เกิดใหม่เป็นคุณหนูเจ็ด

          ภารกิจครั้งนี้ไม่สำเร็จ!! 

เสียงระเบิดดังสนั่นต่อเนื่อง  เรือเกิดไฟไหม้อย่างรุนแรง  ถังชิงหว่านไม่ทันได้ไตร่ตรองหาวิธีเอาตัวรอด แรงกระแทกทำให้ร่างของเธอตกลงไปท้องทะเล  แม้เธอจะว่ายน้ำเก่งแค่ไหนน้ำแต่อาการบาดเจ็บที่ขาทำให้เธอไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้

หลังจากประเมินสถานการณ์ ถังชิงหว่านก็ไม่หาคิดวิธีรักษาชีวิต เธอสงบจิตใจได้อย่างรวดเร็ว

ทำงานด้านนี้เธอย่อมไม่เคยหวาดกลัวความตาย 

ตายไม่เสียดาย  แต่เสียดายที่ยังไม่ได้ใช้เงินเก็บเหล่านั้น  เดิมคิดว่าอีกสักสี่ห้าปีจะลาออกไปใช้ชีวิต  ท่องเที่ยวใช้เงินอย่างซ้อในบาร์โอสต์ซื้อความสุขโดยไม่เสียดาย

แต่ตอนนี้คงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว

ก่อนจะสิ้นสติถังชิงหว่านยังตัดพ้อสวรรค์   เธอทำงานด้านความมั่นคงให้คนอื่นได้อยู่อย่างสงบปลอดภัย  ทำความดีมากมายขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบนั้นบ้าง  หวังว่าชาติหน้าสวรรค์จะชดเชยจุดนี้ให้เธอสักเล็กน้อย

จากนั้นความมืดก็จู่โจมเข้ามา  ไม่ทันได้เจ็บปวดมากนัก

ถังชิงหว่านก็หมดสติไป 

ณ จวนเสนาบดีหวัง

          เรือนเล็ก ๆ แทบจะอยู่ท้ายจวนเด็กสาววัยสิบสี่สิบห้าผู้หนึ่งนอนไร้สติอยู่บนเตียง  หมอวัยชราดึงมือออกจากจุดชีพจรสีหน้าดูเคร่งเครียด   อนุหลิวลอบมองด้วยใจตื่นตระหนก

          “เป็นอย่างไรบ้าง”  ฮูหยินหวังเอ่ยถามหมอจ้าวด้วยน้ำเสียงกังวล 

          “เรียนหวังฮูหยินคุณหนูเจ็ดถูกไอเย็นอย่างหนัก  ชีพจรอ่อนแรง  ทว่าหากผ่านคืนนี้ไปได้จึงจะนับว่าปลอดภัยขอรับ”

          อนุหลิวฟังคำกล่าวนี้แฝงนัยว่าเด็กสาวคนนี้คงมีชีวิตไม่พ้นคืนนี้ ด้วยสีหน้าซีดเซียวไร้วาจา  หวังฮูหยินภายในแม้จะไม่เสียใจแต่ใบหน้าก็ยังแสดงความเศร้าโศก  กล่าวขอบคุณหมอจ้าวจากนั้นก็หันไปสั่งงานบ่าวไพร่ ให้จัดการสิ่งที่ควรจัดการ อะไรที่จะต้องเตรียมก็ต้องเตรียมเสีย   แล้วค่อยมาปลอบอนุหลิวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

          “ข้าผิดเอง...ข้าไม่ควรบีบคั้นนาง”  อนุหลิวส่ายหน้าก้มหน้าสะอื้นร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เป็นลมหมดสติ  หวังฮูหยินจึงเรียกคนให้มาพานางกลับไปพักที่เรือน 

          นับว่าหมอจ้าวกล่าวไม่ผิด  คืนนี้ ณ ช่วงเวลาหนึ่งวิญญาณของถังชิงหว่านได้หลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว...เหลือเพียงร่างกายที่ยังมีลมหายใจแผ่วเบา  ในช่วงเสี้ยววินาทีก็มีวิญญาณหนึ่งเข้ามาพร้อมกับขุมพลังสายหนึ่งปรับให้ลมหายใจแผ่วเบากลับมาเต้นเป็นจังหวะอย่างมั่นคงอีกครั้ง

