ยอมรับการแต่งงาน

ช่วงเวลานี้ที่เรือนหลัก  สวีเพ่ยเอนกายพูดคุยกับบุตรสาวที่มาเยี่ยมเยือนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  หวังหรูเยว่รินชาให้มารดาแล้วพูดขึ้น   “ในเมื่อนางใฝ่ต่ำอยากจะเป็นอนุ...ถึงกลับใช้ความตายเข้าแลก ท่านแม่ก็ควรให้นางสมปราถนา”

          สวีเพ่ยรู้ว่าบุตรสาวเอ่ยถึงผู้ใดก็แค่นเสียงกล่าวอย่างเย็นชา 

“แต่งออกไปเป็นอนุ  แม้กระทั่งสินเดิมก็ไม่จำเป็นต้องจัดเตรียมแล้วเหตุใดแม่จะไม่ยินดี ทว่าตระกูลหวังเป็นตระกูลเก่าแก่มีรากฐานมาหลายปีหากแม่ยินยอมให้นางแต่งออกเป็นอนุจะถูกผู้อาวุโสตำหนิได้”    

หวังหรูเยว่หัวเราะร่าขึ้นมา  “ท่านแม่ปกครองเรือนด้วยความเมตตา  แม้กระทั่งบุตรของอนุก็จัดหาคู่ให้อย่างเหมาะสม  แต่ครั้งนี้ก็นับว่าจนใจ...ท่านแม่ไม่มีทางเลือกแล้ว”

สวีเพ่ยยิ้มตอบ  “พ่อเจ้ากลับมาเย็นนี้  ข้าจะพูดเรื่องการยกเลิกการหมั้นหมายของหวังชิงหว่านที่ได้ตกลงไปก่อนหน้านี้”

หวังหรูเยว่กุมมือมารดาขึ้นมา  “ท่านแม่อย่าเสียใจไปเลยนะเจ้าค่ะ  ยังเหลืองานแต่งของน้องอีกหลายคนที่ยังต้องให้ท่านแม่ไปจัดการ   ยิ่งพี่ใหญ่ก็ยิ่งเห็นความหวังดีของท่านแม่อย่างแน่นอน” 

สวีเพ่ยตบมือบุตรสาวเบา ๆ เพื่อหาคู่ครองที่เหมาะสมจากตระกูลที่ดีให้บุตรชาย  นางจำต้องสร้างภาพเป็นฮูหยินที่ใจกว้างและมีเมตตา  หากนางจัดการให้บุตรสาวอนุตบแต่งออกไปเป็นอนุจะต้องถูกหาว่าจิตใจคับแคบริษยา   บุตรสาวจากตระกูลขุนนางสูงศักดิ์ย่อมต้องไตร่ตรองให้มากหากจะมาเป็นสะใภ้ซึ่งอาจจะทำให้บุตรชายของนางพลาดคู่ครองดี ๆ ไป

          นางจัดการคู่หมั้นหมายให้หวังชิงหว่านเป็นขุนนางชั้น 9 แม้จะตำแหน่งไม่สูงนักแต่ก็นับว่าเหมาะสมกับเด็กสาวที่เป็นอนุ  ตกแต่งนั่งเกี้ยวออกไปอย่างสมศักดิ์พิธีการไม่ขาดตกบกพร่อง  โชคดีที่การเลี้ยงดูที่มาผ่านมาของนางได้ผล  เด็กคนนี้จึงเติบโตมาด้วยความโง่เขลาเบาปัญญา  ไม่รู้ผิดรู้ชั่ว  กลับไม่พอใจหวังอยากจะเป็นอนุผู้อื่น  สวีเพ่ยหัวเราะเสียงต่ำในใจ 

          พอมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเห็นแสงแดดเริ่มเบาบางจึงเอ่ยขึ้น  “เจ้าออกมาจากจวนหลายชั่วยามแล้ว...สมควรจะกลับได้แล้ว”

          หวังหรูเยว่หน้างอพูดขึ้น  “ท่านแม่...ไม่ทันไรท่านก็เอ่ยปากไล่ข้าแล้วหรือ” 

          สวีเพ่ยปัดปอยผมหน้าบุตรสาวเบา ๆ  พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน   “เจ้าพึ่งตกแต่งเข้าไป...จะต้องระวังการวางตัวให้มาก”

          “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ....เอาไว้ข้าจะมาเยี่ยมท่านแม่ใหม่นะเจ้าค่ะ”   ขณะนั้นม่านกั้นห้องก็ถูกเลิกขึ้นมา บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งกล่าวขึ้นอย่างนอบน้อม

          “ฮูหยินเจ้าคะ...คุณหนูเจ็ดมาขอคารวะเจ้าค่ะ”

สวีเพ่ยขมวดคิ้ว  หวังหรูเยว่ยิ้มเยาะเอ่ยขึ้น  “ข้ากำลังจะไปเยี่ยมน้องเจ็ดอยู่พอดี   เช่นนั้นท่านแม่ข้าจะออกไปคุยกับน้องสักหน่อยนะเจ้าค่ะ”

