คุณชายสี่เจ้าสำราญ

“หนิงเฉิน โผล่หัวออกมานะ”“คุณชายรอง ท่านเข้าไปไม่ได้นะขอรับ... คุณชายสี่ติดไข้หวัด อย่าให้แพร่เชื้อใส่ท่านไปด้วยเลยนะขอรับ”“หลีกไป เจ้าสุนัขรับใช้ชั่วช้า กล้าดีอย่างไรมาขวางทางข้า? ให้ไอ้สารเลวนั่นเลิกแสร้งตายแล้วไสหัวออกมาหาข้าเสีย”เสียงด่าทอผสมผสานไปกับเสียงตบหน้าดังก้องหนิงเฉินตกใจตื่นขึ้นมาเขามองไปรอบห้องเล็ก ๆ ด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์มีเพียงโต๊ะสี่เหลี่ยม เก้าอี้กลม เตียงผุพังหลังเล็ก ๆ ไม่มีอะไรอื่นอีกที่นี่คือที่ไหน?ขณะที่หนิงเฉินกำลังสงสัย ชิ้นส่วนความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขา ความเจ็บปวดแสนสาหัสแทบจะทำให้เขาหมดสติไปทว่าความรู้สึกเจ็บปวดนี้ เกิดขึ้นและหายไปอย่างรวดเร็วหนิงเฉินเช็ดเหงื่อเย็นที่ซึมออกจากหน้าผาก เผยสีหน้าประหลาดออกมา... เขาทะลุมิติหรือนี่เดิมทีเขาเป็นผู้บัญชาการหน่วยกองกำลังพิเศษในโลก ระหว่างการสู้รบกับศัตรู เขาถูกลูกหลงของกระสุนปืนเข้าที่ส่วนสำคัญ และพลีชีพเพื่อประเทศชาติหลังจากที่ตายไปแล้ว เขากลับเดินทางทะลุมิติ เข้ามาในร่างของคนที่มีชื่อแซ่เดียวกันกับเขาคนนี้อย่างนั้นหรือ?ที่นี่คือราชวงศ์ต้าเสวียนนี่เป็นราชวงศ์ที่ไม่เคยปรากฏอยู่ในป

“ท่านเสนาบดี หากไม่อยากให้ชื่อเสียงเสื่อมเสียว่ากระทำทารุณต่อบุตรชาย โปรดส่งคนนำเครื่องนอนและเสื้อผ้าที่หนากว่านี้มาด้วย”หนิงเฉินตะโกนเสียงดังเขารู้ว่าหนิงจื้อหมิงเป็นคนที่รักษาภาพพจน์อย่างยิ่ง และเขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงเช่นนี้หนิงจื้อหมิงได้ยินเช่นนั้น ใบหน้ากลับดูน่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีกหนิงกานรีบเดินตามมา และกล่าวประจบประแจง: “ท่านพ่อ อย่าโกรธไปเลย หนิงเฉินเพียงอยากเรียกร้องความสนใจจากท่านด้วยวิธีนี้ อย่าไปสนใจเขาก็พอแล้ว... ให้เขาอดอาหารสักสองสามวัน แล้วเขาจะพบว่ากลอุบายนี้ไร้ประโยชน์ แน่นอนว่าจะมาขอให้ท่านพ่อยกโทษให้”“ใช่ ต้องไม่ให้เขาทำสำเร็จ กล้าข่มขู่ท่านพ่อ ซ้ำยังกล้าใช้ท่อนฟืนตีเราด้วย ป่าเถื่อนสิ้นดี”หนิงเม่ากล่าวเสริมหนิงจื้อหมิงไม่พูดอะไร เดินมาที่หน้าห้องในเรือนด้านหลังยังไม่ทันเดินเข้าประตูไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้แล้วหนิงกานแหวกม่านให้อย่างประจบประแจง หนิงจื้อหมิงเดินเข้าไปห้องนอนหรูหรา และอบอุ่นหนิงซิ่งนอนอยู่บนเตียง มีผ้าสีขาวพันรอบหน้าผาก และมีเลือดสีแดงสดซึมออกมาข้างเตียงมีฮูหยินรูปร่างอ้วนคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่นางเป็นบุต

เทียนเสวียนมองหนิงเฉินด้วยความตกใจ อายุยังน้อยแท้ ๆ กลับมีรากฐานด้านวรรณกรรมลึกซึ้งเพียงนี้“ดูเหมือนว่าในอนาคตอันใกล้นี้ ราชวงศ์ต้าเสวียนของเรา จะผลิตบุคคลที่มีชื่อเสียงในโลกวรรณกรรมได้แล้ว”เทียนเสวียนไม่ลังเลที่จะเอ่ยชมแม้แต่ชายตุ้งติ้งที่ดูถูกหนิงเฉินมาตลอด ในเวลานี้ก็ยังเลือกที่จะนิ่งเงียบแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจบทกวีโคลงกลอนมากนัก ทว่าแนวคิดทางศิลปะในบทกลอนนี้ของหนิงเฉิน แม้แต่คนโง่ก็ฟังออกว่าสูงส่งเพียงใด?เมื่อบทกลอนนี้ถูกปล่อยออกไป เชื่อว่าในเวลาไม่นาน จะทำให้เมืองหลวงทั้งเมืองต่างตกตะลึงได้หนิงเฉินยิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้าไม่อยากมีชื่อเสียง ข้าแค่อยากกินอิ่มสวมเสื้อผ้าอุ่น”ในเวลานี้ เสียงเคาะประตูดังขึ้นชายตุ้งติ้งเดินไปเปิดประตูเด็กยกอาหารหลายคนจากหอจ้วงหยวนเดินเข้ามา ในมือของทุกคนถือถาด บนนั้นมีอาหารรสเลิศอยู่หนิงเฉินมองดูพวกเขาวางไว้บนโต๊ะ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเทียนเสวียนเหลือบมองเขา ก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้ม: “หลานซิง นั่งลงสิ”หนิงเฉินถามหยั่งเชิง: “ท่านจะเลี้ยงอาหารข้าหรือ?”เทียนเสวียนพยักหน้าที่จริงแล้วหนิงเฉินหิวมาก เขาเพิ่งหายจากอาการป่วยหนัก ตั้งแต่

