29 จบ

"ฝ่าบาทชายาเอกรัชทายาททรงนั่งคุกเข่ามาหลายวันแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ" เกากงกงเห็นแก่ครั้งก่อนที่หลิวเหมียนเคยมีน้ำใจให้เขา กระนั้นเขาจึงรายงานต่อฝ่าบาททุก ๆ ชั่วยาม

"ปล่อยนางเถอะ ครั้งนี้เราช่วยอะไรนางมิได้จริง ๆ" กวนเหิงจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อรัชทายาททำผิดโทษก็ไม่ต่างจากการลงโทษประชาชน โอรสสวรรค์ทำผิดต้องรับโทษเช่นกัน จะอยู่เหนื่อยกฎหมายได้อย่างไร เจ้าไปฆ่าเขา เขาก็ต้องฆ่าเจ้า มันก็สมควรแล้ว หากมีการให้ท้ายคนใหญ่คนโต บ้านเมืองจะน่าอยู่ได้อย่างไร กฎหมายจะมีไว้ทำไม หากทำผิดไม่ได้รับโทษ

กวนเหิงพลันถอนหายใจอย่างเหนื่อย อีกทั้งยังไอเป็นเลือด เกากงกงพลันรีบหายาให้ฝ่าบาททันมี

หลิวเหมียนพลันมีของวิเศษติดตัวมา แน่นอนว่านางดื่มน้ำอุ่นตลอด อีกทั้งกินอาหารในของวิเศษ นางมิได้โง่นะ ใบหน้างามเผยอยิ้ม ไม่ลืมทาสีผึ้งเพื่อทำให้ปากซีด นางแต่งหน้าให้ป่วยด้วยเครื่องสำอางสมัยใหม่

ยามเช้าของวันถัดมาหิมะตกลงมาอย่างหนัก เกากงกงพบว่าชายาเอกรัชทายาทพลันได้หายไปแล้ว หรือนางจะทำใจมิได้ ช่างเถอะก็ดีเหมือนกัน นางจะมิได้เห็นรัชทายาทในสภาพที่น่าเวทนา

กวนเหิงนั่งบนบัลลังก์ทองพลันมองหยางอ๋อง เยียนอ๋อง ลู่อ๋อง เจาอ๋อง และเหล่าขุนนางที่มาประชุมยามเช้า

"เบิกตัวรัชทายาท"  ทุกสายตาหันไปมองรัชทายาทที่สวมอาภรณ์อย่างงดงาม เดินเคียงข้างรัชทายาทจ้าวตี้

"ผีหลอก!!!" ขุนนางในท้องพระโรงต่างตกใจเมื่อเห็นรัชทายาทจ้าวตี้พลันมีชีวิตอยู่

หยางอ๋องพลันตกใจกับเหล่าอ๋องเช่นกัน เป็นไปได้อย่างไรที่รัชทายาทจ้าวพลันยังมีชีวิตอยู่

"ถวายพระพรฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" รัชทายาทจ้าวพลันเอ่ยขึ้น ท่ามกลางขุนนางที่มีท่าทีฉงนเล็กน้อย

"นี่มันเรื่องอะไรกัน" กวนเหิงพลันต้องการความจริง

"ทูลฝ่าบาท ก่อนจะถึงวันงานเลี้ยงหยางอ๋องหนึ่งวัน รัชทายามต้าโจวมาหากระหม่อม เล่าเรื่องแผนการของหยางอ๋อง ว่าต้องการสังหารกระหม่อม ในตอนนั้นกระหม่อมไม่เชื่อ เหตุใดหยางอ๋องต้องการข้ากระหม่อม" จ้าวตี้ถอนหายใจแล้วเล่าต่อ ทุกคนตั้งใจฟังอย่างมาก

"ประการแรกหยางอ๋องต้องการให้กระหม่อมตาย ให้รัชทายาทต้าโจวรับเคราะห์ว่าเป็นคนสังหารกระหม่อม

ประการที่สองหยางอ๋องร่วมมือกับองค์ชายรองแคว้นจ้าว หากกระหม่อมตาย องค์ชายรองจะขึ้นเป็นรัชทายาททันที

