นั่นคือคุณหนูเจ็ด

“นะ...นางแต่งงานแล้ว..หรือว่า”   เกาเวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก  จางเคอหันมามองสหายขมวดคิ้วเล็กน้อยที่สหายไม่รู้เรื่องราว   

“นางคือคุณหนูเจ็ดจวนเสนาบดีหวัง”

เกาเวินเบิกตากว้างอ้าปากค้างก่อนจะเอ่ย “นับว่านางงามสมควรรำลือ... มิน่าคุณชายรองกัวฉู่เหอจึงได้หลงใหล แต่เพราะนางเป็นบุตรสาวอนุจึงยังไม่ตบแต่ง”   

จางเคอมองไปยังหญิงสาวแล้วพูดต่อ

“ข้าก็ไม่คาดคิดว่า  สตรีเช่นนางจะยินยอมแต่งให้บุตรชายตระกูลชาวนา...”   แผนการนี้กลับใช้ได้ผล

เกาเวินมองตามเห็นหวังชิงหว่านยกหอกขึ้น  ด้านปลายแหลมมีปลาตัวใหญ่ดิ้นอยู่ เขาคลี่ยิ้มมุมปากเอ่ย  “แต่ดูนางจะปรับตัวได้ดี...รูปร่างอรชนบอบบางเช่นนั้น  กลับจวงแทงไม่พลาดสักครั้ง” 

“นั่นสิ!!  ข้ากลับรู้สึกว่าไม่รู้จักคุณหนูเจ็ดผู้นี้”

เกาเวินหัวเราะฝืด  “ทุกคนล้วนดิ้นรน  ไม่แน่ว่าอยู่ตระกูลจวนนางอาจจะลำบากกว่านี้” 

ในขณะนั้นพวกเขาก็เห็นกลุ่มคนทหารม้ากำลังมาทางนี้  จึงหยุดวาจาแล้วก็กระโดดเข้าไปขวาง

          หวังชิงหว่านรู้สึกว่าสายตาที่จ้องมองหายไปแล้ว  จึงชำเลืองมองเห็นเพียงปลายอาภรณ์สีดำ 

นางดึงสายตากลับลอบถอนหายใจพลางคิด  

“คนที่นี่คงมีกำลังภายในที่สามารถเหาะเหินอากาศได้  ข้าจะทำอย่างไรจึงจะได้ฝึกวรยุทธ์”

          จังหวะนั้นลี่อินก็ตะโกนขึ้น

“พี่สะใภ้! ปลาสุกแล้วเจ้าค่ะ...” 

          ชิงหว่านพลันคิดได้ยกมุมปาก

ข้าจะเป็นฮูหยินธรรมดา ๆ จะมีวรยุทธ์ไปทำไมกัน   

นางขึ้นจากน้ำเดินกลับไปนั่งข้างเซียวอี้หยาง  ชายหนุ่มยื่นถุงน้ำดื่มให้พลางพูด 

“ลำบากน้องหญิงแล้ว”

“พี่สะใภ้..นี่ของท่าน....”      ลู่อันยื่นไม้เสียบปลาตัวใหญ่ให้ชิงหว่าน 

นางยิ้มรับแล้วพูดขึ้น  “ที่บ้านที่ปลาเหลือเยอะหรือไม่  พวกเราแบ่งตะกร้ามาใส่ปลาดีไม่”

ลี่อินยิ้มจืดตอบ  “ที่บ้านไม่มีปลาหรอกเจ้าคะ”

ดวงตาชิงหว่านเป็นประกายเอ่ย  “เช่นนั้น...ข้าจะจับปลาเพิ่ม...อืมปลาสดมากๆ เสียดายพวกเราไม่พกเกลือมาด้วย...งั้น..เย็นนี้ข้าอยากจะกินต้มแกงปลา” 

ลู่อันเบิกตากว้างขึ้น  “ข้าก็อยากกินขอรับ!!...ไม่ได้กินน้ำแกงปลามาแล้ว” 

เซียวอี้หยางส่งสายตาเขม็งมองน้องชายแล้วพูดขึ้น  “จะให้เจ้าต้องเหนื่อยอีกทำไม...เอาไว้ข้าจะไปซื้อที่ตลาดมาให้เจ้าเอง”

ลี่อินได้ยินก็พูดน้ำเสียงแผ่วเบา  “พี่ชายเบี้ยหวัดของท่านเดือนนี้...ในส่วนของค่าอาหารหมดแล้วเจ้าค่ะ” 

