11 มางานเลี้ยงของไหวอ๋อง

เจ้าคนลามก !!!

หลิวเหมียนรับชุดแล้วรุดไปที่เรือนของนางทันที 

          "หวังชา" ไหวอ๋องเรียกหวังชาองครักษ์เงาของเขา หวังชาปรากฏตัวทันที "เจ้าจงไปสืบความว่าวันนี้เกิดเรื่องอะไรที่ร้านอาหารอันดับหนึ่งภายในครึ่งชั่วยามข้าต้องได้คำตอบ" ไหวอ๋องพลันมองหวังชารับคำแล้วหายไปประดุจสายลม

          มือหนาใหญ่พลันยกจอกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี ไหวอ๋องคิดว่าชายารองมีสิ่งปิดบังเขาอยู่...

เรือนหลังเล็กของชายารอง

          หลิวเหมียนเดินเข้ามามอบชุดให้แม่นมหวังไปเก็บ แม่นมหวังถามถึงเรื่องวันนี้

        "พวกนางไม่กล้าที่จะเล่าความจริงหรอกนะแม่นมหวัง นางกล้าหาข้าว่าท้องกับชายอื่นสวมหมวกให้ไหวอ๋อง แม่นมลองคิดดูหากเอ่ยเช่นนี้ต่อหน้าไหวอ๋อง คิดรึว่าพวกนางจะรอด เท่ากับว่าเป็นการดูหมิ่นไหวอ๋อง" หลิวเหมียนคิดไว้แต่แรกแล้ว พวกนางไม่พูดหรอก ช่างสมน้ำหน้าจริง ๆ ใบหน้าพวกนางปูดบวมคงจะไปงานเลี้ยงวังหลวงไม่ได้กระมัง

           งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นในตอนเช้า ไหวอ๋องต้องพาชายาเอกและชายารองไปร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วย

          ในรถม้ามีชายาเอกนั่งฝั่งเดียวกับไหวอ๋อง ลีเฟยสวมชุดสีชมพูลายดอกไห่ถัง ส่วนหลิวเหมียนสวมชุดสีชมพูลายบุปผาเหนือเมฆ 

        นางนั่งสงบปากสงบคำ หญิงสาวไม่สนใจที่ไหวอ๋องทรงเอาใจลีเฟย 

         จู่ ๆ รถม้าเกิดเสียหลัก กระนั้นทำให้ร่างของหลิวเหมียนซวนเซไปฝั่งตรงข้ามประกบปากกับไหวอ๋องอย่างไม่ทันตั้งตัว

           ลีเฟยที่อยู่ข้างไหวอ๋องพลันตกใจ หลิวเหมียนผลักไหวอ๋องออกไปทีนที

          ไหวอ๋องพลันคิดว่าหวังชาทำได้ดีมาก ลีเฟยพลันใบหน้าแดงกก่ำ หันหน้าไปอีกทาง ส่วนหลิวเหมียนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วังหลวง

         งานเลี้ยงถูกจัดในท้องพระโรงที่ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ต้าโจว เหล่าขุนนางทุกชนชั้นต่างมาร่วมยินดีกับไหวอ๋องที่ได้ชัยชนะกลับมา

       เหล่าสาวงามต่างออกมาร่ายรำเป็นการเปิดงาน ฮ่องเต้กวนเหิงในฉลองพระองค์สีเหลืองทองพลันมองการแสดงที่งดงาม 

              ชิงฮองเฮาพลันนั่งประจำตำแหน่งของนาง ในใจมิได้ดีใจเลยแม้แต่น้อยเกรงว่าตำแหน่งรัชทายาทในอนาคตจะเป็นของไหวอ๋องเสียมากกว่า

            ส่วนอ้ายกุ้ยเฟยพลันนั่งถัดมาจากชิงฮองเฮา พระนางพลันมองการแสดงที่งดงาม อีกทั้งนึกชื่นชมไหวอ๋องที่ทำเพื่อบ้านเมืองอย่างสงบสุข

        "ไหวอ๋อง ชายาเอก ชายารองเสด็จ" ขันทีหน้าประพลันประกาศขึ้นมา ทุกสายตาต่างมองไปที่หน้าประตู

        ชายาเอกที่ว่างามแล้ว ยังสู้ชายารองมิได้ ทั้งสามคนช่างโดดเด่นยิ่งนัก 

       "ถวายพระพรฝ่าบาท ฮองเฮา และพระสนมเอกพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ" ทั้งสามพลันเอ่ยพร้อมกัน

 ไหวอ๋องประสานมืแคำนับ ชายาทั้งสองพลันคุกเข่าลงอย่างมีมารยาท

        "ลุกขึ้นเถอะ" 

         ทั้งสามคนต่างขอบพระทัยฝ่าบาทจะนั้นไปนั่งที่ที่นางกำนัลจัดเตรียมให้ตามลำดับอ๋อง หลิวเหมียนนั่งด้านซ้าย พลันมองเหล่าอ๋องกับชายาเอกที่มาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ แม้ใบหน้าชายาทั้งสาใคนจะปูดบวม แต่ทว่าก็ปิดด้วยผ้าขาวบาง

         ชายาทั้งสามคนต่างสาบแช่งหลิวเหมียนให้ตกนรกขุมที่สิบแปดอย่างไม่เหลือชิ้นดี

         ทุกสายตาพลันมองมาที่ไหวอ๋อง ในใจคิดว่าไหวอ๋องกลับมาเมืองหลวงก็มีสาวงามมาแนบทั้งซ้ายและขวาช่างน่าอิจฉาเสียจริง

