พระชายาสวนผักของท่านถูกทำลายแล้ว

"ท่านแม่ อย่าทำท่านแม่ของพวกข้า" เจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสองพลันร้องตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียงพวกนางทั้งสองคนได้แต่มองมารดาโดนโบยก้น"หากมิใช่เด็กเหลือขออย่างพวกเจ้าขโมยขนมของข้านางรึจะโดนโบยรับโทษแทนพวกเจ้า" ชายาเอกลีเฟยพลันเอ่ยขึ้นลีเฟยกับหลิวเหมียนแต่งเข้ามาพร้อมกัน ลีเฟยคือคู่หมั้นของไหวอ๋องอยู่แล้วเป็นคู่ม้าไผ่เหมยเขียว อีกทั้งนางยังเป็นบุตรสาวของราชครูลีหยาง ส่วนหลิวเหมียนเป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่หลิวชางหลิวเหมียนปีนเตียงไหวอ๋องกระนั้นจึงทำให้ไหวอ๋องแต่งชายาพร้อมกันทั้งสองคน ทั้งสามคนแต่งงานกันมาหกปีแล้ว มีแต่หลิวเหมียนที่ตั้งครรภ์มีเจ้าแฝดหญิงสองคน กวนหนิงกับกวนหยูส่วนชายาเอกไม่มีวี่แวว่าจะตั้งครรภ์เลยแม้แต่น้อยหลิวเหมียนทำเรื่องงามหน้าโดยการปีนเตียงไหวอ๋อง กระนั้นคนบ้านเดิมของนางจึงไม่ใยดีนางนัก การเป็นอยู่ในจวนอ๋องของทั้งสามคนแม่ลูกจึงอดอยากอย่างมากทำไมนางรู้สึกเจ็บเช่นนี้ ทันทีที่ลืมตาขึ้นหลิวเหมียนเห็นสตรีในชุดจีนโบราณยิ้มแบะปากให้นาง อีกทั้งเด็กแฝดสองคนร่ำไห้"หยุด!!!" สาวใช้ที่โบยอยู่พลันตกใจ พระชายารองพลันยึดไม้โบยมาฟาดเหล่าสาวใช้ "ชายารองเจ้าจะมากไปแล้วนะ" ชายาเอกไม่เคยเ

ตุบ !!!"พี่ใหญ่ ท่านตกลงไปในสระบัวแล้ว" กวนหยูพลันตะโกนขึ้นก่อนที่ร่างเล็กจะล่วงลงไปอ้อมกอดอันแข็งแกร่งก็รับกวนหนิงไว้แล้ว"พี่ใหญ่มีคนช่วยท่านแล้ว" กวนหยูเห็นพี่ใหญ่ปลอดภัยพลันสบายใจขึ้นมาทันทีกวนหนิงพลันมองชายผู้นั้น เขาเป็นใครกันพวกนางสองคนไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน "ท่านลุงขอบคุณมากเจ้าค่ะ" กวนหนิงเอ่ยขึ้นปากน้อย ๆ ของนางน่ารักจริง ๆ "ท่านหญิงน้อย" เสียงแม่นมหวังพลันดังขึ้นอีกทั้งตกใจมาก ที่เห็นเจ้าแฝดยืนเคียงข้างไหวอ๋อง ไหวอ๋องกลับมาแล้ว เรื่องนี้ชายารองรู้แล้วรึยังกวนเทียนพลันมองแม่นมหวัง เขาจำยายแก่คนนี้ได้ คนที่เข้ามาพร้อมกับสตรีนางนั้น หลิวเหมียน แล้วเจ้าแฝดสองคนนี้อย่าบอกนะว่าลูกเขา"ท่านอ๋องกลับมาแล้วรึเจ้าคะ" แม่นมหวังพลันเสียงสั่น ทันทีที่เด็ก ๆ ได้ยินว่าแม่นมหวังเรียกคนผู้นั้นว่าท่านอ๋อง แม่นางน้อยทั้งสองรีบถอยหลังไปหลบด้านหลังแม่นมหวังทันที"นางเป็นลูกของใคร" ไหวอ๋องพลันมองแม่นมหวังอย่างต้องการคำตอบแม่นมหวังคิดว่าซวยแล้ว ก็จะเป็นลูกผู้ใดได้ หากมิใช่ลูกของท่าน ใบหน้าชัดเจนปานนี้"กวนหนิง กวนหยู" "ท่านแม่" แม่นมหวังยังไม่ทันได้ตอบคำถามไหวอ๋องหลิวเหมียนก็โผล่มาพอดี จังหว

