ข่าวลือ

ลี่อินลากรถลากตามหลังหวังชิงหว่านที่คล้ายกำลังมองหาบางอย่าง  นางจึงเอ่ยถาม  

          “พวกเราจะไปไหนต่อหรือเปล่าเจ้าคะ” 

          “ข้าจำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่  ไปดูร้านผ้าตรงหน้าเถอะ”  เอ่ยเสร็จนางก็เดินนำหน้าไปร้านแพรพรรณ  หลงจู้เห็นคนเดินเข้ามาก็รีบออกมาต้อนรับ แต่ก็ต้องชะงักในความงามของหวังชิงหว่านอยู่ครู่ใหญ่  ด้วยเป็นร้านผ้าเล็ก ๆ จึงไม่เคยได้ต้อนรับลูกค้าที่เฉิดฉายเช่นนี้มาก่อน  เด็กหนุ่มรีบดึงสติเอ่ยถามด้วยความขัดเขิน   

          “ท่านต้องการผ้าไปตัดหรือเป็นชุดเลยขอรับ” 

          หวังชิงหว่านยิ้มตอบพลางเอ่ย  “ข้าอยากได้ชุดเรียบง่ายสักสามสี่ชุดแล้วก็ผ้าสำหรับตัดด้วย”  

          “ถ้าอย่างนั้นท่านเลือกผ้าตรงนี้รอก่อนนะขอรับ  ข้าจะไปเลือกชุดที่เหมาะสมกับท่านออกมาให้เลือก”   

          หวังชิงหว่านหันไปลี่อินแล้วพูดขึ้น

“เจ้าเย็บเสื้อผ้าได้หรือไม่” 

          ลี่อินพยักหน้าตอบ  “แม้ฝีมือข้าจะไม่ละเอียดแต่ก็นับว่าใช้การได้เจ้าค่ะ”  

          “งั้นมาเลือกผ้าด้วยกันสิ...ถ้ายังไงก็เลือกไปเผื่อคนอื่น ๆ ด้วย  เลือกไปเยอะๆ   ถือว่าเป็นค่าจ้างเจ้าตัดให้ข้าด้วย”   ลี่อินกะพริบตามองพี่สะใภ้สักครู่ก็ยิ้มรีบเลือกผ้าทันที

          หลงจู๊หอบชุดออกมาเกือบสิบชุด  หวังชิงหว่านเห็นว่าชุดราคาไม่แพงก็รับทั้งหมด  ลี่อินก็เลือกผ้ามาได้สี่ห้าพับ  หลงจู๊เห็นว่าลูกค้ามีเงินก็รีบแนะนำ “ฮูหยินท่านไม่รับผ้านวมไปตัดเผื่อฤดูหนาวด้วยหรือขอรับ” 

          ตอนนี้ใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว  หวังชิงหว่านจึงพยักหน้าให้หลงจู๊เอาผ้านวมมาเพิ่ม  

          รถลากใส่ของเกือบเต็มแล้ว  หวังชิงหว่านคิดว่าวันนี้คงพอเท่านี้ก่อน  จึงเอ่ยขึ้น “วันนี้คงพอเท่านี้ก่อน  มาข้าจะช่วยเจ้าลาก” 

          ตะวันเริ่มคล้อยต่ำลง   หวังชิงหว่านเห็นลี่อินตอนเงยหน้ามองฟ้าแววตาแฝงความกังวลใจก็เอ่ยถาม  “มีอะไรหรือ”

          ลี่อินพลันตกใจรีบกล่าว  “เปล่าเจ้าค่ะ  ... เอ่อ คือตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่คงกลับถึงเรือนแล้ว  ปกติข้าจะต้องหุ่งข้าวรอแล้วเจ้าค่ะ” 

          หวังชิงหว่านหยักหน้าเข้าใจแล้วพูดขึ้น  “เช่นนั้นพวกเราซื้ออาหารกลับไปด้วยดีหรือไม่”

          ลี่อินส่ายหน้า  “ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ  ข้าแค่ช่วยท่านแม่ทำอาหารเท่านั้น  ถึงไม่มีข้า...ท่านแม่กลับมาถึงก็คงจัดการเอง”

          หวังชิงหว่านลากรถลากพลางคิด  “นี่หมายความว่า  อาหารแต่ละมื้อท่านแม่เป็นคนจัดการหรือ”

          ลี่อินพยักหน้ากล่าวอย่างยิ้มแย้ม “เจ้าค่ะ...ท่านไม่ทราบท่านแม่ทำอาหารอร่อยมากเลยนะเจ้าคะ  อาหารร้านค้าทั่วไปเทียบไม่ติดเลยเจ้าค่ะ” 

