เพราะฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนนางในทุกค่ำคืน ฟ่านซีอิ๋งจึงต้องเกาะติดหวังเปลี่ยนใจพี่ชายที่เป็น ‘ต้วนซิ่ว’ ไม่ให้ไปขัดขวางยวนยาง ป้องกันฝันร้ายไม่ให้กลายเป็นจริง แต่เหตุใดสหายของพี่ชายผู้นั้นถึงได้เกาะติดนางกันเล่า ช่างแตกต่างจากในฝันยิ่งนัก .......................... “พี่น่ะเป็นบุรุษถือพรหมจรรย์ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรีใด หวังเก็บเอาไว้ให้สตรีที่พึงใจ” เขากล่าวพลางมองนางด้วยสายตาหวานซึ้ง พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่... นิยายสาย Feel good ไม่เครียดไม่หน่วง เน้นล่อลวง
View Moreสองวันมานี้นางปวดหัวยิ่งนัก กว่าจะได้กินก็ต้องนั่งมองทั้งสองแย่งกันป้อนข้าวนาง ทั้งที่นางบอกแล้วว่าไม่ได้เจ็บที่มือก็ไม่มีใครสนใจเอาแต่แย่งกันคีบอาหารมาจ่อปากนาง ตอนกินยาก็แย่งกันเป่า จนมีอยู่ครั้งหนึ่งทำถ้วยยาร่วงตกแตก ไหนจะตอนนอนกว่าจะลากกันออกจากห้องไปได้ ก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วยาม พี่ใหญ่หรือก็หวงแหนน้องสาวยิ่งนัก ส่วนชินอ๋องซื่อจื่อ ก็ชอบกลั่นแกล้ง จุมพิตแก้ม จุมพิตหน้าผาก กินเต้าหู้นางต่อหน้าพี่ใหญ่คล้ายยั่วยุ “เช่นนั้นเจ้านอนเอนหลังตามสบาย พี่กับซืออี้จะไปนั่งสนทนากันด้านนอกดีหรือไม่” “...” ฟ่านซีอิ๋งเอนหลังนอนบนเตียงคล้ายกับไม่สนใจพี่ชายและสหาย เมื่อบุรุษทั้งสองเห็นท่าทางเมินเฉยของสตรีตัวน้อย จึงรีบลากกันออกไปนอกห้อง สุดท้ายก็ไปนั่งสนทนาหารือกันที่ห้องหนังสือแทน “เห็นหรือไม่ เพราะเจ้า ซีอิ๋งถึงได้โกรธข้า” “ข้าหวงน้องสาวผิดที่ใดกัน” ฟ่านไห่ถิงไม่ยอมให้อีกฝ่ายกล่าวโทษเพียงฝ่ายเดียว “ผิดตรงที่นางปักปิ่นแล้ว นางเป็นสตรีพร้อมออกเรือน ต่อให้เจ้าหวงแหนนางอย่างไรก็ต้องไว้หน้าน้องเข
18การแย่งชิงความโปรดปรานของบุรุษ หลังจากงานเลี้ยงของจวนราชครูซิวผ่านไปได้สามวันเรื่องราวเสื่อมเสียของซิวซือเย่และซิวลู่หลินก็ถูกเล่าลือแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง แม้จะมีราชโองการสมรสพระราชทานแต่งคุณหนูซิวผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยมีชื่อเสียงดีงามเข้าเป็นชายารองขององค์ชายรอง แต่คนทั่วไปก็ยังคิดว่าคงเป็นท่านราชครูซิวใช้ความเป็นราชครูของฮ่องเต้ ทูลขอให้ฮ่องเต้ออกราชโองการเพื่อเป็นการรับผิดชอบบุตรสาว ส่วนซิวซือเย่ผู้สุภาพอ่อนโยนก็จำใจต้องรับสาวใช้คนสนิทของน้องสาวเป็นอนุฯ แต่ทว่าเป็นหลังจากที่แต่งคุณหนูจ้าวเป็นฮูหยินเอกแล้ว