ประการที่สามตัวของหยางอ๋องก็จะเสียบแทนไหวอ๋อง 

แต่ทว่าสวรรค์มิเข้าข้างหยางอ๋อง เพราะรัชทายาทต้าโจวได้มอบตำรับยาต้านพิษ กระหม่อมกินไปก่อนจะมางานเลี้ยง ในใจคิดว่าหากรัชทายาทต้าโจวสร้างความแตกแยกให้กระหม่อมกับหยางอ๋อง กระหม่อมจะเอาผิดเขาถึงที่สุด แต่แล้วหยางอ๋องก็วางแผนสังหารกระหม่อมจริง ๆ กระหม่อมรอดมาได้เพราะรัชทายาทต้าโจวใช้แผนซ้อนแผน" ทุกคนฟังที่รัชทายาทจ้าวเล่าความต่างตกใจ

"เสด็จพ่อมิใช่ ลูกมิได้ทำเช่นนั้น พวกเจ้าสมคบติดกับนางรำใส่ร้ายข้า" หยางอ๋องพลันหันไปชี้หน้ารัชทายาททั้งสองคน

กวนเทียนคิดว่าจนป่านนี้แล้วกวนเซี่ยยังไม่ยอมรับความจริงอีก

"นำตัวคนเข้ามา" ทหารนำตัวนางรำเสี่ยวจือเข้ามาทันที 

หยางอ๋องตกใจ เขาให้คนไปวางยาเสี่ยวจือในคุกแล้วมิใช่รึ 

เสี่ยวจือพลันมองหยางอ๋องที่วางยาพิษนาง หากมิใช่ชายารัชทายาทช่วยนางไว้นางคงตายไปแล้วจริง ๆ

"หม่อมฉันนางรำที่วางยารัชทายาทจ้าว ได้รับคำสั่งจากหยางอ๋อง ให้วางยารัชทายาทจ้าว จากนั้นโยนความผิดให้รัชทายาทต้าโจวว่าเป็นคนสั่งการเพคะ" เสี่ยวจือเล่ารายละเอียดทั้งหมด 

"ลูกโดนใส่ความ" ยังไม่ยอมรับผิดอีก

"โดนใส่ความรึไม่ ยาพิษที่ท่านอ๋องมอบให้ข้าอยู่ในห้องนอนของท่านใต้หมอน ให้คนไปตรวจสอบดูก็รู้" เสี่ยวจือจำขึ้นใจ แค้นนี้นางต้องชำระ

"ทหารไปค้นเรือนของหยางอ๋อง" กวนเหิงออกคำสั่งทันที นิสัยหยางอ๋องเป็นเช่นนี้จะฝากบ้านเมืองไว้กับเขาได้อย่างไร

กวนเซี่ยคิดว่าแย่แล้ว ไม่นานนักทหารพลันกลับมาพร้อมขวดยา

"พบขวดยาในห้องของหยางอ๋องพ่ะย่ะค่ะ" หลิวชางพลันค้นด้วยตัวเอง ราชครูคิดว่าแย่แล้วแผนการที่วางไว้ทั้งหมด

"เสด็จพ่อนี่คือหลักฐานที่หยางอ๋องสมคบกับต่างแคว้น อีกทั้งร่วมมือกับราชครูลี" ทุกคนหันไปมองราชครูลีที่เข่าอ่อนลงกับพื้น

กวนเทียนไม่มีวันปล่อยให้ศัตรูที่ทำร้ายเขาหลุดมือเป็นอันขาด

"ฝ่าบาทกระหม่อมถูกใส่ร้าย" ราชครูลีมันสายไปเสียแล้ว หลักฐานทั้งหมดอยู่ในมือฝ่าบาทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ราชครูลีสมคบคิดกับต่างแคว้น อีกทั้งยังมีหยางอ๋องร่วมด้วย

"ดียิ่งนัก ถ่ายทอดคำสั่งเราไป ประหารจวนราชครูลีทุกคน ยกเว้นเด็กให้เป็นแรงงานทาส อีกทั้งยึดทรัพย์สินเข้าคลังหลวงทั้งหมด" ราชครูถึงกับกระอักเลือดขึ้นมาทันที