สวีเพ่ยพยักหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน   หวังชิงหว่านเห็นคนที่ออกมาเป็นหวังหรูเยว่ก็รีบยอบกายคารวะทักทาย  หวังหรูเยว่พินิจดูสีหน้าของน้องสาว  ทั้งที่ซีดไร้สีแต่ไม่ได้ลดความงามของอีกฝ่าย  กลับยิ่งขับให้ดูเปราะบางน่าสงสารยิ่งขึ้น  ความเกลียดริษยาอีกฝ่ายผุดขึ้นมาผ่านแววตาแวบหนึ่งนางกระพริบตาครู่หนึ่งก่อนจะยกยิ้มผิวเผินแล้วพูดขึ้น

“น้องเจ็ด...ได้ยินว่าเจ้าไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรือเหตุใดจึงได้ออกจากเรือนมาเล่า”

หวังชิงหว่านรีบตอบ    “พี่รอง...ข้ารู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว จึงได้มาคารวะท่านแม่”

หวังหรูเยว่เย้นหยันในใจ  พูดขึ้น  “เจ้าคงจะมาพูดเรื่องแต่งงาน วางใจเถอะท่านแม่รับปากแล้ว...จะให้เจ้าสมปรารถนา” 

หวังชิงหว่านก้มหน้าปิดแววตาตนเอง ทบทวนจากความทรงจำพี่สาวตรงหน้า  คนคนนี้ไม่เคยมีความจริงใจต่อนางแม้แต่น้อย  แต่ตอนนี้ไม่อาจจะโต้ตอบอีกฝ่ายจึงได้กลั้นใจเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง    “ตอนนี้..ข้าสำนึกผิดแล้ว...ต่อไปจะเชื่อฟังท่านแม่แต่งงานอย่างว่าง่าย”   

หวังหรูเยว่เลิกคิ้วขึ้นไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน  นางยิ้มมุมปากแววตาเย็นชาพูดขึ้น  “เจ้าคงยอมรับเรือนเก่า ๆ ของตระกูลเซียวได้แล้วสินะ   ข้านึกว่าเจ้ายังอยากจะอยู่ในจวนแม่ทัพเสียอีก  แต่เอาเถอะในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วช่วงนี้ก็อยู่ที่จวนเก็บช่วงเวลานี้ให้ดี ๆ  หลังจากแต่งออกไปแล้วจะกลับมาไม่ได้แล้วนะ” 

หวังชิงหว่านข่มอารมณ์เอาไว้  นี้ก็เป็นส่วนหนึ่งแผนยุยงของอีกฝ่าย หลอกให้สาวใช้พานางไปดูเรือนของตระกูลเซียวที่ค่อนข้างทรุดโทรม  และหากนำมาเทียบกับจวนแม่ทัพยิ่งเห็นความแตกต่างกัน  ส่วนตัวหวังชิงหว่านที่เติบโตในจวนเสนาบดีในฐานะบุตรของอนุ  นางก็ไม่เห็นว่าการอยู่ในฐานะนี้จะลำบากอะไร อย่างไรก็อยู่กินก็ยังดีกว่าการเป็นฮูหยินของตระกูลเล็ก ๆ อยู่มาก

แต่การเมียน้อยกับฮูหยินเอก  ศักดิ์ศรีมันแตกต่างกันมาก

ทว่าโต้เถียงตอบโต้ไปก็ไร้ประโยชน์  หวังชิงหว่านทำเพียงก้มหน้ายืนนิ่งอยู่เงียบ ๆ  หวังหรูเยว่เห็นว่าไม่อาจจะยุแยงอีกฝ่ายได้อีกก็เชิดหน้าเดินออกไป   บ่าวที่อยู่หน้าเรือนเห็นหวังหรูเยว่ออกไปแล้วจึงเอ่ยขึ้น

“คุณหนูเจ็ด  ฮูหยินรู้สึกไม่สบายวันหลังท่านค่อยมาเถอะ”

นี้เป็นการบอกปัด  หวังชิงหว่านก้มหน้าครุ่นคิดจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น   “ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่รบกวนท่านแม่แล้ว”

ในขณะที่หวังชิงหว่านกำลังเดินกลับออกไป  นางเห็นบ่าวคนหนึ่งวิ่งเข้าไปในเรือนหลักด้วยท่าทีเร่งรีบแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม  นางครุ่นคิดครู่หนึ่ง  จากนั้นก็ทำทีรู้สึกเหนื่อยใจฝีเท้าช้าลงเรื่อย ๆ  ในที่สุดก็เจอกับเสนาบดีหวังลู่หาน กำลังเดินเข้ามาในเรือนนางรีบเดินไปคุกเข่าหน้าอีกฝ่ายทันที