เฉวียนกงกงเหลือบตามองขุนนางบู๊และบุ๋นที่เต็มท้องพระโรง ก่อนจะใช้น้ำเสียงแหลมคมอ่านออกเสียง:“จุดตะเกียงพินิจดาบยามเมามาย ฝันย้อนกลับเป่าแตรที่ค่ายยามอาหารแลสุรามอบให้แก่ผู้ใต้บังคับบัญชา เครื่องดนตรีบรรเลงขับขาน ทบทวนกำลังพลในสนามม้าศึกวิ่งพุ่งทะยานเร็ว คันธนูสะเทือนราวสายฟ้ากษัตราเสร็จกิจบ้านเมือง คว้าชัยมีชื่อเสียงสืบต่อไป น่าเสียดายที่ผมขาวโพลน!”เมื่อเฉวียนกงกงอ่านจบ เดิมท้องพระโรงเงียบสงัดก็ราวกับว่ามีระเบิดลูกหนึ่งร่วงลงสู่ผืนน้ำอันสงบเงียบขุนนางบู๊บุ๋นล้วนตกตะลึง!โดยเฉพาะขุนนางฝ่ายบุ๋น ต่างมีสีหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นในฐานะขุนนางฝ่ายบุ๋น ผู้ใดจะไม่อยากมีผลงานชิ้นเอกที่สืบทอดรุ่นสู่รุ่นสืบไปบ้างเล่า?ขุนนางฝ่ายบู๊แม้จะไม่มีความรู้เท่าขุนนางฝ่ายบุ๋น ทว่าก็ยังคงฟังแนวคิดทางศิลปะของบทกลอนนี้ออกตรงหน้าพวกเขาดูเหมือนจะมีภาพปรากฏขึ้น แม่ทัพผู้เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งทอดถอนใจด้วยความหดหู่กับดาบล้ำค่าที่ผนึกมาเนิ่นนานแล้วของตนแม่ทัพไม้ใกล้ฝั่ง สาวงามเกศาขาว ล้วนเป็นเรื่องที่น่าเสียใจในชีวิต“ฝ่าบาท บังอาจถามว่าผู้ใดเป็นผู้ประพันธ์บทกลอนนี้หรือ?”หลี่ฮั่นหรูหัวหน้าสถาบั

ทันทีที่หนิงจื้อหมิงกลับถึงจวน ก็ได้ยินเสียงดังโวยวายมาจากเรือนตะวันตก ดังนั้นเขาจึงเดินมาดูทว่าเมื่อเขาเห็นหนิงเฉินซึ่งหมดสติทั้งที่จมูกช้ำใบหน้าบวม สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันทีความหนาวเย็นไหลตามกระดูกก้นกบและพุ่งตรงไปที่ท้ายทอยของหนิงจื้อหมิง ทำให้เขาวิงเวียนศีรษะฮ่องเต้เสวียนเพิ่งเตือนเขาให้ปฏิบัติต่อหนิงเฉินด้วยความเมตตา ทว่ายามนี้ก็เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นเสียแล้ว นี่มิใช่ว่าจะเอาชีวิตเขาหรือ?หากฮ่องเต้เสวียนรู้เรื่องนี้เข้า ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น ทุกคนที่นี่มีเท่าใดก็เท่านั้น ผู้ใดล้วนอย่าได้คิดว่าจะรอดไปได้“ท่านพ่อ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว...หนิงเฉินคนนี้ทำมากเกินไปขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เมื่อสองวันก่อนทำร้ายเข้าที่ศีรษะของพี่รอง วันนี้เขายังขโมยเงินของพี่ใหญ่อีก”“เรามาเผชิญหน้ากับเขา แต่เขาไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับเท่านั้น ยังลงมือทำร้ายคนอีกด้วย...ท่านดูแขนของข้าสิ เป็นแผลที่เขากัดทั้งนั้นเลย”“ท่านพ่อ ท่านต้องตัดสินให้ข้านะขอรับ!”หนิงเม่าร้องไห้ทันที อุบายนี้เขาใช้มาหลายต่อหลายครั้ง และมันก็ได้ผลเสมอทว่าคราวนี้อุบายนี้ใช้ไม่ได้ผล หนิงจื้อหมิงหันกลับมา และตวัดมือตบหน้าเขาอย