6 ขายเครื่องประดับ

ตกเย็นไหวอ๋องสั่งให้โรงครัวทำอาหารมาส่งที่เรือนของชายารอง เป็นอาหารชั้นดี หลิวเหมียนกับแม่นมหวังพลันตกใจยิ่งนัก

หมูอบน้ำผึ้ง ขนมดอกกุ้ย สาวใช้นำมาส่งแล้วรีบกลับไป หลิวเหมียนรีบใช้เข็มจิ้มดู พบว่าไม่มียาพิษค่อยยังชั่วหน่อย

"โชคดีไม่มียาพิษ" เจ้าอ๋องเถื่อนสงสัยสมองมีปัญหานึกจะมาทำดีกับนางและลูก

"หรือท่านอ๋องจะคิดได้" แม่นมหวัง คนเช่นนั้นไม่มีทางคิดได้

"ท่านแม่ข้ากินได้รึไม่" นางมองหน้าเจ้าแฝด ขนมในวังพวกนี้ไม่เคยกินกระมัง

"กินเถอะ" สองแฝดรีบหยิบขนมมาเคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างอร่อย

เรือนไหวอ๋อง

สาวใช้เข้ามารายงานว่าชายารองมิได้ปฏิเสธอาหารที่มอบให้ ไหวอ๋องพอใจยิ่งนัก มีสาวใช้มารายงานว่าชายาจะพักอยู่จวนลีวันพรุ่งค่อยกลับมา

ให้ลีเฟยได้สงบจิตใจบ้างก็ดี ไหวอ๋องคิดเช่นนั้น 

"ท่านอ๋องอนุผินขอเข้าพบขอรับ" บ่าวเฝ้าประตูพลันรายงาน ไหวอ๋องพลันขมวดคิ้ว เหตุใดนางจะขอพบเขา ไหวอ๋องอนุญาต

ไม่นานนักร่างบางในอาภรณ์หรูหราอบไปด้วยกลิ่นเครื่องหอมพลันเข้ามาพร้อมน้ำแกง

"น้ำแกงรังนกเจ้าค่ะ บ่าวเคี่ยวมาให้ท่าน"

"เอาวางไว้แล้วออกไปเถอะ" ผินเจียวพลันมองไหวอ๋องไล่นาง กระนั้นนางทำได้เพียงวางไว้แล้วรีบออกไป

หวังชารู้หน้าที่คล้อยหลังอนุผินน้ำแกงรังนกสาดออกไปทางหน้าต่างทันที

"หากไม่เห็นแก่เสด็จแม่ข้าจะไม่รับนางไว้"  ไหวอ๋องไม่เข้าใจตัวเองเหตุใดต้องตามใจพระมารดารับอนุไว้...

จวนสกุลลี

ลีเฟยกลับมาจวนครั้งนี้ราชครูลีพลันฟังเรื่องราวของบุตรสาวแล้วกังวลใจแทนจริง ๆ เขาจะต้องหาทางกำจัดบุตรสาวของแม่ทัพหลิวชางให้ได้มิให้เป็นหนามตำใจ

ลีเฟยในยามนี้เคี่ยวน้ำแกงรังนกบำรุงร่างกายให้บิดา หลังจากที่ยามบ่ายนางเล่าเรื่องราวที่พบเจอให้บิดาฟัง คนเป็นบิดาพลันปวดใจยิ่งนัก ที่เห็นบุตรสาวใช้ชีวิตในจวนอ๋องอย่างไร้ค่า 

"เสร็จแล้วยกไปให้ท่านพ่อ" นางสั่งเสี่ยวจูกับเสี่ยวหง 

หญิงสาวออกจากห้องครัวมุ่งไปที่ห้องหนังสือของบิดา 

นางเดินเข้าไปต้องตกใจพบว่าหยางอ๋องอยู่ด้านใน หยางอ๋องพลันมองลีเฟย แน่นอนว่าเขาแอบชอบลีเฟยมานานแล้ว แต่นางรักไหวอ๋องทำให้เขาต้องตัดใจ ทุกวันนี้เขาไม่มีอนุชายาด้วยซ้ำ 

"คารวะหยางอ๋อง" ลีเฟยทำตัวอ่อนน้อม

"น้องสะใภ้ไม่ต้องมากพิธี" หยางอ๋องลอบมองลีเฟยเป็นระยะ ๆ 

"ข้านำน้ำแกงมาให้เจ้าค่ะ" 

"ดี เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ" ลีเฟยกับสาวใช้พลันล่าถอยออกไป

