8 ลอบสังหาร

               ภายในรถม้าหลังจากช่วยคนผู้นั้นแล้ว หลิวเหมียนกับลูก ๆ และแม่นมหวังนั่งชมทิวทัศน์กันอย่างมีความสุข เจ้าแฝดไม่คิดว่ามารดาจะเก่งช่วยคนได้ ท่านแม่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ 

          "พระชายาท่านมีความสามารถยิ่งนัก" แม่นมหวังชมเจ้านายของนาง 

              หลิวเหมียนพลันยิ้มอย่างอ่อนโยน นางไม่ใช่หลิวเหมียนคนเดิม นางคือคนใหม่แน่นอนว่าชีวิตพวกนางหลังจากนี้จะดีขึ้นกว่าเดิม

         "พระชายามีคนรอบทำร้ายพวกเรา" สารถีพลันเอ่ยขึ้น เพราะมีลูกธนูปักที่รถม้า

          "แม่นมหวังกับเจ้าแฝดหมอบลงไป" หลิวเหมียนสั่งพวกเขาย่อมทำตาม นางหยิบเข็มพิษออกมาโผล่หน้าออกไปทางหน้าต่างสาดเข็มพิษใส่คนร้ายจนพวกมันร้องอย่างโหยหวน ส่วนสารถีรีบควบม้าอย่างไว จนพวกมันตามไม่ทัน

            หลิวเหมียนขมวดคิ้วเป็นปมผู้ใดกันต้องการสังหารพวกนาง

          "ท่านแม่เก่งที่สุด" สองแฝดกอดมารดา

           "นับแต่นี้จะไม่มีผู้ใดมารังแกพวกเราได้" แม่นมหวังพลันถอนหายใจ เมื่อกี้นางเกือบตายโชคดีที่พระชายารองมีฝีมือสาดเข็มพิษใส่พวกมันจนพวกมันร้องโหวยหวน

           รถม้ามุ่งหน้าเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว หลิวเหมียนสั่งให้ลุงสารถีมุ่งหน้าไปสู่ร้านอาหารอันดับหนึ่ง...

           จวนไหวอ๋องในยามนี้ ไหวอ๋องพลันสำราญกับการเลี้ยงปลาอย่างมาก

            "ท่านอ๋อง พระชายารองโดนลอบสังหาร พวกข้าน้อยกำลังจะไปช่วยนาง แต่ทว่าชายารองมีไหวพริบดียิ่งนัก นางสาดเข็มพิษใส่คนร้ายจนตายหมด" หวังชาพลันรายงานเจ้านาย ไหวอ๋องคิดว่าชายารองของของเขามิใช่คนธรรมดาแล้ว นางเป็นนักปรุงยา อีกทั้งสามารถต่อสู้กับศัตรูได้

              "ไปสืบความเป็นผู้ใดที่ต้องการทำร้ายนาง" เรื่องนี้จะปล่อยไว้มิได้ แม้เขาไม่ได้รักนาง แต่เขาก็ยังเมตตาสองแฝด หากนางพลาดวันนี้

           นางกับสองแฝดก็ต้องตาย กระนั้นต้องหาตัวคนร้าย เขาจะจัดการมันเอง...

           ร้านอาหารอันดับหนึ่งของเมืองต้าโจว หลิวเหมียนพาคนทั้งสามขึ้นมาบนสุดมองร้านอาหารที่ใหญ่ นางเลือกมุมหน้าต่าง

         อีกทั้งสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ สองแฝดไม่เคยเห็นอาหารที่เยอะเช่นนี้มาก่อนเป็นครั้งแรกที่ได้กินอาหารอย่างมีความสุข

         "ข้าได้ยินมาว่าชายารองของไหวอ๋อง นางท้องหลังจากที่ไหวอ๋องไปชายแดนใต้" คนพูดเช่นนั้นคือสตรีที่สวมชุดงดงาม แต่งกายด้วยเครื่องประดับที่มีราคา แต่ปากของนางช่างตลาดล่างยิ่งนัก ที่สามารถพ่นวาจาหยาบคายเช่นนี้ได้

          ใบหน้าของหลิวเหมียนพลันแดงก่ำ แม่นมหวังได้ยินเช่นนี้ก็โกรธแทนพระชายาของนาง มีเพียงสองแฝดที่สงบปากสงบคำ หลิวเหมียนคีบอาหารให้สองแฝด พร้อมตั้งใจฟังสตรีกลุ่มนั้นจะนินทาอันใดนางอีก

