บทที่ 2 ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่ (1/4)

2

ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่

            ภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้มีคนเข้ามานั่งกินอาหารไม่น้อยเนื่องจากราคาไม่สูงมากจนเกินไป แต่เนื่องจากที่นี่ไม่มีห้องส่วนตัวคุณหนูคุณชายส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยนิยมนัก

            เพราะจะได้มองดูปาหี่ที่สาวใช้คนสนิทแหวกกลุ่มคนเข้าไปดู นางจึงเลือกที่จะนั่งบริเวณชั้นสอง ก่อนจะสั่งอาหารมาสามอย่างเพื่อกินระหว่างรอสาวใช้

            ‘นั่นมันคุณหนูซิว คนงามจากจวนราชครูไม่ใช่หรือ’ เป็นบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นดึงความสนใจให้นางก้มลงไปมองเบื้องล่างตามพวกเขา

            ‘งดงามสมคำเล่าลือจริง ๆ’

            เมื่อมีโอกาสได้เพ่งพิศเช่นนี้ นางคิดว่าพี่ใหญ่งดงามกว่าสตรีผู้นี้มาก หากไม่ติดว่าเป็นบุรุษคงเป็นที่หมายปองของบุรุษในเมืองหลวง เผลอ ๆ ได้เข้าวังเป็นนางสนมของฮ่องเต้ แต่เอาเถิดหากกวาดสายตามองสตรีทั่วเมืองหลวงคุณหนูจวนราชครูผู้นี้ก็ถือว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่ง

            ‘งดงามเช่นนี้คงมีคู่หมายแล้วกระมัง’

            ‘นางยังไม่มีคู่หมายหรอก’ เป็นบุรุษผู้หนึ่งตอบ

            ‘เพราะเหตุใดเจ้าถึงทราบ’

            ‘ก็จงเซ่อชื่นชอบคุณหนูซิวอย่างไรเล่า’

            ‘ใช่! ข้าเฝ้ามองนางมานานแล้ว นางงดงามและมีจิตใจอ่อนโยน’ น้ำเสียงเคลิบเคลิ้มหลงใหลของบัณฑิตผู้นั้นทำให้นางแทบจะสำลัก

            ‘จวนราชครูเคยไปทำโรงทานแจกจ่ายอาหารยามที่เมืองจินเซ่อประสบภัยแล้ง จงเซ่อที่เคยได้รับความช่วยเหลือจึงประทับใจคุณหนูผู้นั้น’ เพราะเช่นนี้พวกเขาที่สนิทกับอีกฝ่ายจึงพลอยได้รู้จักคุณหนูผู้จิตใจอ่อนโยนไปด้วย

            ‘แต่ก็ได้แค่ฝัน’ บัณฑิตที่นิ่งเงียบและมีสีหน้าเย็นชาแปลกแยกจากผู้อื่นเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดรักษาน้ำใจ

            ‘คุนต๋า เหตุใดเจ้าถึงได้กล่าววาจาทำร้ายจิตใจสหายเช่นนั้น’ เป็นมู่เฉียงฮุยกล่าว

            ‘ก็เมื่อครู่ข้าเห็นคุณหนูคนที่พวกเจ้ากล่าวถึงยืนสนทนากับบุรุษรูปงามในตรอกข้างร้านร้างไร้ผู้คนตรงนั้น ดูท่าทางนางจะชื่นชอบบุรุษผู้นั้นมาก’

            เอ๋...มีคนเห็นด้วยหรือ เช่นนั้นบัณฑิตผู้นั้นก็เห็นนางที่แอบฟังอยู่น่ะสิ

            ‘เจ้าโกหก’

            ‘ข้าจะโกหกให้ได้อันใด’

            ‘จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา ขอตัวลาสหายทุกท่าน’ กล่าวจบบุรุษนามว่าจงเซ่อก็ลุกออกจากโต๊ะไป

            ‘คุนต๋า เจ้าคนปากเสีย เห็นหรือไม่จงเซ่อเสียใจจนรีบร้อนกลับไปแล้ว’

            ‘เป็นถึงคุณหนูจวนราชครู อย่างไรวันหนึ่งก็ต้องแต่งไปกับบุรุษที่เหมาะสม ยกเว้นเขาจะกลายเป็นไท่จื่อ[1] หรือแท้จริงมีชาติกำเนิดเป็นถึงองค์ชาย จึงจะมีโอกาสที่สตรีผู้นั้นจะชายตามอง’

