ในค่ำคืนนั้นหลิวเหมียนพลันให้อาเยียนไปที่บ้านรองอาเยียนได้วาดภาพแผนที่ให้อาเยียนเรียบร้อย ชายหนุ่มในชุดสีดำสาวเท้าเข้าไปอย่างช้า ๆ เข้าไปในเรือนใหญ่พลันมองสองสามีพลันนอนกอดกัน เขาค่อย ๆ เปิดตู้แล้วยัดถุงหอมเข้าไปด้านในภารกิจเป็นอันเสร็จสิ้น...
สามวันผ่านไปหลิวเหมียนปรุงครีมหน้าเด้งเสร็จแล้ว นางออกทางด้านหลังจวนมุ่งหน้าไปที่โรงหมอสกุลจาง โดยที่นางไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบสะกดรอยตามนางอยู่
ไหวอ๋องในยามนี้พลันได้นี้ มองหวังชาที่สะกดรอยตามชายารอง
"นางเข้าไปในร้านหมอจาง"
"ชายารองดูเหมือนจะนำตลับยาไปขายให้หมอจาง"
ชายารองของเขานับวันยิ่งแปลกคน นางรู้วิชาแพทย์รึ ใบหน้าของเขาพลันยิ้มอย่างอ่อนโยน
แคก ๆ จู่ ๆไหวอ๋องก็ไอเป็นเลือด หวังชาตกใจมาก
"ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไร"
"ข้ามิเป็นไร" ถอนหายใจอย่างแล้วแล้วเอ่ยต่อ
"หวังชา เจ้าจงไปที่จวนสกุลหลิว สะกดรอยตามคุณหนูรองหลิวจากนั้น..."
แววตาไหวอ๋องพลันโหดเหี้ยมยิ่งนัก หวังชารับคำหายไป ไหวอ๋องจะแก้แค้นให้ชายรองเอง
หลิวซูซูพลันออกมาเดินซื้อของในตลาดกับสาวใช้ทั้งสองคน นางพลันมองสาวใช้เดินงุ่มง่ามตามนางไม่ทัน
"หลีกไปม้าคลั่ง" บุรุษที่คุมม้าต่างตะโกนขึ้น ทุกคนต่างหลบออกจากท้องถนน แต่ทว่าหลิวซูซูโดนผลักเข้าไปขวางทาง กระนั้นนางจึงโดนม้าเตะออกไปชนกับโต๊ะขายของจนกระอักเลือด
"คุณหนู" สองสาวใช้ต่างตกใจยิ่งนัก หลิวซูซูพลันตกใจทันที...
บ่อนพนันที่ใหญ่ที่สุดของต้าโจว ผู้คนต่างก็หวังร่ำรวยกันทั้งนั้นจึงต้องมาเข้าบ่อน เพื่อหาลาภลอย
เสี่ยวเขอพลันมองเงินในถุงหมดแล้ว อีกทั้งเขายังเป็นหนี้อีกตั้งสามร้อยตำลึง
"หากเจ้าไม่หาเงินมาจ่ายข้าในสามวัน มือของเจ้าจะเป็นของข้าทันที" เสี่ยวเขอจะหาเงินมาจากไหน เขาถูกโยนออกมาจากโรงพนันราวกับสุนัขตัวหนึ่ง
มีเพียงน้องสาวของเขาเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ นางเป็นสาวใช้ของจวนสกุลหลิว สาวใช้บ้านรอง
บ้านรองในยามนี้วุ่นวายยิ่งนัก เนื่องจากหลิวซูซูพลันได้รับบาดเจ็บ
สะใภ้รองถึงกับร้องไห้อย่างเสียใจ อีกทั้งหลิวเจาพลันห่วงบุตรสาวคนนี้มาก
เสี่ยวขิงกับเสี่ยวชีสาวใช้คนสนิทของหลิวซูซูพลันได้รับโทษอย่างหนักโทษฐานไม่ดูแลคุณหนูให้ดี โบยคนละสิบหวาย อีกทั้งหักเบี้ยทั้งปี ในยามนี้คุณหนูรองบอบช้ำไปทั้งตัวไม่สามารถขยับตัวได้
เสี่ยวขิงที่โดยโบยทั้งเจ็บทั้งเสียใจ บ่าวที่เฝ้าหน้าจวนมาบอกนางว่าพี่ชายของนางมาหา หรือว่าจะเป็นเสี่ยวเขอ
หน้าจวนหลิว
"พี่ใหญ่" เสี่ยวขิงพลันมองพี่ใหญ่ใบหน้าเจ็บปวดไม่ต่างจากนางพี่ใหญ่โดนใครทำร้ายมา
"หน้าเจ้า" อาเขอไม่อยากจะรบกวนน้องสาว หากไม่ทำเช่นนี้ อีกสามวันข้างหน้าเขาได้ตายเป็นแน่แท้
"ท่านมีอะไร" เสี่ยวขิงขอภาวนาอย่าให้เป็นเรื่องเงินเลย เพราะนางโดนหักเบี้ยทั้งปี
"ข้าจะตายแล้ว เจ้าต้องช่วยข้าอีกสามวัน พวกเขาจะมาเอาชีวิตข้า เงินห้าร้อยตำลึง" อาเขอเอ่ยอย่างเสียใจ มิน่าหลงกลเล่นพนันเลยหนา
"ข้าไม่รับปาก" แม้ตัวนางยังไม่รอด นางจะช่วยพี่ชายได้ยังไง
นางหันหลังเข้าจวน อาเขอร้องตะโกน เขาร้องไห้อย่างคนสิ้นหวัง
เสี่ยวขิงไม่ใช่ไม่เสียใจ เงินตั้งมากมายจะหาจากไหน ไม่ต้องไปขอฮูหยินรองหรือคุณหนูรองพวกเขาไม่มีทางให้นางยืม เสี่ยวขิงเดินคอตก