          ภาพหุ่นของเซียวอี้หยางผุดขึ้นมาหวังชิงหว่านพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเอ่ย  “แต่จะให้ท่านแม่ทำกับข้าวให้ข้าทาน  ข้าว่ามันจะดูผิดธรรมเนียมไปหรือเปล่า...แต่ว่าข้าทำอาหารไม่เป็นนะ” 

          สกุลเซียวไม่มีธรรมเนียมหลายขั้นตอนยุ่งยาก  ลี่อินจึงกล่าว “พี่สะใภ้อย่างกังวลไปเลยเจ้าค่ะ  ท่านก็เลือกทำในสิ่งที่ท่านถนัดอย่างจับปลาในลำธารก็ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้แบบท่าน  แล้วเงินที่ขายปลาได้อาจจะเยอะกว่าเงินเบี้ยหวัดของพี่ชายอีกนะเจ้าคะ  อีกอย่างหากท่านให้ทำอาหารแล้วไม่อร่อยเหมือนท่านแม่ทำ แม้จะดูว่าเหมาะสมแต่คงไม่มีคนยินดี”

          หวังชิงหว่านรู้สึกอึ้งกับความคิดและการกล่าวตรงไปตรงมาของลี่อิน  จริงอยู่แม้ว่าเรื่องนี้จะดูเป็นเรื่องธรรมดา  แต่ในยุคโบราณไม่มีสะใภ้บ้านไหนรอแม่สามีทำอาหารให้ทานแน่นอน 

เห็นสีหน้าชะงักของหวังชิงหว่านลี่อินก็รีบเอ่ยน้ำเสียงระมัดระวัง  “ข้าพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่าเจ้าคะ”   

ชิงหว่านส่ายหน้า  “ก็นับว่าชัดเจนดี  แบบนี้พวกเราจ้างคนสักคนดีไหม” 

          ลี่อินรีบส่ายหน้าทันที  “พวกเราไม่มีเงินจ้างหรอกเจ้าค่ะ”  ขณะนั้นลี่อินก็พลันคิดได้  พี่สะใภ้นางเป็นคุณหนูจวนขุนนางใหญ่ย่อมมีบ่าวไพร่คอยรับใช้ข้างกาย  จึงเอ่ยเสียงเบา

          “ขออภัยพี่สะใภ้  ข้าปากไวไป..เรื่องนี้พี่สะใภ้ลองปรึกษาพี่ชายดูจะดีกว่าเจ้าค่ะ” 

          หวังชิงหว่านจึงเอ่ยขึ้น  “อืม...ได้  พวกเราเร่งฝีเท้ากันเถอะจะมืดแล้ว” 

เรือนครัวสกุลเซียว

          สองสามีภรรยาสกุลเซียวกลับมาถึงเรือนก็ไม่เจอใคร เซียวฮูหยินจึงกล่าวขึ้น  “ท่านพี่ไปอาบน้ำเถอะ  ข้าจะไปเตรียมอาหาร”

          เซียวเฉิงพยักหน้าจากนั้นก็เดินเข้าเรือน เซียวฮูหยินถอนหายใจเล็กน้อยแล้วรีบเดินไปยังครัว   จะต้องรีบทำอาหารก่อนจะมืดค่ำ  แต่พอนางเดินเข้าไปใกล้เห็นไก่ตัวหนึ่งถูกขังอยู่ก็ขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ  “หรืออี้หยางคงจะซื้อมาไว้ให้ภรรยา” 

          นางไม่คิดมากไปกว่านั้น  แต่พอเปิดประตูครัวสายตาก็เหลือบมองเห็นทั้งไข่และหมูที่วางเรียงไว้

“นี่ทำไม ซื้อมาพร้อมกันมากมายขนาดนี้” 

           จังหวะนั้นก็ได้ยินเสียงปลากระโดดอยู่ในถังน้ำ คาดว่าจะมีหลายตัวเซียวฮูหยินเดินไปก้มมองดู  แล้วก็ถอนหายใจบ่น 

“อี้หยางคงไม่มีเงินมากมายพอที่จะซื้อพวกนี้ได้ทั้งหมด”   คงเป็นสะใภ้ที่ออกเงิน ตอนนี้ยังมีเงิน แต่หากไม่มีรายได้เข้ามาทานกินสิ้นเปลื้องเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ จะอยู่ไปได้กี่ปี

          ลู่อันหาบน้ำกลับมา  มองเห็นควันลอยออกมาจากครัวก็ยิ้มแป้น เร่งฝีเท้าไปเทน้ำลงถังก็รีบเดินไปหามารดา พร้อมส่งเสียงเรียกไปก่อน 

          “ท่านแม่กลับมาแล้วหรือขอรับ  ท่านเห็นไข่ ไก่และปลาแล้วใช่ไหมขอรับ...”

