ไม่รอบคอบ

ในเรือนสกุลเซียวมีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าที่อยู่ในเรือน  ส่วนบิดาและมารดายังไม่กลับจากทำนา  ทั้งลี่อิน  ลู่อันและเซียวอี้หยางก็มีหน้าที่ของตนเอง  เหลือเพียงหวังชิงหว่านที่นั่งพักเอื่อยเฉื่อยอยู่ในที่นั่งหน้าเรือน นางเงยหน้ามองท้องฟ้าพลางคิดในใจ 

“สวรรค์ตอนนี้ข้าเริ่มจับปลาขายแล้วนะ...จากนี้ก็คงจะเป็นปลูกผัก ทำนา เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ ... นับว่าเป็นชีวิตเรียบง่ายที่ตามข้าร้องขอ...

เฮ้อ! เอาเถอะถือว่าข้าไม่รอบคอบเอง...ที่ไม่ขอเงินด้วย”

นางนึกบางอย่างได้กลับเข้าไปในเรือน  ดึงหีบสินเดิมที่หวังฮูหยินกล่าวว่าจัดเตรียมให้  ความจริงแล้วทั้งหมดล้วนเป็นของใช้ส่วนตัวของนางที่บิดามอบให้ก่อนหน้า   นางเปิดหีบหลายหีบออกมา

          “ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่นำมาใส่ไม่ได้ทั้งนั้น....ของพวกนี้เอาไปขายเปลี่ยนเป็นเงินจะดีกว่า”   นางในฐานะฮูหยินขุนนางบางส่วนก็ควรต้องเก็บไว้  จึงจัดแจงแยกของอยู่ครึ่งเค่อก็ได้ยินเสียงเด็กสาว   

          “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้”  เสียงลี่อินตะโกนเรียกอยู่หน้าเรือน  หวังชิงหว่านจึงเอ่ยตอบ  

          “ลี่อินหรือ  เข้ามาข้างในสิ” 

          ผ้าม่านถูกเลิกขึ้นปรากฏเด็กสาวใบหน้ายิ้มแย้ม  นางปรายตามองของเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง  เด็กสาวรีบเก็บซ่อนอาการเดินเข้ามานั่งตรงหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงยินดี  “พี่สะใภ้  ข้าขายปลาหมดแล้ว...ได้เงินมา 70  อีแปะ  ข้าแบ่งไปซื้อเนื้อหมู  1 ชั่ง นี่คือเงิน 50 อีแปะที่เหลือเจ้าค่ะ” 

          หวังชิงหว่านมองเงินในมือเด็กน้อย  ทั้งดีใจและสะท้อนใจ  เงินเท่านี้ซื้อปิ่นปักผมให้พี่หญิงหวังหรูเยว่ของนางไม่ได้ด้วยซ้ำ

เฮ้อ!!   ไม่ว่าจะยุคสมัยไหน ความเหลื่อมล้ำยังคงมีอยู่  นางยื่นมือไปรับแบ่งออกมา 25 อีแปะแล้วพูดส่งที่เหลือคืนเอ่ย  “เจ้าเอาส่วนนี้ไปแบ่งกับลู่อัน  ถือว่าพวกเราร่วมการค้าด้วยกัน” 

          ลี่อินยิ้มอย่างดีใจ  แต่ก็หุบยิ้มโดยเร็วพูดขึ้น  “ได้อย่างไรกัน  ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อยแค่ได้กินปลาก็นับว่ามากพอแล้ว”

          ชิงหว่านยัดเงินใส่มือแล้วพูดขึ้น “หากเจ้าไม่ช่วยขายปลา  ก็ไม่ได้เงินก้อนนี้  เจ้าอย่าปฏิเสธเลยข้ายังมีเรื่องจะรบกวนเจ้าอีก” 

          ลี่อินรับเงินมาเม้มปากระงับความดีใจแล้วถาม  “พี่สะใภ้มีอะไรจะสั่งข้าก็บอกมาได้เลยเจ้าค่ะ”

          ชิงหว่านยิ้ม  “ก่อนอื่นเอาหมูไปเก็บเสียก่อน” 

          ลี่อินรีบลุกขึ้นเอ่ย  “ได้ ๆ เจ้าค่ะ  เรื่องเล็กน้อยเดี่ยวข้ากลับมานะเจ้าคะ”  

