บทที่ 5 ผีหรือบุรุษรูปงามกัน (3/4)

“แต่พี่มือเปื้อนเพราะเก็บหินเมื่อครู่ พี่ไม่อยากให้อาภรณ์ของเจ้าเปื้อน”

            “เช่นนั้นหากข้าเป็นคนคลุมให้ท่าน ก็หมดปัญหาแล้วใช่หรือไม่” นางเขย่งปลายเท้าก่อนจะคลุมผ้าของนางให้เขา แม้มันจะดูสั้นไปมากเพราะเขามีรูปร่างสูงใหญ่กว่านางนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีสิ่งใดปกปิดร่างกายทำให้อบอุ่น

            “ขอบคุณ เสื้อคลุมของเจ้าช่างอบอุ่นยิ่งนัก”

            “ข้าก็ขอบคุณท่านเช่นกันที่มาส่งเจ้าค่ะ” นางกล่าวจบก็ทำท่าจะหมุนตัวเข้าเรือน

            “ประเดี๋ยวก่อน พี่ขอถามเจ้าได้หรือไม่ว่าวันนั้นเจ้าไปที่หอชายงามด้วยเหตุใด”

            “เดิมทีข้าตั้งใจจะไปเที่ยวเล่นเพราะอยากรู้อยากเห็น แต่บังเอิญไปเห็นพี่ใหญ่เดินเข้าไปที่หอแห่งนั้นพอดี ข้าที่รับรู้มาตลอดว่าสองปีที่ผ่านมาพี่ใหญ่อยู่เมืองจินเฟิ่งที่เป็นชายแดนเหนือย่อมอดไม่ได้ที่จะสงสัย จึงติดตามเข้าไปที่นั่นเพื่อไปดูว่าใช่พี่ชายของข้าที่ไม่ได้พบเจอกันเกือบสองปีหรือไม่”

            “ด้วยเหตุนี้เจ้าจึงไปแอบดูไห่ถิงที่หน้าห้องนั้น”

            “เจ้าค่ะ แล้วข้าก็ได้เห็นพี่ใหญ่กำลังทำเอ่อ...เรื่องวาบหวิวกับชายงามเหล่านั้น”

            “บางสิ่งที่เจ้าเห็นมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เจ้าคิดก็ได้ พี่บอกเจ้าได้เพียงเท่านี้”

            ‘พี่ซืออี้ตั้งใจจะบอกข้าใช่หรือไม่ ว่าที่พี่ใหญ่ทำเช่นนั้นเพราะมีเหตุผล แท้จริงเขาไม่ได้เป็นต้วนซิ่วชื่นชอบบุรุษ’

            “แล้วเหตุใดหลายวันมานี้เจ้าถึงได้ใต้ตาดำคล้ำคล้ายคนไม่หลับไม่นอน” เขากล่าวพลางย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ดวงตาอยู่ในระดับเดียวกับนัยน์ตาเมล็ดซิ่งของนาง

            “ข้าฝันร้ายเจ้าค่ะ ข้าจึงพยายามทำให้ตนเองไม่หลับ”

            “หากทำเช่นนั้นร่างกายจะแย่เอาได้นะ”

            “แต่ข้าไม่อยากฝันร้ายอีกแล้วเจ้าค่ะ” ฝันร้ายในเรื่องเดิมซ้ำ ๆ

            “เจ้าฝันร้ายเรื่องใด สามารถเล่าให้พี่ฟังได้หรือไม่”

            “ช่างเถิดเจ้าค่ะ อาจจะเป็นข้าที่คิดมากไป อากาศเย็นลงมากแล้ว ข้าขอตัวเข้าเรือนก่อนนะเจ้าคะ” นางแสร้งกอดอกลูบแขนตนเอง ก่อนจะหมุนตัวเข้าเรือนของตน

            “อืม หวังว่าภาพของอิ๋งหั่วฉงในป่าไผ่จะช่วยลบเลือนฝันร้ายของเจ้า” วาจาของเขาทำให้ฝีเท้าที่ก้าวเดินชะงักเล็กน้อย

            “ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ” นางพึมพำเสียงเบาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของตน

            ส่วนคังซืออี้ เมื่อส่งคนงามที่เรือนแล้วเขาก็เดินกลับเรือนรับรองของตน ซึ่งเขาที่รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาบ้างแล้วจึงรีบปีนขึ้นเตียงแล้วเข้านอนทั้งที่ยังคลุมผ้าของน้องสาวสหาย