ทหารจับตัวราชครูลีไป หลิวชางนำทหารไปที่จวนลีทันที

"ส่วนหยางอ๋องกระทำผิด ให้ถอดยศเนรเทศไปเป็นทาสชั่วชีวิต" 

"ไม่นะเพคะ" ชิงฮองเฮาพลันมาที่ท้องพระโรงพระนางกอดหยางอ๋อง

"ปลดชิงฮองเฮาให้นางอยู่ในตำหนักเย็นชั่วชีวิต" 

หยางอ๋องกระอักเลือดออกมาอย่างทรมาน พระนางตกใจมาก

"เสด็จแม่ลูกไม่ไหวแล้ว" หยางอ๋องเหมือนคนใกล้ตาย หนึ่งเดือนมานี้เขาไอมาตลอดแต่ไม่หาหมอมารักษาเสียที

"ลูกแม่" นางกอดหยางอ๋องไว้ 

สุดท้ายหยางอ๋องสิ้นใจในอ้อมอกมารดา ชิงฮองเฮาร่ำไห้ กวนเทียนคิดว่าพิษกู่ในร่างกายของกวนเซี่ยทำงานแล้ว แม้ตายก็ยังไม่รู้ว่าโดนพิษกู่ ช่างน่าสงสารเสียจริง ทำเขาก่อน เขาย่อมสนองคืน

ทุกอย่างจบลงด้วยดี อ้ายกุ้ยเฟยเป็นอ้ายฮองเฮา คนตระกูลลีเหลือเพียงแค่ชื่อเท่านั้นเพราะโดนประหารตายหมดยกเว้นเด็ก

ชิงฮองเฮาเป็นบ้าในตำหนักเย็นวัน ๆ เอาแต่กอดตุ๊กกระตา...

ลีเฟยพลันคลอดก่อนกำหนด นางรับรู้ถึงตระกูลของนาง อีกทั้งหยางอ๋องสิ้นใจ นางตายทั้งเด็กในท้อง...

ครอบครัวสุขสันต์

        ฤดูหนาวในปีนั้นหลิวเหมียนพลันมีความสุขมาก นางเด็กลูกชายฝาแฝด แน่นอนว่าฝาแฝดชายทำให้รัชทายาททีความสุขมาก ซื่อจื่อน้อยทั้งสองพลันเลี้ยงง่าย

กวนเทียนขอบคุณหลิวเหมียนที่ยอมช่วยเหลือเขาทุกอย่าง นางคือดาวนำโชคของเขา

กวนหนิงกับกวนหยูชอบน้องชายฝาแฝดมาก พวกนางเลี้ยงน้องช่วยมารดาตลอด ในยามนี้ครอบครัวของรัชทายาทล่องเรือท่องเที่ยวทั่วใต้หล้า 

แม่นมหวังลพันมองสองแฝดหยอกล้อกันอย่างมีความสุข หลิวเหมียนยืนบนชั้นสองของเรือสำราญขนาดใหญ่

นางมองทิวทัศน์ที่งดงาม "อาเหมียนของคุณเจ้ามาก หากไม่มีหมอเทวดาเช่นเจ้าข้าก็ไม่รู้จะหายาต้านพิษให้จ้าวตี้ยังไง"

"ข้ารักท่านย่อมช่วยแบ่งเบาความทุกข์ในจิตใจท่านอยู่แล้ว" นางโอบกอดเขาอีกทั้งจุมพิตอย่างไม่อาย

"พี่หญิงกับรัชทายาทช่างหวานกันเสียจริง"

บนเรือนยังมีจ้าวหยงกับผินเจียวอีกด้วย ผินเจียวแต่งเป็นฮูหยินจ้าวหยงได้ไม่นานนางตั้งครรภ์ได้หาเดือนแล้ว

"อาหยงเจ้าไปไกล ๆ เลยนะ" หลิวเหมียนพลันกอดแขนของกวนเทียนอย่างเขินอาย

ผินเจียวรีบลากแขนสามีออกมาจากตรงนั้นทันที นางกลัวรัชทายาทจะสังหารสามีของนาง ผินเจียวไม่อยากเป็นแม่หม้ายผัวตาย

"ข้าก็รักเจ้าแม่ยอดพธูของข้า" รัชทายาทเป็นฝ่ายหอมแก้มนางบ้าง