28 รัชทายาทจ้าวตายแล้ว

จวนอ๋อง

หลิวเหมียนมาถึงห้องนางนอนอย่างสบายใจ นางเหนื่อยมาทั้งวัน ไหวอ๋องจุมพิตที่หน้าผากงาม เรื่องในวันนี้หยางอ๋องกับชิงฮองเฮาต้องไม่พอใจเขาอย่างแน่นอน

แม้ไหวอ๋องรับตำแหน่งรัชทายาทแล้ว แต่ทว่าเขาก็ยังคงอยู่ในตำหนักอ๋องตามเดิมมิได้ย้ายไปตำหนักใหม่ เขายังไม่ประกาศเรื่องตั้งครรภ์ของหลิวเหมียนออกไปเกรงว่าจะไม่เป็นผลดีกับนาง

อีกอย่างหยางอ๋องคงจะไม่หยุดเป็นแน่แท้คงต้องคิดหาวิธีแย่งตำแหน่งรัชทายาทกับเขาเป็นแน่นอน

หลิวเหมียนพลันมองหน้าไหวอ๋อง เขาคิดอันใดอยู่ "ท่านอ๋องคิดอะไรอยู่เจ้าคะ" นางนำน้ำแกงรังนกมามอบให้เขา เพราะเห็นเขาอยู่ห้องหนังสือทั้งวัน

"อาเหมียน ข้ากำลังคิดว่าหยางอ๋องคงไม่หยุดนิ่งแน่นอน เพราะตำแหน่งรัชทายาทเป็นของเขา แต่ทว่าบัดนี้เสด็จพ่อมอบให้ข้า ข้าเกรงว่าเขาจะต้องมีแผนร้าย อีกทั้งได้ยินมาว่า เขาตีสนิทกับรัชทายาทจ้าวตี้เมื่อหลายวันก่อนนี้" ที่แท้ท่านอ๋องของนางกังวลเรื่องนี้เอง

"ท่านอ๋องเอาอย่างนี้ดีรึไม่ ส่งคนไปซุ่มดูรัชทายาทจ้าวตี้กับหยางอ๋องดีกว่า หากพวกเขามีแผนการอะไร พวกเราจะได้รับมือง่าย" หลิวเหมียนพลันแนะนำ

"ดีเหมือนกันข้าก็คิดเช่นนั้น" กระนั้นไหวอ๋องได้ส่งสาวใช้ยอดฝีมองสองคนเข้าจวนหนานอ๋องกับตำหนักรับรองของจ้าวตี้

หลายวันต่อมาหิมะพลันตกหนักสาวใช้จวนหยางอ๋องเข้ามารายไหวอ๋อง

พลันกระซิบข้างหูหวังชา หวังชาพลันมอบเงินก้อนให้นาง จากนั้นนางหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไหวอ๋องพลันฟังหวังชาเล่าแผนการของหยางอ๋อง

"รัชทายาทคนของหยางอ๋องส่งเทียบเชิญมาให้ท่านขอรับ" ข้ารับใช้ชายนำเทียบเชิญมาให้ไหวอ๋อง

กวนเทียนพลันเปิดอ่าน งานเลี้ยงบุปผาในจวนหยางอ๋องจัดขึ้นสามวันข้างหน้า สามวันข้างหน้ายังพอมีเวลา มุมปากหนาเผยอยิ้ม...

งานเลี้ยงจวนหยางอ๋องก็พลันมาถึง แน่นอนว่าหยางอ๋องนั้นเชิญแต่เหล่าพี่น้อง อีกทั้งรัชทายาทแคว้นจ้าว

"รัชทายาทพลันมาแล้ว" หยางอ๋องกับเหล่าอ๋องอีกทั้งรัชทายาทจ้าว พลันนั่งในศาลามองสาวงามร่ายรำ

"คารวะพี่รอง" อ๋องเสียน อ๋องลู่ อ๋องเจาพลันเอ่ยขึ้น

"คารวะรัชทายาท" หยางอ๋องพลันจำใจคำนับไหวอ๋อง

"รัชทายาทต้าโจวมาแล้ว ข้าขอดื่มคารวะท่าน" จ้าวตี้พลันเอ่ยขึ้น

"เอาล่ะ งานเลี้ยงมีแค่พวกเรารึ" ไหวอ๋องพลันถามหยางอ๋อง ดวงตาหยางอ๋องพลันซ่อนไปด้วยแผนร้าย แม้ปากจะบอกว่า "มีแค่พวกเราพี่น้องสบายใจได้ มีเหล่าสาวงามออกมาร่ายรำพร้อมเอาใจพวกเรา"

หยางอ๋องคิดใช้แผนสาวงามในงานเลี้ยงครั้งนี้ 

จ้าวตี้พลันเห็นสาวงามคนนั้นนั่งบนตักรัชทายาทต้าโจว ก็พลันอยากได้สาวงาม

"รัชทายาทต้าโจว สาวงามนั่งข้างท่านงดงามจริง ๆ" สาวงามคนนั้นชื่อเสี่ยวจือเป็นนางรำที่หยางอ๋องจ้างมา