เซียวอี้หยางรู้สึกอับอายขึ้นมากล่าว  “ไม่เป็นไร  อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนแล้ว  ไว้ข้าได้เบี้ยหวัดข้าจะเอามาให้เจ้าทั้งหมด”

หวังชิงหว่านรับรู้ว่าครอบครัวสกุลเซียวยากจน  แต่เหมือนว่าจะอยากจนกว่าที่นางคิดไว้มาก  นางจึงเอ่ยถามขึ้น   “เบี้ยหวัดของท่านพี่   ไม่ใช่ต้องมอบให้ท่านแม่จัดการหรือเจ้าคะ” 

เซียวอี้หยางรีบตอบ  “แม้จะมอบให้ท่านแม่  แต่เงินก้อนนั้นใช้เพียงในเรือนข้าเท่านั้น” 

หวังชิงหว่านขมวดคิ้วเอ่ย  “แม้กระทั่งค่าอาหารของลี่อินกับลู่อันก็ไม่ได้มาจากเบี้ยหวัดของท่านหรือเจ้าค่ะ” 

เซียวอี้หยางพูดต่อ  “แม้อย่างอื่นจะไม่สะดวกสบายนัก  แต่เรื่องอาหารการกิน  ข้ารับรองว่าจะไม่บกพร่องต่อเจ้า” 

ชิงหว่านมองดูรูปร่างสามีแล้วปรายตามองดูเด็กทั้งสองจึงได้ตระหนักบางอย่าง นางเข้าใจผิดว่าเบี้ยหวัดขุนนางของสามีคงใช้เลี้ยงคนทั้งตระกูล   จึงพูดขึ้น

“พวกเจ้าคงไม่ได้ทานเนื้อมานานแล้วใช่หรือไม่”   ลี่อินและลู่อันพยักหน้าเบา ๆ  หวังชิงหว่านคลี่ยิ้มเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น

“ต่อไปมีข้าอยู่  พวกเจ้าต้องได้กินเนื้อทุกมื้อ” 

เซียวอี้หยางตกใจรีบกล่าว  “น้องหญิง  แต่ว่า เบี้ยหวัดข้าคงไม่พอ...ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีสินเดิมแต่หากกินอย่างสิ้นเปลื้องสักวันย่อมหมดไป...เจ้าไม่ต้องเกรงว่าผู้อื่นจะตำหนิเรื่องนี้ทุกคนล้วนเข้าใจ”  เซียวอี้หยางพูดเสร็จเด็กทั้งสองก็พยักหน้าสนับสนุน

ชิงหว่านจึงยิ้มละมุนเอ่ย   “ข้าไม่ได้คิดจะใช้สินเดิม  ในเมื่อข้าหาปลาได้  พวกเราก็เอาปลาไปขายแลกเป็นเงินซื้อเนื้อมาทานได้...อืม ปลาขนาดเท่านี้ขายได้เท่าไร” 

ลู่อันรีบตอบ    “5 -10  อีแปะขอรับ”

ลี่อินรีบอธิบายต่อ  “หมู 1 ชั่งราคา  20  อีแปะเจ้าคะ”

หวังชิงหว่านยิ้มพูด  “ถ้าอย่างนั้นเราก็หาให้ได้สัก สิบกว่าตัว คงได้เนื้อไว้ทานหลายวันแล้ว” 

พอได้ยินว่าจะเอาปลาไปขาย  ลู่อันก็หันไปมองปลาที่เตรียมเผาอย่างเสียดาย    ชิงหว่านจึงพูดขึ้น  “พวกนี้พวกเรากินให้ท้องอิ่ม  ปลาในแม่น้ำมีมาก  เราไม่ต้องกลัวว่าต้องอด”

ลี่อินและลู่อันพยักหน้าพร้อมกัน   “เจ้าค่ะ/ขอรับ”

ทุกอย่างล้วนดี  แต่เซียวอี้หยางรู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้องเขาต้องเป็นคนหาเลี้ยงภรรยาไม่ใช่หรือกำลังจะเอ่ยบางอย่าง 

แต่ชิงหว่านได้ชิงพูดขึ้น  “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันช่วยกันทำมาหากินท่านพี่คงไม่ตำหนิและไม่ห้ามใช่หรือไม่” 

เซียวอี้หยางอึ้งและจนวาจาอยู่ครู่หนึ่ง เขาขบคิดบางอย่างก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอบอุ่น “ขอเพียงน้องหญิงพอใจข้าก็ยินดี”

