14จัดการบ้านรอง

           ภายในเรือนเต็มไปด้วยกลิ่นยา หลิวฮูหยินช่วงนี้ป่วยไม่สบายจึงให้สาวใช้จุดกำยานผ่อนคลายจิตใจ 

           "ท่านแม่" หลิวฮูหยินพลันมองหลิวเหมียนที่เดินมาหานาง

         "เหมียนเอ๋อร์ของข้ากลับมาแล้ว ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมา หลายปีมานี้เจ้าอยู่แต่ในจวนอ๋อง เจ้าไม่ออกมาพบหน้าข้า ทั้งที่ข้ากับพ่อของเจ้าไปหาเจ้าที่จวนอ๋อง เจ้าก็ปฏิเสธ" หลิวฮูหยินนางมีหลิวเหมียนเป็นบุตรสาวคนเดียว

          "ท่านแม่เหมียนเอ๋อร์ผิดเองที่ทำให้ผู้อื่นรังแก วันนั้นชายาเอกมิให้เหมียนเอ๋อร์ติดต่อกับพวกท่าน อีกทั้งหากเหมียนเอ๋อร์ไปพบท่าน บุตรสาวของข้า ชายาเอกจะตบตี" 

          "อะไรนะ" หลิวฮูหยินพลันนึกสาบแช่งลีเฟยที่กล้ารังแกบุตรสาวของนาง เป็นเช่นนี้นี่เอง

           "มิใช่เหมียนเอ๋อร์ไม่เสียใจ แต่หลายวันมานี้เหมียนเอ๋อร์คิดว่าต้องเข้มแข็ง อีกทั้งข้าต้องการหย่ากับไหวอ๋องเจ้าค่ะ" หลิวเหมียนพลันเอ่ยอย่างจริงจัง

        "ดี แม่จะรับเจ้ากลับจวนหลิวเองในวันนั้น แม่จะไม่ทอดทิ้งพวกเจ้าทั้งสามคนแม่ลูก อะไรทีาผิดพลาดพวกเราจะเริ่มต้นกันใหม่" แม้ในยุคนี้สตรีที่หย่าบุรุษจะต้องถูกประนาม

แล้วอย่างไรล่ะ บุตรสาวของนาง หลิวฮูหยินดูแลเองได้ นางรักบุตรสาวคนนี้มาก แม้หลิวเหมียนจะดื้อรั้นไปบ้าง

          "ท่านแม่ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ ที่ไม่โกรธบุตรสาวที่โง่เขลาคนนี้" หลิวเหมียนยิ้มให้มารดา ในชาติก่อนนางไม่ได้ดีมารดาเพราะนางมาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า เพราะมีความสามารถสอบชิงทุนแพทย์ ทำให้นางได้เป็นหมอสมใจ แต่เพราะการทะลุมิติมาครั้งนี้ ทำให้หลิวเหมียนมีพ่อแม่ กระนั้นนางคิดว่าจะต้องรักษาความรักที่บิดามารดามอบให้

              "ท่านแม่ในห้องของท่านไฉนจึงมีกลิ่นชะมดเชียงได้" ดวงตาของหลิวฮูหยินพลันวูบไหวเล็กน้อย 

          "เหมียนเอ๋อร์ มิน่าเล่าแม่พยายามมีลูกให้พ่อเจ้าไม่สำเร็จเสียที" ชะมดเชียงมาอยู่ในเรือนของนางได้อย่างไร หลิวฮูหยินเกิดคำถามขึ้นมา

           หลิวเหมียนพลันมองไปที่ตู้เสื้อผ้า นางพุ่งเป้าไปที่ตู้เสื้อผ้า จากนั้นเปิดตู้ออกมากลิ่นชะมดเชียงแรงมาก

         "ท่านแม่ชะมดเชียงอยู่ในตู้เสื้อผ้า" หลิวเหมียรพลันมองไปทั่วพบว่ามีถุงหอมอยู่หนึ่งถุง กระนั้นนางจึงจับออกมา

"ผู้ใดให้ท่านมา" หลิวฮูหยินพลันอึ้งงันตกใจ จนบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าสะใภ้รองจะเป็นคนเช่นนี้ 

          "อาสะใภ้รองของเจ้ามอบให้แม่เมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา" ดูเหมือนว่าครอบครัวอาสะใภ้รองจะมีปัญหากับหลิวฮูหยินและนางจริง ๆ

