7 ไหว้พระวัดเฉิงนอกเมือง

ลีเฟยใช้ผ้าคลุมหน้าขึ้นไปบนชั้นสองร้านน้ำชาอันดับหนึ่ง นางบอกเสี่ยวเอ้อร์ว่ามาหานายท่าน เสี่ยวเอ้อร์รู้ความหมาย

หยางอ๋องที่กำลังนับเงินในห้องพำนักได้ยินเสี่ยวเอ้อร์มารายงานว่ามีสาวงามมาหาเขา

เขาพลันนึกออกแล้วเป็นลีเฟย "พานางมาที่ห้องนี้" หยางอ๋องรีบเก็บเงิน ห้องพำนักห้องนี้เป็นห้องนอนของเขาระหว่างวัน กิจการนี้เป็นของพระมารดาเขา กระนั้นหยางอ๋องจึงเป็นผู้อยู่เบื้องหลังโรงน้ำชาแห่งนี้

ลีเฟยพลันเดินตามหลังเสี่ยวเอ้อร์มาที่ห้องของหยางอ๋องชั้นบนสุด

"คารวะหยางอ๋อง"

"น้องสะใภ้เชิญนั่ง" ลีเฟยพลันนั่งลงหยางอ๋องไล่บ่าวออกไป กระนั้นรินน้ำชาให้นาง

"ข้าทำเองได้เจ้าค่ะ" นางตั้งใจจะมาปรึกษาเรื่องไหวอ๋อง

"หยางอ๋อง ข้าตั้งใจจะมาปรึกษาเรื่องไหวอ๋องเจ้าค่ะ" นางมาเพราะเรื่องนี้ ใบหน้าของหยางอ๋องพลันแดงก่ำ

ลีเฟยคิดว่าเหล่าองค์ชายสนิทกันมาก กระนั้นนางมิได้สังเกตเลยว่า ยามที่เล่าเรื่องของไหวอ๋อง หยางอ๋องมีท่าทีเช่นไร

"ลีเฟย ข้านึกว่าเจ้าจะฉลาด" ลีเฟยตกใจที่หยางอ๋องเอ่ยเช่นนี้ นางกลัวเขามาก

"หยางอ๋องข้าขอตัวเจ้าค่ะ" นางไม่ควรมาพบเขาสองต่อสอง ทันทีที่นางลุกขึ้นหยางอ๋องก็ขวางหน้าประตูไว้

"ท่านจะทำอะไร ข้าคือน้องสะใภ้ท่านนะ" ลีเฟยถอยหลัง หยางอ๋องค่อย ๆ สาวเท้ามาหานาง จนบีบคางนาง

"ลีเฟย ข้าชอบเจ้า" ปากหนาประกบปากงามลีเฟยตาค้างรีบสลัดเขาออก แต่ทว่าเขาเปลื้องผ้านางออกทุกชิ้นแล้วกระทำบางอย่าง...

รถม้าธรรมดาถึงหน้าวัดเฉิงแล้วใช้เวลาเดินทางเพียงครึ่งชั่วยาม หลิวเหมียนพลันมองวัดเฉิง แน่นอนว่า นางต้องการติดสินบนทวยเทพ เพราะนางต้องการหย่าขาดจากเจ้าอ๋องหน้าโง่ แม้เขาจะทำดีกับนาง แต่นางก็มิได้มีใจให้เขา

หลิวเหมียนเดินนำหน้าพาสองแฝดกับแม่นมเข้าไปในอารามหลวง ทุกคนกราบพระพุทธรูปสามครั้ง

หลิวเหมียนขอพรหากนางได้หย่ากับไหวอ๋องภายในหนึ่งเดือนนางจะนำหัวหมูมาถวายสิบหัว

จากนั้นทุกคนก็พลันเดินเล่นรอบวัดเฉิง ที่แห่งนี้พลันสงบยิ่งนัก

เรือนพำนักของสีกาในวัดเฉิง 

"นายหญิงอย่าเป็นอะไรนะเจ้าคะ" แม่นมหลีพลันตกใจมิหายเนื่องจาก นายหญิงของนางนั่งภาวนาอยู่ดี ๆ พลันเจ็บหน้าอกแล้วล้มลง

"เสี่ยวเต่าไปเจ้าอาวาสหรือท่านหมอมาเร็ว" หากนายหญิงตายไปศีรษะทั้งสองคนออกจากบ่าเป็นแน่แท้

"ช่วยด้วยขอรับ ช่วยนายหญิงของข้าด้วย" หลิวเหมียนพลันมองคนผู้นั้นเสียงแหบ ๆ ตะโกนขึ้นมา

