ได้ออกจากกรงแล้ว

แม้หวังชิงหว่านจะเป็นที่เอ็นดูของบิดาทว่ากลับไร้อิสระอย่างสิ้นเชิง  ตอนเช้าต้องไปคารวะฮูหยินที่เรือนใหญ่ ตกบ่ายนั่งปักผ้าอยู่ภายในเรือน  ร่างกายของนางอ่อนแอแค่เดินก็เหนื่อยแล้ว  อยู่ในจวนใหญ่นางไม่รู้กำลังป้องกันของที่นี่เป็นอย่างไร  จึงยังไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม นางทั้งเสแสร้งโง่เขลา เสแสร้างจำใจ เสแสร้งเชื่อฟัง อึดอัดเป็นที่สุด  

นางจึงเฝ้ารองานมงคลด้วยใจจดจ่อพร้อมกับบำรุงร่างกายที่บอบบางนี้ไปด้วย

ฉึก!!!   ใบมีดถูกเหวี่ยงปักบนต้นไม้  หวังชิงหว่านยิ้มมุมปาก  พลังแขนเริ่มฟื้นฟูขึ้นมาได้บ้างแล้ว

และในที่สุด!!  ก็มาวันแต่งงานความอดทนนี้ได้สิ้นสุดเสียที

          นางเป็นเพียงบุตรอนุ  งานแต่งจึงไม่ได้มีพิธีการมากนักทันทีที่นางขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวก็นับว่านางเป็นของตระกูลเซียวแล้ว  เสียงประทัดดังขึ้นพร้อมเสียงคนตะโกน  “เกี้ยวเจ้าสาวมาถึงแล้ว”

          สักพักก็มีคนมาเตะเกี้ยวหลังจากนั้นม่านเกี้ยวก็ปัดออก   มือของบุรุษผู้หนึ่งยื่นเข้ามาประครองนางลงจากเกี้ยว หลังพิธีคำนับเสร็จพวกนางก็ถูกพาเข้าไปในห้องหอ   ผ้าคลุ่มศีรษะของนางถูกเจ้าบ่าวดึงออกเบื้องหน้าของนางจึงสว่างวาบขึ้นมา  มาตอนนี้หวังชิงหว่านพึ่งได้เห็นหน้าเจ้าบ่าวชัด ๆ ครั้งแรก   ขณะนั้นก็มีหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งเข้ามาจัดแจงให้นางดื่มสุราคล้องแขน   หลังเสร็จพิธีก็เหลือเพียงเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว

          ชายหนุ่มนั่งเงียบมองหน้านางอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มพูดเสียงเบา  “เจ้าอยากจะล้างหน้าสักหน่อยหรือไม่  หิวหรือเปล่า...” 

หวังชิงหว่านก้มหน้าลงกล่าว  “ข้ารู้สึกหิวอยู่บ้าง”

          เซียวอี้หยางยิ้มกว้าง  “เจ้ารอข้าสักครู่”    หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ลุกขึ้นพรวดออกไป   หวังชิงหว่านหลุดยิ้มกับท่าทีอีกฝ่าย   นางยกมือขึ้นปลดเครื่องประดับบนหัวออกขณะนั้นก็ปรายตาสำรวจดูห้องหอ  นางอมยิ้มไม่แปลกที่หวังชิงหว่านจะยอมเสี่ยงชีวิตเรียกร้อง  เครื่องเรือนห้องนี้ยังเทียบไม่ได้กับเรือนบุตรอนุอย่างนาง  หญิงสาวทอดถอนใจ 

          เซียวอี้หยางกลับมาพร้อมกับโจ๊กถ้วยหนึ่ง เขาวางมันบนโต๊ะแล้วพูดขึ้น  “น้องหญิง...เจ้ารีบมาทานเถอะโจ๊กกำลังร้อน ๆ”     

          หวังชิงหว่านวางของในมือลงแล้วลุกขึ้นเดินมานั่งบนเก้าอี้  พลางชำเลืองมองเซียวอี้หยางที่ดูกำลังประหม่าอย่างเห็นได้ชัด  ชายหนุ่มเห็นสายตาของอีกฝ่ายจึงเอ่ยพูด

          “ข้าเห็นว่าน้องหญิงไม่มีสาวใช้มาด้วย  อีกอย่างน้องหญิงก็ยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่...ข้าคิดว่าข้าไปเอามาให้น่าจะดีกว่า”

          หวังชิงหว่านกลืนโจ๊กคำเล็ก ๆ ลงคอแล้วพูดขึ้น  “ท่านพี่ไม่ทานด้วยกันหรือเจ้าคะ”  น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความอ่อนหวานแววตาที่จ้องมองมางดงามเปี่ยมเสน่ห์แทบจะกระชากวิญญาณเซียวอี้หยางให้หลุดลอย   ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดขึ้นสั้นๆ   “น้องหญิงทานเถอะ...ข้าไม่หิว...”