"ฮูหยินใหญ่ช่างเป็นคนดีเสียจริง มารดาข้าป่วยหนัก นางให้เงินข้าไปรักษามารดา" สองสาวใช้เรือนใหญ่เดินผ่านเสี่ยวขิง เสี่ยวขิงคิดว่าเหตุใดฮูหยินเรือนใหญ่ถึงมีน้ำใจเพียงนี้
ดวงตามืดมนส่องประกายอีกครั้ง หรือนางจะไปขอร้องฮูหยินเรือนหลัก
คิดได้เช่นนี้ร่างบางไม่รอช้ารีบมุ่งหน้าไปบ้านใหญ่ทันที สองสาวใช้แอบหลังพุ่มไม้สบตากัน แผนของพวกนางสำเร็จแล้ว
ในค่ำคืนอันมืดมิดหลิวฮูหยินพลันกำลังจิบชา นางทำตามแผนที่บุตรสาวบอก
ให้คนไปสืบความสาวใช้ส่วนตัวของหลิวซูซู แม้จะถูกขายมาเป็นทาสนั้น เสี่ยวขิงมีพี่ชายหนึ่งคนอาเขอชอบเล่นพนันอย่างมาก
หลิวฮูหยินพลันมอบเงินให้คนในโรงพนัน ว่าจะต้องให้ชายผู้นี้สูญเสียทรัพย์สินติดหนี้โรงพนันด้วย เพียงแค่นี้อาเขอก็มาติดกับ ขอเงินน้องสาวอย่างเสี่ยวขิง เสี่ยวขิงในยามนี้จะไปขอยืมเงินบ้านรอง บ้านรองรึจะให้แค่สาวใช้คนเดียวบ้านรองรึจะสนใจ
อีกทั้งแกล้งให้สาวใช้ทั้งสองปล่อยข่าวว่านางช่วยเหลือบ่าวในจวน
คาดว่าอีกไม่นานเสี่ยวขิงต้องมาหานางเป็นแน่แท้ จะโทษว่านางใจร้ายมิได้
เพียงแต่คนพวกนั้นรังแกหลิวเหมียนก่อน ทำให้หลิวเหมียนต้องอับอาย หลิวเหมียนต้องเป็นชายารองผู้อื่น ไม่ต่างจากอนุ
แทนที่หลิวเหมียนจะได้สามีที่ดี อนาคตบุตรสาวของนางต้องพังเพราะบ้านรอง ช่างดียิ่งนัก แค้นนี้นางล้างแค้นให้หลิวเหมียนเอง
"ฮูหยินสาวใช้จากเรือนรองมาแล้วเจ้าค่ะ" เสี่ยวเจียเข้ามารายงาน
"ให้นางเข้ามา"
เสี่ยวขิงเข้ามาในเรือนใหญ่พลันคุกเข่าต่อหน้าหลิวฮูหยิน
"สาวใช้เรือนรองเจ้ามีธุระอันใด"
"บ่าวได้ยินมาว่า หลิวฮูหยินใจดีอย่างพระโพธิ์สัตว์ โปรดให้บ่าวยืมเงินห้าร้ายตำลึงเถอะเจ้าค่ะ"
"เสี่ยวขิง เหตุใดเจ้าไม่ไปขอเงินบ้านรองเล่า ข้าเป็นนายหญิงบ้านใหญ่ เหตุใดจะต้องช่วยบ่าวเช่นเจ้า บ่าวเช่นเจ้ามีประโยชน์อันใด" หลิวฮูหยินถือพัดหยกพัดไปพัดมาเสี่ยวขิงคิดว่าหากไม่ช่วยพี่ชาย อาเขอก็คงโดนคนอื่นทำร้ายจนตาย กระนั้นนางคิดว่า หากยืมเงินช่วยอาเขอ ตัวนางจะปลิดชีพตัวเองนางจะไม่ผิดต่อทั้งสองฝ่าย นางกำลังจะขายความลับบ้านรอง"บ่าวมีความลับจะบอกเจ้าค่ะ""เจ้าลองว่ามา หากมันสำคัญเงินพวกนี้ข้าจะไม่เอาคืน" ถุงเงินห้าร้อยตำลึงได้เตรียมไว้แล้วเสี่ยวขิงได้แต่ขอโทษบ้านรองในใจ"เมื่อหกปีที่แล้ว ที่จริงคุณหนูใหญ่มิได้ปีนเตียงไหวอ๋อง แต่เป็นแผนการของสะใภ้รองกับคุณหนูรองเจ้าค่ะ ในเรือนรับรองนั้นพวกนางจุดกำยานไว้ อีกทั้งคุณหนูใหญ่โดนยากำหนัด ในตอนนั้นคุณหนูใหญ่ไม่ได้สติอีกทั้งโดนวางยา พวกบ่าวได้รับคำสั่งให้นำตัวนางไปไว้ในเรือนรับรองนั้น"เสี่ยวขิงเล่าไปน้ำตาไหลไป กลัวหลิวฮูหยินจะทำโทษหลิวฮูหยินพลันตาแดงก่ำ บุตรสาวที่น่าสงสารของนาง หลิวเหมียนโดนตีตราว่าเป็นหญิงชั่วปีนเตียงไหวอ๋อง ซ้ำร้ายนางยังต้องแต่งเป็นชายารองตามพระราชทานฮ่องเต้ในตอนนั้น เนื่องจากฮ่องเต้เกรงกลัวแม่ทัพหลิวชางเหมือนกันนางถามอ
