24ยาปลุกกำหนัด

หลิวเหมียนพลันมองสถานที่แห่งนี้ ด้านหลังที่โอบล้อมไปด้วยไม้ไผ่ นางไม่คิดว่าจวนอ๋องจะมี บ่อน้ำพุร้อน

ยังไม่ทันที่นางจะถามหวังชาว่าเกิดอะไรขึ้นกับไหวอ๋อง หวังชาหายตัวไปก่อนเสียแล้ว

"เหมียนเอ๋อร์ช่วยข้าด้วย" จู่ ๆ ไหวอ๋องโผล่ขึ้นมาจากน้ำพุ ร่างหนาพลันเปลือยกายด้านบน เขาสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาว หลิวเหมียนพลันมองห่อหมกขนาดใหญ่

มารดามันเถอะ นางเลือดกำเดาไหลแล้ว ใบหน้าหลิวเหมียนร้อนผ่าว

"ข้าโดนยาปลุกกำหนัด เจ้าช่วยข้าด้วย" ไหวอ๋องดึงนางเข้ามากอดพร้อมจุมพิต หลิวเหมียนพลันเบิกดวงตาอย่างกว้าง นางตกใจ นางจะหย่ากับเขาแล้ว เขาจะมาทำเช่นนี้กับนางมิได้

ไหวอ๋องจูบอย่างดูดดื่มจนนางแทบจะหายใจไม่ออก อีกทั้งปากยังบวมอีกต่างหาก

"ข้าไม่ยอม ข้าจะหย่าท่าน" 

"ข้ารักเจ้า ทุกทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เป็นข้าที่หูเบา เป็นข้าที่เชื่อคนอื่นมิได้ใส่ใจเจ้า" ไหวอ๋องพูดออกมาจากใจจริง ในวันที่เขารู้เรื่องว่านางเป็นคนช่วยเขาจากการจมน้ำเพราะเขาเป็นตะคริว นางช่วยขึ้นมาแต่ถูกลีเฟยสวมรอยว่าเป็นคนช่วยเขาไว้

หลิวเหมียนเหมือนจะใจอ่อนเคลิบเคลิ้มไปกับเขา ร่างบางจุมพิตท่ามกลางบ่อน้ำพุร้อน อาภรณ์ของหญิงสาวปลดออกจนหมด หลิวเหมียนหลับตารับรู้ถึงรสสวาทสุดเร่าร้อนที่ไหวอ๋องพลันมอบให้...

เช้าวันถัดมาหลิวเหมียนพลันลืมตาขึ้นพบว่านางอยู่บนเตียงนอนของไหวอ๋อง 

"เมื่อคืนลำบากเจ้าแล้ว ข้าเคี่ยวน้ำแกงแก้ระบมมาให้เจ้า" ไหวอ๋องสีหน้าดีขึ้น แต่ร่างกายหลิวเหมียนพลันระบมไปหมดทั้งตัว นางนึกถึงเรื่องเมื่อคืนพลันขายหน้ายิ่งนัก

ตัวนางจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว แต่ทว่าต้องพลาดมามีอะไรกันกับเขา

เพราะเขาโดนผู้อื่นวางยา

"เมื่อคืนขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยชีวิตข้า เหมียนเอ๋อร์ พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ นับจากนี้ต่อไปข้าจะมีเจ้าเป็นชายาเอกเพียงผู้เดียว" ไหวอ๋องให้คำสัญญาอย่างหนักแน่น

นี่เขาจะปลดชายาเอกอย่างนั้นรึ

"ท่านจะปลดชายาเอกอย่างนั้นรึ" 

"ใช่ นางทำเช่นนี้ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ข้าจะเข้าวังเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ เจ้ารอฟังข่าวดีได้เลย" ไหวอ๋องคิดเช่นนั้นจริง ๆ คนที่ดีกับเขามีเพียงหลิวเหมียนเท่านั้น

ไหวอ๋องยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยนจากนั้นเดินออกไป ก่อนจะออดไปสั่งสาวใช้ดูแลหลิวเหมียนอย่างดี...

