3 ลูกใครกัน

ตุบ !!!

"พี่ใหญ่ ท่านตกลงไปในสระบัวแล้ว" กวนหยูพลันตะโกนขึ้น

ก่อนที่ร่างเล็กจะล่วงลงไปอ้อมกอดอันแข็งแกร่งก็รับกวนหนิงไว้แล้ว

"พี่ใหญ่มีคนช่วยท่านแล้ว" กวนหยูเห็นพี่ใหญ่ปลอดภัยพลันสบายใจขึ้นมาทันที

กวนหนิงพลันมองชายผู้นั้น เขาเป็นใครกันพวกนางสองคนไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน 

"ท่านลุงขอบคุณมากเจ้าค่ะ" กวนหนิงเอ่ยขึ้นปากน้อย ๆ ของนางน่ารักจริง ๆ 

"ท่านหญิงน้อย" เสียงแม่นมหวังพลันดังขึ้นอีกทั้งตกใจมาก ที่เห็นเจ้าแฝดยืนเคียงข้างไหวอ๋อง ไหวอ๋องกลับมาแล้ว เรื่องนี้ชายารองรู้แล้วรึยัง

กวนเทียนพลันมองแม่นมหวัง เขาจำยายแก่คนนี้ได้ คนที่เข้ามาพร้อมกับสตรีนางนั้น หลิวเหมียน แล้วเจ้าแฝดสองคนนี้อย่าบอกนะว่าลูกเขา

"ท่านอ๋องกลับมาแล้วรึเจ้าคะ" แม่นมหวังพลันเสียงสั่น ทันทีที่เด็ก ๆ ได้ยินว่าแม่นมหวังเรียกคนผู้นั้นว่าท่านอ๋อง แม่นางน้อยทั้งสองรีบถอยหลังไปหลบด้านหลังแม่นมหวังทันที

"นางเป็นลูกของใคร" ไหวอ๋องพลันมองแม่นมหวังอย่างต้องการคำตอบ

แม่นมหวังคิดว่าซวยแล้ว ก็จะเป็นลูกผู้ใดได้ หากมิใช่ลูกของท่าน ใบหน้าชัดเจนปานนี้

"กวนหนิง กวนหยู" 

"ท่านแม่" แม่นมหวังยังไม่ทันได้ตอบคำถามไหวอ๋องหลิวเหมียนก็โผล่มาพอดี จังหวะนี้แม่นมหวังไม่ต้องตอบคำถามแล้ว หวังว่าไหวอ๋องคงจะฉลาดพอคิดได้กระมัง

สตรีนางนั้นสวมชุดสีขาวใบหน้าไร้การแต่งแต้มเครื่องประทินโฉมดวงตาของนางแวววาว ราวกับจันทร์กระจ่าง ริมฝีปากอวบอิ่ม นางคือหลิวเหมียนสตรีสมควรตาย

"ลูกแม่ไม่ต้องกลัว แม่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายเจ้า" 

"หลิวเหมียน เจ้ามันหญิงสารเลวจริง ๆ ข้าไม่อยู่หกปี เจ้าท้องกับผู้ใด" ไอ้สารเลวสมควรตายนี่ มันโง่เสียจริง ที่ไม่รู้ว่าเป็นลูกตัวเอง

เพียะ !!!

หลิวเหมียนกล้าตบหน้าไหวอ๋อง ทุกคนต่างเอามือปิดปาก

"เจ้าตบหน้าข้า" ไหวอ๋องตกใจเช่นกันสตรีบ้าผู้นี้ 

"ท่านอ๋อง" ชายาเอกก็ตกใจไม่น้อยนางตั้งใจจะส่งไหวอ๋องขึ้นรถม้าไปวังหลวง

"ลูกของท่าน จะเป็นลูกของผู้ใดได้" หลิวเหมียนพาสองแฝดกลับเรือนพร้อมแม่นมหวัง

"ท่านอ๋องนางโดนปีศาจสิงแล้ว ท่านดูสิ นับแต่ท่านจากไปนางคลอดลูก นางก็แข็งกระด้าง" ลีเฟยสาดโคลนใส่หลิวเหมียน เพื่อที่จะได้หานักพรตมาจัดการหลิวเหมียน

ไหวอ๋องพลันสะบัดอาภรณ์แล้วเดินขึ้นรถม้าไม่สนใจชายาเอกแม้แต่น้อย ในสมองยังนึกถึงเจ้าแฝดที่หน้าชัง...