          ภายในใจของหวังชิงหว่านสั่นไหวขึ้นมา นางคลี่ยิ้มบางแล้วทานโจ๊กต่อ คืนนี้เป็นคืนเข้าหอ  นางไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสา  ย่อมรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น  นางไม่คิดจะขัดขืนหรือดึงดันต่อต้านอะไรเพราะอย่างไรนี่ก็เป็นการแต่งงานที่ถูกต้องตามประเพณี  ยิ่งในยุคที่นางจากมาความสัมพันธ์ร่างกายไม่สำคัญเท่าชีวิตนางไม่คิดถือสาเรื่องพวกนี้  

ตระกูลเซียวเป็นตระกูลเล็ก ๆ  แขกส่วนใหญ่กลับไปแล้วตั้งแต่หัวค่ำ  เซียวอี้หยางจึงไม่จำเป็นต้องออกไปรับแขกอีกในขณะที่หวังชิงหว่านทานโจ๊กชายหนุ่มก็เดินไปยังฉากกั้นปรับเปลี่ยนเสื้อผ้า 

หลังจากทานโจ๊กจนหมดหวังชิงหว่านก็ลุกขึ้นตั้งใจจะเอาถ้วยไปเก็บ  เซียวอี้หยางเดินออกมาจากฉากกั้นพอดีก็เอ่ยขึ้น “น้องหญิงปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียเถอะ  ข้าจะไปเก็บเอง” 

ความเอาใจใส่เอาใจอย่างกระตือรือร้นของอีกฝ่าย   สร้างความประทับใจให้หวังชิงหว่านไม่น้อย  นางพยักหน้าขอบคุณด้วยแววตาหวานล้ำทำให้เซียวอี้หยางแทบคลั่งกับฮูหยินคนงามของตนเอง 

หวังชิงหว่านมองตามหลังชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ จากนั้นก็ไปจัดการข้าวของและสินเดิมของตนเอง  นางไม่ใช้สาวใช้ติดตามมาด้วยเพราะอย่างไรสองคนนั้นก็เป็นคนเองของสวีเพ่ยอีกอย่างนางก็ไม่ใช่หวังชิงหว่านตัวจริงจะต้องมีสักวันที่ถูกจับผิดสังเกต

มาที่นี่ นับว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตของนางจริง ๆ เสียที   

เซียวอี้หยางกลับมาก็เห็นหวังชิงหว่านนอนเอนกายพิงขอบเตียงภายใต้ชุดอันเบาบางและท่วงท่านั่งของนางเผยให้เห็นเรือนร่างอรชนส่วนเว้าส่วนโค้งเย้ายวน  จนเซียวอี้หยางแทบจะกระโจนใส่ภรรยา  เขาพยายามรวบรวมสติที่กำลังเลอะเลือนให้กลับคืนมา  เพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งเห็นว่านางกำลังอ่านรายการสินเดิม  ชายหนุ่มจึงเดินไปนั่งตรงขอบเตียงแล้วพูดขึ้น

“น้องหญิง...เดิม...ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยินยอมแต่งให้กับข้า...ข้าสัญญาว่าข้าจะตั้งใจใฝ่ความก้าวหน้า  จะไม่ให้น้องหญิงต้องขายหน้าเด็ดขาด” 

หวังชิงหว่านเงยขึ้น  นางวางสมุดไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วหันหน้ามองบุรุษตรงหน้าชัด ๆ อีกครั้ง เป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างอ้วนท้วมทำให้ที่เครื่องหน้าทั้งห้าไม่เด่นชัด แต่ดูสบายตาน่ารักน่าเอ็นดู  และยังมีเค้าโครงความหล่อเหลาหากควบคุมน้ำหนักออกกำลังกายสักหน่อย  นางมั่นใจว่าสามีจะกลายเป็นบุรุษที่รูปงามไม่น้อยไปกว่าใคร  ช่วงนี้ยังไม่จำเป็นต้องตัดสินใจเร่งด่วน  ลองใช้ชีวิตกับคนผู้นี้สักระยะเพื่อปรับตัวก็ไม่เสียหาย

ทว่า  สำหรับนางตอนนี้สิ่งที่ต้องการคงมีเพียงเรื่องเดียว 

“ท่านพี่จะรับอนุหรือไม่”

          เซียวอี้หยางเบิกตากว้างรีบตอบ  “ไม่!! ไม่มีทาง ข้าจะมีทางรับอนุเด็ดขาด  มีฮูหยินที่งดงามและดีเช่นเจ้าข้าจะกล้าทำอย่างนั้นได้อย่างไร”