"ข้าตกลง""น่ายินดียิ่งนัก เอาล่ะ ข้าจะล่างสัญญา ท่านอ๋องต้องลงนาม" หลิวเหมียนช่างเจ้าเล่ห์นัก นางไปที่โต๊ะหยิบกระดาษและพู่กันล่างหนังสือลงนาม ว่าอีกหนึ่งเดือนไหวอ๋องจะหย่ากับนางไหวอ๋องรีบลงนาม เอาล่ะถึงอย่างไรนางก็อยู่ในจวนนี้ ค่อยแย่งหนังสือลงนามมาภายหลังก็แล้วกันใบหน้าหลิวเหมียนดีใจเหมือนลิงโลดยิ่งนัก ต่างจากไหวอ๋องที่เจ็บปวด "ทุกคนไม่ต้องเข้ามาเฝ้าหน้าประตูให้ดี" หลิวเหมียนตะโกนออกไป ไหวอ๋องพลันมองกล่องอะไรของนางใบใหญ่ หญิงสาวหยิบมีดสั้นออกมาลนไฟ"หลับตาเสีย ข้าไม่มีสมาธิเอามันออกมา" ไหวอ๋องเชื่อฟังนางทุกอย่าง ฉึก !!!มีดสั้นกรีดลงไปที่ด้านหลัง เลือดแดงฉานไหลออกมา หลิวเหมียนพลันคีบหนอนสีขาวสองตัวออกมาวางไว้บนถาด จากนั้นเย็บแผลให้เขา นางแกล้งเขา นางมิได้ฉีดยาชาให้เขา ถือว่าเป็นการแก้แค้นไปในตัวแล้วกันไหวอ๋องเริ่มจะไม่ไหวแล้ว "เสร็จแล้ว" นางจับเขาพลิกตัว จากนั้นป้อนยาแก้ปวดให้เขา"ผู้ใดกันที่คิดทำร้ายท่าน ดูเหมือนว่าท่านจะได้รับพิษเมื่อไม่นานมานี้" หลิวเหมียนนั่งข้างเตียง จากนั้นพลันจิบน้ำชาอย่างสบายใจ ไหวอ๋องพลันมองหนอนพวกนั้น ถอนหายใจหลังจากงานเลี้ยง ไม่มีใครส่งของให้เขา"ก
หลิวเหมียนที่ส่งยาให้หมอจางหยงเสร็จแล้ว แน่นอนว่านางต้องไปที่ร้านอาหารอันดับหนึ่งเพื่อไปหาน้องชายของนางจ้าวหยงทันทีที่หลิวเหมียนเดินเข้ามา จ้าวหยงจำนางได้ เขาพลันเอ่ยทักทาย "พี่หญิงเข้ามาแล้ว เชิญนั่งขอรับ" จ้าวหยงพาหลิวเหมียนมานั่งชนชั้นสอง "ข้าตั้งใจจะไปหาพี่หญิงที่จวนอยู่พอดี ช่วงนี้ยอดขายร้านอาหารตกเยอะมาก ข้าไม่รู้จะขายอาหารอะไรดี"เรื่องขี้หมาเช่นนี้ยังคิดไม่ออก ดีแล้วที่มาปรึกษานาง"น้องชายข้า ข้าคิดสูตรอาหารให้เจ้าแล้วกัน ข้า30เจ้า70""ดียิ่งนักตกลงพี่หญิง ขอบคุณพี่หญิงมากขอรับ" ในที่สุดปัญหาของเขาก็ได้รับการแก้ไขเสียที หลิวเหมียนพลันให้เขาหาพู่กันกับกระดาษมาให้นางหลิวเหมียนไม่รอช้า เขียนเมนูกุ้งอบวุ้นเส้นให้ น้องรักอย่างจ้าวหยงไม่นานก็มอบให้จ้าวหยง "ขอบคุณพี่หญิงขอรับ" จ้าวหยงรับมาด้วยความดีใจ หลิวเหมียนพลันขอตัวกลับก่อนเพราะนางออกมานานมากแล้ว"จับพวกเด็กเหลือขอนี้ไปโบยให้ตาย" จวนไหวอ๋องในยามนี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น สองแฝดพลันโดนลงโทษให้คุกเข่ากับพื้นหลังจากที่พวกนางสองคนออกจากเรือนเล็ก หมายจะไปหาพระบิดา แต่ระหว่างทางชนกับชายาเอกลีเฟย จนชุดที่งดงามของนางพลันเปื้อน ลีเฟย
หลิวเหมียนพลันสบตากับไหวอ๋อง แม่นมหวังบอกว่าเขาเป็นคนตบหน้าชายาเอกลีเฟย มันเรื่องจริงรึ ที่คนอย่างเขาจะกล้าตบหน้าชายาเอกลีเฟยเพื่อสองแฝด นางไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ แต่ทว่าก็ต้องเชื่อ"เจ้าไปไหนมา" ไหวอ๋องพลันถามนางอย่างสงสัย "ข้านำยาไปขายเจ้าค่ะ เลยมาช้า" "นับแต่นี้ข้าจะให้เจ้าเป็นคนถือสมุดบัญชี ของจวน" หลิวเหมียนพลันอึ้งงัน นี่ไม่เท่ากับหางานยากให้นางหรอกรึ"ท่านอ๋องหน้าที่นี้เป็นของชายาเอกมิใช่รึเจ้าคะ" นางท้วงติงเขา"ข้าอยากมอบให้เจ้าดูแล เจ้าก็ต้องทำ" อ๋องเผด็จการชัด ๆ "อาหารมาแล้วเจ้าค่ะ" แม่นมหวังพลันทำข้าวต้มปลาให้เด็ก ๆ ทาน กระนั้นหลิวเหมียนพลันป้อนบุตรทั้งสอง ทุกการกระทำของนางอยู่ในสายตาของไหวอ๋อง"ท่านอ๋องมีขันทีน้อยเสี่ยวเต่า มาด้วยราชโองการขอรับ" บ่าวชายหน้าจวนพลันรายงาน หลิวเหมียนพลันรู้จักเสี่ยวเต่าทุกคนในห้องต่างไปรับราชโองการ ราชโองการมิได้มีอันใดมาก เพียงเชิญชายารองไหวอ๋องและพระนัดดาทั้งสองไปวังหลวงเข้าเฝ้าองค์ไทเฮาหลิวเหมียนสวมชุดใหม่ที่มาจากผ้าไหมแคว้นฉิน ไหวอ๋องกับครอบครัวสวมชุดสีฟ้าลายเมฆเหินเหมือนกัน ชุดครอบครัวชัด ๆ หลิวเหมียนคิดในใจ ทั้งสี่คนนั่งในรถม้า"ทั้ง