          ถังชิงหว่านค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมาจากความมืดมิดพร้อมความทรงจำที่เหมือนไม่ใช่ของเธอผุดขึ้นมานับไม่ถ้วน 

          สาวใช้ไป๋ถิงที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงเห็นสีหน้าของเด็กสาวดีขึ้น ใจที่เศร้าโศกก็เริ่มมีความหวังนางไปปลุกไป๋ชิงที่เผลอหลับไป 

“ไป๋ชิงเจ้าดูสิ  คุณหนูเจ็ดน่าจะรอดแล้ว” 

ยามเช้า

แสงตะวันยามเช้าทอประกายอบอุ่น  แม้ว่าจะมีคุณหนูของจวนใกล้จะสิ้นลมก็ไม่ทำให้คนในเรือนใหญ่อย่างสวีเพ่ยรู้สึกหม่นหมอง  นางตื่นขึ้นมาตั้งใจเรียกคนมาสอบถาม  การจัดการงานศพก็ต้องประหลาดใจ

“ยังไม่ตายหรือ?” 

แม่นมโจวหยักหน้าตอบ 

“เจ้าค่ะฮูหยิน...ตอนนี้เหมือนจะได้สติขึ้นมาแล้ว  บ่าวเลยให้คนไปตามท่านหมอจ้าวมาตรวจดูอาการ” 

สวีเพ่ยหยักหน้าชื่นชมกับความละเอียดรอบคอบของบ่าวคนสติ  เบื้องหลังเกลียดชังเพียงใด แต่เบื้องหน้าสวีเพ่ยก็ยังต้องแสดงการเป็นฮูหยินที่ใจกว้างมีเมตตา  นางหยิบจอชาขึ้นจิบเบา ๆ  ถอนหายใจพลางกล่าว

“น่าเสียดายยิ่งนัก...”

เรือนเล็ก

          เดิมถังชิงหว่านได้สติตั้งแต่หมอจ้าวเข้ามาแล้ว  ด้วยสัญชาติญาณเธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงได้แสร้งทำเป็นเหม่อลอยสะลืมสะลือสติยังเลอะเลือน  แต่พอทุกคนออกไป  นางจึงได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งสาดแววตาคมกริบมองรอบ ๆ ภายในห้องตกแต่งด้วยเครื่องเรือนแบบโบราณทั้งหมด  ประมวลกับคำกล่าวของพวกคนเหล่านั้นอีกทั้งเธอยังมีความทรงจำของบางคนอยู่ในหัว

          จากเหตุผลทั้งหมดถังชิงหว่านเรียบเรียงเรื่องราวสรุปได้ว่านางมาเกิดใหม่แล้ว  แล้วยังเกิดใหม่ในร่างของเด็กสาวหวังชิงหว่านที่ตกน้ำป่วยจนสิ้นลม

          แม้ภายในใจถังชิงหว่านเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกในตอนแรกแต่สุดท้ายเธอก็สงบสติได้อย่างรวดเร็ว

          เอาเถอะในเมื่อสวรรค์ไม่ดึงความทรงจำเธอกลับ  คงมีเจตนาบางอย่าง  เธอจะลองใช้ชีวิตในฐานะหวังชิงหว่านให้ดีล่ะกัน

ช่วงบ่ายพอมีแรงขึ้นมาบ้าง  หวังชิงหว่านพยายามจะลุกขึ้นนั่ง   ไป๋ชิงที่อยู่ใกล้รีบมาดันหลังประคอง

“คุณหนูเหตุใดไม่เรียกใช้บ่าวเจ้าคะ”

“ข้าแค่ต้องการจะลุกขึ้น”  

“คุณหนูหิวหรือไม่เจ้าคะ...ข้าได้เตรียมโจ๊กไว้ อุ่นไว้ตลอดเวลาเผื่อท่านตื่น”   ไป๋อิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

หวังชิงหว่านส่ายหน้า  “ข้าขอน้ำดื่มก็พอ” 

แต่ไป๋ชิงก็พูดแย้งเสียงแผ่วเบา  “กินสักหน่อยเถอะนะเจ้าคะคุณหนู ร่างกายจะได้มีแรงและจะได้ทานยาด้วย”  หวังชิงหว่านมองตาไป๋ชิงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจึงพยักหน้า 