หวังลู่หานรู้เรื่องที่บุตรสาวกระโดนน้ำแล้ว เขาปรายตามองด้วยสายตาเอือมระอากล่าวน้ำเสียงเย็นชา   “เหตุใดเจ้าเป็นคนไม่รู้ความเช่นนี้”

หวังชิงหว่านรีบหมอบกายลงเงยหน้าขึ้นมองบิดากล่าวเสียงสะอื้น  “ท่านพ่อได้โปรดลงโทษลูกเถิด  ... ต่อไปข้าจะเชื่อฟังไม่ดื้อดึงเด็ดขาด  วันนี้ข้าตั้งใจมาขอรับโทษจากท่านแม่...ดูเหมือนว่าท่านแม่เองก็โกรธเคืองข้าเสียแล้ว  ฮื้อ”

เสียงร้องประสานกับแววตาอ้อนวอน  ด้วยหวังชิงหว่านมีใบหน้าคล้ายคลึงกับฮูหยินผู้เฒ่าอยู่หลายส่วนอีกทั้งยังงดงามบอบบางช่างเอาใจ  เดิมหวังลู่หานก็ลำเอียงเข้าข้างนางมาโดยตลอด ครั้งเห็นนางร้องไห้กล่าวสำนึกผิดก็ทำให้ใจของหวังลู่หานอ่อนยวบลงทันทีกล่าว

“แล้วเรื่องแต่งงานของเจ้าเล่า”

“ข้าย่อมเชื่อฟังบิดามารดา  ที่ผ่านมาล้วนเป็นข้าไม่รู้ความโง่เขลา  ท่านพ่อต่อไปข้าจะไม่ทำอีกแล้ว”    

ขณะนั้นสวีเพ่ยก็เดินมายืนเคียงข้างกับหวังลู่หานสีหน้าอ่อนล้ากล่าวโพล้งออกมาอย่างกลุ้มใจ   “ท่านพี่...เด็กคนนี้ช่างดื้อยิ่งหนัก”

หวังชิงหว่านหันไปคำนับให้สวีเพ่ยแล้วพูด “ท่านแม่...ท่านได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย  ข้าผิดไปแล้ว”

สวีเพ่ยเผยสีหน้าจนใจ ทว่าแววตายังเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตากล่าว  “ลุกขึ้นเถอะ..พื้นเย็นไม่ดีต่อสุขภาพ เจ้าพึ่งฟื้นจากไข้ล้มป่วยไปอีกจะลำบาก   ในเมื่อเจ้าสำนึกผิดแล้วเรื่องแต่งงานข้าก็จัดการตามเดิม...ไป๋ชิงพาคุณหนูเจ็ดกลับเรือนได้แล้ว” 

ไป๋ชิงเดินเข้ามาประครองหวังชิงหว่านให้ลุกขึ้น  นางย่อกายคารวะทั้งสองคนก่อนจะค่อย ๆ เดินออกไป

หวังลู่หานมองตามหลังบุตรสาวด้วยสายตาอ่อนใจแล้วหันมากุมมือของสวีเพ่ยขึ้นมากล่าว “ขอบใจฮูหยินมาก...หลายวันที่ข้าไม่อยู่จวนลำบากเจ้าแล้ว”  

สวีเพ่ยกล่าวตอบ  “ย่อมเป็นหน้าที่ของข้าแต่ข้าจัดการไม่ดีนัก  ท่านพี่เดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อยกลับต้องมาเจอเรื่องราวให้ต้องกังวลใจอีก”

หวังลู่หานมองฮูหยินด้วยสีหน้าอ่อนโยนกล่าว 

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น...เข้าเรือนกันเถอะ”

หวังชิงหว่านหันมองกลับมองเห็นทั้งสองคนเคียงคู่กันก็ลอบถอนหายใจ  การแต่งงานเช่นนี้นางเองก็ใช่ว่าจะชื่นชอบ  แต่หากอยากจะออกไปเริ่มต้นชีวิตแบบไร้ข้อกังวลก็มีเพียงวิธีการนี้ 

นางเป็นสายลับทุกในสืบข้อมูลบางครั้งก็ไม่มีแผนการให้เลือกมากนัก  หนทางนี้นางก็ว่าสะดวกง่ายและปลอดภัย แต่งออกไปแล้วนางก็เป็นคนของตระกูลเซียว  ตระกูลเล็ก ๆ ที่ไร้พิษภัยหากอยู่แล้วไม่สบายใจ  ก็หาวิธีให้ได้ใบหย่า  สตรีที่ถูกหย่าก็เหมือนมียันต์คุ้มกาย ผู้ใดก็ไม่อยากเข้าใกล้  ตอนนั้นนางจะได้โบยบินแบบที่ตนเองต้องการแบบไม่ผิดหลักกฏหมายของแคว้นด้วย   

ก็แค่แต่งงาน  น่าสนใจดี

นางเองก็ไม่เคยแต่งงานมาก่อน