บทที่ 6 น่าอับอายยิ่งนัก (2/4)

“แต่ข้ากลับคิดว่าสิ่งที่คุณหนูซิวทำไม่เหมาะสมเท่าใดนัก เป็นสตรีไปอยู่ท่ามกลางบุรุษมากมายเช่นนั้นมองอย่างไรก็ไม่เหมาะสม”

            “ที่เจ้ากล่าวก็ไม่ผิด”

            “พอได้ยินเจ้ากล่าวเช่นนี้แล้วข้าก็เพิ่งนึกออกว่าก่อนหน้าที่จะมาที่ร้านแห่งนี้ ได้ยินบุรุษสองคนที่ดูเหมือนจะไม่ใช่บัณฑิตเตรียมสอบแต่เป็นคุณชายผู้หนึ่งกล่าวชักชวนกันไปอ่านตำราโดยไม่เสียเงิน หวังจะได้ใกล้ชิดและเกี้ยวพาคุณหนูซิว”

            “อืม ไม่เหมาะสมจริง ๆ นั่นแหละ”

            คำกล่าวของชาวบ้านวัยกลางคนกลุ่มนั้นทำให้ฟ่านซีอิ๋งที่ลอบฟังอยู่พยักหน้าพลางลอบเคี้ยวฟันอย่างรู้สึกหงุดหงิดเมื่อบุรุษที่นางตั้งใจมาหมายตา ถูกคุณหนูซิวแย่งตัวไปจนหมด

            ‘ดูแล้ววันนี้คงไม่ได้เรื่อง กลับจวนก่อนก็แล้วกัน” นางดึงผ้าคลุมขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งล่างก่อนจะทอดถอนใจแล้ววางก้อนตำลึงสีเงินลงบนโต๊ะก่อนจะออกจากโรงเตี๊ยมไป

            “รบกวนพวกท่านส่งคนไปแจ้งซูฉีให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ ว่าข้าเดินทางกลับจวนแล้ว”

            “ขอรับคุณหนู” เมื่อผู้คุ้มกันแซ่อินรับคำ นางก็เดินกลับไปยังจุดที่สั่งให้คนขับรถม้าจอดรอเพื่อกลับจวนฟ่าน

            ‘เอาไว้ค่อยหาโอกาสมาใหม่’ นางไม่ยอมแพ้เรื่องของพี่ชายหรอก ในเมื่อมันมีคำว่า ‘ประหาร’ ทั้งตระกูลเป็นเดิมพัน

            วันนี้อากาศช่างแปลกประหลาดยิ่งนักที่จู่ ๆ ก็ร้อนขึ้นมาเสียได้ทั้งที่ก่อนหน้านี้กำลังเข้าสู่หน้าหนาว นางที่นอนไม่หลับจึงออกมานั่งที่ตั่งบริเวณชานเรือนด้านข้างเพื่อรับลม

            กร๊อบ! เสียงกิ่งไม้หักเพราะโดนเหยียบทำให้นางสะดุ้งสุดตัวก่อนจะเอ่ยปากถามออกไป

            “นั่นใครน่ะ!”

            “ขออภัยที่ทำให้เจ้าตกใจ เป็นพี่เอง”

            “พี่ซืออี้ เหตุใดถึงเป็นท่าน”

            “ขออภัยวันนี้อากาศร้อนนัก พี่จึงออกมาเดินรับลม มิคิดว่ายามค่ำคืนเส้นทางในจวนฟ่านจะทำให้พี่หลงมาที่เรือนเจ้าได้”

            “พบเจอกันครานี้ อาภรณ์ท่านก็ยังหลุดลุ่ยเช่นเดิมนะเจ้าคะ”

            “ขออภัยวันนี้มันร้อนเสียจริง” กล่าวจบก็จับอาภรณ์ที่แหวกออกกว้างกระพือเล็กน้อยเพื่อทำให้เย็นลง แต่ภาพแผงกายกำยำที่ปรากฏให้เห็นยามที่เขาขยับมือกลับทำให้ดวงหน้าหวานเห่อร้อนขึ้น

            ‘พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่’ เหตุใดถึงทำท่าทางเช่นนั้น สายตาของนางยิ่งไม่รักดีอยู่ด้วย คราก่อนเพราะรอบกายมืดมิดนางจึงไม่ได้เห็นชัดเต็มสองตาเท่าวันนี้

            “พี่ซืออี้เอาพัดหรือไม่ ข้าจะไปหยิบให้” นางกล่าวก่อนจะรีบลุกจากตั่งด้วยท่าทีร้อนรน

            “ไม่ต้อง” คังซืออี้ดึงรั้งข้อมือกลมกลึงเอาไว้เป็นเหตุให้นางไม่ทันตั้งตัวจนเซคล้ายจะล้มลง เขาจึงรีบวาดแขนเพื่อประคองนาง

            “ขออภัยเจ้าค่ะ” นางตอบอย่างละล่ำละลัก

            “มิเป็นไร ว่าแต่อกพี่แน่นดีหรือไม่” เขาเอ่ยถาม มุมปากยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

            “แน่นสู้มือดีเจ้าค่ะ เอ่อ...ขออภัยเจ้าค่ะ” ฟ่านซีอิ๋งรีบดึงมือออกพลางทำหน้าเลิ่กลั่ก

            ‘ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ เป็นอาภรณ์ท่านแหวกกว้างเกินไปต่างหาก’ เมื่อครู่ตอนที่เสียหลักมือของนางวางทาบลงบนอกเปลือยเปล่าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะวางมือลงบนแผงอกที่แน่นไปด้วยมัดกล้ามนางจึงเผลอกดและบีบเล็กน้อยตามประสาสตรีผู้อยากรู้อยากเห็น

