บทที่ 3 ถูกจับได้เสียแล้ว (3/4)

          ‘อย่ามาคิดกลั่นแกล้งข้าเพื่อกลบเกลื่อนนะ ข้ายังจำภาพของท่านในหอชายงามได้ขึ้นใจ หน๊อย! กลับมาตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้วคงเพิ่งจะนึกได้ว่าต้องกลับบ้านมาร่วมพิธีปักปิ่นของข้าสินะ’ จึงโผล่หน้ามาเอาวันนี้

            “คารวะชินอ๋องซื่อจื่อ” เป็นฟ่านเฉียนและฮูหยินแสดงความเคารพต่อสหายของบุตรชาย อย่างไรอีกฝ่ายก็มีศักดิ์สูงกว่าพวกตนเพราะเป็นถึงซื่อจื่อของอดีตแม่ทัพใหญ่ทั้งยังเป็นหลานชายของฮ่องเต้

            “ท่านน้าทั้งสองอย่าได้เกรงใจกันเลย เป็นข้าที่ต้องคารวะท่านทั้งสอง” เขาโค้งตัวคำนับบิดามารดาของสหายด้วยท่าทีนอบน้อม

            “อย่าได้มากพิธีเลย” เป็นท่านเจ้ากรมยุติธรรมรีบประคองบุรุษที่สูงศักดิ์กว่า

            “ท่านพ่อท่านแม่ ช่วงนี้ซืออี้จะขอมาอยู่อาศัยที่จวนของเราเป็นการชั่วคราว”

            ‘พี่ใหญ่ ท่านหลงใหลสหายจนไม่อยากห่างเชียวหรือถึงได้ให้เขามาค้างอ้างแรมถึงที่จวน’ ไม่ได้การแล้วข้าต้องรีบหาบุรุษมาเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ชายเสียแล้ว

            มิเช่นนั้นโทษประหารคงได้ตกใส่หัวคนตระกูลฟ่านเช่นในฝันร้ายของนาง

            “เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่” เป็นฟ่านฮูหยินเอ่ยถาม

            “ข้าไม่อยู่จวนหลายปี ตำหนักอ๋องไร้คนดูแลจึงทรุดโทรมลงไปมาก ข้าจึงอยากมาพักที่จวนฟ่านในระหว่างที่กำลังซ่อมแซมตำหนักขอรับ”

            เจ้ากรมยุติธรรมและฟ่านฮูหยินมองหน้ากันเป็นเชิงปรึกษา หากเป็นสหายของบุตรชายมาขอพักที่เรือนรับรองพวกเขาก็ไม่ขัดข้อง แต่หากชายสูงศักดิ์ผู้นี้เป็นต้วนซิ่วแล้วมาพักที่นี่เพราะไม่อาจแยกจากกันได้เล่า พวกเขาควรทำเช่นไร จะอนุญาตดีหรือไม่

            “ขออภัยที่เสียมารยาทนะเจ้าคะ ข้าเพียงแต่สงสัยว่าชินอ๋องซื่อจื่อเป็นถึงหลานชายของฮ่องเต้ ในวังน่าจะมีที่พำนักที่สะดวกสบายยิ่งกว่าจวนเล็ก ๆ ของพวกเรา”

            “ซีซี การเข้าออกวังหลวงหาได้สะดวกเช่นเข้าออกจวนฟ่านของพวกเรานะ อย่างไรเจ้าเมตตาสหายของพี่หน่อยเถิด ถือว่าเห็นแก่พี่” เป็นฟ่านไห่ถิงที่เอ่ยตอบคำถามของน้องสาว มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยพลางคิดว่าช่างสมเป็นน้องสาวของเขาเสียจริง

            “แต่หากท่านน้าทั้งสองและซีอิ๋งไม่สะดวกใจที่ข้ามาขอพึ่งใบบุญ ข้าก็เข้าใจขอรับ” สีหน้าที่เศร้าสลดในพริบตาทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองหน้าเสีย     

            “ชินอ๋องซื่อจื่ออย่าได้กล่าวเช่นนั้น เหตุใดพวกข้าจะไม่ยินดีเล่า พ่อบ้านเยว่ จัดเรือนรับรองให้ชินอ๋องซื่อจื่อด้วย ขาดเหลือสิ่งใดให้รีบมาแจ้งข้า” เป็นเผิงจือชิ่วหรือ ฟ่านฮูหยินกล่าว

            “ประเดี๋ยวข้าไปช่วยท่านลุงเยว่ตรวจดูความเรียบร้อยอีกทีดีกว่าขอรับ” ฟ่านไห่ถิงรีบสาวเท้าก้าวเดินตามหลังพ่อบ้านไป เรือนรับรองของจวนฟ่านมีมากมายหลายหลัง อย่างไรก็ต้องเลือกหลังที่อยู่ติดกำแพงที่สุด เวลาทำสิ่งใดจะได้สะดวก

