให้ท่านแม่เข้าครัวทำอาหารให้ทานทุกมื้อ.. ถึงแม้ท่านจะเต็มใจข้าก็รู้สึกอกตัญญูอยู่ดี” เซียวอี้หยางจับตะเกียบหยิบไก่ทอดสมุนไพรเอ่ย “แต่เจ้าก็รู้...ตอนนี้ท่านแม่ก็มีความสุขกับการทำอาหารมาก” “ถึงกระนั้นพอมีลูกมือ...ก็นับว่าดีกว่าอยู่ดี” เซียวอี้หยางพยักหน้าเห็นด้วย ชายหนุ่มเคี้ยวอาหารเสร็จแล้วก็พูดต่อ “…กัวฉู่เหอจะลงมือแล้วนะ” หวังชิงหว่านหรี่ตามองอีกฝ่ายแล้วพูด “นี่เป็นข่าวจากสายลับข้างกายพวกเราหรือ” เซียวอี้หยางส่ายหน้า “มิใช่...การใช้ข่าวสายลับอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวได้ ครั้งนี้เป็นการได้มาด้วยวิธีธรรมดาเท่านั้น” หวังชิงหว่านพยักหน้าเข้าใจแล้วเอ่ยถาม “ท่านเห็นว่าอย่างไร” “ช่วงนี้...คงจะต้องรบกวนน้อง
ตอนที่ 44 รอเวลาบรรยากาศยามราตรีสงบ ดวงดาวเปล่งประกายจัดตาใต้รัศมีแสงจันทร์ เซียวอี้หยางพรมจูบหวังชิงหว่านด้วยความรักใคร่ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“ข้าอยากจะยกเลิกภารกิจคืนนี้เสียจริง”หวังชิงหว่านทุบอกชายหนุ่มเบา ๆ กล่าว “ท่านเก็บอาการลงเสีย...โน้นมีคนมาทางนี้แล้ว” เซียวอี้หยางมองตาม จากนั้นก็ดันร่างหญิงสาวกระโจนไปหากลุ่มคนดังกล่าว จางเคอกำลังจะชักกระบี่เห็นว่าเซียวอี้หยางก็หยุดแล้วเอ่ยขึ้น “ของที่พวกเจ้าต้องการมาแล้ว...เข้าไปข้างในกันเถอะ”หวังชิงหว่านเดินเข้าไปดูถังน้ำที่นางสั่งให้พวกเขาทำขึ้นมาด้วยความสนใจ เกาเวินเข้ามาอธิบาย“นี่เป็นถังน้ำสองชั้นแบบที่ท่านต้องการ” แล้วชายหนุ่มก็เปิดให้ดูข้างใน หวังชิงหว่านกวาดตาดูรอบหนึ่งแล้วเอ่ยถาม“มันเก็บน้ำได้ใช่หรือไม่” “ได้...สามารถใส่น้ำในถังด้านนอกนี้ได้เลย”หญิงสาวพยักหน้าชื่นชม จางเคอหยิบของในหีบออกมาแล้วเอ่ย “นี่คือดินประสิว...แม่นางหวังคงทราบ ว่าสิ่งนี้นอกจากราชสำนักห้ามผู้อื่นครอบครอง”หวังชิงหว่านพยักหน้าตอบ “ข้าเข้าใจ...อี้หยางเทน้ำลงในถังด้านนอกให้ข้า” เทน้ำได้ปริมาณพอเหมาะ หวังชิงหว่านก็เทดินประส
