27 ไหวอ๋องเป็นรัชทายาทต้าโจว

หลิวเหมียนพลันยิ้มอย่างเยาะเย้ย ไหวอ๋องไม่คิดว่านางจะฉลาดเพียงนี้ แต่ทว่าหากนางแพ้ เขาจะต้องแต่งหญิงอื่นเป็นชายาเอก หากนางชนะ เมืองจินจะตกเป็นของต้าโจว

จ้าวตี้พลันปวดศีรษะขึ้นมาทันที หากแพ้จะต้องเสียเมืองจินแน่นอน หากชนะน้องสาวจะได้เป็นชายาอ๋องมันช่างไม่คุ้มเอาเสียเลย

จ้าวเหลียนมองหน้ารัชทายาทนึกเสียใจภายหลังเสียจริง ๆ

"องค์หญิงจ้าวเหลียนมิกล้ารึ" หลิวเหมียนเห็นฝ่ายตรงข้ามเงียบไปเลยถามขึ้น

"ใครว่า เรากล้าเราตกลง" จ้าวเหลียนออกปากไปแล้ว

ขุนนางแต่ละท่านต่างรอชมการแสดงครั้งนี้ องค์หญิงจ้าวเหลียนดีดพิณฉิน เพลงของนางเริ่มจากความอ่อนหวาน แสดงถึงความรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่รักกันมิได้เพราะครอบครัวกีดกัน รักระหว่างคนเร่ร่อนกับบุตรสาวขุนนางจะเป็นไปได้อย่างไร 

คนที่ฟังองค์หญิงจ้าวดีพิณจนจบต่างร้องไห้ไปกับความรักของทั้งสองคนเลือกผูกคอตายไปด้วยกัน ช่างเป็นรักที่นิรันดร์เสียจริง

"เยี่ยมมาก" เหล่าขุนนางต่างเอ่ยชมไม่ขาดปากยิ่งทำให้จ้าวเหลียนได้ใจยิ่ง ว่านางจะต้องชนะหลิวเหมียน นางจะต้องได้เป็นชายาอ๋อง

หลิวเหมียนพลันยิ้มให้ทุกคน นางนั่งลงกรีดนิ้วลงไปในสายพิณ สายลมพัดกระทบหน้าของนาง หลิวเหมียนพลันรู้ว่าในยุคนี้ ไม่เหมือนยุคของนางที่มีการแบ่งประเทศเป็นที่เรียบร้อย แต่ทว่าในโลกจีนย้อนยุค หากต้องการเป็นหนึ่งในใต้หล้า ต้องทำการศึกสงคราม ให้ได้ครอบครอบดินแดน รวมแผ่นดินให้กลายเป็นหนึ่งเดียว

เพลงพิณของหลิวเหมียนทำให้เหล่าขุนนางและฮูหยินต่างน้ำตาไหลพราก ๆ เนื่องด้วยว่ากว่าจะรวมแผ่นดินกันได้ต้องทำสงครามกันนับครั้งไม่ถ้วน เหล่าทหารของแคว้นต่างทำสงครามตายไม่รู้กี่ศพ ทุกคนต่างทำเพื่อชาติและบ้านเมือง ครอบครัวของเหล่าทหารสูญเสียหัวหน้าครอบครัว ภรรยาและลูกเมียต่างร่ำไห้ เพราะการขยายดินแดน 

ฮ่องเต้กวนเหิงไม่คิดว่าชายาเอกไหวอ๋องจะเข้าใจอะไรได้ลึกซึ้งเพียงนี้ นางดีดเพลงพิณให้เหล่าทหารกล้า

"ชายาเอกไหวอ๋องเก่งยิ่งนัก นางเข้าใจทหารที่เสียสละเพื่อบ้านเมือง"

"สมกับเป็นฮูหยินของเทพสงครามของต้าโจว" ทุกคนต่างเอ่ยชมนาง จากนั้นพลันมีเสียงปรบมือดังขึ้น หลิวเหมียนยิ้มรับ 

จ้าวเหลียนกับจ้าวตี้ต่างหน้าเสีย จ้าวตี้มองน้องสาวที่ใบหน้าแดงก่ำ จ้าวเหลียนจะร้องไห้แล้ว เพราะนางรู้ว่าจะต้องเสียเมืองจินให้กับต้าโจวแน่นอน

"ทุกคนคิดว่าผู้ใดชนะ"

"ข้าน้อยเลือกชายาไหวอ๋อง เพลงของนางถือว่ามีความหมายดี เหมาะสม" เหล่าขุนนางกับเหล่าฮูหยินต่างมอบคะแนนให้หลิวเหมียน การแข่งขันครั้งนี้หลิวเหมียนเป็นผู้ชนะ