          ชิงหว่านดึงปิ่นหยกเล็ก ๆ ใบหนึ่งออกมา  แล้วส่ายหน้า แต่ละชิ้นล้วนมีมูลค่าหลายตำลึง  จะมอบให้ลี่อินใช้ก็ยังไม่เหมาะ  นำไปขายแล้วซื้อให้นางใหม่จะดีกว่า

          ลี่อินหายไปไม่นานก็กลับมา  เห็นชิงหว่านยืนอยู่หน้าเรือนก็เอ่ยถาม  “พี่สะใภ้มีอะไรจะใช้ข้าหรือเจ้าคะ”

          “เจ้ารู้จักโรงจำนำหรือไม่” 

          ลี่อินกระพริบตาตอบ  “รู้จักเจ้าค่ะ”  นางย่อมรู้จัก เพราะไม่นานมานี้  นางกับมารดาพึ่งไปจำนำของเพื่อจัดงานแต่งพี่ชาย

          ชิงหว่านยิ้มเล็กน้อยเอ่ย  “ที่นี่มีรถลากใช่หรือไม่   เจ้าไปนำมันมา”    ลี่อินพยักหน้าอย่างงวยงงอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด

          ชิงหว่านยกหีบขึ้นรถลากโดยมีลี่อินช่วย  รถลากคันเล็กไม่พอหีบทั้งหมด ชิงหว่านเอ่ย  “งั้นวันนี้เอาไปเท่านี้ก่อน...เจ้าช่วยนำทางพาข้าไปโรงจำนำได้แล้ว”

          ลี่อินเผลออ้าปากค้างอยากจะเอ่ยบางคำ  แต่นางเห็นสายตาของชิงหว่านก็ไม่กล้าเอ่ยได้แต่รับคำ  “เจ้าค่ะ” 

          ชิงหว่านและลี่อินช่วยกันลากรถลากเข้าไปในเมือง  ในขณะนั้น  ลู่อันที่นำปลาไปแลกไข่ก็กลับมา  เขาไม่เห็นคนในเรือน ตะวันยังไม่ตกดิน  เขาไม่คิดจะทิ้งเวลาเสียเปล่าถือถังน้ำไปตักน้ำมาไว้ใช้ในเรือน      

โรงจำนำจี้กง

          เถ้าแก่หรี่ตามองฮูหยินเบื้องหน้า  ในใจครุ่นคิดหลายตลบ หวังชิงหว่านเหลือบตามองเถ้าแก่ที่ทำท่าทีประเมินราคาก็เอ่ยขึ้น

          “เถ้าแก่...ท่านรีบประเมินราคามาเสียเถิด  ถึงแม้ข้าจะอายุน้อยก็หาใช่ไม่รู้จักมูลค่าของ”

          เถ้าแก่ถอนหายใจเผยสีหน้าลำบากใจกล่าว  “ฮูหยินท่านก็ทราบเสื้อผ้าที่ใช้แล้วย่อมไม่ได้ราคามากนัก”

          “ผ้าที่ไร้ราคาข้าย่อมไม่นำมาขาย  แต่ผ้าเหล่านี้ล้วนตัดเย็บจากร้านเสื้อฟู่หงมูลค่าตัดเย็บบางตัวเกือบร้อยตำลึงท่านคงจะไม่กดราคามากเกินไปใช่หรือไม่”

          ร้อยตำลึง!!    ลี่อินยืนตะลึงมูลค่าชุดพลางมองพี่สะใภ้คนงามเหมือนคนแปลกหน้ากลิ่นอายที่แผ่ซานออกมากดดันผู้คนอย่างประหลาด  ไม่เหมือนพี่สะใภ้คนที่อยู่ลำธารก่อนหน้า  แต่นับว่าสมเหตุสมผลชิงหว่านเป็นคุณหนูเจ็ดจากจวนเสนาบดี  จะอ่อนโยนไร้พิษสงไปไปอย่างไร 

หวังชิงหว่านให้เวลาเถ้าแก่ขบคิดครู่หนึ่งก็เอ่ยต่อ  “ท่านคงรู้จักจวนเสนาบดีหวังกระมัง”

