เป็นมารดานั่นไม่ง่าย

คนในสกุลเซียวจะรีบทานข้าวเย็นและเข้านอนแต่หัวค่ำ  เพื่อจะได้ตื่นเช้าไปทำนาแตกต่างจากเซียวอี้หยางที่บางวันจะมีสังสรรค์ข้างนอก บางคืนก็จะอ่านหนังสือจนดึก  พวกเขาเลยแยกสำรับมาที่เรือนเซียวอี้หยางต่างหากและเซียวฮูหยินก็ไม่เคยจะลืมแยกอาหารดีๆ ไว้สำหรับลูกชายเป็นพิเศษ 

เรือนหลักสกุลเซียว

           ในมื้อเย็นวันนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นน่ายินดี   แต่สีหน้านายท่านเซียวก็ยังมีความลังเล เขาขมวดคิ้วไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่บุตรชายและบุตรสาวกล่าว

          “พวกเจ้าแน่ใจนะ  ว่านางเป็นคนจับปลาด้วยตัวเอง”

          ลี่อินเคี้ยวอาหารพลางพยักหน้ามองบิดาด้วยสายตาจริงจัง  ลู่อันก็ยืนยันกล่าว  “ข้ากับลี่อินเห็นด้วยตาตัวเองเลยขอรับ”

          ขณะนั้นลี่อินก็ล้วงเงินออกมาเอ่ย  “นี่ลู่อัน...25  อีแปะพี่สะใภ้แบ่งค่าขายปลาให้พวกเรา”

          ลู่อันเบิกตาขึ้นเป็นประกายรีบยื่นมือไปรับ  “พี่สะใภ้เป็นคนดีจริง ๆ ท่านย่า  ท่านพ่อ ท่านแม่  นางไม่เหมือนที่คนอื่นกล่าวลือเลยนะขอรับ” 

          เซียวฮูหยินมองเงินในมือบุตรชายแล้วหันไปพูดกับสามี  “ฟังจากที่อี้หยางเล่า...นางแตกต่างจากที่เขาเล่าลือจริง ๆ เจ้าค่ะ”

          ลี่อินรีบเอ่ยเสริมต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  “ไม่ใช่แค่เท่านั้นนะเจ้าค่ะ  วันนี้พี่สะใภ้ให้ข้าพาไปขายอาภรณ์และชุดเครื่องประดับด้วยเจ้าค่ะ  ได้เงินตั้งหกร้อยตำลึงเชียวนะเจ้าค่ะ”

          คนในโต๊ะอาหารต่างเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ  

          ลู่อันเอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ  “นี่ไม่ใช่ว่าปิ่นหนึ่งชิ้นก็แพงกว่าเรือนพวกเราหรือขอรับ”  

          สำหรับหวังชิงหว่านเรื่องนี้ว่าปกติ  ในสมัยของนางยังมีพวกกระเป๋า นาฬิกามูลค่าหลายร้อยล้านอีกด้วย 

ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามทันที  “ทำไมนางต้องเอาของไปขาย...ไม่เกรงว่าคนอื่นจะนินทาว่านางตกอับจนตรอกหรือ”

          ลี่อินรีบตอบ  “พี่สะใภ้บอกว่าของพวกนั้นเก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้...นางกล่าวว่าจะเปลี่ยนเป็นเงินนำไปทำอย่างอื่น...จากนั้นก็พาข้าไปซื้อผ้ามาตัดใหม่ด้วยนะเจ้าค่ะ”

          “ผ้า? ผ้าอะไรกัน”  เซียวฮูหยินเอ่ยถามเสียงสูงขึ้น

          “ก็ผ้าสำหรับตัดชุดใหม่ให้พี่สะใภ้เจ้าค่ะ  นางซื้อชุดสำเร็จมาบางส่วนแล้วแต่คิดว่ายังไม่พอเลยให้ขอให้ข้าตัดเย็บให้เพิ่มแล้วก็บอกให้ข้าตัดให้ทุกคนใหม่ด้วยนะเจ้าคะ  ยังมีผ้าที่เตรียมฤดูหนาวด้วย...ข้ากำลังจะมาปรึกษาท่านแม่ว่าจะตัดแบบไหนดีบ้าง” 

          “นางไม่รู้สึกอับอายหรือที่ต้อง...เอ่อ ที่ต้องใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบแบบพวกเรา”  เซียวเฉิงเอ่ยถามอย่างฉงน

          ลี่อินส่ายหน้า  “ไม่นะเจ้าค่ะ...ข้าว่าพี่สะใภ้นางเป็นคนเรียบร้อยและใจดีมากๆเลยเจ้าค่ะ...” 