หลังจากวันนั้นไหวอ๋องมาร่วมทานข้าวเช้าก่อนจะไปค่ายทหารด้วยทุกวัน อีกทั้งยังทานข้าวเย็นด้วย ความสัมพันธ์ของทุกคนดีขึ้นอย่างมาก ชายาเอกพลันสาปแช่งชายารองทั้งเช้าและเย็นยามนี้ชายาเอกพลันอาเจียนบ่อยมาก กระนั้นนางปิดบังคนในจวนอ๋องจึงกลับจวนราชครูลี ไหวอ๋องมิได้ใส่ใจชายาเอกตลับครีมหน้าเด้งของหลิวเหมียนเป็นที่เลื่องลือในโรงหมอจางหยงมากในยามนี้ อีกทั้งกุ้งอบวุ้นเส้นในร้านอาหารอันดับหนึ่งเป็นเมนูขึ้นชื่อของที่นี้อย่างมากจ้าวหยางนับตั๋วเงินอย่างพอใจเพียงไม่กี่วันมานี้การค้าของเขาได้งดงาม เรื่องนี้ต้องขอบคุณพี่หญิงหลิวเหมียนของเขาพระชายาเอกลีเฟยมิกลับจวนอ๋องมาหลายวัน เกรงว่าจะให้ไหวอ๋องมาง้อกระมังถึงจะกลับจวนได้ลีเฟยส่งข่าวว่าจะขออยู่จวนราชครูสักพักหนึ่ง กระนั้นไหวอ๋องอนุญาต นางจะอยู่ทั้งชีวิตได้ยิ่งดีมีอยู่วันหนึ่งอนุผินเจียวที่อยู่ในจวนไหวอ๋องอย่างสุดเซ็ง เพราะไหวอ๋องสนใจแต่ชายารองจนชายาเอกหนีกลับบ้านเดิม เรื่องราวทุกอย่างนางเขียนส่งให้อ้ายกุ้ยเฟยเป็นที่เรียบร้อยเกรงว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปทารกในครรภ์ก็คงไม่งอกออกจากท้องของนางผินเจียวคิดว่านางจะขออ้ายกุ้ยเฟยกลับไปเป็นนางกำนัลตามเดิมนาง
หลิวเหมียนกับสองแฝดตั้งใจว่าเช้านี้พวกนางสามคนแม่ลูกจะออกไปตัดชุด เพื่อไปร่วมงานเลี้ยงของฮูหยินผู้เฒ่าหลิวแต่ทว่าสาวใช้จากเรือนไหวอ๋องถือชุดที่ตัดเรียบร้อยมามอบให้สามคนแม่ลูก "ไหวอ๋องให้บ่าวนำชุดมามอบให้พวกท่านทั้งสามคนเจ้าค่ะ" หลิวเหมียนพยักหน้าพลันให้แม่นมหวังรับชุดไว้ สาวใช้ทั้งสองคนของตัวลาลายผ้าปักชั้นดี งานฝีมือนี้คงจะมาจากวังหลวงเป็นแน่แท้ ผ้าต่วนสีชมพูลายวิหคเหินฟ้า ทั้งสามชุดเหมือนกันหมด ใต้ชุดนั้นมีเครื่องประดับปิ่นซ่อนไว้ หลิวเหมียนพลันคิดได้ว่าไหวอ๋องมิอยากให้เครื่องประดับนางโดยตรง เพราะเขินอายถึงอย่างไรนางก็จะหย่ากับเขาอยู่ดี แม้เขาจะดีกับเจ้าแฝดก็ตาม สาเหตุเพราะนางมิได้รักเขา แม้เขาจะหล่อก็เถอะไหวอ๋องพลันให้อาหารปลาเสร็จพลันมองสาวใช้เข้ามารายงาน"เรียบร้อยเจ้าค่ะ""นางว่าอย่างไรบ้าง""ชายารองทรงมิได้เอ่ยอันใดออกมาเจ้าค่ะ" ไหวอ๋องโบกมือไล่สาวใช้ให้ไปทำงานต่อ...เรือนของชายาเอก ยามนี้ลีเฟยพลันวิตกเรื่องของอนุผินหยางอ๋องส่งข่าวว่ายังไม่พบร่างของผินเจียว นังสารเลวนั่นมันอยู่ไหนกันแน่ แม้จะพลิกแผ่นดินหาต้องหานังสารเลวนั่นให้เจอ "ชายาเอกบ่าวได้ยินว่าไหวอ๋องส่งชุดร่วมงา
"นั่นมันเสียงอะไรหลิวฮูหยิน" ฮูหยินท่านขุนนางคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเดินผ่านเรือนรับ หลิวฮูหยินอาสาพาฮูหยินคนอื่นเดินเล่นชมสวนในจวนงานเลี้ยง"เจ้าเข้าไปดูสิ" ใบหน้าของหลิวฮูหยินแดงก่ำ สาวใช้คนนั้นพลันเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ พอนางเข้าไป นางวิ่งหน้าตื่นออกมา"ฮูหยิน เป็นคุณหนูรองกับคนเลี้ยงม้าเจ้าค่ะ" ทุกสายตาต่างอึ้งงัน อีกทั้งตกใจอย่างมาก เหมยซื่อสะใภ้บ้านรองพลันตกใจนางพลันเข้าไปในห้องนั้นพบว่าเป็นบุตรสาวของนางที่นอนอยู่กับบุรุษเลี้ยงม้า"ท่านแม่" หลิวซูซูพลันอึ้งงัน นางมองมารดาอีกทั้งหน้าประตูยังเห็นฮูหยินอีกหลายคน"นี่เจ้า" เหมยซื่อพูดไม่ออก เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ หลิวซูซูจำได้ว่านางเข้ามาในเรือนรับรอง จากนั้นเห็นอาเวย ชายเลี้ยงม้าในจวน อาเวยพลันมองคุณหนูรองที่เป็นของเขาแล้ว"ฮูหยินรองข้ากับคุณหนูรองรักกันนะขอรับ" อาเวยพลันเอ่ยออกมา ใช่เขารักนางมากจริง ๆ ยอมทำทุกอย่าง แม้จะอยู่ในแผนการผู้อื่นก็ตาม ในจวนนี้มีเพียงหลิวซูซูดีกับเขา"เจ้าสารเลว ข้าจะตีเจ้า" หลิวซูซูพลันขาดสติ ฮูหยินบางท่านทนดูไม่ได้จึงได้ขอตัวกลับจวนกลางคัน ชายาเอกเยียนอ๋อง ลู่อ๋อง เจาอ๋อง ทนดูเรื่องบัดสีมิได้เหมือนกัน จ
ข่าวลือในเมืองหลวง ว่าหลิวเหมียนปีนเตียงไหวอ๋องนั้นไม่จริง เช้าของวันนี้ในตลาดต่างเห็นใจหลิวเหมียนที่โดนกระทำว่าปีนเตียงไหวอ๋อง บัดนี้ความจริงพลันปรากฏแล้วว่า เป็นฝีมือคุณหนูรอง หกปีเต็ม ๆ ที่หลิวเหมียนต้องแบกรับความอัปยศนี้ข่าวนี้ทราบไปถึงเหมยไทเฮา พระนางทรงพระราชทานผ้าแพร ทองคำร้อยชั่ง มอบเงินให้หนึ่งพันตำลึงทองปลอบขวัญหลิวเหมียน ให้เสี่ยวเต่าประกาศราชโองการหลิวเหมียนพลันดีใจอย่างมาก นางได้รับความเมตตาจากองค์ไทเฮา หลิวเหมียนมอบก้อนทองให้เสี่ยวเต่า "ขอบคุณชายารอง" ยังมอบตลับยาหน้าเด้งฝากให้เหมยไทเฮาด้วยเรือนหลังเล็กของหลิวเหมียนเต็มไปด้วยเงินก้อนกับทองคำนางมีความสุขมากไหวอ๋องพลันมาหานางที่เรือน มีเรื่องราวหลายอย่างที่เขาอยากจะขอโทษนาง"อาเหมียนข้าขอโทษ" ในตอนนั้นเมื่อหกปีที่แล้ว เขาฟื้นขึ้นมา เขาพบว่านางนอนอยู่ข้างกายเขา ไหวอ๋องพลันตบหน้าหลิวเหมียนอย่างแรง ใช่เขารังเกียจนางมากตอนนั้น จวบจนมีราชโองการให้นางเป็นชายารอง..."อดีตไม่ต้องพูดถึง ถึงอย่างไรข้ากับท่านก็ต้องหย่ากันอยู่แล้วในอีกไม่กี่วันข้างหน้า"หลิวเหมียนพลันยิ้มหน้าบาน ในเมื่อนางล้างมลทินให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว นางควรจะไ
"ฝ่าบาทชายาเอกรัชทายาททรงนั่งคุกเข่ามาหลายวันแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ" เกากงกงเห็นแก่ครั้งก่อนที่หลิวเหมียนเคยมีน้ำใจให้เขา กระนั้นเขาจึงรายงานต่อฝ่าบาททุก ๆ ชั่วยาม"ปล่อยนางเถอะ ครั้งนี้เราช่วยอะไรนางมิได้จริง ๆ" กวนเหิงจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อรัชทายาททำผิดโทษก็ไม่ต่างจากการลงโทษประชาชน โอรสสวรรค์ทำผิดต้องรับโทษเช่นกัน จะอยู่เหนื่อยกฎหมายได้อย่างไร เจ้าไปฆ่าเขา เขาก็ต้องฆ่าเจ้า มันก็สมควรแล้ว หากมีการให้ท้ายคนใหญ่คนโต บ้านเมืองจะน่าอยู่ได้อย่างไร กฎหมายจะมีไว้ทำไม หากทำผิดไม่ได้รับโทษกวนเหิงพลันถอนหายใจอย่างเหนื่อย อีกทั้งยังไอเป็นเลือด เกากงกงพลันรีบหายาให้ฝ่าบาททันมีหลิวเหมียนพลันมีของวิเศษติดตัวมา แน่นอนว่านางดื่มน้ำอุ่นตลอด อีกทั้งกินอาหารในของวิเศษ นางมิได้โง่นะ ใบหน้างามเผยอยิ้ม ไม่ลืมทาสีผึ้งเพื่อทำให้ปากซีด นางแต่งหน้าให้ป่วยด้วยเครื่องสำอางสมัยใหม่ยามเช้าของวันถัดมาหิมะตกลงมาอย่างหนัก เกากงกงพบว่าชายาเอกรัชทายาทพลันได้หายไปแล้ว หรือนางจะทำใจมิได้ ช่างเถอะก็ดีเหมือนกัน นางจะมิได้เห็นรัชทายาทในสภาพที่น่าเวทนากวนเหิงนั่งบนบัลลังก์ทองพลันมองหยางอ๋อง เยียนอ๋อง ลู่อ๋อง เจาอ๋อง และเหล่าข
จวนอ๋องหลิวเหมียนมาถึงห้องนางนอนอย่างสบายใจ นางเหนื่อยมาทั้งวัน ไหวอ๋องจุมพิตที่หน้าผากงาม เรื่องในวันนี้หยางอ๋องกับชิงฮองเฮาต้องไม่พอใจเขาอย่างแน่นอนแม้ไหวอ๋องรับตำแหน่งรัชทายาทแล้ว แต่ทว่าเขาก็ยังคงอยู่ในตำหนักอ๋องตามเดิมมิได้ย้ายไปตำหนักใหม่ เขายังไม่ประกาศเรื่องตั้งครรภ์ของหลิวเหมียนออกไปเกรงว่าจะไม่เป็นผลดีกับนางอีกอย่างหยางอ๋องคงจะไม่หยุดเป็นแน่แท้คงต้องคิดหาวิธีแย่งตำแหน่งรัชทายาทกับเขาเป็นแน่นอนหลิวเหมียนพลันมองหน้าไหวอ๋อง เขาคิดอันใดอยู่ "ท่านอ๋องคิดอะไรอยู่เจ้าคะ" นางนำน้ำแกงรังนกมามอบให้เขา เพราะเห็นเขาอยู่ห้องหนังสือทั้งวัน"อาเหมียน ข้ากำลังคิดว่าหยางอ๋องคงไม่หยุดนิ่งแน่นอน เพราะตำแหน่งรัชทายาทเป็นของเขา แต่ทว่าบัดนี้เสด็จพ่อมอบให้ข้า ข้าเกรงว่าเขาจะต้องมีแผนร้าย อีกทั้งได้ยินมาว่า เขาตีสนิทกับรัชทายาทจ้าวตี้เมื่อหลายวันก่อนนี้" ที่แท้ท่านอ๋องของนางกังวลเรื่องนี้เอง"ท่านอ๋องเอาอย่างนี้ดีรึไม่ ส่งคนไปซุ่มดูรัชทายาทจ้าวตี้กับหยางอ๋องดีกว่า หากพวกเขามีแผนการอะไร พวกเราจะได้รับมือง่าย" หลิวเหมียนพลันแนะนำ"ดีเหมือนกันข้าก็คิดเช่นนั้น" กระนั้นไหวอ๋องได้ส่งสาวใช้ยอดฝีมองสอ
หลิวเหมียนพลันยิ้มอย่างเยาะเย้ย ไหวอ๋องไม่คิดว่านางจะฉลาดเพียงนี้ แต่ทว่าหากนางแพ้ เขาจะต้องแต่งหญิงอื่นเป็นชายาเอก หากนางชนะ เมืองจินจะตกเป็นของต้าโจวจ้าวตี้พลันปวดศีรษะขึ้นมาทันที หากแพ้จะต้องเสียเมืองจินแน่นอน หากชนะน้องสาวจะได้เป็นชายาอ๋องมันช่างไม่คุ้มเอาเสียเลยจ้าวเหลียนมองหน้ารัชทายาทนึกเสียใจภายหลังเสียจริง ๆ"องค์หญิงจ้าวเหลียนมิกล้ารึ" หลิวเหมียนเห็นฝ่ายตรงข้ามเงียบไปเลยถามขึ้น"ใครว่า เรากล้าเราตกลง" จ้าวเหลียนออกปากไปแล้วขุนนางแต่ละท่านต่างรอชมการแสดงครั้งนี้ องค์หญิงจ้าวเหลียนดีดพิณฉิน เพลงของนางเริ่มจากความอ่อนหวาน แสดงถึงความรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่รักกันมิได้เพราะครอบครัวกีดกัน รักระหว่างคนเร่ร่อนกับบุตรสาวขุนนางจะเป็นไปได้อย่างไร คนที่ฟังองค์หญิงจ้าวดีพิณจนจบต่างร้องไห้ไปกับความรักของทั้งสองคนเลือกผูกคอตายไปด้วยกัน ช่างเป็นรักที่นิรันดร์เสียจริง"เยี่ยมมาก" เหล่าขุนนางต่างเอ่ยชมไม่ขาดปากยิ่งทำให้จ้าวเหลียนได้ใจยิ่ง ว่านางจะต้องชนะหลิวเหมียน นางจะต้องได้เป็นชายาอ๋องหลิวเหมียนพลันยิ้มให้ทุกคน นางนั่งลงกรีดนิ้วลงไปในสายพิณ สายลมพัดกระทบหน้าของนาง หลิวเหมียนพลันรู้ว
หลิวเหมียนมัวยุ่งกับการขายครีมหน้าเด้งของนาง นางขายผ่านโรงหมอจางหยง กำไรนับหมื่นในแต่ละเดือน หลิวเหมียนพลันมีความสุขยิ่งนักแม่นมหวังก็พลันวิ่งวุ่นกับท่านหญิงน้อยทั้งสองในจวน"เหมียนเอ๋อร์นี่คือชุดของเจ้ากับเจ้าแฝดที่จะไปร่วมงานเลี้ยงต่อนรับคณะทูตแคว้นจ้าวช่วงเย็น" หลิวเหมียนพลันมองไหวอ๋องที่ยืนใกล้นางมาก"ท่านถอยออกไปเลยนะ ข้าเหม็น"เหตุใดนางถึงได้เหม็นกลิ่นตัวของไหวอ๋องเช่นนี้อวก !!! หลิวเหมียนพลันอาเจียนออกมา "ไปตามหมอหลวงมาเร็ว" เขารีบอุ้มนางไปที่เตียงใหญ่ทันทีหลิวเหมียนกำลังคิดว่ารอบเดือนของนางไม่มาสองเดือนแล้ว หรือว่านางจะตั้งครรภ์ ไหวอ๋องก็คิดเหมือนกับหลิวเหมียนไม่นานนักหมอหลวงก็พลันมาถึงตรวจชีพจรของหลิวเหมียนใบหน้าของท่านหมอมีรอยยิ้มเจือปนอยู่"ข้าน้อยขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องด้วย ชายาเอกมีชีพจรมงคลพ่ะย่ะค่ะ" หมอหลวงประสานมือคำนับไหวอ๋องดีใจจึงพูดไม่ออกวันนั้นไหวอ๋องตกรางวัลให้บ่าวในจวนทุกคนในจวนหมอหลวงก็เช่นกัน หลิวเหมียนพลันอึ้งงันไม่น้อย นางท้องแล้ว น่าจะประมาณสองเดือนกระมังในงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแคว้นจ้าวจัดขึ้นช่วงเย็น หลิวเหมียนกับไหวอ๋องไปด้วยกัน สองแฝดไม่อยากไปร
ปีใหม่ผ่านพ้นไปหลิวเหมียนพลันแจกเงินซองแดงให้กับบ่าวทุกคนในจวนอ๋อง คนในจวนอ๋องมีร้อยกว่าชีวิต หลิวเหมียนช่างเป็นนายหญิงที่ดีเสียจริงยามนี้หิมะพลันตกโปรยปราย หลิวเหมียนในชุดผ้าคลุมสีดำ ใบหน้างามล้ำ พลันมองอาหารของร้านอันดับหนึ่ง กุ้งแช่น้ำปลา อีกหนึ่งเมนูที่หลิวเหมียนมอบให้จ้าวหยงจ้าวหยงพลันมองพี่สาวคนดีของเขา นางช่างเก่งเรื่องคิดสูตรอาหารเหลือเกิน"พี่หญิงช่างเก่งยิ่งนัก คิดสูตรอาหารให้ข้า" จ้าวหยงสั่งให้คนไปเตรียมกุ้งแช่น้ำปลามาให้หลิวเหมียนลองทาน ไม่นานนักสาวใช้ก็พลันยกถาดกุ้งแช่น้ำปลาเข้ามาทันทีที่หลิวเหมียนสบตากับสาวใช้นางต้องตกใจอย่างมาก สาวใช้นางนี้คล้ายอนุผินเจียวที่หายตัวไปเดือนก่อน "สาวใช้คนนี้ของเจ้า เจ้าไปเอานางมาจากไหน" เสี่ยวชีพลันตกใจมากไม่คิดว่านายหญิงจะถามหาที่มาที่ไปของนาง"นายหญิงบ่าวความจำเสื่อมอย่าไล่บ่าวไปเลยเจ้าค่ะ" เสี่ยวชีพลันคุกเข่าลง จ้าวหยงพลันมองเสี่ยวชี"พี่หญิง เสี่ยวชีโดนทำร้าย นางอยู่ในรถเข็นผักใบหน้าอาบไปด้วยเลือดเมื่อเดือนก่อน นางจำตัวเองไม่ได้ ข้าเลยเก็บนางไว้" ผินเจียวก็มาหลบร้านอาหารอันดับหนึ่ง ไหวอ๋องพลิกแผ่นดินหา ถึงหานางไม่เจอ"นางคืออนุของ
หลิวเหมียนพลันมองสถานที่แห่งนี้ ด้านหลังที่โอบล้อมไปด้วยไม้ไผ่ นางไม่คิดว่าจวนอ๋องจะมี บ่อน้ำพุร้อนยังไม่ทันที่นางจะถามหวังชาว่าเกิดอะไรขึ้นกับไหวอ๋อง หวังชาหายตัวไปก่อนเสียแล้ว"เหมียนเอ๋อร์ช่วยข้าด้วย" จู่ ๆ ไหวอ๋องโผล่ขึ้นมาจากน้ำพุ ร่างหนาพลันเปลือยกายด้านบน เขาสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาว หลิวเหมียนพลันมองห่อหมกขนาดใหญ่มารดามันเถอะ นางเลือดกำเดาไหลแล้ว ใบหน้าหลิวเหมียนร้อนผ่าว"ข้าโดนยาปลุกกำหนัด เจ้าช่วยข้าด้วย" ไหวอ๋องดึงนางเข้ามากอดพร้อมจุมพิต หลิวเหมียนพลันเบิกดวงตาอย่างกว้าง นางตกใจ นางจะหย่ากับเขาแล้ว เขาจะมาทำเช่นนี้กับนางมิได้ไหวอ๋องจูบอย่างดูดดื่มจนนางแทบจะหายใจไม่ออก อีกทั้งปากยังบวมอีกต่างหาก"ข้าไม่ยอม ข้าจะหย่าท่าน" "ข้ารักเจ้า ทุกทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เป็นข้าที่หูเบา เป็นข้าที่เชื่อคนอื่นมิได้ใส่ใจเจ้า" ไหวอ๋องพูดออกมาจากใจจริง ในวันที่เขารู้เรื่องว่านางเป็นคนช่วยเขาจากการจมน้ำเพราะเขาเป็นตะคริว นางช่วยขึ้นมาแต่ถูกลีเฟยสวมรอยว่าเป็นคนช่วยเขาไว้หลิวเหมียนเหมือนจะใจอ่อนเคลิบเคลิ้มไปกับเขา ร่างบางจุมพิตท่ามกลางบ่อน้ำพุร้อน อาภรณ์ของหญิงสาวปลดออกจนหมด หลิวเหมียนหลั
ข่าวลือในเมืองหลวง ว่าหลิวเหมียนปีนเตียงไหวอ๋องนั้นไม่จริง เช้าของวันนี้ในตลาดต่างเห็นใจหลิวเหมียนที่โดนกระทำว่าปีนเตียงไหวอ๋อง บัดนี้ความจริงพลันปรากฏแล้วว่า เป็นฝีมือคุณหนูรอง หกปีเต็ม ๆ ที่หลิวเหมียนต้องแบกรับความอัปยศนี้ข่าวนี้ทราบไปถึงเหมยไทเฮา พระนางทรงพระราชทานผ้าแพร ทองคำร้อยชั่ง มอบเงินให้หนึ่งพันตำลึงทองปลอบขวัญหลิวเหมียน ให้เสี่ยวเต่าประกาศราชโองการหลิวเหมียนพลันดีใจอย่างมาก นางได้รับความเมตตาจากองค์ไทเฮา