บทที่ 4 สหายของพี่ชายที่ต้องผูกมิตร (1/4)

4

สหายของพี่ชายที่ต้องผูกมิตร

            ส่วนฟ่านซีอิ๋งก็ถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่เช้า เพื่อแต่งเนื้อแต่งตัวอย่างประณีต เพราะวันนี้เป็นพิธีปักปิ่นแสนสำคัญที่สตรีทุกคนต้องผ่านพิธีนี้

            แน่นอนว่าสหายของพี่ชายที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในจวนก็ถูกเชิญให้เข้าร่วมงานนี้อย่างช่วยไม่ได้

            เนื่องจากเจ้ากรมยุติธรรมเป็นคนเรียบง่าย งานเลี้ยงจึงไม่ใหญ่มาก มีเพียงคนในตระกูลฟ่านและคนตระกูลเผิงทั้งสายหลักและสายรองมาร่วม

            “ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี ไม่คิดว่าน้องซีอิ๋งจะงดงามเช่นนี้”

            “ข้าเห็นด้วยขอรับพี่เจียงหัว”

            “แล้วเมื่อก่อนใครกันที่เคยล้อเลียนนางว่าเป็นอีกาในฝูงหงส์”

            “ก็คราวนั้นนางตัวอ้วนกลม ทั้งยังมีขี้มูกเกรอะกรังดูไม่น่าเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย”

            “ข้าก็เคยล้อเลียนนางไม่รู้นางจะยังโกรธข้าหรือไม่”

            “เช่นนั้นพวกเราควรไปขอโทษและผูกสัมพันธ์กับนางดีหรือไม่”

            “ย่อมไม่มีอะไรสายเกินไปหากคิดจะแก้ไข” เป็นฟ่านไห่ถิงที่ได้ยินบทสนทนานั้นจึงเอ่ยปากกับพวกญาติพี่น้อง คนตระกูลฟ่านตระกูลเผิงรักใคร่สามัคคีกันย่อมเป็นเรื่องดี แต่จะดีมากหากไม่มีใครล้อเลียนว่าน้องสาวเขาเป็นอีกาในฝูงหงส์ เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงหน้าตาจึงผิดแผกไปจากมารดา

            “คารวะพี่ไห่ถิงขอรับ” คุณชายทั้งหลายต่างพากันเคารพทายาทสายหลักอย่างนอบน้อม เพราะชื่อเสียงตระกูลฟ่านจะรุ่งโรจน์หรือตกต่ำก็ขึ้นอยู่กับคนผู้นี้

            “ตามสบาย เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าเจ้าอยากจะขอโทษที่เมื่อก่อนล้อเลียนซีซี”

            “ขอรับ ยามนั้นพวกข้ายังเด็ก จึงคิดน้อยไป ยามนี้เติบโตจึงอยากแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิดขอรับ” บุรุษวัยใกล้จะสวมกวานกล่าวพลางยกมือเกาหัวคล้ายเก้อเขิน

            “เมื่อคิดแก้ไขย่อมเป็นเรื่องดี ใครเคยทำไม่ดีก็ไปขอโทษนางเถิด ซีซีของข้า นางใจกว้างย่อมยอมยกโทษให้”

            “ขอรับพี่ไห่ถิง” เมื่อได้รับคำยืนยันจากพี่ชายที่พวกตนเคารพนับถือ คุณชายน้อยเหล่านั้นจึงคล้ายมีความมั่นใจมากขึ้น

            “เช่นนั้นพวกเราไปขอโทษซีอิ๋งกันเถิด”

            “ขอรับพี่เจียงหัว” เมื่อกลุ่มคุณชายจากไปแล้ว สีหน้าอ่อนโยนของฟ่านไห่ถิงก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา

            “พี่น้องเหล่านั้นคงเห็นน้องเล็กของข้างดงามจึงคิดเกี้ยวพาสินะ ถึงได้พากันสำนึกผิดอยากขอโทษเช่นนี้”