"องค์หญิงจ้าว พวกเรามาลงนามกันเถอะ มอบเมืองจินให้แคว้นต้าโจวให้พวกเรา" หลิวเหมียนพลันเอ่ยขึ้น รัชทายาทจ้าวพลันหน้าเสีย อยู่ดี ๆ ต้องมาเสียเมือง ใบหน้าของจ้าวตี้ไม่สู้ดีนัก เขาไม่มีอารมณ์กินอะไรทั้งนั้น

จ้าวเหลียนพลันลงสัญญามอบเมืองให้ต้าโจวอย่างจำใจ หลิวเหมียนพลันรับมาดูใบหน้ายิ้มแย้ม

สองพี่น้องกับเหล่าคณะทูตกำลังจะขอตัวไปพักผ่อนที่ตำหนักรับรอง

"ช้าก่อน รัชทายาทกับองค์หญิง ยังขาดบางอย่าง" หลิวเหมียนทักท้วง ทุกสายตาจ้องไปที่หลิวเหมียนอย่างสงสัย

"ชายาเอกไหวอ๋อง มีอะไรรึ" รัชทายาทจ้าวเอ่ยถามนาง

"ยังขาดตราประทับของรัชทายาทกับองค์หญิงจ้าวเพคะ" หลิวเหมียนยิ้มให้คนทั้งสอง นางมอบสัญญานี้ให้พวกเขา รัชทายาทกับจ้าวเหลียนจำใจต้องลงตราประทับ แล้วมอบให้หลิวเหมียนอย่างหัวเสีย หากไม่มีตราประทับสัญญานี้จะมีผลได้อย่างไร

ทุกคนต่างมองชายาไหวอ๋องด้วยแววตาที่ชื่นชม

ไหวอ๋องภูมิใจในตัวชายาเอกของเขามาก ฮ่องเต้กวนเหิงพอพระทัยอย่างมากได้เมืองเพิ่งโดยไม่ต้องทำสงคราม คล้อยหลังคนแคว้นจ้าว เหล่าขุนนางต่างร่ำสุราอย่างมีความสุข หยางอ๋องไม่พอใจยิ่งนัก ทำเช่นนี้เสด็จพ่อต้องยกบัลลังก์ให้ไหวอ๋องแน่นอน ชิงฮองเฮาไม่สบอารมณ์ อ้ายกุ้ยเฟยชอบหลิวเหมียนมาก 

"ไหวอ๋องช่างดีนัก เจ้าได้ชายาที่ชาญฉลาด วันนี้ เราจะขอประกาศอีกเรื่องนี้ เราไตร่ตรองมาดีแล้ว เกากงกงประกาศออกไป"

ขุนนางทุกท่านต่างมองไปที่เกากงกงที่ถือราชโองการ พวกเขาต่างออกมาคุกเข่า

"เนื่องด้วยไหวอ๋องเป็นโอรสสวรรค์ลำดับที่สอง มีความซื่อสัตย์ ปกป้องแผ่นดินต้าโจว มีชายาเอกไหวพริบดี ฝ่าบาทจึงแต่งตั้งไหวอ๋องเป็นองค์รัชทายาทนับแต่บัดนี้" ไหวอ๋องพลันตกใจมาก เหล่าขุนนางก็เช่นกัน รัชทายาททำไมไม่เกิดแด่ฮองเฮา

"ไหวอ๋องรับราชโองการ" ราชโองการสีทองอยู่ในมือไหวอ๋องแล้ว

"ถวายพระพรรัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ" เหล่าขุนนาง ฮูหยิน คุณหนู คุณชายต่างถวายพระพรไหวอ๋อง

อ้ายกุ้ยเฟยดีใจจนออกนอกหน้า ชิงฮองเฮาแทบจะเป็นลม ชิงฮองเฮาคิดว่าเหตุใดพิษกู่ยังไม่แสดงอาการอีกหรือมีปัญหา หยางอ๋องพลันกำหมัดแน่น เขารีบออกจากงานเลี้ยงโดยไม่สนสายตาคนมอง อ๋องคนอื่น ๆ ต่างยินดีกับกวนเทียนที่ได้อวยยศเป็นรัชทายาท

หลิวเหมียนพลันมองไหวอ๋องที่ได้ตำแหน่งใหม่ หญิงสาวพลันกินอาหารอย่างอร่อย นางตั้งครรภ์ต้องกินอาหารให้อิ่มเพื่อเจ้าก้อนแป้ง...