เริ่มต้นด้วยการตัดฟืน

          เส้นทางขึ้นเขาย่อมไม่ใช่เส้นทางที่เดินได้อย่างเรียบง่าย  เซียวอี้หยางเดินนำหน้าโดยมีหวังชิงหว่านเดินเคียงข้างไป  ส่วนเด็กทั้งสองเดินรั้งท้าย  พวกเขามองดูฝีเท้าจังหวะก้าวเดินของพี่สะใภ้ต่างก็ส่งสายตาคำถาม  ลี่อินเอนตัวกระซิบ

          “พี่สะใภ้ดูจะเหมือนไม่ใช่คนขึ้นเขาครั้งแรก” 

ลู่อินพยักหน้าเห็นด้วย  

“นั่นสิ ดูจะคล่องแคล่วยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก”   

          การเดินเขาไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหวังชิงหว่าน แต่ด้วยร่างกายอันบอบบางตอนนี้ทำให้นางเริ่มปวดเมื่อย  แขนขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง เซียวอี้หยางหันมาเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของอีกฝ่ายก็พูดขึ้น

          “อดทนอีกนิด...ป่าข้างหน้าก็จะเป็นที่ตัดฟืนแล้ว”

          สีหน้าของเด็กสาวแดงกร่ำ หันยิ้มตอบ  “เจ้าค่ะ”

          ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าบอกว่านางกำลังอดทนอย่างหนัก  เด็กทั้งสองมองส่งสายตา พลางคิดว่าพวกเขาคงคิดมากเกินไป

          เห็นหวังชิงหว่านพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายทำให้เซียวอี้หยางรู้สึกชื่นชอบฮูหยินตัวเองขึ้นมากว่าเดิมหลายส่วน  เดินมาไม่นานก็ถึงจุดตัดไม้   เซียวอี้หยางวางตระกร้าด้านหลังลงจากนั้นก็จัดแจงหาที่นั่งพักสำหรับวันนี้

          หวังชิงหว่านไม่ฝืนร่างกายของตัวเอง  ทันทีที่เซียวอี้หยางบอกให้นางนั่งพัก  นางก็แทบจะทิ้งตัวล้มลง  แต่กลัวเสียหน้าจึงค่อย ๆ นั่งลงนางนวดขาพลางมองดูเด็กทั้งสองเริ่มช่วยกันตัดฝืน  พวกเขาดูพวกเขาเริ่มวางตะกร้าลงแล้วตัดฟืน

          ลี่อินเด็กสาวตัวน้อยดูจะไม่เชี่ยวชาญเท่าพี่ชายทั้งสอง  แต่สีหน้ากลับจริงจังไม่ถือโอกาสเกียจคร้าน  ชิงหว่านพักหายเหนื่อยได้สักพักก็เดินไปหาลี่อินแล้วพูดขึ้น

          “ข้าอยากจะลองตัดดู” 

          ลี่อินหันมามองพี่สะใภ้  นางนึกว่าพี่สะใภ้จะแค่อยากมาลองดูอะไรสนุกๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีใจอยากช่วย 

          “เอามีดมาสิ...”  ลี่อินกำมีดแน่นขึ้น  แต่ก็ยังยื่นมันออกไป  

“พี่สะใภ้ระวังด้วย”   ชิงหว่านยิ้มจากนั้นก็ก้าวขาวางท่าทางแล้วเอามีดฟันลงไป   ฉึก! ฉึก! 

          แม้แรงจะมีน้อยแต่จังหวะการฟันนับว่าถูกต้อง  ลี่อินจับตามองพี่สะใภ้ด้วยความรู้สึกสับสน   ผ่านไปสักพักเซียวอี้หยางหันไปมองภรรยาของตนเองไม่เห็นนางนั่งอยู่ที่เดิมก็เบนสายตามองเห็นนางกำลังตัดฟืนช่วยลี่อินก็คลี่ยิ้มเอ่ย 

          “ชิงหว่านอย่าได้หักเหิม...จนตัวเองได้รับบาดเจ็บ”

