5 กลั่นแกล้ง

        เช้าวันถัดมาหิมะตกเมื่อคืนทำให้พื้นดินเต็มไปด้วยหิมะ หลิวเหมียนตั้งใจจะนำยาหน้าเด้งไปส่งโรงหมอสกุลจาง นางให้แม่นมหวังพลันรับปากว่าจะดูแลสองแฝดให้ดี มิให้พวกนางออกไปเพ่นพ่านที่ไหนอีก

หลิวเหมียนพลันถือตะกร้าออกไปทางประตูหลังจวน 

สองแฝดตื่นมาไม่เห็นมารดา มีเพียงแม่นมหวังนำข้าวต้มร้อน ๆ มาให้พวกนางสองคนรับประทาน

กลิ่นหอมมาก สองแฝดกินอย่างช้า ๆ จนหใดชาม ดื่มน้ำตามลงไป

"เรือนหลังนี้แหละท่านนักพรต" ลีเฟยพาคนกลุ่มใหญ่มาที่เรือนของชายารองอย่างหลิวเหมียน สาวใช้เสี่ยวจูกับเสี่ยวหงเดินตามหลังเจ้านาย

"ชายารองออกมาเดี๋ยวนี้นะ" ลีเฟยพลันตะโกนขึ้นมา เสียงตะโกนนี้ทำให้คนทั้งสามออกมาหน้าเรือน เจ้าแฝดรีบหลบที่หลังแม่นมหวัง

แม่นมหวังคิดในใจว่าแย่แล้ว เหตุใดพระชายาเอกต้องนำนักพรตมาที่เรือนด้วย

"เรือนนี้มีไอปีศาจ ต้องรีบเผาเรือนนี้เสีย" นักพรตเต๋าพลันเอ่ยขึ้น แน่นอนว่าได้รับค่าจ้างแล้วต้องทำให้คุ้มเงินเสียหน่อย ใบหน้าชายาเอกพลันยิ้มระรื่น 

"อย่านะ อย่าทำเช่นนั้น" แม่นมหวังกับสองแฝดขัดขวางอย่างเต็มที

พระชายารองไปนานแล้วเหตุใดยังไม่รีบกลับมาอีก แม่นมหวังเกรงว่าเรือนแห่งนี้จะเป็นตอตะโกแล้ว

ลีเฟยพลันมองแปลงผัก แปลงดอกไม้ที่งดงามมันขัดหูขัดตานัก

"เสี่ยวจู เสี่ยวหง ทำลายแปลงผักพวกนี้เสีย" สองสาวใช้รับคำรีบเหยียบย่ำแปลงผักกับสวนดอกไม้พวกนี้ทันที

ใบหน้างามพลันยิ้มหวาน "เผาได้" นางสั่งนักพรตอย่างเลือดเย็น

ตุบ !!!

ร่างนักพรตถึงกับปลิวลงพื้นเมื่อหลิวเหมียนกระโดดถีบอย่างไม่เกรงกลัว

"โอ๊ย!!!" นักพรตถึงกับร้องอย่างเจ็บปวด ลีเฟยพลันมองหลิวเหมียนในชุดสีขาว นางหันมามองลีเฟย

"เจ้าใช่ไหมที่คิดจะให้ไอ้แก่นี้เผาเรือนข้า" หลิวเหมียนถีบท้องลีเฟยจนนางปลิวไปอีกทาง

"พระชายาเอก" สองสาวใช้พลันตกใจมาก สายตาของหลิวเหมียนมองแปลงผักสวนดอกไม้ถูกทำลาย

"พวกเจ้าทำลายแปลงผักของข้า" หลิวเหมียนไม่รอช้าหยิบไม้ของนักพรตตีที่สองสาวใช้และพระชายาเอกจนเกิดเสียงกรีดร้องขึ้นมา

นางยังหันไปตีนักพรตเฒ่าที่คิดจะเผาเรือนของนาง

"หยุดนะ" หลิวเหมียนหยุดมือพลันไปมองเจ้าอ๋องสมองสุนัขเดินมากกับลูกสมุนของเขา

"ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย" ชายาเอกมีสภาพไม่ต่างจากขอทานผมเผ้ารุงรังใบหน้าเขียวช้ำ 