              "นั่นสิชายาเอกเยียนอ๋อง ข้าไม่คิดเลยว่าชายารองไหวอ๋องจะสวมหมวกเขียวให้เขา" สตรีนางนั้นคือชายาเอกลู่อ๋อง 

            "น่าสงสารเขายิ่งนัก" ตามด้วยเสียงหัวเราะของชายาเอกเจาอ๋อง พวกนางสามคนวัน ๆ ไม่มีอันใดทำมัวแต่นินทาชาวบ้านเป็นงานประจำ แม้มิได้เงินจากการนินทา แต่ก็ได้ความสุข ช่างสำราญยิ่งนัก

ตุบ !!!

              ผึ้งมาจากไหนไม่รู้บินมาหาพวกนางทั้งสามคน แน่นอนว่าหลิวเหมียนกับเจ้าแฝดและแม่นมสาดผงล่อผึ้งไปทางพวกนางแล้ว บนชั้นสองติดกับต้นไม้ อีกทั้งต้นไม้มีรังผึ้ง

              หลิวเหมียนพลันหมั่นไส้คนขี้นินทาพวกนี้ ชาวบ้านต่างหลบหนีพวกผึ้งตัวใหญ่ เสียงกรีดร้องของสามพระชายาดังขึ้น เพราะผึ้งรุมต่อยพวกนาง จนพวกนางทนไม่ไหว รีบวิ่งหนีแตกกระเจิง ใบหน้าพวกนางบวมช้ำเพราะพิษผึ้ง พวกนางรีบนั่งรถม้ากลับจวนอ๋อง แต่ผึ้งก็ตามพวกนางไป

            หลิวเหมียนนึกสมน้ำหน้า ร้านอาหารอันดับหนึ่งกลับมาเป็นปดติแล้ว หลิวเหมียนกับเจ้าแฝดและแม่นมหัวเราะกันอย่างมีความสุข

         "ท่านแม่ ท่านยอดเยี่ยมมาก" สองแฝดชมมารดา แม่นมหวังนึกสมน้ำหน้าชายาอ๋องทั้งสามคนที่นินทาคนอื่นย่อมต้องโดนผึ้งต่อยจนปากบวม

           หลิวเหมียนพลันกินอาหารอย่างมีความสุข แต่ทว่าได้ยินเสียงคนตะโกน

         "เถ้าแก่เนี่ยจ้าวซู กระดูกติดคอช่วยด้วย" เสี่ยวเอ้อร์พลันตะโกนขึ้น ทำให้ชาวบ้านต่างมุงดูเถ้าแก่เนี่ยจ้าวซูใบหน้าเขียว หากปล่อยไว้นานเขาจะต้องตายแน่นอน

          "ท่านพ่อ ท่านต้องไม่เป็นอะไร ข้าให้คนไปตามหมอแล้ว" จ้าวหยงลูกชายคนเดียวของจ้าวซู หลิวเหมียนพลันมองต่อไปไม่ไหว

             "ทุกคนถอยไป หากมุงเช่นนั้นจะทำให้เขาตายไว" ทุกคนหันไปมองสตรีชุดขาว

            "เจ้าเป็นใครออกไปนะ" จ้าวหยงไม่ชอบสตรีนางนี้เอาเสียเลย

          "ข้าเป็นหมอข้าสามารถรักษาเถ้าแก่เนี่ยได้" หลิวเหมียนพลันเอ่ยขึ้น พวกเขาพลันมองสตรีนางนี้ นางเป็นหมอจริง ๆ รึ

        "ข้ามาแล้ว" ท่านหมอเหอตงพลันถือกระเป๋าเข้ามา ทุกคนต่างหลบหลีกทางให้เขา 

         "ช่วยบิดาข้าด้วย กระดูกติดคอของเขา" หมอเหอตงพลันมองจ้าวหยงเล่าทุกอย่าง หมอเหอตงคิดว่าแย่แล้ว"ข้ามิอาจช่วยบิดาเจ้าได้ เจ้าเตรียมจัดงานศพให้เขาเถอะ" ทุกคนต่างมองหมอเหอตง ไม่คิดว่าหมอเหอตงทั้งที่ยังไม่ได้ตรวจคนป่วย เพียงแค่ฟังอาการ เขาก็พลันปฏิเสธแล้ว