          ขณะนั้นเซียวฮูหยินก็เห็นปิ่นหยกเล็ก ๆ บนหัวบุตรสาวก็เอ่ยถามขึ้น  “ปิ่นนี้เจ้าได้มาจากที่ใด...คงไม่ใช่พี่สะใภ้ซื้อให้นะ”

          ลี่อินยิ้มอย่างภาคภูมิใจ  “เจ้าค่ะ...พี่สะใภ้เองก็ต้องการปิ่นเรียบง่ายสักอันเลยซื้อให้ข้าด้วย  พรุ่งนี้นางจะให้ข้าพาไปซื้อของใช้เพิ่มอีกนะเจ้าคะ” 

          ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยเสียงปราม  “เจ้าควรปฏิเสธที่จะรับของบ้าง  นางจะดูถูกพวกเราได้” 

          ลี่อินอยากจะแย้งว่าพี่สะใภ้ไม่มีทางคิดแบบนั้น  แต่ผู้อาวุโสกล่าวตักเตือนก็ต้องก้มหน้ารับถึงจะถือว่ากตัญญู  นางจึงปิดปากไม่เอ่ยอะไรอีก  บรรยากาศเริ่มอึมครึม  อีกอย่างพี่สะใภ้ซื้อของให้น้องสามีไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไร 

เซียวเฉิงจึงเอ่ยขึ้น   “พรุ่งนี้พวกเจ้ายังต้องไปตัดฟื้น  รีบทานแล้วรีบเข้านอนเสีย” 

ลู่อันรีบตอบ  “พรุ่งนี้เซียวถิงจะไปตัดแทนข้าขอรับ ข้าจะเอาปลาพี่สะใภ้ไปขายกับลี่อินในเมือง”

“นี่!! เจ้ากล้าเอาเงินว่าจ้างคนอื่นทำงานแทนอย่างนั้นหรือ...กล้าเกียจคร้านแล้วคิดว่าตัวเองร่ำรวยแล้วหรืออย่างไร” 

เซียวเฉิงตะคอกใส่บุตรชายน้ำเสียงเสียงโมโห

ลู่อันรีบโต้แย้ง  “เปล่านะขอรับ...วันนี้เซียวถิงเจอข้ากำลังเอาปลาไปแลกไข่พอดี   เซียวถิงไม่มีของมาแลกเลยตกลงกับข้าว่าจะไปใช้กำลังตัดฟืนช่วยขอรับ” 

เซียวเฉิงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกผิด  และไม่กล้ากล่าวขออภัยบุตรชายตนเองจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงตึง “แล้วทำไมไม่พูดให้มันชัดเจนตั้งแต่แรก   แล้วนี่!!  ยังจะไปจับปลาอีกหรือ?” 

ลู่อันพยักหน้าด้วยสีหน้าน้อยใจกล่าว

“จนกว่าจะถึงฤดูหนาวเลยขอรับ” 

“ถ้าอย่างนั้น พวกเจ้าก็คอยดูแลพี่สะใภ้อย่าให้นางลงน้ำมากเกินไป จะไม่สบายเอาได้”   เซียวเฉิงปรับเป็นสั่งสอนหาทางลงให้ตัวเอง   เด็กทั้งสองต่างพากันพยักหน้ารับคำสั่งบิดา

เรือนเซียวอี้หยาง

          หวังชิงหว่านไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นหัวข้อสนทนาในเรือนใหญ่   นางกำลังกินข้าวต้มปลาอย่างเอร็ดอร่อย 

          “เป็นอย่างไรบ้าง  ถูกปากหรือไม่”   เซียวอี้หยางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเอาใจ 

          หวังชิงหว่านพยักหน้าแววตาชื่นชม  ไม่รู้ว่าเซียวฮูหยินปรุงรสอย่างไร เนื้อปลาถึงได้กลมกล่อมละมุนลิ้น  เป็นรสชาติที่เรียบง่ายแต่กลับไม่จืดชืดและปราศจากกลิ่นคาวปลา  มิน่าเซียวอี้หยางจึงกล้ากล่าวว่าสำหรับอาหารเขาจะไม่ผิดต่อนาง  กลืนอาหารลงคอ นางจึงเอ่ยขึ้น   “ท่านแม่ทำอาหารได้อร่อยมาก  โจ๊กเมื่อเช้าก็เป็นท่านแม่ที่ทำหรือ”

          เซียวอี้หยางยิ้มรับแล้วพูด   “ย่อมต้องเป็นท่านแม่  ท่านแม่ทำอาหารอร่อย”   

          หวังชิงหว่านคิดบางอย่างได้จึงเอ่ย “อืม...หากท่านแม่เปิดร้านขายต้องขายดีแน่ๆ” 

