บทที่ 3 ถูกจับได้เสียแล้ว (2/4)

           “ที่แท้เป็นชินอ๋องซื่อจื่อนี่เอง ขออภัยที่ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่”

            “คนกันเองทั้งนั้นเจ้าอย่าได้กังวล ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าข้าไม่รู้จักทางไปจวนเผิง รถม้าคันนี้จึงจะไปส่งเจ้าที่จวนฟ่านแทน”

            “มิรบกวนชินอ๋องซื่อจื่อขอรับ จอดให้ข้าลงตรงนี้ก็ได้ขอรับ ประเดี๋ยวข้าน้อยจะหาทางกลับจวนเอง”

            “แต่บริเวณนี้มันมืดนัก ทางซ้ายก็เป็นจวนร้างไร้ผู้คนอยู่อาศัย เพราะทางขวาคือจวนที่มีคนเล่าลือกันว่ามีผีออกมาทักทายผู้คนที่ผ่านไปมาอยู่บ่อยครั้ง”

            “ผะ ผีหรือขอรับ แล้วเหตุใดท่านถึงมาผ่านทางนี้”

            “ทางนี้มันเงียบสงบ ไม่มีรถม้าคันอื่นมาวิ่งเบียดให้วุ่นวาย แต่หากเจ้ายืนยันจะลงที่นี่ข้าก็จนใจจะเอ่ยปากห้าม”

            “เช่นนั้นต้องรบกวนชินอ๋องซื่อจื่อไปส่งข้าใกล้ ๆ จวนตระกูลฟ่านด้วยขอรับ แต่ไม่ต้องส่งหน้าประตูจวนนะขอรับ ดึกดื่นเช่นนี้ข้าเกรงใจพวกเขา”

            “มิเป็นไร หากพวกเขาจะลงโทษเจ้าที่หนีออกมาเที่ยว บอกพวกเขาไปได้เลยว่าฟ่านซีอิ๋งเป็นคนบอกให้เจ้าออกมาตามดูไห่ถิง”

            ‘ข้าจะบอกเช่นนั้นได้อย่างไรเล่า ในเมื่อจะเผิงเย่ฟางหรือฟ่านซีอิ๋งก็เป็นข้าทั้งนั้น’ สหายของพี่ชายผู้นี้โกรธเกลียดอันใดนาง เหตุใดถึงพยายามให้นางรับโทษเช่นนี้

            “ดูท่านจะไม่ชอบซีอิ๋งเท่าใดนักนะขอรับ นางไปทำอันใดให้ท่านมีโทสะหรือขอรับ”

            “ก็ข้าบอกแล้วว่าคนตระกูลฟ่านอีกคนที่ข้าจำได้มีเพียงฟ่านซีอิ๋งเท่านั้น ดังนั้นไม่ว่าจะเรื่องใด นอกจากไห่ถิงข้าก็ย่อมนึกถึงซีอิ๋ง” เขากล่าวพลางกลั้นหัวเราะกับท่าทางน่าขบขันของคนผู้นี้

            ‘หากจะนึกถึงข้า ขอเป็นเรื่องที่ดี ๆ ได้หรือไม่’ บทลงโทษพวกนั้นนางไม่อยากรับแทนผู้อื่นเลยแม้แต่น้อย

            ‘ถึงจวนฟ่านแล้วขอรับ’ เสียงคนบังคับรถม้าดังขึ้นพร้อมกับรถม้าที่จอดนิ่งสนิท

            “ช่วยขยับเลยไปสักเล็กน้อยได้หรือไม่ขอรับ” นางเอ่ยบอกหลังจากเปิดผ้าดูแล้วเห็นว่ารถม้าจอดอยู่ตรงหน้าประตูจวนอย่างพอดิบพอดี

            “ขยับรถม้าให้เลยไปอีก” ชินอ๋องซื่อจื่อเอ่ยวาจาสั่งการ

            ‘ขอรับ’ เสียงคนขับรถม้าตอบก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนไปข้างหน้าแล้วจอดนิ่ง

            “ขอบคุณชินอ๋องซื่อจื่อที่มีจิตใจเมตตา อาสามาส่งข้าน้อยที่จวนฟ่าน” นางแทบจะกัดฟันเอ่ยสรรเสริญเขา ทั้งที่ในใจก่นด่าไปมากมายเพราะแท้จริงนางไม่ได้เต็มใจที่จะนั่งรถม้ากลับมากับบุรุษผู้นี้เลยแม้แต่น้อย

            “มิเป็นไร”

            “เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวลาขอรับ” นางบอกลา โดยไม่ทันมองว่าเขาจะลุกตามนางลงมาด้วย

            “...”