          ลี่อินขมวดคิ้ว  รู้สึกว่าพี่ชายกล่าวไม่ถูกต้องลู่อันหันมองเห็นในตะกร้าของน้องสาวมีจำนวนฟืนมากกว่าพลางมองพี่สะใภ้ที่กำลังตัดฟืนอย่างแข็งขันก็ยิ่งสับสน  ถึงแม้พี่สะใภ้จะเป็นบุตรของอนุแต่นางก็เป็นคุณหนูเจ็ดจวนเสนาบดี  ชีวิตประจำวันทั่วไปย่อมไม่ต้องลำบาก 

แต่ทักษะใช้มีดที่ชำชองเช่นนี้? 

หรือจริงแล้วตั้งแต่ข่าวลือก็ล้วนเป็นเท็จ

“ตะกร้าของเจ้าจะเต็มแล้ว”  เสียงใสๆ ของชิงหว่านเอ่ยพูดกับลี่อินดังขึ้นดึงสติของลู่อันกลับมา เขามองตะกร้าตัวเองอีกครั้งรู้สึกขัดเขินที่ตัวเองมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย 

ผ่านไปสักพักเซียวอี้หยางเดินมากลับมานั่งพักแล้วเอ่ยเรียก    “น้องหญิง  เจ้าก็มาพักเถอะ”

สายตาชายหนุ่มไปสะดุดตาจำนวนฟืนที่กำลังเต็มตะกร้าของลี่อินก็เบิกตามองด้วยความตกใจ  เมื่อก่อนเขาถือว่าตัวเองเป็นบัณฑิตเรื่องการใช้แรงงานย่อมด้อยกว่าพวกน้อง ๆ  เป็นเรื่องธรรมดา  แต่ครั้งนี้เหมือนว่าเขาจะด้อยกว่าภรรยา..ชายหนุ่มจนคำพูดไปชั่วขณะ 

ชิงหว่านมองดูตะกร้าใกล้จะเต็มแล้วจึงยื่นมีดคืนลี่อินแล้วเดินมาหาเซียวอี้หยางที่ยังเหม่อลอยอยู่

“คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”

เซียวอี้หยางพลันได้สติ  รีบเอ่ยตอบ  “น้องหญิงใช้มีดได้คล่องยิ่งนัก” 

ดูจากสายตาของทุกคน แค่ใช้มีดคล่อง เดินเขาได้ ก็นับว่าผิดแปลกโชคดีที่นางไม่เอาสาวใช้มาด้วยทำให้สร้างเรื่องเอาตัวรอดไปได้    “อยู่เรือนว่าง ๆ ข้าไม่มีอะไรทำก็ได้หัดใช้อยู่บ้าง”

คำตอบของชิงหว่านทำให้อี้หยางคิดไปอีกเรื่อง  คาดว่าชีวิตในจวนตระกูลใหญ่ในฐานะบุตรสาวอนุ  ย่อมไม่สบายทุกเรื่อง  แววตาที่ชายหนุ่มทอดมองหญิงสาวเต็มไปด้วยความเห็นใจกล่าว

“พวกเราออกมาสายตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เจ้าหิวหรือยัง”  พูดเสร็จชายหนุ่มก็หันไปเรียกน้องสาว

“ลี่อิน  นำหมั่นโถวมาให้พี่สะใภ้”

ลี่อินได้ยินก็รีบเดินเข้ามา  แล้วนั่งข้างสัมภาระคลี่ผ้าออกมาจากนั้นก็ยื่นหมั่นโถวสีขาวก้อนหนึ่งออกมาพูดขึ้น

“พวกข้าไม่คิดว่าพี่สะใภ้จะมาด้วย  เลยไม่ได้เตรียมอาหารอย่างอื่นมาด้วย”  สีหน้าของเด็กสาวเกรงว่าพี่สะใภ้จะพอใจอาหารของชาวบ้าน  ชิงหว่านยิ้มในเมื่อเข้าป่ามาแล้วจะเกรงว่าไม่มีอาหารได้อย่างไร 