            “หากเจ้าชอบพี่จะมาให้เจ้าจับเช่นนี้บ่อย ๆ ดีหรือไม่” แววตาพราวระยับแฝงล้อเลียนของเขาทำให้นางรู้สึกอับอายยิ่งนัก

            ตู้ม! เสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวนางก่อนที่ดวงหน้าหวานจะแดงก่ำลามไปถึงใบหูและลำคอ

            “พี่ซืออี้ได้โปรดอย่าล้อเลียนข้าเจ้าค่ะ” นางก้มหน้าหลบสายตาของเขา

            “เอาล่ะ พี่ไม่หยอกเย้าเจ้าแล้ว รีบเข้าเรือนเถิด ดึกดื่นยุงหรือแมลงมากนัก ประเดี๋ยวจะถูกกัดเอา”

            “เช่นนั้นข้าขอตัวเจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็รีบวิ่งเข้าเรือนตนเองอย่างไม่รักษากิริยา

            “ฝันดีนะซีอิ๋ง” ชินอ๋องซื่อจื่อหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเรือนรับรองของตน

            แม้อากาศจะร้อนแต่คืนนี้เขาคงจะนอนหลับฝันดี เพราะได้มาล่อลวงน้องสาวสหาย ช่างเป็นการลงมือที่คุ้มค่าเสียจริง

            ด้านคุณหนูฟ่านที่หนีความอับอายเข้ามาในห้องของตนด้วยหัวใจที่เต้นระรัวกว่าจะพยายามควบคุมสติของตนได้ นางก็ใช้เวลาพักใหญ่

            “ชินอ๋องซื่อจื่อผู้นี้ช่างอันตรายเสียจริง ไม่แปลกใจเลยที่คุณหนูในเมืองหลวงจะพากันหลงใหลและปรารถนาจะเป็นพระชายาของเขา” เสน่ห์ของเขามันยากจะต้านทานนี่เอง ขนาดนางยังเผลอไปจับและบีบแผงอกของเขาเลย

            “แต่เอ๊ะ! เขาบอกว่าเขาหลงทาง แล้วเช่นนี้จะกลับเรือนถูกหรือไม่” นางกำลังผุดลุกขึ้นยืนตั้งใจจะไปช่วยเหลือเขา แต่เมื่อคิดถึงความอับอายก่อนหน้านี้ นางก็เปลี่ยนใจนั่งลงบนเตียงเช่นเดิม

            “ช่างเถิด ประเดี๋ยวก็คงมีบ่าวไพร่หรือผู้คุ้มกันที่มาเดินตรวจพบเข้าแล้วพากลับเรือนรับรองเอง” นางถอดรองเท้าแล้วล้มตัวลงนอน

            ‘แต่เมื่อครู่มันน่าอับอายมากจริง ๆ หากพบหน้ากันครั้งต่อไปนางจะต้องทำหน้าเช่นไรกัน’ มือเรียวดึงผ้าห่มมาปิดหน้าที่เห่อร้อนขึ้นมาอีกเมื่อนึกถึงเรื่องราวน่าอับอาย

            ภาพของคุณหนูฟ่านและท่านอ๋องน้อยเมื่อครู่ทำให้บรรดาองครักษ์เงาได้แต่ทอดถอนใจพลางนึกขบขันกับแผนการล่อลวงสตรีของผู้เป็นนาย

            ‘ข้าว่าคุณหนูฟ่านคงหนีไม่พ้นตำแหน่งพระชายาชินอ๋องซื่อจื่อแล้ว’ หลงทางที่ใดกัน ท่านอ๋องน้อยจงใจสวมอาภรณ์บางเบามาล่อลวงคุณหนูฟ่านยามค่ำคืน

            ‘พวกเจ้าหุบปาก! หากอยากสนทนากันให้ออกไปสนทนากันไกล ๆ’ เป็นพี่ใหญ่อย่างจือไห่กล่าว มานินทาเจ้านายใกล้เรือนคุณหนูฟ่านเช่นนี้ เกิดคุณชายฟ่านมาได้ยินเข้า ท่านอ๋องน้อยจะลำบากเอา

            เมื่อโดนพี่ใหญ่ไล่ องครักษ์เงาแซ่จือก็รีบเร้นกายหายไป ทิ้งให้จือไห่ทอดถอนใจกับสารพัดแผนล่อลวงสตรีของท่านอ๋องน้อย

            เช้าวันต่อมานางก็มารับสำรับพร้อมหน้าบิดามารดา พี่ชายและสหายของพี่ชาย เมื่อเห็นท่าทางปกติไม่มีสายตาล้อเลียนของเขานางจึงเบาใจและลดความกังวลลง

            “เป็นอันใดไป เหตุใดถึงถอนหายใจเสียงดังเช่นนั้น หรืออยากกินปลาแต่ขี้เกียจเลาะก้าง บอกพี่ได้ พี่จะทำให้” คังซืออี้ที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของนางเอ่ยถามเสียงเบา เพื่อไม่ให้รบกวนท่านพ่อที่กำลังสนทนากับพี่ใหญ่อยู่

            “ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ

            “นี่ปลาของเจ้า” เขาคีบปลาที่เลาะก้างเรียบร้อยวางในชามข้าวของนาง

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบรับพลางก้มหน้าเล็กน้อยคล้ายยังเขินอายเรื่องที่ตนเองทำลงไปเมื่อคืน

            “ซืออี้ เจ้าแย่งหน้าที่ข้า” หน้าที่ช่วยคีบอาหารให้น้องสาวที่แขนสั้นกว่า เป็นของพี่ชายเช่นเขามาตั้งแต่เด็ก