ไหวอ๋องไม่คิดว่าเขาพักผ่อนในเรือนจะได้ยินสาวใช้มาตามเรื่องชายาเอกนำนักพรตมา เขาตั้งใจจะมาช่วยสองแฝด เนื่องจากว่าหวังชารายงานว่าสองแฝดเป็นลูกเขาจริง หลังจากหลิวเหมียนแต่งเข้ามานางก็เก็บตัวเงียบ อีกทั้งโดนชายาเอกรังแกสารพัด เหตุนี้เขาจึงสงสารสองแฝดไม่อยากให้ชายาเอกรังแกอีก

สาวใช้ที่ตามมารีบประคองชายาเอกขึ้นมาทันที

"ท่านอ๋อง ชายาเอกคิดว่าข้าเป็นมารร้ายเผาเรือนเหยียบย่ำแปลงผักของข้า ข้าต้องปกป้องตัวเอง อีกทั้งนำคนผู้นี้ไปศาลาอาญา" หลิวเหมียนไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงโดยง่าย

"ท่านอ๋อง นางเป็นปีศาจจริง ๆ นะเจ้าคะ" ลีเฟยพลันป้องไหวอ๋อง

"หุบปากของเจ้าเสีย" ไหวอ๋องหันไปตะคอกใส่ลีเฟย จนนางตกใจเหตุใดท่านอ๋องถึงทำกับนางเช่นนี้

"นำตัวชายผู้นี้ไปรับโทษที่ศาลอาญา อีกทั้งนำผ้าแพรบรรณาการแคว้นฉินมาให้พระชายารองด้วย" ไหวอ๋องพลันเอ่ยขึ้นทุกคนตกใจ แม่แต่แม่นมหวังกับชายารองยังอึ้งงัน

"ท่านอ๋อง" ชายาเอกริษยาทนไม่ไหว ลีเฟยไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ นางคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหกปีมานี้ไหวอ๋องจะเปลี่ยนไป อนุผินพลันมองเหตุการณ์ในจวนอ๋อง นางต้องรายงานพระสนมทุกเรื่อง

ชายาเอกเดินกระทืบเท้าด้วยใบหน้าและร่างกายปวดระบมพร้อมกับสาวใช้ ส่วนนักพรตถูกนำตัวไปศาลอาญา ศาลาอาญาขอบคุณไหวอ๋องที่ตามหานักโทษให้เขาเพราะนักพรตคนนี้ต้มตุ๋นชาวบ้านไปทั่ว...

ในเรือนชายารองยามนี้ สาวใช้ต่างนำผ้าแพรบรรณาการมาให้นาง อีกทั้งเครื่องประดับของล้ำค่ามากมาย 

"พวกเจ้าวางไว้แล้วรีบออกไปเถอะ" สาวใช้ยอบกายคำนับพระชายารองแล้วออกไป ดูท่าอนาคตของพระชายารองคงจะสดใสรุ่งโรจน์น่าดู

"พระชายาท่านอ๋องทรงห่วงใยท่าน" แม่นมหวังเอ่ยอย่างดวงตาทอประกายดีใจแทนเจ้านาย

"ห่วงใยกับผีสิ แม่นมหวังวันพรุ่งข้าจะนำของพวกนี้ไปขายเป็นเงิน"

"หา!!!" แม่นมหวังอ้าปากค้าง สองแฝดเห็นด้วยกับมารดา

"วันนี้ชายาเอกก่อกวนพวกเรา เกรงว่านางต้องหาทางเอาคืนพวกเราแน่ วันพรุ่งพวกเราต้องไปไหว้พระนำของไปขาย หากข้าไปคนเดียวไม่วางใจ คนเช่นนางทำได้ทุกอย่าง แปลงผักข้า สวนดอกไม้โดนเหยียบย่ำ" คิดแล้วโมโหสุด ๆ

อีกด้านหนึ่ง ชายาเอกทำแผลทั่วตัวและใบหน้า นางเกลียดชายารองเข้าไส้

"ข้าจะกลับจวนลี ข้าจะให้ท่านพ่อจัดการเรื่องนี้" สาวใช้รีบหาหมวกสีขาวบางมาให้เจ้านายคลุมหน้าทันที

เรือนไหวอ๋อง

ชายหนุ่มพลันให้อาหารปลาอย่างสบายใจ เขาไม่คิดว่าชายาเอกจะหูเบานำนักพรตต้มตุ๋นเข้ามาในจวน ลีเฟยทำไมเป็นคนเช่นนี้

"ท่านอ๋อง ชายาเอกกลับบ้านเดิม"

"ช่างนางเถอะ ให้สงบจิตใจบ้าง"

"ชายารองอยู่ในเรือน"