            ช่างเป็นบุรุษที่ไม่คิดรักษาน้ำใจผู้อื่นเลย ทำลายความหวังและความฝันของผู้อื่นในพริบตา

            ‘ที่เจ้าเอ่ยมามันก็ถูกต้อง แต่เจ้าก็ไม่ควรพูดออกมา’ สิ้นเสียงบัณฑิตอีกสามคนก็ลุกออกไป เหลือเพียงบุรุษที่ปากไม่ค่อยดีกับสหายอีกหนึ่งคน

            “ท่านช่างเก่งกาจเรื่องทำร้ายผู้อื่นด้วยวาจาไม่เปลี่ยน”

            “เป็นเพียงบัณฑิตหากทะเยอทะยานเกินไปจะนำภัยมาสู่ตัว”

            “ตามใจท่านเถิด”

            “แต่หากถามข้า ข้าว่าคุณหนูซิวผู้นั้นเป็นสตรีงดงามแต่มองนานไปก็น่าเบื่อหน่าย สู้สตรีที่ยืนแอบฟังอยู่ตรงหน้าร้านร้างก็ไม่ได้” วาจาของบัณฑิตผู้นั้นทำให้นางสะดุ้งไม่น้อย

            “เรื่องนี้ข้าตอบท่านไม่ได้เพราะข้าไม่ได้เห็นนางเช่นเดียวกับท่าน”

            “คุณหนู! บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ บ่าวได้เครื่องรางมาด้วย” เสียงที่ไม่เบาเลยของซูฉีทำให้นางแทบอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะ เพราะมันทำให้บัณฑิตทั้งสองคนนั้นหันมามองทางนาง เนื่องจากในตอนนี้ชั้นสองเหลือเพียงสองโต๊ะเท่านั้น

            “หึ!” บุรุษผู้นั้นเค้นเสียงในลำคอก่อนจะยกชาขึ้นจิบคล้ายกับเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้ออกมาจากปากเขา

            “...” ส่วนบัณฑิตอีกคนก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

            “ที่นี่ไม่ใช่ในจวนนะซูฉี เจ้าอย่าได้ส่งเสียงดังรบกวนผู้อื่นสิ”

            “ขออภัยเจ้าค่ะคุณชาย” สาวใช้คนสนิทของนางหันไปกล่าวกับบุรุษทั้งสองก่อนจะรีบเข้าไปหาคุณหนูของตนเอง

            “เจ้ามาก็ดีแล้ว เรารีบกลับกันเถิด ป่านนี้รองเท้าข้าที่ฝากให้เถ้าแก่เนี้ยแก้ให้คงเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

            “แต่คุณหนูยังกินไปได้เพียงเล็กน้อย” ซูฉีเอ่ยพลางกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะ

            “ช่างเถิดน่า รีบกลับจวนได้แล้ว” นางเอ่ยก่อนจะรีบลากสาวใช้ให้เดินไปด้วยกัน ยามเดินผ่านโต๊ะของบัณฑิตผู้นั้นนางแสร้งหันไปสนทนากับสาวใช้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน

            ‘อับอายยิ่งนักที่ถูกจับได้ว่าลอบฟังคุณหนูซิวสนทนากับบุรุษ’ คิดว่าไม่มีใครเห็นท่าทางอยากรู้อยากเห็นของนางซะอีก

            เมื่อชั้นสองของโรงเตี๊ยมเหลือเพียงโต๊ะเดียว ความสงบก็กลับมาเยือนอีกครั้ง

            “เห็นหรือไม่สหาย ว่านางงดงามกว่าคุณหนูซิวผู้นั้น” บัณฑิตผู้มีสีหน้าเรียบเฉยกล่าวพลางมองไปที่ด้านล่างของโรงเตี๊ยม

            เพราะเมื่อครู่นางนั่งอยู่ในจุดที่อับสายตา บัณฑิตโง่เขลาพวกนั้นจึงไม่ทันได้เห็นว่าบนชั้นสองของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ยังมีสตรีผู้มีใบหน้างามล้ำยิ่งกว่าคุณหนูซิว นั่งอยู่ด้วย

[1] องค์รัชทายาท หรือผู้สืบทอดตำแหน่งฮ่องเต้องค์ถัดไป

................................

อุตส่าห์ไปแอบดู ยังมีคนเห็นจนได้ น่าอับอายยิ่ง