          หยางอ๋องพลันสบตากับลีเฟย นางทั้งแค้นที่เขากระทำกับนางเช่นนี้

          เหล่าขุนนางต่างดื่มสุราให้ไหวอ๋องที่ทำเพื่อแผ่นดินต้าโจว

            แม่ทัพหวังชากับหวังฮูหยินพลันมองบุตรสาวของเขาที่แต่งเป็นชายารองไหวอ๋อง ใบหน้าของนางดูมีความสุขยิ่งนัก

          หวังฮูหยินคิดถึงบุตรสาวยิ่งนัก ใบหน้าของนางพลันมองที่บุตรสาวแต่บุตรสาวกลับไม่มองนางเลยแม้แต่น้อย  องค์หญิงหกกวนอิงธิดาที่เกิดจากชิงฮองเฮาพลันมองชายารองไหวอ๋องรู้สึกขัดหูขัดตายิ่งนัก กวนอิงเป็นสหายคนสนิทของ หลิวซูซูบุตรสาวบ้านรอง บิดาของหลิวซูซูคือหลิวเจาเป็นผู้ตรวจการเมืองหลวง

            หลิวซูซูพลันรังเกลียจหลิวเหมียนที่ปีนเตียงไหวอ๋อง ทำให้นางนึกชังพี่สาวบ้านใหญ่ อยากจะตบหน้าหลิวเหมียนอย่างมาก

          กระนั้นกวนอิงจึงมองไปที่หลิวซูซูพลันสบตากัน พวกนางคิดหาวิธีทำให้หลิวเหมียนขายหน้า

          หลิวเหมียนเองเอาแต่นั่งมองกาสุราพลันไม่รู้ตัวเลยว่าตกเป็นเป้าสายตาของคนนอื่น ทำให้คนอื่นคิดเล่นงานนางเสียแล้ว

           งานเลี้ยงช่วงเช้าดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งฮ่องเต้ให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัยได้ เหล่าขุนนางและคุณหนูต่าง ๆ จึงพากันเดินเล่นพักผ่อนในอุทยานหลวง หากถึงยามบ่ายค่อยกลับเข้าไปในท้องพระโรง

          "ช่วยด้วย ช่วยด้วย" เสียงนี้มาจากทะเลสาบว่านลี หลิวเหมียนพลันนั่งอยู่ในศาลาคนเดียว เพราะนางไม่ยอมไปกับไหวอ๋องและชายาเอก นางรำคาญสองคนนั้นจึงเดินมาเรื่อย ๆ มาจนถึงศาลา

            หลิวเหมียนพลันมองนางกำนัลผู้นั้นกำลังจะจมแล้ว ไม่มีผู้ใดผ่านมากระนั้นนางจึงกระโดดลงไปช่วยลากตัวนางกำนัลขึ้นมา

           "ขอบคุณฮูหยินที่ช่วยข้าไว้เจ้าค่ะ" นางกำนัลกล่าวด้วยความจริงใจ 

        "จริงสิข้าน้อยทำชุดฮูหยินให้เป็นเช่นนี้ ข้าน้อยจะพาฮูหยินไปที่เรือนรับรอง ที่นั่นมีชุดให้เปลี่ยน หรือมีผ้าให้เช็ดตัว หากฮูหยินอยากเช็ดตัว ข้าจะพาไป ข้าจะไปแจ้งข่าวกับสามีของฮูหยิน" นางกำนัลน้อยยามนี้หนาวสั่นมาก

             หลิวเหมียนเช่นกัน หากมีคนมาเห็นนางในสภาพนี้ต้องโดนหัวเราะเยาะแน่นอน ไปเช็ดตัวในเรือนรับรองดีกว่า

        "รบกวนเจ้าแล้ว" หลิวเหมียนเดินตามหลังนางกำนัลเข้าไป นางฝากคำไปถึงไหวอ๋อง นางกำนัลแสร้งตาโตตกใจไม่คิดว่านางจะเป็นชายารองไหวอ๋อง

          จากนั้นล็อกประตูด้านนอกไว้  กลิ่นนี้กลิ่นกำยาน แย่แล้วหลิวเหมียนโดนคนอื่นเล่นงานแล้ว ยิ่งเป็นในวังหลวงเสียด้วย

        ครึ่งชั้วยามผ่านไปไหวอ๋องยังไม่เห็นหลิวเหมียนโผล่หัวออกมาในใจร้อนรุ่มยิ่งนัก

            นางไปก่อเรื่องที่ไหนอีก สีหน้าของชายาเอกลีเฟยพลันดีใจยิ่งนัก หากนังสมองสุนัขก่อเรื่อง คราวนี้ได้โดนตัดหัวเป็นแน่แท้  เพราะที่แห่งนี้คือวังหลวง ที่ไม่สามารถก่อเรื่องได้ เป็นที่ของโอรสสวรรค์ 

            สมน้ำหน้านังคนชั้นต่ำ

          "ได้ยินมาว่ามีฮูหยินท่านหนึ่งจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตำหนักรับรองแต่ทว่ามีเรื่องบัดสีเกิดขึ้น" ทุกคนต่างหันไปมองฮูหยินท่านนั้น

           "เจ้าว่าอันใดนะ" ฝ่าบาทเสด็จมาพร้อมกับชิงฮองเฮาและเหล่าสนม ทุกคนไม่คิดว่าจะมีคนทำบัดสีในวังหลวงได้

"ไปดูเราจะตัดหัวมัน"