เรือนชายารอง

หลิวเหมียนพลันมองเจ้าแฝดกับแม่นมหวัง เหตุใดถึงไปเจอคนผู้นั้นได้

"ทีหลังอย่าได้ออกไปเจอคนเช่นนั้นอีก" นางไม่อยากให้แฝดมีบิดาสารเลวเช่นไหวอ๋อง

"เจ้าค่ะท่านแม่" สองแฝดรับปากมารดา ที่แท้คนผู้นั้นคือบิดาของพวกนางรึ

"เอาขนมไปกิน" หลิวเหมียนมอบน้ำตาลปั้นให้เจ้าแฝด สองแฝดรับมากินแล้วมุ่งหน้าไปที่หลังเรือนเพื่อเล่นของเล่น แม่นมหวังมองสองแฝดด้วยความรัก

"พระชายาท่านจะไม่"

"แม่นมข้าไม่ใช่คนเดิม ข้าไม่อยากเป็นชายารองที่อยู่แต่ในเรือน ท่านดูสิอาหารการกินของพวกเราไม่ต่างจากขอทาน นับแต่นี้ข้าหวังเพียงหย่า และหาหนทางสู่ความร่ำรวย ข้าศึกษาตำราแพทย์ปรุงยาขาย โรงหมอรับซื้อแล้ว วันพรุ่งข้าจะไปส่งยาที่โรงหมอ ข้าจะไม่กลับไปจวนเดิม"

แม่นมหวังมองพระชายา หากสตรีที่โดนหย่าจะมีหน้าพบผู้คนได้อย่างไร

"พระชายาท่านจะหย่ามิได้"

"แม่นมข้าตัดสินใจแล้ว ท่านก็เห็นหลายปีมานี้ลีเฟยรังแกพวกเรายังไง" ภาพความทรงจำไหลเข้าสมองของหลิวเหมียน ลีเฟยกับไหวอ๋องคู่กันดีแล้ว หญิงร้ายชายเลวเหมาะสมกันมาก

ส่วนนางหาหนทางร่ำรวยอีกทั้งหากมีบุรุษใดมาเกี้ยวพานางอาจจะพิจารณาดู 

"แต่ว่า"

"ไม่มีแต่" หลิวเหมียนเอ่ยอย่างแน่วแน่ อยากจะร่ำรวยในยุคนี้ เงินเท่านั้นจะทำให้นางมีความสุข แพทย์ทหารเช่นนางมีความสามารถหลากหลาย

ด้านอาหาร ด้านสมุนไพร ด้านรักษาคน หลายด้าน

วังหลวงในยามนี้

ไหวอ๋องหรือกวนเทียนคำนับฮ่องเต้กวนเหิง กวนเหิงมององค์ชายรองกวนเทียนที่เกิดแด่กุ้ยเฟย ยามนี้เขาทำให้ชายแดนใต้สงบสุขแล้ว

"ไหวอ๋องเราจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าอีกสามวันข้างหน้า"

"ขอบพระทัยเสด็จพ่อ" ไหวอ๋องคำนับพระบิดา 

"เอาล่ะเจ้าไปพักผ่อนได้" กวนเหิงไล่ไหวอ๋องออกไป ไหวอ๋องออกไปเจอกับองค์ชายใหญ่กวนเซี่ยหรือหยางอ๋อง โอรสของชิงฮองเฮา

หยางอ๋องพลันไม่ชอบน้องชายของเขายิ่งนัก เพราะเขากลัวว่าพระบิดากับไท่ชางหวงจะยกบัลลังก์ให้แก่ไหวอ๋อง

"ไหวอ๋องเหตุใดเจ้าไม่เคารพข้า" หยางอ๋องช่างไร้สาระสิ้นดี

"เสด็จพี่ข้าขอตัว" ไหวอ๋องรีบสาวเท้าอย่างฉับไว  เขามีธุระต้องทำมิอาจต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างกวนเซี่ยได้

อ้ายกุ้ยเฟยพลันรู้ว่าไหวอ๋องกลับมาจากชายแดนแล้ว พระนางดีใจอย่างมาก

"แม่นมเมิ่งเร็วเข้า ข้าจะไปที่จวนอ๋อง  ข้าอยากพบเขา" พระนางรู้ว่าไหวอ๋องคงกลับไปที่จวนแล้ว กระนั้นพระนางจึงนั่งรถม้าไปหาไหวอ๋อง เนื่องจากไม่ได้เจอกันนานหลายปี