"ท่านอ๋องตำราขงจื๊อข้ามอบให้ท่าน"

"ขอบคุณท่านราชครู ข้าขอตัวก่อน" หยางอ๋องรับตำราจากราชครู ราชครูพลันกล่าว "น้อมส่งท่านอ๋อง"

ลีเฟยเดินตามไหล่ทาง นางมองสาวใช้ทั้งสองคนพลันเดินเนิบช้า ลีเฟยยังไม่อยากกลับเรือนจึงพักในศาลาท้ายจวนก่อน ให้สาวใช้ไปนำของว่างมาให้นาง ส่วนนางนั่งชมจันทร์

"น้องสะใภ้ข้าหลงทาง" ลีเฟยพลันตกใจยิ่งนัก นางเห็นหยางอ๋องเดินมาหานาง 

"หยางอ๋องข้าจะไปส่งเจ้าค่ะ" ลีเฟยเดินไปมีกี่ก้าวหกล้มแต่ทว่ามือหนาใหญ่ของหยางอ๋องคว้านางสู่อ้อมกอดของเขา

ทั้งสองสบตากันอย่างอึ้งงัน ลีเฟยพลันใจสั่น 

"ท่านอ๋องขออภัยเจ้าค่ะ" ลีเฟยพลันหน้าแดงก่ำหลังจากที่หยางอ๋องปล่อยนาง 

เขาเดินตามหลังนางไปที่หน้าจวน "หากน้องสะใภ้มีเรื่องอะไรลำบากใจมาหาข้าที่ร้านน้ำชาอันดับหนึ่งได้ บอกว่ามาหานายท่าน" ลีเฟยพลันยิ้มรับ หยางอ๋องก็นั่งรถม้าจากไป หัวใจของลีเฟยเต้นไม่เป็นจังหวะ...

เช้าของวันถัดมาบรรยากาศช่างสดใจยิ่งนัก หลิวเหมียนสวมอาภรณ์สีขาว เตรียมตัวไปขายเครื่องประดับ นางใหเแม่นมหวังไปรายงานท่านอ๋องขอให้รถม้า ไหวอ๋องอนุญาต ช่างดียิ่งนัก

เรือนไหวอ๋องยามนี้ท่านอ๋องให้อาหารปลาอยู่หวังชารายงานว่านางไปแล้ว

"ส่งคนสะกดรอยตามนางไป"  หวังชารับคำ ไหวอ๋องเป็นห่วงบุตรสาวทั้งสองคนกลัวจะได้รับอันตราย

แม้หกปีก่อนจะโกรธหลิวเหมียนแต่ทว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว เขาเอ็นดูเจ้าแฝดมาก

รถม้าพลันมาถึงหอขายเครื่องประดับอันดับหนึ่งของเมืองต้าโจว หลิวเหมียนางให้แม่นมหวังดูแลสองแฝดให้ดี นางยกหีบไปที่ร้านเครื่องประดับและขายมันทั้งหมดได้เงินไม่ต่ำกว่าห้าร้อยตำลึง ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม

องครักษ์เงาถึงกับหัวเราะออกมาไม่คิดว่าชายารองจะเจ้าเล่ห์เพียงนี้ หลิวเหมียนได้เงินแล้วขึ้นรถม้าอย่างสบายใจ

จวนไหวอ๋ององครักษ์คนหนึ่งเข้ามารายงาน ส่วนอีกคนตามหลิวเหมียนไป

"อะไรนะ นางขายเครื่องประดับรึ" ไหวอ๋องคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่านางจะใจร้ายเพียงนี้

"ไปไถ่คืนมา" ไหวอ๋องให้ตั๋วเงินหวังชา ใบหน้าของไหวอ๋องโกรธชายารองอย่างมาก 

ชายาเอกเพิ่งจะกลับมาถึงจวน นางแต่งกายใหม่มุ่งหน้ามาหาไหวอ๋อง

"ท่านอ๋อง เมื่อวานนั้นข้าขออภัยเจ้าค่ะ" ใบหน้าของลีเฟยดีขึ้นมาก เพราะยาดีของบิดาที่ทาให้นาง

"เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ" ลีเฟยพลันมองไหวอ๋องเหตุใด

เขากลับมาจากชายแดนถึงได้ไม่สนใจนางเพียงนี้ ลีเฟยรีบกลับมาที่เรือน ในใจนึกถึงหยางอ๋องผู้อ่อนโยน 

"ไปร้านน้ำชาอันดับหนึ่ง" นางอยากจะปรึกษาหยางอ๋องเรื่องไหวอ๋อง