ซึ่งเรื่องนี้ได้ยินมาว่าเจ้ากรมโยธาจ้าวถึงขั้นเอ่ยวาจาตัดขาดกับบุตรสาวที่ดื้อรั้นจะแต่งกับบุรุษที่ทำเรื่องเสื่อมเสีย “จงเซ่อ เจ้าเสียใจไปแล้วได้อันใด อย่างไรบัณฑิตต่ำต้อยเช่นพวกเราก็ไม่มีวันอาจเอื้อมดอกฟ้าเช่นคุณหนูซิวได้” “หากข้าสอบจอหงวนได้ ข้าก็คงไม่ได้แต่มองสตรีในดวงใจแต่งไปกับผู้อื่นเช่นนี้” “ต่อให้เจ้าได้เป็นจอหงวน ฐานะของเจ้าก็สู้องค์ชายรองไม่ได้ เจ้าควรตาสว่างได้แล้ว” “พวกเจ้าคงสมน้ำหน้าข้า ที่หมาย
“ให้เวลาข้าได้ไตร่ตรองก่อน แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดซีซีของข้าถึงเป็นเช่นนั้น” ก่อนหน้านี้เพราะเป็นการสนทนาที่จริงจัง เขาจึงเรียกขานนามแท้จริงของน้องสาวมากกว่านามที่เขาใช้เรียกขาน “ก่อนที่ข้าจะตอบคำถามของเจ้า ข้าอยากให้เจ้าเลิกเรียกนางว่าซีอิ๋งของเจ้า เพราะนางเป็นของข้าเข้าใจหรือไม่” “โอ๊ะ! หวงแหนนางแม้กระทั่งกับพี่ชายเช่นข้า” “ข้ารักนางมาก ข้าย่อมหวงแหนมาก” “อย่างไรข้าก็เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของนาง ละเว้นข้าไว้สักคนเถิด” “เรียกนางว่าซีซีก็พอ” “ชิชะ อีกหน่อยเจ้าจะไม่หวงซีซีจนไม่ยอมให้ข้าเข้าใกล้เลยหรือ” “ข้ารักของข้า” “เอาล่ะรีบเล่าเรื่องมาได้แล้วว่ามันเกิดอันใดขึ้น” “ซิวลู่หลินคิดวางยาปลุกกำหนัดซีอิ๋ง แต่เพราะน้องสาวเจ้าไม่ยอมหยิบจับสิ่งใดมากินสตรีผู้นั้นจึงแสร้งให้สาวใช้ทำชาร้อนหกรดนางเพื่อหวังดึงนางออกจากงานเลี้ยง โดยในห้องที่ให้ซีอิ๋งไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์มีกำยานปลุกกำหนัดจุดอยู่หวังจะส่งตัวนางให้ซิวเมิ่งหยวน” “ชั่วช้า เจ้าซิวเมิ่งหยวนน่าตายนัก น้องส
“ซีอิ๋งนางกำลังพักผ่อน มีอันใดไปสนทนากันด้านนอก” คังซืออี้กล่าวก่อนจะผายมือคล้ายเชื้อเชิญสหายให้ออกจากห้องของตน คุณชายฟ่านเดินตามสหายออกมาด้านนอกโดยไม่เอ่ยวาจาทั้งที่ภายในใจมีคำพูดมากมายอยากจะเอ่ยถาม “เชิญนั่ง เจ้าอยากถามอันใดก็เอ่ยวาจามา” ชินอ๋องซื่อจื่อทรุดตัวนั่งที่ศาลาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเรือนของตนมากนัก “เจ้ากับซีอิ๋ง มันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อใด” เหตุใดถึงได้ลอบคบกันภายใต้จมูกโดยที่เขาไม่ทราบ “หากจะถามว่าน้องสาวเจ้ามีใจให้ข้าตั้งแต่เมื่อใด ข้าไม่ทราบ แต่หากถามข้า ข้าย่อมกล่าวว่าข้ามีใจให้น้องเจ้าตั้งแต่ก่อนมอบปิ่นให้เจ้ายืม” “เช่นนั้นที่ปิ่นข้าหายก็เป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่” “เจ้าลองหาปิ่นที่เจ้าเตรียมไว้ก่อนเถิด ข้าเพียงแต่ไหลไปตามน้ำ” อย่างไรอีกฝ่ายก็จะกลายเป็นพี่ชายพระชายาของเขาในภายหน้าจึงไม่อยากสร้างศัตรูเอาไว้มาก ประเดี๋ยวไปเป่าหูพระชายาของเขา ดังนั้นบางเรื่องก็ไม่ควรรู้จะดีกว่า ประเดี๋ยวจะหาว่าเขามากเล่ห์... “เจ้ากล่าวว่าพึงใจซีอิ๋งตั้งแต่ก่อนปักปิ่นแล้วเจ้าไปเจอนางที่ใ
ท่าทางอ่อนโยนและเอาใจใส่สตรีของท่านอ๋องน้อยทำให้บรรดานางกำนัลและขันทีต่างลอบยิ้ม ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อคุณหนูฟ่านก็วางตะเกียบลงพร้อมกับข้าวที่พร่องไปเกือบครึ่งชาม “ไปยกยามา” “เรื่องที่ข้าอยู่ที่นี่ พี่ใหญ่กับท่านแม่ทราบแล้วหรือไม่เจ้าคะ” “อืม พี่ส่งคนไปแจ้งที่จวนฟ่านแล้ว” “ไม่รู้เรื่องที่จวนซิวเป็นอย่างไรต่อนะเจ้าคะ” นางชวนเขาสนทนาพลางจ้องมองบุรุษที่กำลังเป่ายาเพื่อคลายความร้อน “กินยาให้หมดก่อนแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง” เขากล่าวก่อนจะยื่นถ้วยยาในมือให้ “เจ้าค่ะ” นางกลั้นใจก่อนจะยกยาถ้วยนั้นขึ้นดื่มในคราวเดียว “เก่งมาก ซีอิ๋งของพี่เก่งที่สุด” เขากล่าวก่อนจะป้อนก้อนน้ำตาลปั้นใส่ปากนาง “พี่ซืออี้ก็กล่อมเหมือนข้าเป็นเด็ก” “กินยาเสร็จแล้วไปนั่งตรงนั้นกันเถิด พี่จะเล่าเรื่องหลังจากเราออกจากจวนซิวให้เจ้าฟัง หากเจ้าง่วงเจ้าจะได้นอนได้เลย” เขากล่าวพลางโบกมือให้นางกำนัลเก็บสำรับออกไป “เจ้าค่ะ” เมื่อนางตอบรับเขาก็ลุกขึ้นแล้วอุ้มนางที่กำลังจะลุกยืนเช่นกัน
“ไม่จริง ข้าว่าต้องเป็นมัน...” เพียะ! ซิวลู่หลินยังเอ่ยวาจาไม่ทันจบ ฝ่ามือของพี่ชายก็ฟาดลงบนหน้า “หยุดโยนความผิดให้ผู้อื่นได้แล้ว แม้ที่ผ่านมาท่านพ่อจะไม่ทุบตีเจ้าแต่ใช่ว่าท่านพ่อจะยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป” หากไม่เพราะน้องสาวผู้นี้มีใบหน้างดงามเหนือพี่น้องต่างมารดา นางก็คงไม่ได้รับการเหลียวแลจากบิดา และการกระทำสิ้นคิดในครั้งนี้ของน้องสาวได้ทำลายแผนการของบิดาที่หวังจะเป็นพระอัยกาของฮ่องเต้ด้วยเหตุนี้จึงต้องเปลี่ยนฝั่งปรับแผนการใหม่เพื่อการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า “พี่ใหญ่ท่านตบข้า” “คุณหนูซิวหากเจ้ายังไม่ปรับปรุงตน อีกหน่อยเกรงว่าแม้แต่ตำแหน่งชายารองก็คงไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้” กล่าวจบซิวเมิ่งหยวนหมุนตัวทำท่าจะเดินจากไป “พี่ใหญ่ ท่านช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากแต่งกับองค์ชายรอง เขาเป็นต้วนซิ่วจะแต่งชายาได้อย่างไร” ซิวลู่หลินทรุดตัวลงไปกอดเข่าพี่ชาย หวังทำให้อีกฝ่ายใจอ่อน “สมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ แม้แต่องค์ชายรองก็ไม่อาจขัดได้” สิ้นเสียงเขาสะบัดขาเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมก่อนจะเดินออกจากเรือนไปโดยไม่คิดสนใจน
17การหวงแหนของบุรุษ ซิวลู่หลินที่มีสภาพไม่เรียบร้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิงถูกสหายทั้งสองคนช่วยพยุงกลับไปที่เรือนของตน นางมองซ้ายมองขวาหาสาวใช้คนสนิทของตนแต่กลับไม่เจอ จึงสั่งให้คนไปตามลี่มี่มาหาหวังจะให้ช่วยขัดสัมผัสน่ารังเกียจที่บ่าวผู้นั้นแตะต้องหรือสัมผัสนาง แต่ผ่านไปเพียงชั่วสามลมหายใจคนที่เดินผ่านประตูเข้ามากลับเป็นพี่ชายของนาง “พี่ใหญ่ ท่านช่วยตามลี่มี่ให้ข้าได้หรือไม่” “ลี่มี่นางไม่อาจมารับใช้เจ้าได้แล้ว” “เพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ” หรือว่าจะโดนจับได้แล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นดวงหน้าหวานถอดสีในทันใด “ลี่มี่นางจะต้องแต่งเป็นอนุฯ ของข้า ต่อจากนี้สาวใช้ของเจ้าจะมีนามว่าเสี่ยวผิง” “เหตุใดลี่มี่ถึงต้องไปแต่งเป็นอนุฯ ของพี่ใหญ่หรือเจ้าคะ” “เจ้าทำมันเองกับมือมิใช่หรือคุณหนูรองซิว” กล่าวจบแววตาที่พี่ชายเคยมองนางด้วยความอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวแฝงความเกลียดชัง “พะ พี่ใหญ่ข้าเพียงอยากได้ท่านได้ลงเอยกับฟ่านซีอิ๋ง ข้าจึงทำเช่นนั้น” ซิวลู่หลินรีบเอ่ยขอความเห็นใจ “ถึงแม้ข้าจะพึ
“เปิดประตู” คังเฟยหลงเอ่ยวาจาสั่งการทันที “พ่ะย่ะค่ะ” สิ้นเสียงตอบรับประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นบุรุษสองคนและหนึ่งสตรีร่างกายเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์กำลังเสพสังวาสกัน “น้องรอง!” เสียงของไท่จื่อคังเฟยหลงคล้ายกับทำให้องค์ชายรองคังเฟยหย่าที่กำลังจุมพิตอยู่กับบุรุษได้สติคืนมา ส่วนคุณหนูซิวที่กำลังถูกมือของบุรุษปรนเปรอความสุขให้ก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ “กรี๊ด!” ซิวลู่หลินส่งเสียงร้องตกใจก่อนจะรีบคว้าอาภรณ์ที่ตกอยู่มาคลุมกาย ดวงตาที่จ้องมองกลุ่มคนสั่นไหว ส่วนองค์ชายรองก็รีบวิ่งเข้าหลังฉากกั้นไป “ชายอีกคนเป็นใคร เหตุใดเปิ่นไท่จื่อถึงเห็นเขาจุมพิตกับองค์ชายรองราวกับคนกำลังจะเสพสังวาสกันเช่นนั้น” องค์รัชทายาทตรัสถาม “เป็น...เป็น” ราชครูซิวไม่รู้จะตอบเช่นไร เพราะไม่ทราบจริง ๆ “เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงใกล้ชิดกับองค์ชายรองที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์เช่นนั้น ตอบเปิ่นไท่จื่อมา!” “องค์รัชทายาทได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่กระหม่อมด้วยขอรับ กระหม่อมเป็นเพียงบ่าวรับใช้ที่ทำหน้าที่ตัดฟืนอยู่ในจวนซิวแห่งนี้ขอรับ”