          เถ้าแก่เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเฉิดฉายตรงหน้าอย่างไตร่ตรองแล้วเอ่ยถาม   “ท่านคือ คุณหนูเจ็ด” 

หวังชิงหว่านพยักหน้า  “ใช่ข้าเอง...ท่านคงเข้าใจความลำบากใจของข้าที่ต้องทำเช่นนี้” 

          สีหน้าเถ้าแก่เปลี่ยนเป็นยิ้มแป้นเอ่ยประจบ   “ไอ้หย่า!!  ข้ามีตาแต่ไร้วี่แวว...ท่านได้โปรดรอสักครู่ข้าจะรีบคำนวณราคาให้  รับรองในแถบนี้ไม่มีใครให้ราคาสูงไปกว่านี้แล้ว...เด็กๆ มาพาฮูหยินน้อยไปนั่งดื่มชาในห้องรับรอง” 

          ชิงหว่านเหยียดยิ้มอย่างพอใจแล้วเอ่ย  “รบกวนท่านแยกเงินให้เหมาะสำหรับใช้จ่ายด้วย” 

          เถ้าแก่หยักหน้าหงึกๆ  “ข้าเข้าใจแล้ว”  เอ่ยเสร็จนางก็เดินตามเด็กนำทางพาลี่อินเข้าไปในห้องรับรอง 

ลี่อินหยิบขนมกินพลางลอบมองพี่สะใภ้    

ชิงหว่านเห็นท่าทีเด็กน้อยก็หัวเราะเบา ๆ กล่าว  “ของพวกนั้นล้วนไม่ได้ใช้แล้วขายไปซื้อของที่จำเป็นจะดีกว่า”   นางยกกาชารินไปสองจอก  เถ้าแก่ก็เข้ามา

“ฮูหยินน้อย...อาภรณ์ท่านข้าให้ได้ทั้งหมดสองร้อยตำลึงส่วนเครื่องประดับรวมได้สี่ร้อยตำลึงขอรับ”   ลี่อินเบิกตากว้างนางไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจนางนั่งนิ่งพยายามระงับอาการแบบสุดๆ

ชิงหว่านพยักหน้ายิ้มพอใจ   นับว่าเสนาบดีหวังเอ็นดูลูกสาวคนนี้ไม่น้อย แต่พอนางนึกถึงพี่รองก็ลอบถอนหายใจ  ของที่นางมีตอนนี้มีค่าไม่ถึงหนึ่งส่วนของคุณหนูจากฮูหยินเอกด้วยซ้ำ

เถ้าแก่ลอบมองสีหน้าของหวังชิงหว่าน  เห็นว่านางไม่มีท่าทีขุนเคืองก็กล่าวต่อ  “รวมทั้งหมดเป็นหกร้อยตำลึง  ข้าเขียนเป็นตั๋วแลกเงินใบละร้อยตำลึงห้าใบอีกร้อยตำลึงแบ่งเป็นตั๋วแลกเงินสิบตำลึงเก้าใบและนี่เงินตำลึงขอรับ” 

ชิงหว่างโค้งศีรษะกล่าว  “ขอบคุณเถ้าแก่ ข้าคิดไม่ผิดที่เลือกมาโรงจำนำจี้กง  โรงจำนำที่ได้ชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวงเพราะเชื่อมั่นว่าที่นี่ข้าจะเจอเถ้าแก่ที่สายตาหลักแหลมพร้อมคุณธรรม  ข้ายังมีภาพวาด  แจกันและเครื่องประดับอีกบางส่วนหวังว่าเถ้าแก่จะช่วยประเมินราคาให้”

เถ้าแก่ได้ยินเช่นนั้นก็แววตาก็เต็มไปด้วยความยินดีกล่าวอย่างเอาใจ  “หรือฮูหยินจะให้ข้าไปรับที่เรือนดีหรือไม่ขอรับ”

หวังชิงหว่านส่ายหน้าตอบ  “ไม่รบกวนเถ้าแก่  พรุ่งนี้จะกลับมาใหม่  วันนี้ขอบคุณมากข้ามีธุระที่อื่นต่อไม่รบกวนแล้ว”

เอ่ยเสร็จหวังชิงหว่านก็โค้งศีรษะเล็กน้อยแล้วเดินออกมา