ตอนที่ 43 ต่างชั้น ท้องทุ่งนาหลังจากหว่านเมล็ดข้าวลงไปไม่กี่เดือนก็เต็มไปด้วยสีเขียวอ่อน ลู่อันวิ่งเข้ามาในโรงเรือนเห็นหวังชิงหว่านกำลังตัดแต่งกิ่งองุ่นพอเขาเข้ามาใกล้ก็เอ่ยเรียก “พี่สะใภ้ขอรับ...” หวังชิงหว่านหันมาเอียงคอมองดูใบหน้าสดใสของเด็กหนุ่มก็เอ่ยถาม “มีเรื่องน่ายินดีหรือ” ลู่อันพยักหน้าเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ข้าวในท้องนาเริ่มแตกยอดอ่อนแล้วขอรับ...มองแค่ตาก็เห็นได้ชัดเลยนะขอรับว่านาข้าวที่ใช้น้ำหมักกับชิงเนียงในการเตรียมดินต่างจากนาที่ไม่ได้ใช้อย่างไร...” หวังชิงหว่านระบายยิ้มกล่าว “ดีแล้ว” ลู่อันยิ้มกล่าวต่อ “พวกเขาให้ข้ามาถามท่านว่าหลังจากนี้จะใส่น้ำหมักกับชิงเนียงได้หรือไม่ขอรับ” หวังชิงหว่านตอบ “ได้สิ...ทุก ๆ 30 วันก็สามารถเติมเพิ่มได้เลยแต่หลังจากต้นข้าวออกช่อให้เหลือแค่น้ำหมัก” ลู่อันยิ้มอย่างขอบคุณ “เช่นนั้นข้าจะรีบไปบอกพวกเขานะขอรับ” “ไปเถอะ...จะได้เตรียมของไว้รอใช้ทันการ” พอลู่อันวิ่งออกไป หวังชิงหว่านก็หันกลับไปตัดแต่งกิ่งต้นองุ่นต่อ อิงฮว่ากับบ่าวสองคนก็ช่ว
ตอนที่ 42 สมดุล หวังชิงหว่านพาเด็กทั้งสองมายังโรงเพาะชำ นางปรายตามองกิ่งองุ่นป่าที่ปักชำเอาไว้แล้วหยิบต้นที่พอต้นหนึ่งออกมาเอ่ย “เลือกต้นองุ่นป่าที่แตกยอดยาวออกมาระดับหนึ่ง”หวังชิงหว่านเงยหน้าดูเด็กทั้งสองที่จับจ้องมองอย่างตั้งใจ นางยิ้มมุมปากเปิดกล่องไม้นำอุปกรณ์ออกมา แล้วเอ่ยต่อ “ดูดี ๆ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ให้ถาม...ตัดกิ่งองุ่นป่าออกประมาณนี้...จากนั้นก็เลือกกิ่งองุ่นพันธุ์ดีที่มีขนาดใหญ่เคียงกัน...เฉือนกิ่งองุ่นอย่างเบามือ...ผ่าต้นองุ่นป่าออก..แล้วนำมาเชื่อมต่อกันแบบนี้...แล้วนำหนังวัวมาพันรอบ ๆ ให้กิ่งทั้งแบบชิดให้มากที่สุด” หวังชิงหว่านแสดงตัวอย่างให้เด็กทั้งสองดูอีกครั้ง จากนั้นก็ให้พวกเขาลองทำดู ลู่อันและลี่อินต่างตั้งใจทำเป็นอย่างมาก หวังชิงหว่านแอบเห็นมือลู่อันสั่นจึงเอ่ยขึ้น “ของพวกนี้ล้วนเตรียมไว้ให้พวกเจ้าฝึกฝีมือ..หากพวกมันตายก็ไม่เสียดาย” ลี่อินทำเสร็จไปอันหนึ่งก็เอ่ยถาม “พี่สะใภ้...เราต้องรอยอดตรงนี้แตกออกมาใช่หรือไม่เจ้าคะ” หวังชิงหว่านพยักหน้าชื่นชม “ใช่แล้ว...รออีกประมาณ 7 วัน...ต้นไหนแตกตา