          "ท่านแม่ ท่านจำปีที่เป็นงานวันคล้ายวันเกิดท่านพ่อได้รึไม่ ข้าคิดว่านี่คงมีคนกลั่นแกล้งข้า" หลิวฮูหยินพลันกระจ่างใจในคำพูดของบุตรสาว มีความเป็นไปได้ที่มีคนกลั่นแกล้งหลิวเหมียน

        "เรื่องนี้พวกเราแม่ลูกจะปล่อยผ่านมิได้" หลิวฮูหยินนึกชังบ้านรองกล้าดีอย่างไร นำชะมดเชียงมาให้นาง

         "ท่านแม่หากจะสืบความเรื่องนี้พลันง่ายมาก คนใกล้ตัวของสองแม่ลูกต้องให้คำตอบพวกเราได้" หลิวฮูหยินพลันมองบุตรสาวที่ไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน นางฉลาดและมีไหวพริบดี

             หากนางไม่ปีนเตียงไหวอ๋อง ป่านนี้หลิวเหมียนคงจะเป็นฮูหยินเอกของใครบางคนแล้วกระมัง 

           "เจ้าหมายความว่าสาวใช้ข้างกายของสะใภ้รองรึ" ท่านแม่ของนางก็ฉลาดเหมือนกันนี่นา

           "เจ้าค่ะ เรื่องนี้ข้าต้องการล้างมลทินให้กับตัวเอง " หลิวเหมียนอยากจะให้ผู้คนมองนางเสียใหมา

         "ลูกแม่ที่ผ่านมาแม่เข้าใจเจ้าผิด" 

          "ท่านแม่ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง'

         "แม่ไม่คิดว่าบ้านรองทั้งที่อาศัยอยู่ในจวนของพวกเรา พวกเขายังไม่แยกจวน จะสร้างความวุ่นวายให้พวกเราแม่ลูกเช่นนี้"

           "ถุงหอมนี้ข้าจะหาทางนำไปไว้ที่บ้านรองเอง" หลิวฮูหยินพอใจอย่างมากในการแก้แค้นของบุตรสาว  นางดมกลิ่นชะมดเชียงมาตั้งหนึ่งปี สะใภ้รองช่างอำมหิตเสียจริง ๆ 

           หลิวเหมียนพูดคุยกับมารดาสักพักหนึ่งนางก็ขอตัวกลับ นางรีบนำถุงหอมชะมดเชียงกลับมาด้วย นางมุ่งหน้าไปที่ตลาดค้าทาสชาย นางต้องการทาสชายสักคนที่เป็นวรยุทธ

           นางได้มาหนึ่งคน เจ้าคนนี้อายุสิบห้าปีรูปร่างสูงใหญ่ นางซื้อเขามาด้วยเงินสิบตำลึง 

         "นายหญิงขอบคุณที่ช่วยเหลือข้า" เขาผู้นั้นโดนขายมาตั้งแต่เด็ก ในตอนเด็กเขาฝึกวิทยายุทธตั้งใจหนีหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ

         "เจ้าชื่ออันใด"

           "ไม่มีขอรับ"

         "อาเยียนแล้วกัน นับจากนี้เจ้าคือองครักษ์เงาของข้า เจ้าอยู่กับข้าแค่สามปีพอ หลังจากสามปีเจ้าจะเป็นอิสระ" หลิวเหมียนไม่ต้องการให้เขาอยู่กับนางทั้งชีวิต

            "ขอบคุณนายหญิงขอรับ" อาเยียนประสานมือคำนับนายหญิง 

          "ตามข้ากลับจวนอย่างห่าง ๆ เจ้าปีนกำแพงเข้าไปแล้วกัน" หลิวเหมียนเดินมาถึงจวนอ๋อง เข้ามาทางประตูหน้ารุดเข้าเรือนทันที

           ส่วนอาเยียนปีนกำแพงเข้ามาตามที่นายหญิงสั่ง 

          "พระชายากลับมาแล้ว" แม่นมหวังที่กำลังเตรียมอาหารเย็นให้สองแฝดอยู่พลันมองหลิวเหมียนนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วมีชายแปลกหน้าเดินเข้ามาด้วย

      "เอาล่ะนี่คือแม่นมหวัง กับบุตรของข้าสองคน" 

         "คารวะแม่นมหวังกับคุณหนูทั้งสอง" อาเยียนประสานมือคำนับอย่างจริงใจ...