ใบหน้าอี้หยางยังคงประดับรอยยิ้มกล่าว  “เมื่อก่อน...ท่านแม่ก็ทำขนมหาบเร่ขาย   ล้วนเป็นเงินก้อนนั้นที่ส่งข้าเล่าเรียนจนสอบได้เป็นขุนนาง  จึงได้หยุดขายไป”

หวังชิงหว่านพยักหน้าเข้าใจบางอย่างแล้วเอ่ยถาม  “แล้วทำไมถึงได้หยุดขายเล่า” 

“ท่านแม่อ้างว่าสุขภาพไม่ดีแล้ว”

หวังชิงหว่าน กะพริบตานัยน์ตากระจ่างวูบไหวไปมาแล้ว

พูดขึ้น  “ท่านพี่จะกล่าวว่า  ความจริงแล้วท่านแม่เกรงว่าจะทำให้ท่านต้องอับอายหรือ”

เซียวอี้หยางพยักหน้ายิ้มละมุนกล่าว  “ข้าเองก็ไม่อยากให้ท่านแม่ต้องเหน็ดเหนื่อยจึงไม่ได้โต้แย้งออกไปอีกอย่างเบี้ยหวัดของข้าก็พอชดเชยรายได้ส่วนนั้นทำให้ครอบครัวอยู่ได้ไม่ลำบากแล้ว”

บุตรชายเป็นขุนนางแล้วจะทำสิ่งล้วนต้องระมัดระวัง  เป็นมารดานั่นไม่ง่ายจริง ๆ  หวังชิงหว่านนับถือแม่สามีขึ้นมาหลายส่วน  ชิงหว่านคิดเรื่องบางอย่างได้จึงเอ่ยขึ้น

“ท่านพี่...ข้าเอาพวกเสื้อผ้าและเครื่องประดับบางส่วนไปขายได้เงินมาหกร้อยตำลึง  ข้าคิดว่าจะเอาไปซื้อที่นาสักสิบหมู่” 

หวังอี้หยางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น  “ถึงแม้แถบนี้จะเป็นชานเมืองหลวงแต่ที่นาก็ใช่ว่าจะราคาถูก  ราคาตอนนี้ก็เกือบจะร้อยตำลึงต่อหมู่แล้ว” 

หวังชิงหว่านเบิกตากว้างขึ้นนัยน์ตาแฝงแววขบคิดกล่าว “แล้วไปเถอะ...ลดลงจำนวนเป็นสักสองสามหมู่ก็ได้” 

เซียวอี้หยางหรี่ตามองคนงามตรงหน้าอย่างเอ็นดูแล้วพูดขึ้น  “ข้าจะลองไปสอบถามนายหน้าให้”

หวังชิงหว่านเลิกคิ้วมองสามีแล้วถาม  “เหตุใดท่านพี่ ไม่เอ่ยถามข้าว่าจะซื้อที่นาไปทำไม” 

หวังอี้หยางส่ายหน้ากล่าว  “ลำพังข้าไม่มีเงินมอบให้เจ้าก็น่าละอายแล้ว  ย่อมมิกล้าเอ่ยถามเรื่องการใช้เงินของเจ้า”  น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้แฝงความประชดประชัน 

หวังชิงหว่านยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดต่อ  “ข้าอยากจะลองปลูกผักเลี้ยงสัตว์  ไก่  เป็ด ปลา อะไรพวกนี้”  ขณะกล่าวดวงตากระจ่างใสของนางทอประกายระยับวาวเซียวอี้หยางมองคล้ายถูกมนตร์สะกด  เขาเอ่ยพูดเสียงแผ่วเบา 

“ถ้าทำมากมายขนาดนั้น  เกรงว่าเงินหกร้อยตำลึงไม่น่าจะเพียงพอ”   คำพูดของเซียวอี้หยางดับฝันหวังชิงหว่านกลางอากาศ  นางขมวดคิ้วเอ่ยถาม  

“ต้องมีเงินเท่าไรกัน”

“อย่างแรกเลยต้องทำรั้วกั้นทั้งหมดแค่นั้นก็หมดไปแล้วร้อยกว่าตำลึง  ยังมีการสร้างขุดบ่อเลี้ยงปลา  ซื้อไก่  ซื้อเป็ด และแรงงานในการทำแปลงผักอีก  รวม ๆ แล้วไม่น่าจะต่ำกว่าสามร้อยตำลึง  ซื้อที่นาก็ใช้เงินไปแล้วสามสี่ร้อย  ข้าจึงคิดว่าเงินหกร้อยตำลึงที่มีจะตึงมือไม่น้อย” 