หลิวเหมียนมอบก้อนทองให้เสี่ยวเต่า "ขอบคุณชายารอง" ยังมอบตลับยาหน้าเด้งฝากให้เหมยไทเฮาด้วยเรือนหลังเล็กของหลิวเหมียนเต็มไปด้วยเงินก้อนกับทองคำนางมีความสุขมากไหวอ๋องพลันมาหานางที่เรือน มีเรื่องราวหลายอย่างที่เขาอยากจะขอโทษนาง"อาเหมียนข้าขอโทษ" ในตอนนั้นเมื่อหกปีที่แล้ว เขาฟื้นขึ้นมา เขาพบว่านางนอนอยู่ข้างกายเขา ไหวอ๋องพลันตบหน้าหลิวเหมียนอย่างแรง ใช่เขารังเกียจนางมากตอนนั้น จวบจนมีราชโองการให้นางเป็นชายารอง..."อดีตไม่ต้องพูดถึง ถึงอย่างไรข้ากับท่านก็ต้องหย่ากันอยู่แล้วในอีกไม่กี่วันข้างหน้า"หลิวเหมียนพลันยิ้มหน้าบาน ในเมื่อนางล้างมลทินให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว นางควรจะไ
"นั่นมันเสียงอะไรหลิวฮูหยิน" ฮูหยินท่านขุนนางคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเดินผ่านเรือนรับ หลิวฮูหยินอาสาพาฮูหยินคนอื่นเดินเล่นชมสวนในจวนงานเลี้ยง"เจ้าเข้าไปดูสิ" ใบหน้าของหลิวฮูหยินแดงก่ำ สาวใช้คนนั้นพลันเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ พอนางเข้าไป นางวิ่งหน้าตื่นออกมา"ฮูหยิน เป็นคุณหนูรองกับคนเลี้ยงม้าเจ้าค่ะ" ทุกสายตาต่างอึ้งงัน อีกทั้งตกใจอย่างมาก เหมยซื่อสะใภ้บ้านรองพลันตกใจนางพลันเข้าไปในห้องนั้นพบว่าเป็นบุตรสาวของนางที่นอนอยู่กับบุรุษเลี้ยงม้า"ท่านแม่" หลิวซูซูพลันอึ้งงัน นางมองมารดาอีกทั้งหน้าประตูยังเห็นฮูหยินอีกหลายคน"นี่เจ้า" เหมยซื่อพูดไม่ออก เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ หลิวซูซูจำได้ว่านางเข้ามาในเรือนรับรอง จากนั้นเห็นอาเวย ชายเลี้ยงม้าในจวน อาเวยพลันมองคุณหนูรองที่เป็นของเขาแล้ว"ฮูหยินรองข้ากับคุณหนูรองรักกันนะขอรับ" อาเวยพลันเอ่ยออกมา ใช่เขารักนางมากจริง ๆ ยอมทำทุกอย่าง แม้จะอยู่ในแผนการผู้อื่นก็ตาม ในจวนนี้มีเพียงหลิวซูซูดีกับเขา"เจ้าสารเลว ข้าจะตีเจ้า" หลิวซูซูพลันขาดสติ ฮูหยินบางท่านทนดูไม่ได้จึงได้ขอตัวกลับจวนกลางคัน ชายาเอกเยียนอ๋อง ลู่อ๋อง เจาอ๋อง ทนดูเรื่องบัดสีมิได้เหมือนกัน จ
หลิวเหมียนกับสองแฝดตั้งใจว่าเช้านี้พวกนางสามคนแม่ลูกจะออกไปตัดชุด เพื่อไปร่วมงานเลี้ยงของฮูหยินผู้เฒ่าหลิวแต่ทว่าสาวใช้จากเรือนไหวอ๋องถือชุดที่ตัดเรียบร้อยมามอบให้สามคนแม่ลูก "ไหวอ๋องให้บ่าวนำชุดมามอบให้พวกท่านทั้งสามคนเจ้าค่ะ" หลิวเหมียนพยักหน้าพลันให้แม่นมหวังรับชุดไว้ สาวใช้ทั้งสองคนของตัวลาลายผ้าปักชั้นดี งานฝีมือนี้คงจะมาจากวังหลวงเป็นแน่แท้ ผ้าต่วนสีชมพูลายวิหคเหินฟ้า ทั้งสามชุดเหมือนกันหมด ใต้ชุดนั้นมีเครื่องประดับปิ่นซ่อนไว้ หลิวเหมียนพลันคิดได้ว่าไหวอ๋องมิอยากให้เครื่องประดับนางโดยตรง เพราะเขินอายถึงอย่างไรนางก็จะหย่ากับเขาอยู่ดี แม้เขาจะดีกับเจ้าแฝดก็ตาม สาเหตุเพราะนางมิได้รักเขา แม้เขาจะหล่อก็เถอะไหวอ๋องพลันให้อาหารปลาเสร็จพลันมองสาวใช้เข้ามารายงาน"เรียบร้อยเจ้าค่ะ""นางว่าอย่างไรบ้าง""ชายารองทรงมิได้เอ่ยอันใดออกมาเจ้าค่ะ" ไหวอ๋องโบกมือไล่สาวใช้ให้ไปทำงานต่อ...เรือนของชายาเอก ยามนี้ลีเฟยพลันวิตกเรื่องของอนุผินหยางอ๋องส่งข่าวว่ายังไม่พบร่างของผินเจียว นังสารเลวนั่นมันอยู่ไหนกันแน่ แม้จะพลิกแผ่นดินหาต้องหานังสารเลวนั่นให้เจอ "ชายาเอกบ่าวได้ยินว่าไหวอ๋องส่งชุดร่วมงา