            “นับวันน้องสาวเจ้ายิ่งงดงาม หากเจ้าไม่อยากได้น้องเขยเป็นบุรุษที่เคยรุมต่อว่าจนพานทำให้ซีอิ๋งเสียใจไม่กล้าออกจากเรือนหลายครั้ง ข้าว่าเจ้าควรกีดกันคนพวกนั้นบ้าง” ไม่ใช่สนับสนุนให้บุรุษเข้าหาน้องสาวเช่นนี้ ไหนจะท่าเกาหัวเก้อเขินน่าขัดตานั่นอีก มองกี่ทีก็ชวนขัดใจชะมัด

            “ให้โอกาสพวกนั้นได้ขอโทษก่อน ซีซีของข้าจะได้มั่นใจในตนเองขึ้น แต่หากพวกนั้นคิดจะเกี้ยวพานางจริง ๆ ต่อให้เป็นญาติสนิทข้าก็ไม่คิดยอม” เคยทำร้ายน้องสาวเขาด้วยวาจาตั้งหลายหน คิดว่าเขาจะลืมหรืออย่างไร

           

            ด้านกลุ่มคุณหนูต่างวัยที่พากันรุมล้อมฟ่านซีอิ๋งพลางเอ่ยปากชื่นชมความงามของนางที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้น

            “ซีอิ๋งเจ้าไปทำสิ่งใดมา บอกข้าได้หรือไม่ ข้าอยากงดงามขึ้นเช่นเจ้าบ้าง” ฟ่านเจียงหรูที่มีอายุไล่เลี่ยกับนางเอ่ยถาม

            ‘หากข้าตอบว่าต้องเปลี่ยนหัวเช่นที่พวกเจ้าเคยว่าให้ข้า พวกเจ้าจะโกรธหรือไม่’ แม้ในใจจะคิดเช่นนั้นแต่สุดท้ายนางก็ต้องแสร้งเป็นสตรีจิตใจดีงามไม่ถือโทษโกรธญาติพี่น้องเช่นที่มารดาอบรมสั่งสอนก่อนหน้านี้

            “ข้าก็เพียงอาบน้ำนมและขัดตัวอยู่บ่อยครั้ง ไม่นานก็เป็นเช่นที่เจ้าเห็น”

            “เช่นนั้นหรือ อีกหกเดือนจะถึงงานปักปิ่นของข้า ข้าจะต้องรีบไปทำเช่นเจ้าบ้างแล้ว”

            “อืม” เมื่อนางตอบรับด้วยสีหน้าท่าทางเป็นมิตรหลังจากนั้นบรรดาญาติพี่น้องที่อายุไล่เลี่ยกันก็พากันรุมถามเรื่องราวเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงตนเองให้งดงามขึ้นจนนางลอบทอดถอนใจอยู่หลายครั้ง

            “น้องซีอิ๋งพวกเราขอโทษที่ก่อนหน้านี้เคยล้อเลียนเจ้า” เป็นพี่ชายเจียงหัวที่เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคุณชายน้อยตระกูลฟ่านและตระกูลเผิง

            “พวกเราก็ต้องขอโทษเจ้าด้วยที่เคยว่าเจ้า” คุณชายน้อยทั้งหลายเอ่ยวาจาพร้อมกัน

            “มิเป็นไร ข้าไม่ถือโทษโกรธพวกท่านหรอกเจ้าค่ะ” สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเป็นโอบอ้อมอารีเช่นที่มารดาเคยทำ ทั้งที่ในใจก็ยังโกรธเคืองอยู่บ้าง

           “พวกเราก็ต้องขอโทษเจ้าด้วยเช่นกัน” เมื่อเห็นกลุ่มคุณชายทั้งหลายเอ่ยวาจา กลุ่มสตรีก็ทำเช่นเดียวกัน