มือที่จับตะเกียบของหวังชิงหวานค้างอยู่ครู่หนึ่ง  ความเจ็บปวดแปลบ ๆ วิ่งเข้ามาในใจนาง เอาเถอะ  เรื่องนี้เหมือนว่านางต้องไปหาข้อมูลมาเพิ่มจึงกล่าว  “ข้าจะลองไตร่ตรองใหม่อีกครั้ง”

เซียวอี้หยางพยักหน้าเห็นด้วย   ชิงหว่านจึงเปลี่ยนเรื่องคุย  “เดิมที่ข้าเป็นสะใภ้ควรจะต้องปรนนิบัติผู้อาวุโส  แม้พวกท่านจะไม่ถือสาแต่ข้ามองว่าผิดธรรมเนียมเกินไป  จึงอยากจะจ้างสาวใช้สักสองคน  เงินก้อนนี้ข้าจะเป็นคนออกเอง”

เซียวอี้หยางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น  “พวกเราซื้อทาสสักสองคนน่าจะดีกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องรายเดือนแค่รับผิดชอบการอยู่กินก็พอ”  หวังชิงหว่านคลี่ยิ้มอย่างงดงาม  นางรู้สึกว่าสามีคนนี้ของนางน่ารักไม่น้อย  ไม่เอ่ยแย้งนางยังแนะนำแนวทางที่ดีให้เสมอ

“พรุ่งนี้เช้าข้าจะพาเจ้าไปเลือกคน”  เซียวอี้หยางเอ่ยต่อ  หวังชิงหว่านพยักหน้าแล้วรีบกินข้าวให้เสร็จ

หลังกินเสร็จทั้งสองก็ช่วยกันเก็บและล้างถ้วยชาม และเตรียมเข้านอน    เซียวอี้หยางดับตะเกียงเสร็จเลิกผ้าม่านเข้าไปยังเตียงด้วยหัวใจที่เต้นระทึก พวกเขาทานข้าวนานเกินไปแล้ว  ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลังใบหน้าซุกสูดดมเรือนผมของผมของนางอย่างหื่นกระหาย  มือใหญ่สอดเข้าไปในร่มผ้านวดคลึงยอดถันเค้นและมันอย่างเบามือ  ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ต้นคอระหงใจของหวังชิงหว่านหวั่นไหว นางเอ่ยเสียงแหบ  “ท่านพี่...ท่านไม่เหน็ดเหนื่อยหรือ”

เซียวอี้หยางพลิกกายขึ้นทาบตัวอีกฝ่าย  วันนี้ไม่ต้องระวังเฉกเช่นเมื่อวาน  เขาจะพลาดโอกาสไปได้อย่างไร  เขาจูบประทับจุมพิตอย่างเร่าร้อนจนทำให้นางอารมณ์กระเจิดกระเจิงร่างกายเสื้อผ้าเริ่มหลุดลุ่ย  นางเอนกายบิดตอบสนองการสัมผัส  มือใหญ่ยื่นมือไปสำรวมช่องรักพบกับความฉ่ำเยิ้ม จึงจับขาเรียวของหญิงสาวแยกออกสอดความเป็นของตัวเองเข้าไป  

เพียงแค่ส่วนหัวที่เข้าไปก็ทำให้ความเสียวแผ่ซ่านขนกายลุกซู่ไปทั่วตัว  เซียวอี้หยางก้มลงไปดูดดื่มดอกบัวตูมตรงหน้าอย่างหื่นกระหายพลางดันฝั่งตัวเองเข้าไปข้างในจนสุด  

“อ่า”   เสียงครางของทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน  เซียวอี้หยางดันตัวเองเข้าออกอย่างเนิบช้าแรงเสียดสีมันกระตุ้นให้เขาดันตัวเองเข้าออกอย่างไม่ปราณี  ภาพใบหน้าแดงกร่ำงดงามของหญิงสาวใต้ร่าง เสียงครวญครางเบาของนางยิ่งกระตุ้นให้เขาเพิ่มความถี่ 

ทรวงอกหญิงสาวชูชัน และสั่นไหวตามแรงกระแทก   เขาเอื่อมมือไปบีบขยี้มันจนแดง  ความพอใจเปี่ยมล้นใกล้จะระเบิด  เอวเริ่มขยับอย่างรุนแรงพลางเอ่ยเสียงครางต่ำ 

พลันหวังชิงหว่านก็รู้สึกมีน้ำอุ่นชโลมในช่องนั้นของนางจากนั้นมันก็ไหลเยิ้มทะทักออกมาข้างนอก   ชายหนุ่มหยุดการเคลื่อนไหวโอบกอดหญิงสาวอย่างรักใคร่จากนั้นก็พลิกกายโอบกอดนางแล้วทั้งสองก็คล้อยหลับไป