ชายาเอกในยามนี้ ทราบข่าวเมื่อคืนไหวอ๋องให้ชายารองมาช่วยแก้ยาปลุกกำหนัด

นางรับไม่ได้ "ข้าไม่คิดว่าข้าจะเป็นรองเท้าให้ผู้อื่นได้ปีนป่าย" ลีเฟยเจ็บจนกระอักเลือดก็ว่าได้ 

"พระชายาอย่าได้เสียใจไปเลยนะเจ้าคะ" เสี่ยวหงปลอบใจนาง

ไหวอ๋องรังเกียจนาง ไม่แม้แต่จะนอนกับนาง ช่างดียิ่งนัก 

"พระชายามีราชโองการ ท่านอ๋องเรียกท่านให้ไปที่หน้าจวนเจ้าค่ะ" บ่าวเรือนไหวอ๋องเข้ามารายงานแล้วออกไป

ลีเฟยยังมิได้ถามอะไรเลย ว่าราชโองการอะไร นางกับสาวใช้รีบมุ่งหน้ามาที่ลานเรือนหน้าจวน

หลิวเหมียนกับสองแฝดนั่งคุกเข่า ไหวอ๋องก็เช่นกัน พอมาถึงลีเฟยรีบคุกเข่าตามคนอื่น

เกากงกงเห็นทุกคนมาพร้อมกันหมดเเล้ว จึงประกาศราชโองการ

"ชายาเอกลีเฟยรับราชโองการต่อไปนี้ เนื่องจากชายาเอกลีเฟย บุตรสาวราชครูแห่งจวนลี ได้กระทำความผิดหมิ่นเกียรติไหวอ๋อง วางยากำหนัดจนไหวอ๋องเกือบตาย ขอปลดออกจากการเป็นชายา นับแต่นี้ให้เก็บของอยู่ในวัดนอกเมืองนับแต่วันนี้เป็นต้นไป" ลีเฟยไม่คิดว่าไหวอ๋องจะใจร้ายกับนาง

นางถึงกับจะเป็นลม ลีเฟยพลันดวงตาแดงก่ำ นางลุกขึ้นรับราชโองการ 

"ยังมีอีกหนึ่งฉบับ ชายารองหลิวเหมียนบุตรสาวแม่ทัพใหญ่หลิวชางเป็นคนดีมีคุณธรรม แต่งตั้งให้เป็นชายาเอกบัดนี้" หลิวเหมียนรับราชโองการ สองแฝดพลันดีใจมาก แม่นมหวังไม่คิดว่าหลิวเหมียนจะมีวันนี้

เกากงกงพลันยิ้มให้กับหลิวเหมียนด้วยความยินดี นางยัดเงินก้อนให้เกากงกง คล้อยหลังคนในวังหลวง ไหวอ๋องยืนเคียงข้างนางพร้อมอุ้มสองแฝด

ช่างเป็นภาพที่บาดใจลีเฟยยิ่งนัก " ท่านอ๋อง ท่านไปขอราชโองการปลดข้าใช่รึไม่" ลีเฟยพลันเกลียดเขายิ่งนัก

"ใครก็ได้นำตัวลีเฟยไปไว้ที่เรือน พร้อมขนของของนางให้ไปอยู่วัดตามราชโองการ" หลิวเหมียนพลันยิ้มเยาะเย้ยลีเฟย

"ท่านทำร้ายข้า ข้าจะฆ่านังสารเลวหลิวเหมียน" ลีเฟยดึงปิ่นปักผมออกมา หมายจะแทงหลิวเหมียน ไหวอ๋องรีบผลักลีเฟยออกไปทันที นางล้มลงพื้น

ไม่มีผู้ใดคิดว่าไหวอ๋องจะกล้าผลักลีเฟย  นางเสียใจอย่างหนัก

"เจ้าไม่เป็นไระ" หลิวเหมียนไม่เป็นไร นางมองไหวอ๋องใหม่อีกครั้ง 

"นำตัวลีเฟยไปไว้ที่วัดนอกเมืองวันนี้" คำสั่งไหวอ๋องถือเป็นคำขาด ลีเฟยกรีดร้องจนเสียสติ

รถม้าหน้าจวนอ๋อง ลีเฟยถูกโยนเข้าไปพร้อมกับสาวใช้อีกสามคน รถม้ามุ่งออกนอกเมืองไปอย่างรวดเร็ว

หลิวเหมียนคิดว่าจวนไหวอ๋องคงจะไม่วุ่นวายอีกต่อไปแล้ว ในค่ำคืนนั้นจวนไหวอ๋องฉลองหม้อไฟเนื้อ ที่หลิวเหมียนได้เป็นชายาเอกอย่างเต็มตัว