“อืม...พี่เสียใจ ไม่คิดว่าปิ่นล้ำค่าของพี่จะทำให้เจ้าเจ็บตัว ประเดี๋ยวพี่จะสั่งให้คนไปแจ้งไห่ถิงกับท่านน้าว่าเจ้าอยู่ที่ตำหนักพี่” คังซืออี้คล้ายจะลืมตัวก่อนจะรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง “ท่านอย่าเพิ่งรีบเปลี่ยนเรื่องเลยเจ้าค่ะ ที่แท้ปิ่นนี่เป็นของท่านจริง ๆ เรื่องนี้พี่ใหญ่ทราบหรือไม่” “ไห่ถิงทำปิ่นหาย พี่เลยนำของพี่มอบให้” “ปิ่นล้ำค่าอันนี้คงไม่ใช่ของพระมารดาของท่านหรอกนะเจ้าคะ” “ย่อมไม่ใช่” “เช่นนั้นท่านตั้งใจทำไว้ให้สตรีใดหรือเจ้าคะ” นางกล่าวพลางหรี่ตามองอย่างจับผิด “สตรีในดวงใจเช่นเจ้านั่นแหละ พอดีไห่ถิงทำปิ่นที่เตรียมไว้ให้เจ้าหาย พี่จึงมอบของพี่ให้แทน” เพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งหากเขามอบปิ่นให้นาง ไม่เพียงแต่น้องน้อยจะไม่รับ เกรงว่าทั้งสหายและท่านเจ้ากรมยุติธรรมคงเอ่ยห้ามไม่ให้นางรับ ‘พี่ไห่ถิงทำหายหรือท่านขโมยไปกันแน่เจ้าคะ’ หากไม่ได้เห็นเล่ห์กลที่ผ่านมาของเขานางก็คงไม่คิดเช่นนี้หรอก “ท่านพึงใจข้าตั้งแต่ก่อนหน้านั้นอีกหรือเจ้าคะ” คงไม่ได้จะบอกว่าพึงใจนางตั้งแต่เป็นก้อนแป้งอ้วนกล
1ฝันร้ายที่ไม่อยากให้เกิด พรึ่บ! สตรีผู้มีดวงหน้าอ่อนหวานผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องพลางหอบเหนื่อยอย่างหนัก “นี่ข้าฝันร้ายอีกแล้วหรือ” มันเป็นแค่ฝันที่ไม่มีวันจะเกิดขึ้นจริงใช่หรือไม่ ยิ่งใกล้ปักปิ่นความฝันเหล่านั้นยิ่งชัดแจ้งขึ้นทุกที ความฝันที่ว่าพี่ชายเพียงคนเดียวของนางเป็นต้วนซิ่ว[1]ทั้งยังหลงรักสหายของตนอย่างหัวปักหัวปำ ยามที่สหายยังไม่มีคนรักก็แล้วไป แต่พออีกฝ่ายที่เป็นถึงซื่อจื่อ[2]ของจวนอ๋องตบแต่งพระชายาทั้งยังปักใจรักสตรีผู้นั้นอย่างลึกซึ้ง พี่ใหญ่ที่คล้ายกับคนผิดหวังในความรักเกิดความคิดชั่วร้ายหวังกำจัดสตรีผู้นั้น แม้ชินอ๋องเป็นถึงอดีตแม่ทัพใหญ่ที่ตอนนี้พาพระชายาออกท่องเที่ยวไปแล้ว แต่ทว่าก็ยังมีเสือหมอบมังกรซ่อน[3]ถูกเก็บซ่อนไว้เพื่อปกป้องบุตรชาย ดังนั้นเมื่อพี่ใหญ่ของนางส่งคนไปทำร้ายพระชายาของชินอ๋องซื่อจื่ออยู่บ่อยครั้ง ความเป็นสหายก็ขาดสะบั้น สุดท้ายโทษหนักอย่างการปองร้ายเชื้อพระวงศ์ก็ตกใส่หัวตระกูลฟ่านของนาง โดนประหารยกตระกูล ส่วนนางที่ตบแต่งเข้าตระกูลซิว ก็ถูกแม่สามีส่งกลับจ...
Comments