          สิ่งที่เชื่อไม่ได้ที่สุดคือวาจาของบุรุษ  หวังชิงหว่านแค่ต้องการคำสัญญาเอาไว้ต่อรองเท่านั้น   แต่ว่า คำพูดหวานล้ำเช่นนี้ก็น่าฟังไม่น้อย  นางจึงคลี่ยิ้มหวานตอบ  “ขอบคุณท่านพี่”

          เซียวอี้หยางยิ้มแล้วก็นั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ด้วยอาการประหม่า  หวังชิงหว่านจึงเอ่ยขึ้น  “เรานอนกันเถอะเจ้าค่ะ...วันนี้ข้าเหนื่อยมากเหลือเกิน” 

          เซียวอี้หยางลุกขึ้นพยักหน้าแล้วก็พูด  “นั่นสิ”

จากนั้นเขาก็เดินไปดับตะเกียงพร้อมกับปลดผ้าม่านเตียงลง   เห็นชายหนุ่มโน้มตัวลงนอนเขาเกร็งตัวไม่ขยับ หวังชิงหว่านคิดถึงฮูหยินสวีและกัวฉู่เหอ นางจะต้องกลายเป็นคนของตระกูลเซียวอย่างสมบูรณ์จึงจะวางใจ  จึงพลิกกายมาจ้องมองเซียวอี้หยางแล้วเอ่ยขึ้น

          “ท่านพี่รังเกียจข้าหรือ” 

น้ำเสียงแฝงความน้อยใจทำให้เซียวอี้หยางพลิกกายหันขวับมารีบปฏิเสธ  “ไม่นะ ข้าไม่กล้าที่จะรังเกียจน้องหญิง  ข้าเคยแอบมองเจ้าหลายครั้ง...ข้าชอบเจ้ามาตลอด  วันนี้ได้แต่งเจ้ามาเป็นฮูหยินข้ารู้สึกเหมือนฝันไป  ข้าเลยทำอะไรไม่ค่อยถูกน่ะ  ทำให้เจ้าขบขันแล้ว” 

          เซียวอี้หยางพูดพลางใบหน้าของหญิงสาว  ในความมืดมิดเซียวอี้หยางกลับมองเห็นดวงตาประกายวาววับของหวังชิงหว่านชัดเจน  ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวจึงยื่นมือออกไปลูบดวงตากระจ่างใสนั้นเบา ๆ  จากนั้นก็ค่อย ๆ ลูบไล้ไปทั่วหน้าของหญิงสาว เขาคล้ายถูกมนต์สะกดเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา  

“เจ้างดงามยิ่งนัก...”

ใจของเซียวอี้หยางเต้นโครมครามไม่หยุด  แม้จะรู้สึกตื่นเต้นกลัวว่าตนเองจะทำไม่ดีพอ  แต่ความต้องการในส่วนลึกดันให้ใจของเซียวอี้หยางฮึกเหิมโน้มตัวไปแนบกายกับหญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า  “น้องหญิงไม่ต้องกลัวข้าจะระวังให้มาก” 

เซียวอี้หยางโน้มตัวทาบลงบนหญิงสาวมือใหญ่ลูบไล้ผิวเนียนผุดผาดของหญิงสาวด้วยหัวใจเต้นระรัว  ส่วนล่างเริ่มก่อแรงปรารถนา   ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในใต้ร่มผ้าตามสัญชาติญาณอยากจะสัมผัสความงดงามตรงหน้า  มือใหญ่นวดคลึงอกอวบอิ่มปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างกายของทั้งสองสั่นสะท้านไปพร้อม ๆ กัน  หวังชิงหว่านสะดุ้งนางมองประกายตาของเซียวอี้หยางที่มองเร่าร้อนด้วยความหวั่นไหวใจเต้นไม่เป็นส่ำ  แม้ว่านางจะเคยมีประสบการณ์มาบ้างแต่ก็ไม่ได้อ่อนไหวง่ายเช่นนี้ 

หญิงสาวครุ่นคิด  หรือจะเป็นเพราะสุรามงคลผสมกับร่างกายของเด็กสาวแรกแย้มจึงถูกกระตุ้นเร้าอารมณ์โดยง่าย 

นางรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ  ความวาบหวามทำให้ใจของนางเริ่มกระเจิงไม่ต่างจากเซียวอี้หยาง  ริมฝีปากที่ละเลียดไล่จากต้นคอระหงเลื่อนลงมายังยอดอกเสียงดูดดื่มของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเผลอปล่อยเสียงครางออกมา  “อ่า”