"นายหญิงของเจ้าเป็นอันใดไป" ชายผู้นั้นพลันมองสตรีชุดขาวกับลูกของนาง อีกทั้งยายแก่ที่เดินรั้งท้าย สตรีนางนี้จะช่วยนายหญิงของเขาได้จริง ๆ รึ

หลิวเหมียนพลันมองเจ้าคนผู้นี้ เหตุใดยังไม่พานางไปพบคนป่วยอีก

"นายหญิงของข้าอยู่ ๆ ก็แน่หน้าอก" นางอาจจะเป็นโรคหัวใจ

"พาข้าไปหานาง ข้ารักษานางได้" หลิวเหมียนคิดว่าช่วยคนนั้นเป็นเรื่องดี 

ทั้งสี่คนจึงตามชายร่างบางไปที่เรือนพำนักของสตรีนางนั้น 

"เสี่ยวเต่าเจ้าพาคนมาแล้วรึ" แม่นมหลีเห็นเสี่ยวเต่าพาคนเข้ามา หลิวเหมียนกำชับให้แม่นมหวังดูแลเจ้าแฝดให้ดี

"ท่านหมอช่วยนายหญิงของข้าด้วยเจ้าค่ะ" แม่นมหลีพลันมองสตรีชุดขาว

"พวกเจ้าออกไปให้หมดข้าจะรักษานางเอง" ใบหน้าหญิงชราซีดเผือดยิ่งนัก แม่นมหลีกับเสี่ยวเต่าพลันรีบออกไป แม้จะเป็นห่วงนายหญิงก็ตาม

หลิวเหมียนพลันปั๊มหัวใจพบว่าชีพจรกลับมาแล้ว นางคาดเดาว่าหญิงนางนี้สวดมนต์ไม่ได้พักผ่อนบวกกับโรคชราทั่วไปทำให้ร่างกายรับไม่ได้ กระนั้นนางป้อนยาบำรุง

อีกทั้งอุปกรณ์ที่ทันสมัยพลันปรากฏขึ้น นางฟังเสียงหัวใจ เต้นผิดจังหวะ ไม่ผิดหญิงชราผู้นี้เป็นโรคหัวใจด้วย

กระนั้นหลิวเหมียนไม่รอช้ารีบนำแผงยาออกมาจัดใส่ขวดกระเบื้อง

"เข้ามาได้" สองบ่าวพลันได้ยินรีบเข้ามา จังหวะนั้นหญิงชราพลันลืมตาขึ้น

"นายหญิงฟื้นแล้ว" แม่นมหลีกับเสี่ยวเต่าดีใจมาก 

"เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าย่อมต้องตอบแทนเจ้า เจ้ามีนามว่าอะไร" หลิวเหมียนพลันยิ้มให้หญิงชรา

"ข้าหลิวเหมียนเจ้าค่ะ บุตรสาวของท่านแม่ทัพหลิวชางเจ้าค่ะ" ใบหน้าหญิงชราพลันครุ่นคิด

"นี่ป้ายหยกของข้า หากมีวาสนาเราคงได้พบกันอีก" หญิงชราสั่งให้แม่นมหลีมอบป้ายหยกให้หลิวเหมียน 

นางว่าจะปฏิเสธ หากทำเช่นนั้นเกรงว่าหญิงชราจะไม่ยอมกระนั้นหลิวเหมียนจึงรับไว้ แล้วมองป้ายหยก

"นี่คือยาของท่าน ท่านเป็นโรคหัวใจควรต้องกินยา" นางมอบขวดกระเบื้องให้หญิงชรา

"ข้าจะตามหาเจ้าให้พบหลังกลับเมืองหลวง" หลิวเหมียนพลันยิ้มหวานแล้วขอตัวลา...

"นายหญิง นางคือบุตรท่านแม่ทัพหลิวชาง ที่เป็นคนปีนเตียงไหวอ๋องเมื่อหลายปีก่อน จากนั้นไหวอ๋องแต่งนางเป็นชายารอง" แม่นมหลีพลันนึกได้

เหมยไทเฮาพลันมองขวดกระเบื้อง ที่แท้สตรีนางนี้คือหลานสะใภ้ของนางช่างดียิ่งนัก

"ดูท่าข้าจะหาหมอถูกใจแล้ว พวกเรากลับวัง วันหลังเชิญนางมาเป็นแขกของข้า ข้าถูกใจหลานสะใภ้คนนี้นัก" เหมยไทเฮาพลันมีความสุขมาก หลังจากได้กินยาของหลิวเหมียนร่างกายพลันสดชื่นยิ่งนัก