หลังไป๋ชิงออกไป  ผ้าม่านก็ถูกเลิกขึ้นอีกครั้งปรากฏหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง  ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความอิดโรยดวงตาแดงบวมที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก  กระนั้นก็ไม่อาจลดทอนความงามของนางลงแต่ยิ่งขับความบอบบางน่าทนุถนอมยิ่งกว่าเดิม  หวังชิงหว่านรีบทบทวนความทรงจำกับคนผู้นี้

นางคือ อนุหลิว มารดาของนางนั่นเอง

“หว่านเอ๋อร์  เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง...เด็กดีเหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้  หากเจ้าเป็นอะไรไปข้าจะอยู่ได้อย่างไร”

หวังชิงหว่านไม่รู้จะรับมือกับสตรีที่เป็นเช่นบ่อน้ำเช่นนี้อย่างไร  โชคดีที่หวังชิงหว่านคนเดิมไม่ได้สนิทสนมกับมารดาตนเองนัก นางจึงเลือกปิดตาลงหลบหลีกการพูดคุย  อนุหลิวเห็นเช่นนั้นก็ชะงักตกใจเกรงว่าบุตรสาวจะไม่พอใจตนเองอีก  จึงรีบกล่าว

“หว่านเอ๋อร์   เจ้าไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป  ฮูหยินรับปากแล้ว  เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ให้เป็นไปตามที่เจ้าปรารถนา”

ได้ยินเช่นนั้น  หวังชิงหว่านก็ลืมตาขึ้น  แววตาคมกริบทำให้อนุหลิวตะลึงงันไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง

“เอ่อ...แล้ว..หว่านเอ๋อร์ต้องการสิ่งใด  ข้าจะไปอ้อนวอนหวังฮูหยินให้เจ้าเอง”

ขืนให้อนุหลิวไปพูดคุยเรื่องอาจจะยิ่งวุ่นวายหวังชิงหว่านหลับตาลงอีกครั้งแล้วพูดขึ้น

“เรื่องนี้...เอาไว้ก่อน  ข้าจะตัดสินใจใหม่ภายหลัง”

อนุหลิวได้ยินเช่นนั้นก็รีบพูดคล้อยตาม  “นั่นสิ  สิ่งที่สำคัญคือสุขภาพตอนนี้ต้องดูแลรักษาตัวเองก่อน”   ขณะนั้นไป๋ชิงก็กลับมาพร้อมโจ๊กถ้วยหนึ่ง 

อนุหลิวจึงลุกขึ้นพร้อมปรายสายตามมองบุตรสาวอย่างครุ่นคิด  แม้ว่าเดิมจะไม่ได้สนิทชิดเชื้อแต่นางก็ไม่เคยรับรู้ถึงความเหินห่างเย็นชาจากบุตรสาวเช่นนี้  คงเป็นเพราะนางไม่ได้เรื่องจนบุตรสาวต้องเรียกร้องด้วยชีวิต   เพียงแค่คิดดวงตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา  แต่หากยังร้องไห้อีก อนุหลิวเกรงว่าจะยิ่งทำให้บุตรสาวไม่พอใจจึงกล่าวลาออกไปด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

หวังชิงหว่านชำเลืองมองตามหลังมารดา  แผ่นหลังอันบอบบางนั้นนอกจากความอรชนยังมีสะท้อนความอ้างว้างออกมาชัดเจน  ไม่รู้ว่าหวังชิงหว่านคนเดิมตาบอดหรืออย่างไรจึงยังอยากจะเป็นอนุผู้อื่นเฉกเช่นมารดาอีก

          ช่วงเวลาที่ป่วย แม้ว่าจะมีคนมาที่เยือนที่เรือนแต่ก็แค่พอเป็นพิธี   นับว่าได้ยังมีเวลาถังชิงหว่านได้ปรับตัวและได้ทบทวนผู้คนพร้อมกับตัวตนของหวังชิงหว่านที่ตายไปแล้ว  หลังจากนอนซมอยู่ภายในเรือน   พอร่างกายเริ่มแข็งแรงนางก็อยากจะออกไปชมบ้านเมืองในยุคนี้บ้าง

          จึงลองเอ่ยอ้างขึ้นมา

          “ไป๋อิง  หลังจากที่ข้าป่วย..ชีวิตก้าวได้ก้าวไปประตูผีครึ่งหนึ่งข้าอยากจะไปไหว้พระขอพรเป็นสิริมงคลให้ตัวเองสักครั้ง” 