"หากท่านชอบข้ายกให้" เสี่ยวจือรีบลุกไปหารัชทายาทจ้าวทันที นางนั่งข้างรัชทายาทจ้าวแล้วรินสุราให้เขา

หยางอ๋องกับเหล่าอ๋องทั้งหลายพลันหัวเราะอย่างมีความสุข เพราะว่าแผนการของเขาจะบรรลุเป้าหมายแล้ว

ทันทีที่รัชทายาทจ้าวพลันดื่มสุราจอกนั้นลงไป พลันกระอักเลือดออกมา เขาไม่คิดว่ารัชทายาทต้าโจวจะพูดเรื่องจริงเมื่อวันก่อน 

"รัชทายาทจ้าว" ทุกคนต่างตกใจ ในที่สุดรัชทายาทจ้าวก็สิ้นใจตาย

ทุกคนต่างมองไปที่รัชทายาทต้าโจว เพราะนางรำคนนั้นนั่งกับรัชทายาทต้าโจวก่อนจะไปหารัชทายาทจ้าว

"พี่รอง ท่านให้นางกำนัลสังหารรัชทายาทจ้าวทำไม" ลู่อ๋องพลันเอ่ยขึ้น

"ตามหมอมาเร็ว" หยางอ๋องเล่นตามบท

"ข้าจะไปกราบทูลเสด็จพ่อ" หยางอ๋องพลันเอ่ยขึ้น รัชทายาทต้าโจวพลันสงบนิ่งมองละครงิ้วที่พี่น้องร่วมกันจัดฉาก

"รัชทายาทเป็นคนสั่งให้บ่าวสังหารรัชทายาทจ้าวเจ้าค่ะ" นางรำเสี่ยวจือสารภาพผิด หมอหลวงมาตรวจพบรัชทายาทจ้าวตายแล้ว เรื่องนี้ถึงหูฮ่องเต้กวนเหิงแล้ว

ศพของรัชทายามจ้าวบรรจุในโลงอย่างดี องค์หญิงเหลียนพลันร่ำไห้ ข้างโลงพี่ชายของนาง 

ขุนนางฝั่งหยางอ๋องถวายฎีกาให้ฮ่องเต้ปลดไหวอ๋องออกจากการเป็นรัชทายาท อีกทั้งส่งตัวไหวอ๋องไปที่แคว้นจ้าวเพื่อรับโทษ

ยามนี้หลิวเหมียนพลันอยู่ในจวนอ๋อง เหมยไทเฮาทราบข่าวพลันมาหาหลิวเหมียนที่จวน

"ถวายพระพรไทเฮา พระนางทรงมิต้องเสด็จมาก็ได้เพคะ ให้หม่อมฉันไปเข้าเฝ้าที่วังเสียดีกว่า" เหมยไทเฮากุมมือหลิวเหมียน แล้วมุ่งหน้าเดินไปที่เรือนรับรองของนาง

"อาเหมียน เราเชื่อว่ากวนเทียนไม่มีทางทำร้ายคนอื่น" แม้แต่องค์ไทเฮายังมั่นใจในตัวไหวอ๋อง

"พระนางเพคะ หม่อมฉันตั้งใจจะไปคุกเข่าที่หน้าวังหลวง ให้ฝ่าบาทเห็นใจปล่อยตัวไหวอ๋อง"

"นี่เจ้าจะทำเช่นนั้นจริง ๆ รึ"

"เพคะ"

"นี่คือป้ายประจำตัวของเรา หากผู้ใดทำร้ายเจ้า คนผู้นั้นถือว่าทำร้ายเราด้วย เจ้ารับไว้" หลิวเหมียนพลันยิ้มรับแล้วขอบพระทัยองค์ไทเฮาพูดคุยไม่นานองค์ไทเฮาก็เสด็จกลับไป

สองแฝดรู้ข่าวพระบิดาโดนขังในคุกหลวงก็งอแงคิดถึงไหวอ๋อง ยามนี้หลิวเหมียนตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว นางต้องเล่นละครฉากสุดท้ายให้สมจริง

หลิวเหมียนในชุดสีขาวนางนั่งหน้าบันไดทางขึ้นไปท้องพระโรงเหล่าขุนนางเห็นหลิวเหมียนทำเช่นนี้ต่างก็เห็นใจ แม้แต่บิดาของนางหลิวชางก็เห็นใจบุตรสาว

"อาเหมียนตัดใจเสียเถอะลูกวันพรุ่งไหวอ๋องจะต้องโดนตัดสินโทษให้ส่งตัวไปให้แคว้นจ้าว" หวังชางพลันมองบุตรสาวที่น่าสงสารของเขา นั่งคุกเข่าบนพื้นที่เย็นอีกทั้งตากหิมะมาหลายวันไม่ยอมขยับ

"ขอบคุณท่านพ่อ" หวังชาได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินจากไป