4 อ้ายกุ้ยเฟย

หลิวเหมียนพลันมองเจ้าแฝดทั้งสองปั้นตุ๊กตาหิมะที่หน้าเรือน ชีวิตในที่แห่งนี้ช่างไม่ดีเอาเสียเลย นางไม่ขออะไรมากขอเพียงได้หย่ากับเจ้าคนชั่วนั่น จากนั้นนาก็จะเลี้ยงดูเจ้าแฝดให้มีความสุข

สกุลเดิมป่านนี้คงไม่คิดถึงนางแล้วกระมัง เพราะลีเฟยแท้ ๆ ขัดขวางไม่ยอมให้หลิวเหมียนคนก่อนไปพบบิดามารดาทำให้นางต้องตัดขาดกับบ้านเดิมโดยถาวร

"ท่านแม่ข้าหิวข้าวแล้ว" กวนหนิงกับกวนหยูเอ่ยพร้อมกัน

"แม่นมเฝ้าเจ้าแฝดไว้ให้ดี ข้าจะไปโรงครัวเล็ก" แน่นอนว่านางต้องทำอาหารให้เจ้าแฝดกิน เป็นบะหมี่ที่นางเอาออกมาจากกระเป๋าวิเศษ หลิวเหมียนลงมือเคี่ยวบะหมี่ให้เจ้าแฝด...

พอแม่นมหวังเก็บผ้าหลังเรือนพอกลับมาก็ไม่เห็นท่านหญิงน้อยทั้งสองเสียแล้ว ใบหน้าแม่นมหวังมีเหงื่อไหลพราก ๆ  ออกมา นางต้องรีบตามหาสองแฝด

"พี่ใหญ่พี่จะหาท่านอ๋องจริง ๆ รึ" กวนหยูถามพี่สาวที่เดินมาถึงทางแยกระหว่างสามเรือน เรือนใหญ่พระชายาเอกไปทางซ้าย เรือนไหวอ๋องไปทางขวา

"ถามเขา ว่าเขารักท่านแม่รึไม่" กวนหนิงไม่อบากให้มารดาโดนชายารองกลั่นแกล้งอีกต่อไป ในตอนที่เจอไหว

ในจังหวะนั้นอ้ายกุ้ยเฟยกับเหล่าข้าหลวงย่างกรายผ่านมาพอดี พระนางจะไปเรือนของไหวอ๋อง

"พวกเจ้าเป็นลูกใคร" อ้ายกุ้ยเฟยพลันมองสองแฝด ช่างหน้าเหมือนไหวอ๋องกวนเทียนอย่างมากวัยเยาว์ 

"คารวะท่านย่า" สองแฝดพลันเอ่ยขึ้น 

"หุบปากเดี๋ยวนี้ พระนางเป็นใครแล้วพวกเจ้าเป็นใครถึงกล้าเอ่ยเช่นนี้ มารดาไม่สั่งสอน" เเม่นมเมิ่งด่ากราด

"กวนหนิงกวนหยู" ทุกสายตาพลันมองสตรีชุดขาวกับสาวใช้แก่ ๆ คนหนึ่งรีบวิ่งมาทางเจ้าแฝด

อ้ายกุ้ยเฟยจำได้นางคือหลิวเหมียนบุตรสาวของแม่ทัพหลิวชาง นางยังอยู่ดี อยู่ในจวนอ๋องอีกทั้งยังมีลูกให้ไหวอ๋องอีก

"เสด็จแม่" ชายาเอกกับเหล่าคนรับใช้ออกมาต้อนรับมิคาดคิดว่าจะได้เห็นอ้ายกุ้ยเฟยกับเจ้าแฝดนรก

"ลีเฟย" 

"เสด็จแม่อย่าไปสนใจพวกกาฝากเลยเจ้าค่ะ พวกเราไปหาไหวอ๋องกันดีกว่า" อ้ายกุ้ยเฟยเชื่อฟังชายาเอกมุ่งหน้าไปที่เรือนไหวอ๋อง

เมื่อมาถึงเรือนสองแฝดพลันคุกเข่าอย่างสำนึกผิด พวกนางสองคนแอบหนีไปในตอนแม่นมหวังไปเก็บผ้า

"ข้าจะลงโทษพวกเจ้าอย่างไรดี เหตุใดถึงไปเพ่นพ่านเช่นนั้น"  นางกังวลว่าสองแฝดจะถูกชายาเอกรังแก

"ท่านแม่เจ้าขาอย่างลงโทษพวกข้าเลย พวกข้าแค่อยากเจอท่านพ่อ" กวนหนิงคิดเช่นนั้น หากท่านพ่อยอมรับท่านแม่ ชีวิตในจวนอ๋องของพวกเราก็จะสุขสบายดี

"พวกเจ้าคิดว่าเจ้าอ๋องโง่รักพวกเจ้ารึ แม้แต่ชายตามองเขายังไม่ทำเลย หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยได้เบี้ยจากเขาเลย เลิกฝันลม ๆ แร้ง ๆ ได้แล้ว"

สองแฝดมองหน้ามารดา "ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ" ทั้งสองเข้าใจดี

"ดี รอวันข้าหย่า ข้าจะพาพวกเจ้าไปใช้ชีวิตด้านนอกเอง" ไหวอ๋องไม่รักนางจะมารักลูกของนางได้อย่างไร เด็กน้อยช่างไร้เดียงสาโดยแท้

แม่นมหวังได้แต่พาสองแฝดกลับเข้าไปด้านในเรือนหลิวเหมียนพลันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย...

อีกด้านหนึ่ง

"เสด็จแม่ไม่น่าลำบากมาหาลูกเลย" ไหวอ๋องนั่งบนเก้าอี้จันทน์หอมเห็นพระมารดามาหาถึงเรือน

"ลูกรักเจ้าจากเมืองหลวงไปหกปี จะไม่ให้แม่กังวลได้อย่างไรเล่า" หลายปีมานี้อ้ายกุ้ยเฟยคิดถึงไหวอ๋องมาตลอด 

"เมื่อไรเจ้ากับชายาเอกจะมีทายาทกันเสียที" เมื่อพูดเช่นนี้ลีเฟยถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว  ไหวอ๋องพลันนิ่งเงียบ

"เสด็จแม่ก็ไหวอ๋องเพิ่งจะกลับมานะเจ้าคะ" ลีเฟยเอ่ยด้วยความเขินอาย

"เอาอย่างนี้ ข้าขอมอบผินเจียวให้เจ้าแล้วกัน นางคือนางกำนัลคนสนิทของข้า นางจะเป็นอนุของเจ้า" ใบหน้าของลีเฟยพลันแข็งค้างขึ้นมาทันที หลังรู้ว่าอ้ายกุ้ยเฟยมอบอนุให้ไหวอ๋อง

ลำพังนังสารเลวหลิวเหมียนก็รับมืออยากแล้ว นี่ให้อนุมาอีก 

ไหวอ๋องมองไปที่พระมารดา "ขอบคุณท่านมาก" ไหวอ๋องพลันถอนหายใจ พูดคุยไม่นานไหวอ๋องก็ให้ชายาเอกไปส่งพระมารดาหน้าจวน

ในจวนอ๋องชายาเอกให้สาวใช้จัดเรือนหลังเล็กแก่อนุผิน 

ไหวอ๋องพลันมองเรือนที่มีแต่ความวุ่นวาย เขาไม่คิดว่ากลับมาครั้งนี้เขาจะหมดรักลีเฟย เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ หรือเพราะเขาเห็นหลิวเหมียนกับสองแฝด

"หวังชา" ไม่นานนักลูกน้องคนสนิท ก็พลันปรากฏตัวขึ้น

"ไปจับตาดูชายารอง วัน ๆ นางทำอะไรบ้าง อีกทั้งตรวจสอบเรื่องเด็กแฝดใช่ลูกข้ารึไม่" หวังชาพลันมองหน้าไหวอ๋อง 

หวังชารับคำแล้วหายตัวไปประดุจสายลมทันที

ไหวอ๋องบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า การปีนเตียงของนางในครั้งนั้นมันจะติดขนาดนั้นรึ แค่ครั้งเดียว เขาไม่มีทางเชื่อ คนแพศยาเช่นนางต้องมีบุรุษใดซ่อนไว้ในเรือน หากเจ้าแฝดเป็นธิดาเขาจริง ๆ  เขาพร้อมจะดูแลแต่หากนางหลอกลวงเขา เขาจะสังหารนางด้วยมือเขาเอง

ใบหน้าไหวอ๋องเหี้ยมโหดยิ่งนัก หลิวเหมียนไม่เจอกันนาง นางก็ยังคงเป็นนังจิ้งจอกล่อลวงเขาวันยังค่ำ มุมปากหนาเผยอยิ้ม