            “ชินอ๋องซื่อจื่อ แท้จริงไม่ต้องส่งข้าน้อยก็ได้ขอรับ แค่มาส่งที่จวนฟ่านข้าน้อยก็เกรงใจยิ่งนัก”

            “ข้าเพียงมีเรื่องอยากจะบอกเจ้าเล็กน้อยก่อนแยกจาก” เขาบอกก่อนจะลงจากรถม้ามายืนตรงหน้านาง

            “มีเรื่องใดหรือขอรับ”

            “ข้ายังไม่มีฮูหยิน และก็วันหน้าหากไปแอบฟังใครสนทนาอีก เจ้าควรเก็บชายอาภรณ์ให้มิดชิด มิเช่นนั้นจะโดนจับได้เอานะซีอิ๋ง” กล่าวจบเขาก็จ้องหน้านางคล้ายรอดูสีหน้า มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยคล้ายกับกำลังขบขัน

            ‘ที่ข้าโกหกไปเขาไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย’ นางอ้าปากพะงาบ ๆ ด้วยความตกใจ

            “รีบหาทางเข้าจวนไปได้แล้ว ประเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าชื่อเสียงของเจ้าจะเสียหายเอาได้” กล่าวจบเขาก็หมุนตัวเดินขึ้นรถม้าไป

            ‘เขารู้! ว่าข้าเป็นใครตั้งแต่แรก ทั้งยังรู้ว่าในตอนนั้นนางแอบฟังแต่ไม่คิดเปิดโปง’ สหายของพี่ชายผู้นี้ช่างให้ความรู้สึกอันตรายยิ่งนัก

            ไม่ได้การละ คราวหน้าหากเจอกันข้าต้องผูกมิตรพยายามทำให้เขาเอ็นดูข้า และพยายามมองหาบุรุษคนใหม่มาผูกสัมพันธ์กับพี่ใหญ่

            เมื่อรถม้าไร้ตราสัญลักษณ์เคลื่อนตัวจากไป นางก็กวาดตามองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปที่ด้านหลังจวนแล้วดึงใบไม้เศษหญ้ากอใหญ่ออกก่อนจะคุกเข่าคลานเข้าจวนพร้อมกับอำพรางโพรงนั้นไว้เช่นเดิม

            บุรุษที่ยืนอยู่ในความมืดมองการกระทำของแม่นางน้อยพลางส่ายหน้าไปมา ไม่คิดว่าน้องสาวสหายผู้นี้จะซุกซนได้ถึงเพียงนี้ ก่อนจะกลับขึ้นรถม้าของตนแล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ

            ก่อนถึงวันปักปิ่นของนางเพียงหนึ่งวันฟ่านไห่ถิงก็เดินทางกลับจวนเพื่อร่วมพิธีปักปิ่นของน้องสาว

            “ซีซีน้องรัก ไม่ได้เจอกันเพียงสองปี เจ้างดงามยิ่งนัก” คนเป็นพี่เดินเข้ามาทักทายน้องสาวที่ออกมารอต้อนรับ พลางทำท่าจะเข้ามาอุ้มเช่นที่เคยทำเมื่อยามนางเป็นเด็ก

            “พรุ่งนี้นางก็จะปักปิ่นแล้ว จะอุ้มนางเล่นเช่นเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว” เป็นสหายที่เดินลงรถม้ามาทีหลังดึงรั้งชายอาภรณ์เอาไว้

            “ขออภัยพี่ลืมไป ในสายตาพี่เจ้ายังคงเป็นเจ้าก้อนแป้งเสมอ” เพราะถูกสหายดึงรั้งอาภรณ์เอาไว้ เขาจึงทำได้เพียงเอื้อมมือไปวางลงบนศีรษะของน้องสาวก่อนจะยีผมนางเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู

            “พี่ใหญ่! ผมข้ายุ่งหมดแล้วนะ” นางมองค้อนพี่ชายก่อนจะยกมือลูบผมที่ยุ่งเหยิงให้กลับมาเรียบร้อยดังเดิม

            ‘อย่ามาคิดกลั่นแกล้งข้าเพื่อกลบเกลื่อนนะ ข้ายังจำภาพของท่านในหอชายงามได้ขึ้นใจ หน๊อย! กลับมาตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้วคงเพิ่งจะนึกได้ว่าต้องกลับบ้านมาร่วมพิธีปักปิ่นของข้าสินะ’ จึงโผล่หน้ามาเอาวันนี้