บทที่ 34

องค์รัชทายาทพยักหน้า ในใจคิดว่าเข้าใจความหมายของบิดา

หลันซิงคนนี้จะต้องเป็นบัณฑิตที่ใช้งานได้อย่างแน่นอน

องค์รัชทายาทครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะชักกริชด้ามหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้หนิงเฉินพลางเอ่ย

“คุณชายหลัน ข้ารีบออกมา จึงไม่ได้พกสิ่งใดติดตัว กริชด้ามนี้ข้าให้เจ้า เป็นของขวัญที่ได้เจอกัน ได้โปรดอย่ารังเกียจกันเลย”

หนิงเฉินมึนงงเล็กน้อย มองกริชที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย

กริชด้ามนี้ถูกหลอมออกมาอย่างประณีตงดงาม มีทับทิมประดับอยู่บนตัวกริช รูปร่างงดงาม ดู ๆ แล้วมูลค่าต้องไม่ธรรมดา

จะไม่ให้ลำบากใจได้อย่างไร จะรับทันทีก็ไม่ได้ ต้องมีเกรงใจบ้าง

เขารีบส่ายหน้า “ไม่ได้ สิ่งนี้มีมูลค่ามาก ข้ารับไว้ไม่ได้”

องค์รัชทายาทยิ้มและเอ่ยว่า”คุณชายหลัน ข้าอยากเป็นสหายกับเจ้าอย่างจริงจใจ .... ได้โปรดอย่าปฏิเสธข้าเลย”

หนิงเฉินลำบากใจ ในเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงขนาดนี้แล้ว จะไม่รับก็ดูจะไม่เข้าท่า

ฮ่องเต้เสวียนจึงเอ่ยว่า “หลันซิง มันก็แค่ของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ รับไว้เถิด! ต่อไปความสัมพันธ์ของพวกเจ้าจะได้แน่นแฟ้นกันมากขึ้น”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ความเคารพคงเทียบเคียงกับการทำตามคำสั่งไม่ได้ ... ขอบคุณท่านลุง ขอบคุณคุณ