มันยิ่งไปกระตุ้นให้สติของชายหนุ่มขาดสะบั้น เขามือของเขาเลื่อนต่ำลงไปในซอกระหว่างขา ที่นั้นเต็มไปด้วยความเปียกแฉะ  ชายหนุ่มทบทวนบทเรียนที่ได้เรียนรู้จากหญิงสาวในโคมเขียวบอกไว้   “ให้ค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไปหนึ่งนิ้วเสียก่อน  จากนั้นก็ค่อย ๆ เพิ่มจำนวนนิ้วเมื่อทุกอย่างพร้อมค่อยเปลี่ยนเป็นแท่งร้อนของท่าน” 

นิ้วมือของชายหนุ่มค่อย ๆ คลี่กลีบกุหลาบออกจากนั้นก็สอดนิ้วมือเข้าไปช่องรัก  นิ้วค่อนๆ ขยับถูไถยอดติงน้ำรักไหลเยิ้มออกมากลิ่นหอมรัญจวนฟุ้งกระจายไปทั่วห้องกระตุ้นให้ปากของเขาก็ไม่อาจหยุดยังคงดูดดื่มไปทั่วร่างกายของหญิงสาวด้วยความกระหาย 

หวังชิงหว่านเอ่ยปากส่งเสียงอย่างอดใจไม่ไหว ร่างกายบิดตอบรับการกระตุ้น ยิ่งทำให้เซียวอี้หยางรู้สึกปวดหนึบตรงนั้นยิ่งขึ้นร่างกายเต็มไปด้วยไฟร้อนระอุ  ไม่รู้ว่าตอนนี้หญิงสาวพร้อมหรือยังแต่เขาต้องการแทบจะคลั่ง  เขาดึงนิ้วออกมาเลื่อนมาจับขาทั้งสองข้างกางออกอย่างช้า ๆ เอ่ยเสียงแหบแห้ง  

          “น้องหญิงอดทนสักครู่  แค่แปบเดียวก็จะไม่เจ็บแล้ว”

          ความปวดหนึบระหว่างขาของหวังชิงหว่านเร่าร้อนต้องการการเสียดสี  ทันทีที่ส่วนหัวดุ้นหลุบเข้าไปในกลีบดอกไม้ปากช่องรัก สะโพกก็กระเด้งตอบรับอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มถูกกระตุ้นอารมณ์ให้พวยพุ่งดันกระแทกเข้าไปจนเกือบสุด

          “อ่า...” ทั้งสองร้องครางขึ้นมาพร้อมกัน

          ความแข็งขืนอุ่นที่สอดเข้ามาทำให้ร่างอรชนสะดุ้งเฮือกขึ้นทันที  ช่องทางที่คับแน่นทำให้ชายหนุ่มหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ  สัญชาตญาณดิบยังกระตุ้นให้เขาค่อย ๆ ขยับเอวความเสียวซ่านแผ่ซานขึ้นมาทำให้    เขาจึงยิ่งเร่งขยับรุนแรง

หวังชิงหว่านบีบแขนชายหนุ่มแน่น   เปล่งเสียงครางขึ้นประท้วง   “ท่านพี่ข้าเจ็บ”

 เสียงแหบหวานล้ำเรียกสติชายหนุ่มคืนมา  เขาหยุดการเคลื่อนไหวแล้วโอบกอดหวังชิงหว่านเข้ามา  เอ่ยเสียงหวานหยด

          “ฮูหยินข้ารักเจ้าเหลือเกิน...ข้าสัญญาจะไม่ผิดต่อเจ้าเด็ดขาด”   ด้วยความเป็นห่วงว่าภรรยาตัวน้อยจะเจ็บปวดเขาจึงอดทนค่อย ๆ โยกไหวอย่างเนิบช้า   ความเจ็บแปลบค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความเสียวเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่างกายของหวังชิงหว่าน 

ความแนบแน่นที่พวกเขาใกล้ชิดกันเกิดความหอมรัญจวนขึ้น  เซียวอี้หยางดันตัวเองผสานชิดบดเบียดจนสุดทางเข้าออกหลายครั้ง  เอวของชายหนุ่มเริ่มเร่งถี่กระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ  ช่องแคบ ตรงนั้นก็เหมือนมีชีวิตมันกลึงดูดเขาตามจังหวะเกิดเป็นความหฤหรรย์ กระตุ้นความป่าดิบเถือนของชายหนุ่มโหมกระหน่ำขึ้นเกิดเสียงเนื้อกระทบผสานเสียงกับเสียงครางกระเส่าของหญิงสาว 

ยิ่งได้ลิ้มลองเสพสุขทำให้เขาสติหลุดลอยกระหน่ำกระแทกไร้ความปราณี   ไม่ว่าจะพลิกกายเช่นไรหญิงงามใต้ร่างก็ตอบสนองได้ทุกท่วงท่า 

เซียวอี้หยางพลันกระจ่างใจ 

คืนเข้าหอมีค่ายิ่งกว่าทองคำหมื่นตำลึง

เป็นเช่นนี้เอง