ชิงหว่านยิ้มกว้างดุจแสงตะวันเจิดจรัส   “ท่านรีบกินปลาเถอะเจ้าค่ะ  เย็นแล้วจะไม่อร่อย”    

หลังจากทานเสร็จเซียวอี้หยางนำฟื้นในตะกร้าของลี่อินใส่ให้ลู่อันตอนนี้ก็เหลือเพียงตะกร้าของเขาที่ยังไม่เต็ม 

ชายหนุ่มเอ่ยบอกลู่อัน  “เจ้าไปช่วยพี่สะใภ้จับปลา  ส่วนฟืนที่เหลือข้าจะจัดการเอง” 

ลู่อันหันไปมองลี่อินกับชิงหว่านแล้วพูดขึ้น 

          “ใช้ข้าช่วยพี่ดีกว่า”  อี้หยางหันไปมองก็พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อช่วยกันตัด  ในเวลาไม่ถึงเค่อตะกร้าก็เริ่มเต็ม  เซียวอี้หยางเห็นว่าพอแล้วจึงเอ่ยขึ้น “พอแค่นี้เถอะ...เจ้าเดินนำไปก่อนข้ามีเข้าไปทำธุระในป่าสักครู่” 

ลู่อันพยักหน้าเข้าใจความนัยจึงเดินออกมา

แววตาของเซียวอี้หยางวูบไหวเล็กน้อยก่อนหายเข้าไปในพุ่มไม้ใหญ่ ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงได้ออกมา  ขณะก้าวเดินได้ยินเสียงร้องเชียร์ของลี่อินก็ยกปากยิ้ม

          พอเข้าไปใกล้เห็นปลาเต็มตะกร้าก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ

          “นี่!!  ทำไมเยอะขนาดนี้”

          ชิงหว่านตอบตาใส  “ก็ลี่อินบอกว่า  ปลาพวกนี้ไม่เพียงแค่ขายได้ยังสามารถนำไปแลกไข่  แลกไก่ แลกเป็ดกับชาวบ้านได้ด้วยข้าเลยหาให้มากหน่อยเผื่ออีกหลาย ๆ มื้อ”

          ที่เอ่ยถามหาใช่สงสัยว่าทำไมต้องหาเยอะ  เซียวอี้หยางย่อมหมายถึงทำไมหาได้มากมายขนาดนี้   เห็นแววตาประกายของภรรยาเขาก็ยากจะเอ่ยถามอีก  จึงพูดขึ้น

          “เช่นนั้น  พวกเราก็กลับกันเถอะ...จะได้ถึงบ้านไวขึ้น”

          แม้ว่าปลาจะน้ำหนักมากแต่ลี่อินก็แบกขึ้นหลังด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  ขาที่ก้าวเดินก็ดูมั่นคงกว่าเดิมนางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส

          “กลับไปถึงบ้านข้าจะรีบเอาปลาไปขายที่ตลาดนะเจ้าคะ”

          ชิงหว่านพยักหน้า  “ต้องลำบากเจ้าแล้ว”

          ลู่อันรีบเอ่ย  “ข้าจะเอาไปแลกไข่ แลกไก่ นะขอรับ”

          “ต้องรบกวนเจ้าแล้ว”   ชิงหว่านเอ่ยตอบอย่างอ่อนโยน 

เซียวอี้หยางไม่สามารถเอ่ยฉอเลาะเอาใจแบบน้องได้  เขาทำตัวไม่ถูกชั่วขณะ  ยังไม่ทันได้ตัดสินใจก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนหนึ่ง

“ต้องรบกวนท่านพี่เอาปลาบางส่วนไปแบ่งให้ครอบครัวท่านป้า  ท่านลุงที่มาเมื่อเช้าด้วยนะเจ้าค่ะ”

          อี้หยางตกใจคล้ายถูกจับความคิดได้รีบกล่าว 

“ได้ ๆ เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”   

คล้อยหลังครอบครัวสกุลเซียวที่กำลังเดินทางออกจากเขา  มีบุรุษชุดดำคู่หนึ่งจับจ้องมองตาม  

เกาเวินเหยียดยิ้มมุมปาก 

“นับวันอี้หยางยิ่งทำท่าเงอะงะได้แนบเนียน”

จางเคอหัวเราะเสียงต่ำ   แววตาลุ่มลึกกล่าว

“ข้ากลับคิดว่าครั้งนี้มิใช่การเสแสร้ง” 

เกาเวินผงกศีรษะเห็นด้วย