เช้าวันถัดมาหิมะตกเมื่อคืนทำให้พื้นดินเต็มไปด้วยหิมะ หลิวเหมียนตั้งใจจะนำยาหน้าเด้งไปส่งโรงหมอสกุลจาง นางให้แม่นมหวังพลันรับปากว่าจะดูแลสองแฝดให้ดี มิให้พวกนางออกไปเพ่นพ่านที่ไหนอีกหลิวเหมียนพลันถือตะกร้าออกไปทางประตูหลังจวน สองแฝดตื่นมาไม่เห็นมารดา มีเพียงแม่นมหวังนำข้าวต้มร้อน ๆ มาให้พวกนางสองคนรับประทานกลิ่นหอมมาก สองแฝดกินอย่างช้า ๆ จนหใดชาม ดื่มน้ำตามลงไป"เรือนหลังนี้แหละท่านนักพรต" ลีเฟยพาคนกลุ่มใหญ่มาที่เรือนของชายารองอย่างหลิวเหมียน สาวใช้เสี่ยวจูกับเสี่ยวหงเดินตามหลังเจ้านาย"ชายารองออกมาเดี๋ยวนี้นะ" ลีเฟยพลันตะโกนขึ้นมา เสียงตะโกนนี้ทำให้คนทั้งสามออกมาหน้าเรือน เจ้าแฝดรีบหลบที่หลังแม่นมหวังแม่นมหวังคิดในใจว่าแย่แล้ว เหตุใดพระชายาเอกต้องนำนักพรตมาที่เรือนด้วย"เรือนนี้มีไอปีศาจ ต้องรีบเผาเรือนนี้เสีย" นักพรตเต๋าพลันเอ่ยขึ้น แน่นอนว่าได้รับค่าจ้างแล้วต้องทำให้คุ้มเงินเสียหน่อย ใบหน้าชายาเอกพลันยิ้มระรื่น "อย่านะ อย่าทำเช่นนั้น" แม่นมหวังกับสองแฝดขัดขวางอย่างเต็มทีพระชายารองไปนานแล้วเหตุใดยังไม่รีบกลับมาอีก แม่นมหวังเกรงว่าเรือนแห่งนี้จะเป็นตอตะโกแล้วลีเฟยพลันมอ

ลีเฟยใช้ผ้าคลุมหน้าขึ้นไปบนชั้นสองร้านน้ำชาอันดับหนึ่ง นางบอกเสี่ยวเอ้อร์ว่ามาหานายท่าน เสี่ยวเอ้อร์รู้ความหมายหยางอ๋องที่กำลังนับเงินในห้องพำนักได้ยินเสี่ยวเอ้อร์มารายงานว่ามีสาวงามมาหาเขาเขาพลันนึกออกแล้วเป็นลีเฟย "พานางมาที่ห้องนี้" หยางอ๋องรีบเก็บเงิน ห้องพำนักห้องนี้เป็นห้องนอนของเขาระหว่างวัน กิจการนี้เป็นของพระมารดาเขา กระนั้นหยางอ๋องจึงเป็นผู้อยู่เบื้องหลังโรงน้ำชาแห่งนี้ลีเฟยพลันเดินตามหลังเสี่ยวเอ้อร์มาที่ห้องของหยางอ๋องชั้นบนสุด"คารวะหยางอ๋อง""น้องสะใภ้เชิญนั่ง" ลีเฟยพลันนั่งลงหยางอ๋องไล่บ่าวออกไป กระนั้นรินน้ำชาให้นาง"ข้าทำเองได้เจ้าค่ะ" นางตั้งใจจะมาปรึกษาเรื่องไหวอ๋อง"หยางอ๋อง ข้าตั้งใจจะมาปรึกษาเรื่องไหวอ๋องเจ้าค่ะ" นางมาเพราะเรื่องนี้ ใบหน้าของหยางอ๋องพลันแดงก่ำลีเฟยคิดว่าเหล่าองค์ชายสนิทกันมาก กระนั้นนางมิได้สังเกตเลยว่า ยามที่เล่าเรื่องของไหวอ๋อง หยางอ๋องมีท่าทีเช่นไร"ลีเฟย ข้านึกว่าเจ้าจะฉลาด" ลีเฟยตกใจที่หยางอ๋องเอ่ยเช่นนี้ นางกลัวเขามาก"หยางอ๋องข้าขอตัวเจ้าค่ะ" นางไม่ควรมาพบเขาสองต่อสอง ทันทีที่นางลุกขึ้นหยางอ๋องก็ขวางหน้าประตูไว้"ท่านจะทำอะไร ข้าคือน้อ