          ไป๋อิงได้ยินเช่นนั้นก็หันไปสบตากับไป๋ชิงก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงระวัง   “คุณหนูเจ็ด...ตอนนี้ท่านคงไม่คิดจะหาวิธีหนีออกจากจวนนะเจ้าคะ” 

เห็นท่าทีแวดระแวงของสาวใช้  หวังชิงหว่านชะงักเล็กน้อยทบทวนความทรงจำก่อนจะถอนหายใจยาว   การเปลี่ยนเป็นคนใหม่ไม่ง่ายจริง ๆ ประวัติที่ผ่านมาของหวังชิงหว่านผู้นี้ยากจะทำให้คนอื่นเชื่อใจ  นางจึงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไปเถอะ” 

ไป๋อิงเห็นสีหน้าหวังชิงหว่านเต็มไปด้วยความน้อยใจ  แม้ว่านางจะรู้สึกสงสารแต่ก็ใจอ่อนไม่ได้จึงพูดปลอบโยน

“คุณหนูอดทนอีกสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ...คืนนี้นายท่านก็กลับมาแล้ว  ไม่ใช่ฮูหยินบอกว่าหรือ ว่าจะหารือเรื่องงานแต่งงานของท่านใหม่…ท่านต้องได้สมหวังอย่างแน่นอน” 

หวังชิงหวานครุ่นคิดด้วยอายุและประเพณีที่นี่คงหลีกเลี่ยงงานแต่งงานไม่ได้  ร่างกายก็แสนจะอ่อนแอแถมยังขาดกำลังสนับสนุน หากต้องการจะออกจากกรงใหญ่นี้คงต้องเป็นการแต่งงานและดีที่สุดคือแต่งกับตระกูลเล็ก ๆ เพื่อที่นางจะได้จัดการได้ง่าย  คู่หมั้นที่หวังฮูหยินจัดเตรียมไว้ให้ก็นับว่าดีแล้วจึงพูดออกไป

 “ข้าจะไปคารวะฮูหยินเสียหน่อย”

เห็นสายตาที่ไป๋ชิงและไป๋อิงมองหน้ากัน หวังชิงหว่านจึงกล่าวต่อ   “วางใจเถอะ...ข้าไม่ก่อเรื่องแล้ว”

หลายวันที่ผ่านมานับว่าหวังชิงหว่านเปลี่ยนไปไม่น้อย  อีกอย่างอย่างไรพวกนางก็เป็นแค่บ่าว  ไป๋อิงจึงรีบกล่าวขึ้น  “คุณหนูคิดมากไปแล้ว  บ่าวแค่เห็นว่าคุณหนูพึ่งหายป่วยเกรงว่าหากออกไปเดินตากลมอาจจะทำให้กลับมาไม่สบายอีกได้...ถ้าอย่างนั้นให้บ่าวประครองท่านไปนะเจ้าคะ”

หวังชิงหว่านไหนเลยจะเคยให้คนประครองเดิน  นางโบกมือปฏิเสธ  “ไม่ต้อง  ข้าพอเดินเองได้”

เดินมาสักครู่ใหญ่หวังชิงหว่านก็เข้าใจเหตุใดสาวใช้จึงเกรงว่าจะเจ็บป่วยอีก  นางลืมไปเสียสนิท...เพราะเส้นทางเดินมาจากเรือนใหญ่นี้ยาวไกลเกือบจะเป็นกิโล  ด้วยร่างกายบอบบางและพึ่งจะหายป่วยทำให้รู้สึกเหนื่อยล้าโดยง่าย  ไป๋ชิงสังเกตเห็นสีหน้าของหวังชิงหว่านจึงพูดขึ้น 

“คุณหนูพักสักหน่อยไหมเจ้าคะ”

หวังชิงหว่านพยักหน้าจึงเดินเข้าไปนั่งในศาลาเล็ก ๆ  แล้วพูดขึ้น   “พวกเจ้าทราบหรือไม่ว่าท่านพ่อจะกลับถึงจวนยามใด”

“ท่านเสนาบดีเข้าประตูเมืองหลวงมาแล้วเจ้าค่ะ  ตอนนี้ยังอยู่ที่วัง คาดว่าตอนเย็นจึงจะได้กลับจวน”   

หวังชิงหว่านผงกศีรษะ นางต้องไปคุยกับหวังฮูหยินก่อนที่บิดาของนางจะกลับถึงจวน