            แต่เหตุใดยามตื่นเช้ามาจึงกลายเป็นเขานอนกอดผ้าคลุมที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสตรีไปได้ มิน่าเล่าค่ำคืนที่ผ่านมาเขาถึงได้นอนหลับฝันดี

                       

            หลังจากได้ยินชินอ๋องซื่อจื่อบอกในวันนั้นว่าสิ่งที่นางเห็นอาจจะไม่ได้เป็นเช่นที่คิด นางก็เริ่มจะคล้อยตามแล้ว หากไม่บังเอิญมาได้ยินวาจาหยอกเย้าระหว่างสหายทั้งสองคนในวันนี้

            “วันนี้จะไปด้วยกันหรือไม่”

            “ไม่หรอกข้าไม่อยากไปเป็นตัวขวางเจ้ากับไหลเซียง” คังซืออี้ที่เดินอยู่ข้าง ๆ ตอบ

            “ตัวขวางอันใดกันเล่า ข้าไม่ได้เรียกไหลเซียงมาเพียงคนเดียวเสียหน่อย ยังมีอี้เหลียน กับเป่าโยวอีก หากจะเพิ่มเจ้าเข้าไปอีกคนก็ไม่เห็นเป็นไร” เพราะรับบทเป็นต้วนซิ่วที่ต้องแสร้งทำเป็นหลงใหลชายงามอยู่นานหลายปี เขาจึงสามารถแสดงท่าทางหยอกเย้าสหายหวังกลั่นแกล้งอีกฝ่ายได้คล่องแคล่ว

            “เชิญเจ้าตามสบาย ข้าไม่คิดขัดขวางเจ้า” กล่าวจบมุมปากของเขาก็ยกยิ้มเมื่อคิดถึงฟ่านซีอิ๋ง หากมาได้ยินพี่ชายเอ่ยวาจาเช่นนี้มิแคล้วคงเชื่อหมดใจว่าพี่ชายของตนเองเป็นต้วนซิ่ว

            เพราะเรื่องสำคัญบางอย่างสหายที่มีใบหน้างดงามราวสตรีจึงต้องแสร้งเล่นงิ้วเป็นต้วนซิ่ว โดยเขาที่มีรูปร่างกำยำแม้จะรูปงามอยู่บ้างแต่ทว่าท่าทางกลับแข็งทื่อจึงต้องทำหน้าที่อื่นแทน

            และตอนที่ฟ่านซีอิ๋งไปเห็นนั้นก็เป็นงิ้วฉากหนึ่งที่สหายกับชายงามในหอซึ่งเป็นคนของพวกเขากำลังเล่นงิ้วหลอกตาคนของฝ่ายตรงข้ามให้ตายใจ

            “เช่นนั้นก็รับหน้าให้ข้าด้วยก็แล้วกัน หากมีคนมาถามหาข้าเจ้าก็บอกว่าออกไปตรวจดูความเรียบร้อยของสำนักคุ้มภัย”

            “อืม เจ้าก็ระวังจะถูกจับได้ด้วยเล่า”

            “ถูกจับได้ว่าเป็นต้วนซิ่วน่ะหรือ ฮ่า ๆ” กล่าวจบฟ่านไห่ถิงก็หัวเราะโดยไม่รู้ว่าได้มีใครบางคนตื่นตกใจในสิ่งที่ได้ยิน

            ‘ไม่นะ! สรุปพี่ใหญ่เป็นต้วนซิ่ว เรื่องนี้พี่ซืออี้ก็รับรู้อยู่แล้ว’ มิน่า...ถึงช่วยเอ่ยปากให้นางเข้าใจไปอีกอย่าง

            คุณหนูฟ่านคนงามยกมือปิดปากไม่ให้ตนเองส่งเสียงออกไป ดวงตาเมล็ดซิ่งสั่นระริกคล้ายกระต่ายน้อยยามตื่นตระหนก เมื่อทั้งสองเดินห่างไปไกลแล้วนางจึงรีบวิ่งกลับเรือนของตน

            ‘ฝันของข้า ฝันร้ายของข้าจะต้องกลายเป็นจริงแน่ ๆ เลยใช่หรือไม่’ แม้จะเอ่ยวาจาหยอกเย้ากันเช่นนั้นแต่ลึก ๆ พี่ใหญ่ต้องมีใจให้สหายเป็นแน่มิเช่นนั้นคงไม่ให้เข้ามาอยู่ในจวนเพื่อจะได้ใกล้ชิดกันเช่นนี้หรอก

            ไม่ได้การแล้ว...นางต้องทำอันใดสักอย่าง