            “ขอบคุณขอรับที่ท่านน้าทั้งสองเมตตาข้า ซีอิ๋งเจ้าไม่รังเกียจใช่หรือไม่ หากพี่จะมาขออาศัยอยู่ที่จวนของเจ้า” บุรุษที่รูปงามน้อยกว่าพี่ใหญ่มากนักหันมาเอ่ยถามนาง

            ‘หากข้าตอบว่ารังเกียจ ท่านพ่อท่านแม่คงไล่ทุบข้าจนหัวบวมปูด’ นางค่อนขอดในใจก่อนจะฉีกยิ้มที่คิดว่าเป็นมิตรที่สุดให้เขา

            “ท่านเป็นสหายของพี่ใหญ่ ข้าก็ต้องยินดีอยู่แล้วสิเจ้าคะ” มีคำตอบอื่นให้นางเลือกได้ด้วยหรือ

            “เจ้าช่างน่าเอ็นดู เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ เพื่อเป็นการตอบแทนที่เจ้ายอมให้พี่เข้ามาอยู่อาศัยในจวน พี่จะไปเล่นเป็นเพื่อนเจ้าบ่อย ๆ เจ้าจะได้ไม่เหงา” เขาย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อสนทนากับนาง

            “อย่าเลยเจ้าค่ะ ข้าเกรงใจท่านยิ่งนัก เมื่อเติบใหญ่ชินอ๋องซื่อจื่อและพี่ใหญ่ต่างมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำกัน ข้าไม่อยากรบกวนเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นหรือ แต่พี่กลัวเจ้าจะเหงาจนลอบมุดรั้วออกไปเที่ยวหอชายงามอีก” น้ำเสียงที่กล่าวเบาลงพอให้ได้ยินกันเพียงสองคน

            “ซีอิ๋ง ชินอ๋องซื่อจื่อเมตตาเจ้า เจ้าอย่าได้ปฏิเสธเลย” เป็นฟ่านฮูหยินกล่าว ท่าทางย่อตัวเพื่อสนทนากับน้องสาวสหายบ่งบอกถึงความเอ็นดูที่อีกฝ่ายมีให้

            “เจ้าค่ะท่านแม่”

            “หากอยากไปเที่ยวเล่นข้างนอกเมื่อใด มาหาพี่ที่เรือนรับรองได้ตลอดเวลา พี่ยินดีพาเจ้าไป เข้าใจหรือไม่”

            “เจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะชินอ๋องซื่อจื่อ”

            “ไม่เอา ๆ เรียกพี่ซืออี้เช่นเมื่อก่อนสิ”

            “แต่ว่า...” นางตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่มาฉุกคิดดูอีกที หากสนิทสนมกันไว้ก็ดีไม่ใช่หรือ

            ให้ตายสิ! ยามเปิดปากสนทนากับคนผู้นี้เมื่อใด นางรู้สึกอยากต่อต้านจนลืมตัวว่าต้องผูกมิตรอยู่เรื่อย

            “ท่านน้าทั้งสองด้วยขอรับ อย่าเรียกซื่อจื่ออันใดเลย เรียกซืออี้เถิดขอรับ จะได้รู้สึกเหมือนข้าเป็นบุตรชายอีกคนของตระกูลฟ่าน”

            “หากท่านต้องการเช่นนั้นพวกน้าคงต้องเสียมารยาทแล้ว”

            “ไหนซีอิ๋ง ลองเรียกพี่สิ”

            “พี่ซืออี้” นางแสร้งกล่าวพลางก้มหน้าเล็กน้อยคล้ายไม่คุ้นชิน แท้จริงเพียงอยากซ่อนสายตาที่กลอกไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

            “ดีมาก” เขายกมือลูบผมนางเบา ๆ ก่อนจะหันไปสนทนากับบิดามารดาของนางต่อ

            “ตายจริงพวกเราเสียมารยาทแล้ว เชิญไปสนทนากันต่อด้านในเถิด” เป็นฟ่านฮูหยินกล่าวก่อนจะเชื้อเชิญให้ผู้สูงศักดิ์เข้าจวน

            ฟ่านซีอิ๋งมองตามบิดามารดาและสหายของพี่ชายก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มเมื่อคิดถึงฝันร้ายที่ไม่อยากให้กลายเป็นจริงนั่น

            ‘ย้ายมาอยู่ด้วยกันเช่นนี้ ไม่แปลกใจเลยที่พี่ใหญ่จะหลงใหลจนยอมลงมือทำร้ายผู้อื่นเพื่อความรักเช่นนั้น’ นางคงต้องรีบมองหาบุรุษมาเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ใหญ่แล้ว