ตอนที่ 41 ไม่กล้าเสียมารยาทหวังชิงหว่านมองดูกิ่งองุ่นที่เซียวอี้หยางมอบให้สีหน้าผิดหวังเล็กน้อยกล่าว “ท่านพี่ไม่มีผลของมันมาด้วยหรือ”เซียวอี้หยางยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ย“ข้าเป็นเพียงขุนนางขั้น 7 ย่อมหามาให้เจ้าได้เท่านี้แต่น้องหญิงไม่ต้องกังวล ไม่เกินวันสองวันเจ้าจะได้ทั้งองุ่นและกิ่งที่ดีกว่านี้แน่นอน”หวังชิงหว่านหรี่ตามองเอ่ย “นำของมามอบให้ย่อมต้องขอสิ่งตอบแทน...ข้าควรจะรับข้อเสนอหรือไม่”เซียวอี้หยางโอบเอวของหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตักกล่าว “ต้องรับ!!...จะเสียมารยาทไม่ได้” ชายหนุ่มสบแววตาลังเลของหญิงสาวจึงกล่าวต่อ“ไม่ต้องห่วง...หวังหรูเยว่เพื่อเอาใจตระกูลสามีย่อมหาสิ่งตอบแทนที่เจ้าไม่มีทางปฏิเสธแน่ ๆ “ แววตางดงามของหวังชิงหว่านประกายวาววับขึ้น “ข้าสักตื่นเต้นแล้ว...พี่รองจะมอบอะไรให้นะ”ลำแขนเซียวอี้หยางกระชับขึ้น ชายหนุ่มซุกหน้าเข้าไปในลำคอเรียวกล่าวเสียงแหบพร่า “ข้ามีสิ่งจะให้เจ้าตื่นเต้นยิ่งกว่า”หวังชิงหว่านโอบลำคอของชายหนุ่มแล้วกล่าว “ท่านพี่...ตอนนี้ยังไม่ทันได้ทานมื้อเย็น...ข้าไร้เรี่ยวแรงนัก” เซียวอี้หยางสอดมือเข้าไปในอาภรณ์นวดเค้นเบา ๆ กล่าว“ข้าไม่ให้
ภารกิจครั้งนี้ไม่สำเร็จ!! เสียงระเบิดดังสนั่นต่อเนื่อง เรือเกิดไฟไหม้อย่างรุนแรง ถังชิงหว่านไม่ทันได้ไตร่ตรองหาวิธีเอาตัวรอด แรงกระแทกทำให้ร่างของเธอตกลงไปท้องทะเล แม้เธอจะว่ายน้ำเก่งแค่ไหนน้ำแต่อาการบาดเจ็บที่ขาทำให้เธอไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้หลังจากประเมินสถานการณ์ ถังชิงหว่านก็ไม่หาคิดวิธีรักษาชีวิต เธอสงบจิตใจได้อย่างรวดเร็วทำงานด้านนี้เธอย่อมไม่เคยหวาดกลัวความตาย ตายไม่เสียดาย แต่เสียดายที่ยังไม่ได้ใช้เงินเก็บเหล่านั้น เดิมคิดว่าอีกสักสี่ห้าปีจะลาออกไปใช้ชีวิต ท่องเที่ยวใช้เงินอย่างซ้อในบาร์โอสต์ซื้อความสุขโดยไม่เสียดายแต่ตอนนี้คงไม่มีโอกาสนั้นแล้วก่อนจะสิ้นสติถังชิงหว่านยังตัดพ้อสวรรค์ เธอทำงานด้านความมั่นคงให้คนอื่นได้อยู่อย่างสงบปลอดภัย ทำความดีมากมายขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบนั้นบ้าง หวังว่าชาติหน้าสวรรค์จะชดเชยจุดนี้ให้เธอสักเล็กน้อยจากนั้นความมืดก็จู่โจมเข้ามา ไม่ทันได้เจ็บปวดมากนักถังชิงหว่านก็หมดสติไป ณ จวนเสนาบดีหวัง เรือนเล็ก ๆ แทบจะอยู่ท้ายจวนเด็กสาววัยสิบสี่สิบห้าผู้หนึ่งนอนไร้สติอยู่บนเตียง หมอวัยชราดึง...
Komen