          เซียวฮูหยินหยิบฟืนใส่เตาเสร็จก็หันมาเอ่ย  “พี่สะใภ้เจ้าเป็นคนซื้อของพวกนี้มาหรือ” 

          ลู่อันคลี่ยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจ   “ไม่ใช่ขอรับ  นี่เป็นของที่ข้าเอาปลาไปแลกมา”

          เซียวฮูหยินขมวดคิ้วเอ่ยถาม  “เอาปลาไปแลกมา  เจ้าจับปลาที่ลำธารได้?”

          ลู่อันส่ายหน้า  “ข้าไม่ใช่คนจับได้ขอรับ”

          สีหน้าเซียวฮูหยินเริ่มมีอารมณ์กล่าว “จะเล่าก็เล่ามาเสียที...ข้าสักจะโมโหแล้วนะ” 

          “ขอรับ ๆ  พี่สะใภ้เป็นคนจับได้ขอรับ  นางให้ข้าเอาไปแลกไข่กับไก่มา  เอ๊ะนั้น เนื้อหมูใช่ไหมขอรับ...ลี่อินคงขายปลาได้หมดจึงเอาเงินซื้อเนื้อหมูกลับมาขอรับ”

          เซียวฮูหยินเลิกคิ้วขึ้น  “เจ้าบอกว่า  พี่สะใภ้เจ้าเป็นคนจับปลาได้!!  เจ้าคงไม่สร้างเรื่องใช่ไหม”

          ลู่อันโบกมือกล่าวสีหน้าจริงจัง “ข้าไม่กล้าพูดปดกับท่านแม่หรอกขอรับ...พี่ชาย ลี่อินกลับมา ท่านลองสอบถามดูก็ได้” 

          เซียวฮูหยินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น  “นี่! พวกเจ้าสองคนกล้าให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ไปตัดฟืนด้วยงั้นหรือ” 

ลู่อันหน้าเสียทันทีรีบกล่าว  “พี่สะใภ้อยากไปด้วย  พวกข้าไม่กล้าจะชวนหรอกขอรับ” 

เซียวฮูหยินมองดูสีหน้าบุตรชายกับนึกถึงสะใภ้ของตนเอง  คงเป็นไปไม่ได้ที่เด็กสองคนนี้จะกล้าชวน นางครุ่นคิดพลางมองออกไปข้างนอกแล้วพูดขึ้น 

“แล้วตอนนี้พวกเขาไปไหนกันหมด”

          ลู่อันส่ายหน้าตอบ  “ข้าไม่ทราบขอรับ  แต่คิดว่าพี่สะใภ้คงไปตลาดในเมืองกับลี่อิน  ส่วนพี่ชายข้าไม่มั่นใจขอรับ” 

          เซียวฮูหยินกลับไปดูหม้อข้าวต่อแล้วพูดขึ้น  “อาหารมากมายขนาดนี้  พี่สะใภ้เจ้าได้บอกหรือเปล่าว่านางอยากกินอะไร”

          “พี่สะใภ้แค่บอกว่าอยากกินน้ำแกงปลาขอรับ...ท่านแม่ข้าก็อยากกิน”   ลู่อันกล่าวด้วยเสียงอ้อน

          “เอาเถอะ  หลายอย่างยังไม่กระจ่างแต่ในเมื่อเป็นปลาที่พวกเจ้าชวนกันหามา  ข้าจะทำขึ้นโต๊ะเย็นนี้” 

          พอรู้ว่าจะได้กินของอร่อย ลู่อันก็เหมือนมีพลังเพิ่มขึ้น เขายิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วพูดขึ้น  “ยังไม่มืด ข้าไปตัดน้ำอีกสักรอบนะขอรับ”  เซียวฮูหยินพยักหน้าให้รีบไป  

          เซียวอี้หยางกลับมาถึงเรือนก็เข้าไปหามารดาในครัว 

          “ท่านแม่...”   เซียวฮูหยินหันมามองบุตรชายด้วยสีหน้าอ่อนโยน  ชายหนุ่มเข้าไปนั่งข้างแล้วเอ่ยพูดขึ้น

          “ข้าเอาปลาไปให้ท่านอามาขอรับ”  จากนั้นชายหนุ่มก็เล่าเหตุการณ์วันนี้ให้มารดาฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  เซียวฮูหยินทำอาหารพลางฟังบุตรชายด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

          จวบจนตะวันคล้อยต่ำจนเกือบจะสิ้นแสงลี่อินและหวังชิงหว่านจึงกลับมาถึงเรือน