“ไม่เป็นไร  ข้ากินเท่านี้ก็พอ...ทว่าท่านพี่...ที่นี่ไม่มีชาวบ้านขึ้นเขาไปหาสัตว์ป่าหรือ” 

“มี...แต่ต้องเข้าในป่าลึกพวกข้าเองก็ไม่เคยเข้าไป เพราะอันตรายจนเกินไป”

ชิงหว่านพยักหน้าภายนอกใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ภายในใจวางแผนหลายส่วนยิ้มกรุ่น  ที่นี่ต้องมีสัตว์ป่าอย่างแน่นอน  น่าสนใจ นางรู้สึกคันไม้คันมือ  มองไปลำธารแล้วพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้น..พวกเราไปหาปลาในลำธารนั้นกันดีหรือไม่เจ้าคะ”

เซียวอี้หยางยิ้มแห้งไม่กล้าตอบ 

ลี่อินก็พูดขึ้น  “พวกข้าจับปลาไม่เป็น” 

ชิงหว่านยิ้มพูดต่อ  “ข้าอยากจะลองดู”  จับปลาในน้ำไม่ใช่เรื่องง่าย  แต่เซียวอี้หยางไม่กล้าขัดอีกฝ่ายจึงพูดขึ้น

“ตามใจเจ้า...แต่อย่าให้ตัวเองเปียก  ตอนนี้ใกล้หน้าหนาวจะเจ็บป่วยได้”   ชิงหว่านยื่นหมั่นโถว่คืนลี่อินจากนั้นก็หยิบมีดลุกขึ้นไปตัดไม้ทำหอกปลายแหลม  นางจัดการได้ของพอเหมาะมือแล้วก็เดินไปยังลำธารมองหาโขดหินที่พอเหมาะเดินขึ้นไปยืนแล้วใช้สายตากวาดมองโดยรอบ

ลู่อันวางมือจากการตัดฟืนมายืนดูชิงหว่านแล้วหันไปถามอี้หยาง   “พี่ชาย  พี่สะใภ้จะจับปลาได้หรือไม่ขอรับ”

เซียวอี้หยางส่ายหน้าแววตาสับสน  “ข้าก็ไม่แน่ใจ” 

หวังชิงหว่านยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  แววตาเฉียดคมจ้องมองลงไปในน้ำอย่างมีสมาธิ  ทันทีที่เห็นเป้าหมายนางปักไม้แหลมลงไป  เมื่อดึงกลับขึ้นมาเห็นปลาดิ้นในปลายไม้นางก็คลี่ยิ้มงดงาม 

“ได้แล้ว!! ข้าจับปลาได้แล้ว”  นางดึงปลาออกจากไม้นั้นก็ขว้างขึ้นไปบนฝั่งแล้วพูดต่อ

“ลี่อินก่อไฟ  มื้อเที่ยงนี้เราจะกินปลาเผากัน”   ไม่รอให้ชิงหว่านพูดเสร็จ ลู่อันก็รีบวิ่งไปเตรียมก่อไฟแล้ว

          เสียงร้องยินดีของลี่อินฉุดให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่บนไม้ตรงต้นลำธารห่างออกไปในจุดน้ำตก   จ้องมองบางอย่าง

          “จางเคอ  เจ้ามองอะไร”    เกาเวินมาถึงก็เอ่ยถามพลางชำเลืองมองตาม เห็นดุรณีเยาว์วัยผู้หนึ่งในชุดบุรุษดวงตาของนางเป็นประกายระยิบระยับ   

เกาเวินคลี่ยิ้มแววตาพราว     “นับว่าเป็นสตรีน้อยที่งดงามไม่น้อย...นั่นไม่ใช่ว่ากำลังเล่นจับปลาหรอกนะ  ท่าทางดูจริงจังไม่น้อย”  เอ่ยเสร็จก็ต้องเบิกตากว้างเพราะในปลายแหลมหอกของนางมีปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่งดิ้นอยู่  แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเด็กชายผู้หนึ่งตะโกนด้วยเสียงยินดี 

“พี่สะใภ้สุดยอดเลยขอรับ....”